Chained Love ล่ามรัก

@บ้านหลังใหญ่

ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มของร่างบางที่นั่งอยู่ในห้องรับประทานจ้องมองข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์มือถือในมืออย่างไม่ละสายตา ลูกพีชเผลอถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้าที่ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ของเธอกับแฟนหนุ่มจะดูไม่ดีขึ้นเลย ทั้งๆ ที่เธอกำลังน้อยใจกับการกระทำของเขาแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่รู้อะไรเลย

"ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ" เสียงเข้มของชายหนุ่มฉุดรั้งสติของหญิงสาวกลับมาอีกครั้ง ลูกพีชรีบเก็บโทรศัพท์มือถือลงอย่างลนลานเมื่อเห็นว่าคนที่เพิ่งเดินเข้ามาคือใคร เธอรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้าเพื่อไม่ให้โดนจับได้

"พี่พิชญ์มาตั้งแต่ตอนไหนเหรอคะ พีชไม่ได้ยินเสียงเดินเลย วันนี้ตื่นเช้าเหมือนกันนะเนี่ย~"

"อย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะพีช" พิชญ์กดเสียงต่ำพลางหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไปด้วย ดวงตาคมกริบจ้องมองน้องสาวเพียงคนเดียวที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาเคร่งขรึมจนลูกพีชเริ่มทำอะไรไม่ถูก

"ตอบพี่มาว่าทะเลาะกับมันเหรอ แล้วมันได้ทำอะไรพีชไหม"

"พี่พิชญ์รู้ได้ยังไงคะว่าเป็นเรื่องนั้น พีชแค่คุยกับเพื่อนเองนะ"

"ถ้าพีชยังโกหกพี่อีก พี่จะให้เราเลิกกับมัน" ชายหนุ่มยื่นคำขาดเมื่อไม่ได้รับคำตอบที่ต้องการ เขาและลูกพีชอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิดและผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย เพียงแค่เห็นความผิดปกตินิดเดียวเขาก็สามารถมองออกได้อย่างง่ายดาย และเรื่องที่จะทำให้ลูกพีชไม่สบายใจแบบก็นี้คงจะมีแค่เรื่องเดียวเท่านั้น คือเรื่องแฟนหนุ่มของเธอ

"ไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ ค่ะ แค่ไม่เข้าใจกันนิดหน่อย" ลูกพีชตัดสินใจบอกคนตรงหน้าไปตามความจริงเมื่อถูกจับได้ นิสัยของชายหนุ่มเธอรู้ดียิ่งกว่าใครว่าพิชญ์เป็นคนเด็ดขาดมากขนาดไหน หากเขาต้องการจะให้เธอเลิกกับคนรักจริงๆ ลูกพีชก็คงขัดคำสั่งเขาไม่ได้

"ก็เหมือนคนรักทั่วไปแหละค่ะที่มีปัญหากันบ้าง พี่พิชญ์ไม่ต้องคิดมากหรอก"

"มันได้รักพีชบ้างไหม?" กลับกลายเป็นลูกพีชที่นิ่งไปเมื่อโดนถามแบบนั้น เรียวปากบางเผลอเม้มเข้าหากันแน่นจนอีกฝ่ายจับสังเกตได้ พิชญ์จ้องมองท่าทางลำบากใจของน้องสาวตัวเองอย่างไม่ละสายตาก่อนจะเอ่ยทำลายความเงียบหลังผ่านมานานนับนาที

"พีชรู้ไหมว่าพีชรักมันมาก แต่พี่กลับไม่เห็นความรู้สึกแบบนั้นในตัวของแฟนพีชเลย เพราะถ้าคนรักกันมันคงไม่ปล่อยให้พีชต้องคิดมากอยู่คนเดียวแบบนี้"

"เขาแค่...แสดงความรู้สึกไม่เก่งน่ะค่ะ"

"แต่พีชรู้นะคะว่าเขารักพีชมากแค่ไหน เพราะความรู้สึกของเราตรงกันเราเลยตกลงคบกันไงคะ" ลูกพีชแสร้งคลี่ยิ้มอย่างทะเล้นตอบกลับไปให้คนตรงหน้าสบายใจ แม้ตัวเธอเองก็จะเกิดความสงสัยแบบพิชญ์เช่นเดียวกัน แต่สุดท้ายเขาก็ยังเป็นคนที่เธอรักมากอยู่ดี มือเรียวเลื่อนไปกุมที่หลังมือหนาไว้เพื่อให้คนอายุมากกว่ามั่นใจแล้วเอ่ยออกมาอย่างใจเย็น

"พี่ให้เวลาแฟนของพีชหน่อยนะ"

"พีชรู้ใช่ไหมว่าพี่รักพีชมากจนพี่กล้าพูดได้เลยว่าแฟนของพีชก็คงรักพีชได้ไม่เท่าพี่ เรามีกันแค่สองคนมาตลอดตั้งแต่ที่พ่อกับแม่เสียไป ถ้ามีใครมาทำร้ายพีชพี่คงทนไม่ได้"

"พีชรู้ค่ะว่าพี่รักพีชมาก"

"ตอนนี้พี่เหลือพีชแค่คนเดียวนะ"

"พีชสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่พิชญ์ต้องเป็นห่วงค่ะ แต่เรื่องของพีชกับเขามันไม่มีอะไรจริงๆ การที่มีเรื่องไม่เข้าใจกันมันก็เป็นเรื่องปกติของคนรักกันไม่ใช่เหรอคะ"

"ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่ถ้าพี่เห็นพีชต้องร้องไห้เพราะมันแม้แต่ครั้งเดียว พี่ก็ไม่ยอมเหมือนกัน"

"ฮ่าๆ พี่หวงพีชเหมือนพ่อเลย จนพีชแอบคิดว่าพ่อมานั่งอยู่ตรงหน้าแล้วนะคะเนี่ย" ลูกพีชหลุดหัวเราะออกมาให้กับท่าทางที่จริงจังของพี่ชายเพียงคนเดียวในขณะที่พิชญ์ส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับคำพูดหยอกล้อของคนตัวเล็ก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้สึกโล่งใจที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธออีกครั้ง ลูกพีชคงไม่รู้ว่าเพียงแค่เห็นสีหน้าที่เป็นทุกข์ของเธอก็ทำให้เขาไม่มีความสุขไปด้วยเหมือนกัน

"งั้นวันนี้พี่ชายไปส่งพีชที่มหา'ลัยหน่อยได้ไหมคะ พีชไม่อยากขับรถเอง~"

"อ้อนพี่แบบนี้พี่ก็ไม่ลืมเรื่องก่อนหน้านี้หรอกนะ พี่จะจับตาดูแฟนของพีชเอาไว้"

"หืม? นี่ปฏิเสธพีชทางอ้อมเหรอคะ ทำไมเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นล่ะ"

"แค่บอกไว้เฉยๆ ถ้าอยากให้ไปส่งก็รีบกินข้าว วันนี้พี่มีประชุม" ลูกพีชเท้าคางมองซีกหน้าคมคายแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างอารมณ์ดี แม้จะจริงจังไปบ้างในบางเรื่องแต่พิชญ์ก็ตามใจเธอตลอด ไม่ว่าจะยุ่งยังไงแต่เขาก็มักจะมีเวลาว่างให้กับเธอเสมอ ทำให้หญิงสาวไม่ได้รู้สึกขาดอะไรไปเลยตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา