บทที่2.เรียบร้อยนัก เดี๋ยวจัดให้

เย็นวันพฤหัสฯ ก่อนวันนัด

..

“แกจะใส่เสื้อคอปกไปตายเหรอลี่?! เอาจริงดิ?”

เสียงแพรวดังลั่นกลางร้านเสื้อผ้าเหมือนมีประกาศภัยพิบัติเกิดขึ้นตรงราวแขวน

ฉันยืนเกร็งอยู่หน้าห้องลองเสื้อในห้าง หัวแทบหดเข้าไปในปกเสื้อ

แม่ค้าหันมามองฉันเหมือนฉันเพิ่งฆ่าความหวังของแฟชั่นทั้งร้านตายคาที่

“ก็มันเรียบร้อยดีอะ...”ฉันตอบเสียงอ่อย พยายามเอามือดึงชายเสื้อให้ยาวขึ้นอีกนิด ทั้งที่มันก็ไม่ขาดไม่เกินอะไรเลย

 “เรียบร้อยแบบที่ต่อให้ลุคนี้ลง Tinder ก็ไม่มีใครปัดขวาน่ะสิ! แกฟังนะ วันนี้...เราจะอัปเกรดลินลี่เวอร์ชันคุณหนูบัญชีให้เป็น ลินลี่เวอร์ชันคลับเบอร์มือใหม่ เข้าใจมั้ย!”

ฉันถอนหายใจอย่างหมดทางสู้ พลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตตัวเดิม มองดูเดรสเกาะอกสั้น สีแดงแปร๊ดในมือแล้วก็ได้แต่พึมพำเบาๆ

“นี่ฉันจะโดนจับไปรับบทใน นางเอก AVรึเปล่าวะ...”

“อย่าคิดเยอะ! ใส่เลย! แล้วเดินออกมาให้ฉันเห็นความสับ!”

พอเปิดม่านออกไปแพรวก็ถึงกับช็อกหงายหลังในจินตนาการ

“โอ้โห!!! โอ๊ยแม่...นี่แกแอบมีหน้าอกอยู่เหรอ?! ฉันนึกว่าแฟลตกว่า spreadsheet ซะอีก!”

“หยุดเลยแพรว! ฉันอาย!”

“ไม่ต้องอายเว้ย!! แกสวยมาก สวยแบบ…ถ้าผู้ชายเห็นแล้วไม่เหลียวคือมันต้องมีปัญหาด้านสายตา!”

ฉันทำหน้าหมาโดนดุ

“หรือไม่ก็มีแฟนแล้ว”

“นั่นแหละ! แกพร้อมจะทำลายคู่รักทั้งห้างละตอนนี้!”

เราลองเสื้อไปเกือบ 20 ชุด ตั้งแต่สายเดี่ยวซีทรูที่แค่ขยับก็เสี่ยงโป๊ ยันจั๊มสูทรัดเป๊ะจนฉันกลัวหายใจแรงแล้วตะเข็บจะปริ

“ชุดนี้... ฉันเหมือนจะไปงานพรอมปะ?” ฉันหันมาถามพลางดูตัวเองในกระจก

“พรอมบ้านไหนล่ะยะ เกาะหน้าอกดึงนิดเดียวก็หลุด! สั้นถึงขาอ่อนแบบนี้... นี่มัน พร้อมล่า มากกว่าพร้อมออกงาน!” แพรวสวนทันควัน

ฉันกลอกตาใส่เธอ แต่กลับยิ้มนิด ๆ อย่างช่วยไม่ได้…ก็เธอพูดถูก

..

“แกต้องย้อมสีผมนิดนึงนะ สีบลอนด์เบา ๆ แล้วก็...ถอดโล่สงครามอันนั้นออกซะ!”

แพรวพูดพลางมองแว่นตาหนา ๆ ของฉันเหมือนกำลังดูซากไดโนเสาร์

ฉันยังไม่ทันจะปฏิเสธ แพรวก็จูงแขนฉันพาเดินพรวด ๆ เข้าร้านทำผมเหมือนเป็นเรื่องเร่งด่วนระดับชาติ

..

สองชั่วโมงต่อมา...

