บทที่3.คืนแรกในไนท์คลับ

และแล้ว… วันนี้ก็มาถึง

จริง ๆ มันก็แค่วันศุกร์ธรรมดา — วันหยุดราชการที่ควรจะเอาไว้นอนดูซีรีส์ กินข้าวกล่องแบบเดิม

แต่ไม่ใช่วันนี้

เพราะวันนี้... หัวใจฉันเต้นแรงราวกับกำลังจะเข้ารอบไฟนอลของเรียลลิตี้โชว์ ที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองสมัครไว้ตอนไหน

ไม่มีสคริปต์ ไม่มีพร็อพ ไม่มีแผนสำรอง

มีแค่ใจที่สั่น... กับร่างที่ถูกเซตมาเต็มแม็กซ์ตั้งแต่เช้า

เสื้อโค้ทยาวคลุมเข่า…เป็นเหมือนเกราะกำบังสุดท้าย ก่อนฉันจะกลั้นใจเปิดประตูแท็กซี่ ก้าวเท้าลงตรงหน้าร้าน 669

แสงนีออนกระพริบอยู่เหนือหัว ป้ายไฟสีน้ำเงินดูเย้ายวนกว่าทุกครั้งที่เคยผ่านมา และพวกเธอก็ยืนรออยู่ตรงนั้น

แพรว กับ แยม สองสาวสุดแซ่บ เพื่อนรักตั้งแต่สมัยเรียนที่ไม่เคยปล่อยให้ชีวิตฉันเรียบเกินไป

เรานัดกินข้าวบ้าง นัดเมาท์มอยบ้าง

แต่คืนนี้...ไม่เหมือนทุกคืน

คืนนี้คือ "คืนแรกในไนท์คลับ" ของฉัน ลินลี่

ยังไม่ทันได้พูดอะไร แพรวก็ลากฉันตรงไปที่ห้องน้ำหญิงด้านหลังร้านทันที

“ลี่! ไปเติมหน้าด่วน! ปากกับแก้มแกจืดมาก เหมือนคนเพิ่งตื่นมา แล้วโดนหลอกให้มาเที่ยว”

“โห พูดขนาดนี้เลยเหรอ…” ฉันยิ้มเจื่อน ๆ แต่ก็ปล่อยให้โดนลากไปแบบคนที่ปากบอกไม่ แต่ใจกำลังลุ้นจัด

“คืนนี้แกต้องแซ่บ! ไม่ใช่ซึม!” แยมเสริม พร้อมหยิบลิปสติกจากกระเป๋าออกมา

“จะไป one night หรือ just one drink อย่างน้อยต้องให้เขาจำหน้าแกได้ก่อน!”

ฉันยิ้มแหย ๆ มองหน้าตัวเองในกระจก…

คืนนี้ฉันกำลังจะเปลี่ยนไป

หรืออาจจะแค่เริ่มต้นอะไรบางอย่าง ที่ฉันก็ยังไม่รู้ว่า...จะหยุดมันได้เมื่อไหร่

ลินลี่เวอร์ชั่นใหม่ ผมลอนเบาสีบลอนด์ทอง สะบัดพลิ้วเหมือนโฆษณาแชมพู สลวยจนลมยังเหมือนอยากพุ่งเข้ามาเล่นด้วย

ลอนผมแตะไหล่พอดีพริ้วอย่างมีจังหวะ เหมือนรู้ว่าตัวเองคือไฮไลต์ของคืนนี้

ริมฝีปากสีเชอร์รี่อ่อน กับผิวโกลว์นวลเนียนเหมือนถูกเปิดฟิลเตอร์ออโต้

ฉันยืนอยู่ตรงนั้น กลางแสงไฟนีออนที่สะท้อนวูบวาบจากเดรสเกาะอกสีแดงสด

เนื้อผ้ารัดกระชับรับสัดส่วน เผยผิวเนียนและขาเรียวพอดีทุกองศา

แรงสะท้อนจากไฟไม่ใช่แค่ตกกระทบเนื้อผ้า

แต่มันเหมือนฉายแสงมาที่ฉัน...คนที่ไม่เคยกล้าแต่งตัวแบบนี้มาก่อน

ไม่ต้องพูดอะไร

แค่สบตาตัวเองในกระจก

ฉันก็แทบจำตัวเองไม่ได้แล้ว

“นี่แก... สวยจนฉันอยากจิกตาเองเลยนะ!” แยมแซว พลางเอื้อมมาจัดลอนผมให้ฉันเบา ๆ

“เดี๋ยวก่อน! ถ่ายรูปเก็บไว้ก่อน พรุ่งนี้ฉันจะได้โชว์ว่า ‘นี่แหละ… ลินลี่เวอร์ชั่นแซ่บ!’”

