Napagdisisyunan kong lumabas ng kwarto. Dahil, mas nararamdaman ko ang pagkasabik at pag-iisa ko rito. Hindi pa amn ako tuluyan na nakakababa ng hagdan. Rinig ko na agad ang mga miingay na boses ng mga kaibigan ko. Tila may mga kaaway sila sa ibaba. Kaya naman, agad akong nagmadaling kumilos. Hanggang sa tuluyan ko silang mahagilap rito sa itaas. Hindi nga naman ako nagkakamlai sa hula ko. Sila, Peng at Mylene nga. Kaharap nila ngayon si Menda. "Ang kakapal ng mga mukha niyo, para umapak ulit sa pamamahay ni Anderson huh! Bakit ba anman sa kadami-dami nang pwedeng pumasok dito! Ang mga hampas lupa pa! Ang dudumi na at ang babaho pa! Masyado kayong masangsang, ang sakit sakit sa ilong! Alam niyo nama na may buntis dito, ang kapal pa ng mga mukha niyo! Mabuti nga natitiis pa kayo ni Nelia. Pero, ako hindi, eww, nakakadiri!" Maarteng galit na panlalait niya sa mga kaibigan ko."Aba, kung sino dito ang mas makapal ang mukha. Walang iba kundi ikaw 'yon Menda! Alam mo ba kung bakit huh! Ku
NELIA POINT OF VIEWNaka-uwi na kami sa bahay. Pero, hindi ko man lang maramdaman na masaya ako. Ang asawa ko, parang may ibang inaabalahan ngayon. Pero, hindi ko man lang alam kung ano. HIndi man lang niya sa akin sinasabi kung ano 'yon. Ang dami ko nang iniisip, hindi ko na lam kung ano ang uunahin ko. Bakit ba anman kasi, dumagdag pa si Tita Lorna. Hindi ko pa rin mawari kung bakit ganun siya makitungo sa akin. Tila, may kung anong pakiramdam ang bumalik sa akin. Katulad nang pakiramdam na naramdaman ko noon. Nang una kaming nagkita sa hospital.Oo nga pala, narito lang ako ngayon sa kama ko. Kailangan ko pang makakuha ng lakas. Para ma asikaso ko nang maayos ang anak ko. Mabuti na nga lang, at nakakaya na rin ngayon ng asawa ko ang lumakad. Kanina pa siya sa 'baba. Hindi pa rin siya umaakyat sa kwarto.Napahawak ako sa tiyan ko. Ngayon lang din ako nakaramdam nang pagkabahala sa baby ko. Matapos ang nangyari sa amin. Pakiramdam ko, may darating pa na ibang panganib. Hindi ko lang
"Talaga? Wow! Hanep! Ikaw ba talaga 'yan? Ang kuya ko??? Hahha, ang astig mo naman pala, kahit paano. Sige ba, papayag ako, Basta ibibigay ko sa akin ang company ng buo. Ibibigay ko lahat ng shares sa akin, maliwanag ba?" Lumatay na naman sa tono ng pananalita niya ang pagkahambog niya. "Okay, I'll give it to you. Basta, gawin mo ang lahat ng sasabihin mo. Mikel, kapag pumalpak pa kahit isang beses lang. Hindi ko ibibigay. Kaya, nasa kamay mo rin ang pag-asa para makuha mo. Hindi naman pwedeng, hindi kita pahirapan." I said with my serious tone. "Okay! Madali lang naman akong kausap! Gagawin ko ang lahat ng mga sasabihin ko. Mahahawakan ko rin naman ang kompanya ng pamilya natin, tsk!" Sabay ngisi niya. "Sige, ano ang iuutos mo ngayon? Sabihin mo na," dagdag pa niya. "Oum, umuwi ka. Bumalik ka sa hotel. Doon Tayo mag-uusap." "Okay, kung 'yan ang gusto ng kuya ko." Nakangising siyang pumasok sa loob ng sasakyan niya. Hinintay ko na lang din ang umadar ito bago pa man ako tuluy