ผมฉันเปลี่ยนเป็นสีน้ำตาลประกายบลอนด์อ่อนๆ

ละมุนแบบ ‘สาวออฟฟิศผู้มีชีวิตลับ’

คอนแทคเลนส์สีฟ้าอ่อนก็โดนยัดใส่มือ พร้อมด้วยคำสั่ง

“ทุกอย่างพร้อม! พรุ่งนี้เย็นเจอกัน อย่าเบี้ยวนะเว้ย!”

ฉันถือถุงกระดาษไว้แน่นเหมือนถือหลักฐานลับ CIA

รีบแจ้นกลับห้องอย่างคนที่มีภารกิจลับสุดยอด  ต้องถึงให้ทันก่อนที่ ‘ฝ่ายบัญชาการบ้าน’ จะวีดีโอคอลมาเช็คชื่อ

แน่นอน...มันไม่เคยง่าย

ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!

เสียงไลน์วีดีโอคอลจาก “คุณพ่อคุณแม่” ดังขึ้นแบบไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ฉันสะดุ้ง ยื้อชีวิตด้วยการควานหาหมวกอาบน้ำมาคลุมหัวแบบฉุกเฉินสุดชีวิต — ต้องปกปิด ‘หลักฐานการเปลี่ยนแปลงตัวเอง’ ให้ได้ก่อนสายจะเชื่อม

“ค่ะ คุณพ่อคุณแม่~”

ฉันพยายามปรับเสียงให้นุ่มแบบ ‘ลูกสาวดีเด่นแห่งชาติ’ พร้อมรอยยิ้มแสนจืดที่ฝึกมาตั้งแต่อนุบาล

หน้าจอโชว์ภาพพ่อแม่ที่มองฉันราวกับเพิ่งเห็นเด็กประถมที่หัดเล่นเมคอัพครั้งแรก

“เอ๊ะ...ทำไมใส่หมวกอาบน้ำล่ะลูก?”

เสียงแม่มาแล้วจ้า

“อ๋อ! ลิน...ลินกำลังจะอาบน้ำน่ะค่ะ แหะๆๆ”

โกหกแบบไม่เนียนเลยกู...

พ่อขยับแว่นแล้วหรี่ตาเหมือนจะซูม

“หน้าดูเปลี่ยนนะ ไปแต่งหน้าหนา ๆ แบบดาราในทีวีทำไม?”

“แค่ลงครีมกันแดดนิดหน่อยเองค่ะ...”

ฉันยิ้มแห้ง ตาก็ชำเลืองมองนาฬิกา หวังว่าสายจะตัดเองเพราะเน็ตไม่ดี

แม่มองนิ่ง ๆ แล้วพ่นคำเด็ดออกมา

“ช่วงนี้มีอะไรแปลก ๆ นะลูกเรา...”

“แปลกยังไงอะคะแม่! ก็แค่คนอยากดูดีนิดนึงเองงง~”

เสียงสูงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะใจเริ่มร้อนเหมือนเตาอบ

แม่ยิ้มอย่างรู้ทัน ส่วนพ่อก็หันไปคุยกับแม่ว่า

“สงสัยมีหนุ่มแล้วล่ะมั้ง”

ฉันแทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง

NO! หนุ่มบ้าอะไรล่ะ! ยังไม่ได้เริ่มเลยแม่!

(แค่จะเปลี่ยนลุคไปยืนเกร็งในผับเฉย ๆ ยังไม่มีใครจีบสักคนเว้ย...)

ฉันรีบปิดบทสนทนาด้วยเสียงนุ่มที่สุดในชีวิต

“แหะๆ เดี๋ยวลินไปอาบน้ำก่อนนะคะ~ เดี๋ยวเป็นหวัด”

...แล้วก็รีบกดวางก่อนจะโดนซักฟอกหนักกว่านี้

ฉันทิ้งตัวลงบนเตียง หายใจแรง ๆ

มือยังจับหมวกอาบน้ำไว้แน่นเหมือนเป็นเกราะสุดท้ายของความปลอดภัยในโลกของคนดีที่แม่ภาคภูมิใจ

แต่ในใจ...มันดันมีเสียงอีกเสียงที่ดังขึ้นเบา ๆ

"จะซ่อนได้นานแค่ไหนกันนะ...ก่อนที่พวกเขาจะรู้ว่า 'ลินลี่' คนเดิม กำลังอยากลองเป็นคนใหม่"