แพรวยิ้มกว้างก่อนยกมือถือขึ้นในมุมแสงสวย ถ่ายรูปเราสามคนในห้องน้ำที่กลายเป็นแบ็กดรอปเฉพาะกิจ

โพสต์นั้นปรากฏบนอินสตาแกรมของแพรวภายในไม่ถึงนาที พร้อมแคปชั่นเด็ดว่า:

✨ Girls just wanna shine# ลินลี่่คนไหม่ไฟลุก

#ไนท์แรกแซ่บไฟแล่บ#สามสาวเข้าโหมดล่า

แพรวเป็นสายโซเชียลมือโปร มีผู้ติดตามเป็นหมื่นเหมือนอินฟลูฯแถวหน้า   ไม่แปลกที่ไอจีเริ่มเด้งโนติรัว ๆ หลังรูปนั้นถูกโพสต์

ไม่ทันไร โลกออนไลน์ก็รู้ว่า "สามสาวแซ่บ" เช็กอินที่ไนท์คลับ 669 แล้ว

DM ของแพรวเริ่มเข้ารัว ๆ หนุ่ม ๆ หลายคนเริ่มทัก

และนั่นคือจุดเริ่มต้นของค่ำคืนที่... ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าจะพาไปไกลแค่ไหน

ฉันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตูที่ไม่เคยคิดจะเปิดเข้ามาก่อนเลยตลอด 24 ปี

ไม่รู้ว่ามันคือความตื่นเต้น ความกลัว หรือความบ้าจี้

แต่คืนนี้ ฉันอยากรู้ว่า... "การลอง" มันให้ความรู้สึกแบบไหน

หัวใจเต้นแรงแบบไม่ปกติ มือก็เย็นเหงื่อซึม

ฉันสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พยายามสั่งตัวเองให้ดูมั่นใจ ทั้งที่ในหัวมีแต่เสียงตีกันวุ่นวาย

"ถ้าเข้าไปแล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ?"

"ถ้ามันเปลี่ยนฉันไปเลยล่ะ?"

"แล้วถ้าฉัน...เผลอรู้สึกกับใครบางคนจริง ๆ ล่ะ?"

กระโปรงรัด ๆทำให้ฉันไม่กล้าขยับแรง

แต่ในความอึดอัดนั้น มันกลับมี "อะไรบางอย่าง"

มันไม่ใช่ความอาย...แต่มันคือความ ‘กล้าแบบไม่แน่ใจ’

ความรู้สึกที่เหมือนล่องลอยอยู่กึ่งกลางระหว่างโลกเก่าที่ฉันรู้จัก กับโลกใหม่ที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่ฉันเต็มแรง

คืนนี้ไม่ใช่แค่ "ดื่ม"

คืนนี้อาจเป็นครั้งแรกที่ฉันได้...ใช้ชีวิต

แบบที่ไม่ใช่แค่หายใจ

เสียงเบสดังตุ้บ ๆ ดังทะลุกำแพงเข้ามาตั้งแต่ยังไม่เปิดประตู

พอฉันก้าวเข้าไปในคลับ 669 จริง ๆ เท่านั้นแหละ... โลกเหมือนถูกเร่งสปีด

ไฟวิ่งสลับสี แสงแฟลชวูบวาบสะท้อนกับกระจกบาร์อย่างบ้าคลั่ง

คนเต็มไปหมด! เต้นกันเหมือนโลกจะไม่มีพรุ่งนี้

แต่ละคนแต่งตัวจัดจ้าน กลิ่นน้ำหอมแพง ๆ ปะทะกันในอากาศเหมือนจะท้าแข่งกันเอง

ฉันเดินตามแพรวกับแยมที่ดูช่ำชองเหมือนเจ้าถิ่น

ส่วนฉัน... เดินเก้ ๆ กัง ๆ ในชุดที่เรียกว่าทั้งชีวิตไม่เคยใส่มาก่อน

เดรสรัดรูป? รองเท้าส้นสูง?

คือแค่เดินไม่ให้สะดุดก็นับว่าเก่งมากแล้ว

เราไปหยุดตรงบาร์ พี่บาร์เทนเดอร์หล่อแบบที่เห็นแต่ในซีรีส์ฝรั่ง

แพรวดีดนิ้วใส่เขาเบา ๆ แล้วหันมาถามฉัน “ลี่ แกเอาอะไรเบา ๆ ก่อนนะ เดี๋ยวหลับ”

“ขอ...อันที่หวาน ๆ ก็ได้ แบบไม่แรงมาก” ฉันตอบเสียงเบา แต่พี่บาร์เทนเดอร์ยิ้มให้เหมือนรู้ว่า...มือใหม่แน่นอน

ไม่ถึงสองนาที แก้วทรงสูงวางตรงหน้าฉัน

สีชมพูใส ๆ มีผลไม้เสียบไม้อยู่ด้านบน กลิ่นหอมเหมือนน้ำพันช์ในงานเลี้ยงรุ่น

ฉันจิบเข้าไปคำแรกหวานเย็น ซ่า ละมุนลิ้น แล้วก็...รู้สึกหัวใจเต้นแรงกว่าเดิมเล็กน้อย

ฉันนั่งลงบนเก้าอี้บาร์ มองบรรยากาศรอบตัวอย่างระแวดระวัง

แต่ก็แอบรู้สึก...ตื่นเต้น

แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเลยในชีวิต

นี่ฉันเหรอ... ลินลี่?

คนที่เมื่อก่อนใช้คืนวันศุกร์นั่งพับขา กินข้าวกล่องหน้าทีวี ดูซีรีส์ซ้ำเรื่องเดิมวนไปจนง่วง

แต่ตอนนี้ฉันกลับยืนอยู่ใต้แสงไฟนีออน จิบค็อกเทลรสเปรี้ยวอมหวานในแก้วทรงสูง

เสียงเบสสั่นสะเทือนถึงปลายรองเท้า กระโปรงที่รัดแน่นจนเดินไม่ถนัด แต่ฉันก็ยังยิ้มออก

“ครั้งเดียวในชีวิตก็ได้น่า...” ฉันบอกตัวเองในใจ

เพราะนี่คือ ‘ลินลี่เวอร์ชั่นใหม่’ ที่ไม่ขอหลบอยู่หลังแว่นหนาอีกต่อไป