"Let's go David. Baka mamaya kung ano pa ang mangyari sa kapatid mong pasaway." "Mabuti pa nga, Sison. Kayo naman dalawa, sumakay na kayo sa kotse ko. Susundan natin si Mikel." Tugon ko sa kanila. "Mabuti pa nga, David." Wika pa ng isa. Dali-dali na kaming kumilos, upang magtungo sa sasakyan. Ano ba naman ang pumasok kay Mikel, para sumunod pa kay Alexois. Alam naman niya na wala siyang laban sa masamang tao na 'yon. Ang sakit talaga niya sa ulo kahit na kailan. "Ayon, 'yon ang sasakyan ni Mikel." Turo ng kaibigan niya. Hindi ko na kailangan pang alamin ang mga pangalan nila. "Okay. Humawak kayong maigi. Bibilisan ko ang ang pagmaneho. Kaya naman, siguraduhin niyong naka-sit belt kayo." I said with my deep tone. Sinunod naman nila ang sinabi ko. Matapos, ay mas bibilisan ko pa ang pagmaneho. Kailan pa ba natuto itong kapatid ko na magmaneho ng mabilis. Mukhang nakuha pa yata niya ang skills ko. Medyo ilang kilometro pa ang layo namin. Kaya naman, wala na akong choice,
DAVID POINT OF VIEW "Sison, sa wakas nakarating na rin tayo sa hotel mo. Makapagpahinga na rin tayo," sabay buntong hininga ko. Kanina pa kami sa byahe. Gabing-gabi na kami nakarating. Nakakapagod rin. "Mali ka, hindi pa tayo pwedeng magpahinga," seryosong wika niya. Kakalabas lang din namin sa kotse. Kaya naman, agad ko na rin siyang nilapitan. "Anong ibig mong sabihin? Nasa hotel na tayo. May pupuntahan pa ba tayo? Ano ba naman 'yan. Pwede bang pahinaa na muna?" reklamo ko pa. Paano ba naman kasi. Ngayon pa ako nakaramdam ng sakit sa katawan. "Huwag ka magreklamo diyan. Tingnan mo na lang, kung sino ang paparating." Napakaseryoso niya. Upang matapos na, sinundan ko na lamang ang seryoso niyang mga mata, kung saan nakadako ito. Sh*t, makarating lang naman namin. Pero, si Alexios na agad ang tutumbad sa amin? Paano siya narito? Hindi naman kaya ay nakatunog siya sa plano namin? "Let's go." Malamig na tinig ni Sison. Bigla siyang humakbang. Kaya, wala na rin akong ibang magag
"At sa harap ko pa talaga kayo nag-uusap nang ganyan, huh?" masnugit kong tugon, habang nakakunot ang noo ko. Takot naman na tumingin sa akin ang asawa ko."Honey, it's nothing. Wala lang naman 'yon ehh. Nagbibiruan lang kami ni Peng, right Peng?" sagot pa ng asawa ko, sabay sinyas niya kay Peng."Hahha, oo nga naman. Nelia, ikaw talaga nagseselos agad ehh. Wala naman kaming ginawa na masama. May kunting hindi pagkakaintindihan lang," sabay ngiti pa niya. At nagpadala naman siya sa asawa ko? Akala naman siguro nila ay malulusutan nila ako. Muli kong ibinaling ang paningin ko kay Anderson. Tinaasan ko siya nang kilay. Dahilan na, makita ko ang paglunok ng laway niya. Ayusin mo ngayon ang mag-explain. Takot ka namna sa akin."Honey, wala talaga, I'm telling the truth, okay? So, don't worry," wika niya ulit."Ahmm, oo nga pala, alis na tayo Peng. Bibili pa tayo ng pagkain," singit naman ni Mylene."Ahh, oo nga pala nohh. Tara na, bye muna sa inyo Nelia," sabay ngiti pa ng baklag 'to. An