NELIA POV."Muahhh, I love you...""Muahhh, I love you...""Muahhh, I love you..." Paulit-ulit kong naririnig habang hinahalikan ako sa pisngi. Sa mahimbing kong tulog ay dito ako nagising."Hmmm, love...." mahinang wika ko. Ngunit hindi ko pa idinidilat ang mata ko."I love you, honey..." Ewan ko sa kaniya. Ano kaya ang napanaginipan niya at ganito siya naging kalambing ngayon."Hmmm...""I love you, I love you honey, I love you..." pag-uulit pa niya sabay halik sa leeg ko at pisngi ko. Parang ito na lang yata ang gusto niyang sabihin at wala nang iba. "I love you too..." malambing kong pagbabalik sa kaniya. Ramdam ko ang pagngiti niya. Maya-maya pa, ibinaling niya ang halik sa tiyan ko."I love you baby..." malambing na tugon niya sabay himas at halik nito. Hindi ko akalain na ganito pala ang magiging resulta ng lahat. Malambing na nga na asawa at malambing pang ama. "Love, may pasok ka sa trabaho?" dahan-dahan ko nang binuksan ang mga mata ko. Dito ko na natanaw na nakabihis n
"Hmm, huwag kang masyadong mag-alala.""Anong huwag? How? Nasasaktan ka na kaya hindi pwedeng hindi ako mag-alala sa 'yo.""Oum, may sasabihin ako sa 'yo. Importante 'to Anderson. Mapatawad mo rin sana ako kung ngayon ko lang sasabihin sa 'yo ang lahat. Kasi ngayon lang din ako nagkaroon ng oras. Kahapon ko sana sasabihin pero nagkaroon ng hindi pagkakaintindihan. I'm sorry Anderson..." Kahit desidido na akong sabihin 'to ay nababahala pa rin ako. Natatakot ako sa posibleng maging reaksiyon. Paano kung hindi niya matanggap.Pwede ba self just think positive! "What is it. Tell me honey I will listen to you. Hindi rin kita sisisihin. Hmm, hindi ako magagalit sa 'yo." Mabuti na lang talaga at pinipilit mo akong intindihin."Anderson, buntis ako," deretsahang sagot ko. Tila natigilan siya, hindi siya makapaniwala sa sinabi ko. Sinasabi ko na nga ba baka hindi niya talaga matanggap ang anak niya sa akin. Ilang segundo akong naghintay na muli siyang umimik. Subalit, mahigpit na yakap ang
"The important thing there, maayos na ang lagay mo. But, how about the baby of your belly. Is the baby okay? Tell us the truth, para mapacheck ka pa namin sa hospital ngayon," pag-aalala ni David. Iba talaga ehh noh, hindi ko Minsan maintindihan kong ano ang emosyon nito ang gulo. Galit, mag-alala, malulungkot at magiging malamig tapos sweet ulit. "Hindi, ayos lang ako. Walang masakit, maayos naman ang baby. Isa pa, inaalagaan ko kaya nang maayos ang baby ko," nakangiting wika ko sabay himas sa tiyan ko. "Really? Tsk! You don't know kung ano ang maaari pang mangyari kung hindi dumating si Anderson. Just thank to him. Dahil, hindi ka niya magawang pabayaan." Ano ba naman 'to tila ang mesa pa ang kausap niya. Hindi man lang siya makatingin sa akin ng deretso. Sa bagay mukhang may tampuhan pa sa kanila pero, thanks dahil mukhang hindi naman as in masama ang loob niya sa asawa ko. "Ano ba, at least maayos na ako ngayon. Hayaan mo na lang kaya. Huwag ka na lang diyan maingay at makulit
Kahit na kailan talaga ang bait mo pa rin sa akin kahit na marami na ang mga bagay na naging dahilan na masaktan kita. "Hmm, ano 'yan? Mukhang may pinag-uusapan yata kayo diyan. Maaari ba namin mapakinggan, kamahalan?" pantutuksong sambit ni Peng dahilan ng aking pagtawa. "Wala lang 'to. Huwag ka nga diyan sturbo Peng," sungit na sambit naman ni David. Hay naku ito na naman sila. Nag-uumpisa na naman. "Ayy wait, teka lang. 'Di ba nandito tayo para mapag-usapan ang mga nangyari, Nelia?" singit ni Mylene sabay lingon sa akin. Ngumiti naman ako sa kaniya sabay tango ko. Kalaunan, niyaya ko silang umupo na muna bago pa kami mag-umpisa. "Sandali lang, gusto niyo ba ng kape? Juice?" pagyaya ko pa sa kanila. "Kumain na ba kayo ng almusal niyo? Ang aga niyo rin kasi magtungo rito," dagdag ko pa. "Mag alas 10 na, ayos lang kami. Tapos na rin kami kumain kanina." Mag alas 10 na pala parang ang dali naman ng oras. O sadyang puyat lang talaga ako. "Nelia, sabihin mo na sa amin ang lah
NELIA POV.Nagising na naman ako ng wala sa tabi ko ang asawa ko. Siguro ay busy na naman siya sa trabaho. Inunat ko ang aking katawan. Inaantok pa ako. Ngunit, labanan ko ang ka antukan na 'to. Napahawak ako sa tiyan ko dahil kumirot ito. Tila gutom na ang anak ko. Wahhhh.... Baby, gising ka na diyan? Inaantok pa rin si Mommy ohh... paglalambing ko sa anak ko.Gayunpaman ay bumangon agad ako sa higaan. Maayos naman ang suot ko. Kaya, napagdisisyunan kong magtungo na agad sa ibaba, sa kusina upang kumain ng almusal. Ngunit, nasa itaas pa lang ako ay may kung anong mga tinig ang rinig na rinig ko. Sandali lang, tila boses ito ni Pengpeng at ni Mylene.Dali-dali agad akong lumakad, hanggang sa mahagilap kong sila nga. Kaharap pa nila si Menda. Kulang na lang sa mga mukha nila ay magkaroon ng hidwaan sa pagitan nila. Ngunit, si David naman ay tahimik at tila malalim ang iniisip. Pero bakit naman sila nandito. Ano kaya ang ginagawa nila rito. Nang tuluyan akong makababa ay deretsahang n
"Ang tagal mo naman bumalik Anderson..." bungad ni Menda sa amin nang makarating kami sa bahay. Pareho kaming hindi nagsalita ng asawa ko. Ngunit, napansin ko ang titig niyang malalim kay Menda. Gayunpaman ay patuloy akong binitbit ni Anderson. Bago pa kami makaakyat sa hagdan ay saksi ako sa matang mataray at panliliit ni Menda sa akin. Kalaunan, nakapasok kami sa kwarto. Naiisip ko na hindi pa ito ang tamang oras para sabihin kay Anderson na buntis ako dahil masama pa ang loob niya. Baka uminit pa ang dugo niya ulit. "Take your sleep, I know pagod ka," malamig na wika niya. "Ikaw ang mas pagod. Pahinga ka na rin Anderson." Aniya ko pa ngunit hindi siya sumagot. "Love, naniniwala ka pa rin ba sa akin?" sabay hawak ko sa kamay niya. Ilang segundo kong hinintay ang magiging sagot niya. "I'll trust you, don't worry. I'm sorry it's all my fault. I didn't protect you. Kung sinagot ko lang sana ang tawag mo ede sana hindi pa kita napahamak." Puno nang pagsisisi ang kaniyang m
"Gusto mong sabihin ko kung sino ako ngayon. Well, why not? Tsk! Anderson, parte na ako ng buhay ni Nelia ngayon. You want to know why?" Labis ang kaba ang bumalot sa puso ko. "May nang---""Stop!" malakas kong sigaw. Pareho kong tinanggal ang kamay nila a pagkakahawak sa akin. Pareho ko silang hinarap na may tapang sa puso. Nangyari na ang hindi dapat mangyari. Kailangan ko itong harapin nang may tapang."Pwede ba, ayaw ko nang gulo. Hindi ko gusto ang nangyari. Please! Ayaw ko na!" sigaw ko sa kanila. Pilit kong pinigilan ang aking luha na nais kumawala pa muli. "Sison, palayain mo ako. Asawa ko si Anderson at mahal ko siya!" sabay harap ko sa kaniya. Ang lamig lang ng mga mata niya."Huwag kang maki-usap para sa kaniya. I won't do that. Anderson is my best friend kaya maiintindihan ka niya. Maiintindihan niya rin ang lahat na dapat ay akin ka." Tila desidido talaga siya sa gusto niya."Hmm, Ang asawa ko pwede pa. Pero kung ikaw hindi na Sison. Hindi ako mag-aaksaya ng oras para s
"Sino ka? Anong ginagawa ko dito sa kwartong 'to ha! Ikaw ba ang lalaking dumukot sa akin kanina sa dagat ha! Anong ginawa mo sa akin! Bakit ako nandito, nagising ng nakahubad! Pakiusap lang sabihin mong walang nangyari sa ating dalawa! Hindi ko gusto ang bagay na 'to. May asawa na ako!" pailing-iling na pagsusumamo ko sa kaniya. Halos kanina pa tumutulo ang aking mga luha. Gusto kong magwala ngunit kailangan kong pigilan ang emosyon ko dahil baka kung ano pa ang mangyari sa anak ko.Sa kaniyang itsura ay hindi siya pangkaraniwan na lalaki. Tila isa din siya sa mga bigatin. Ngunit, wala akong pake-alam kung ano ang kaya niyang gawin at kung sino siya. Dahil ang kapal ng mukha niya para gawin 'to sa akin. "Hmm, miss pasenya ka na ahh. Dahil hindi mo maririnig ang kasagutan na gusto mong marinig. Wala akong kasalan kung may nangyari sa ating dalawa. Isipin mo na lang nang mabuti kung ginusto mo ba o hindi. Isa pa, hindi naman ako ang tinutukoy mong dumukot sa 'yo. Dahil pag-uwi ko rito
ANDERSON POV. Hindi pa rin ako mapakali. Halos ilang oras na akong naghihintay ngunit wala pa rin ang asawa ko. Lahat ng tauhan ko ay inutusan ko nang hanapin ang asawa ko. Ngunit, wala pa rin sagot. Patuloy pa rin akong nagmamaneho ngayon. Halos lahat ng lugar ng dagat ay pinuntahan ko na rin. Binalikan ko pa ang Caffee na palaging tinatambayan niya kasama ang mga kaibigan niya. Habang nagmamaneho ako, kanina pa tumatawag sa akin si Menda. Mas lalo niya lang pinapakulo ang dugo ko. Ngunit, gayun pa man ay hindi ko ito sinagot pa. Wala din naman akong oras para sa kaniya.Ilang segundo pa, nagbago ang tumawag. Si Mom naman ngayon. Hindi ako nag-alinlangan na sagutin 'to."Hello son, where are you? Bigla ka na lang na wala kanina. Saan ka naman nagpunta?" pag-aalala ni Mom."I'm very sorry Mom. I'm just busy." I coldly said."It's okay, nakauwi ka na ba ngayon? Kumusta naman si Nelia? How is she now?" Huminga muna ako nang malalim at inisip kung ano ang dapat na sabihin. Walang alam