Share
Chapter 25
Xeia's POV
Umupo ako sa sofa at naghintay kung sino man ang papasok dito. Mayamaya pa ay bumukas ang pinto, alala ko si sir, iba pala. Isang babaeng nakasalamin at nakaputi, may stethoscope na nakasabit sa kaniyang leeg. Hindi naman katandaan ang itsura niya.
Tumayo ako bilang paggalang.
"Ikaw ba si Xeia?" tanong niya.
"Opo," sagot ko. Kilala niya pala ako.
"Nasaan si JD?" tanong niya pa ulit.
"Lumabas po. Hindi ko po alam kung saan pumunta, hindi niya po sinabi," tugon ko.
"Gano'n ba? Come here," aya niya sa akin.
Minwersa ang kamay sa upuang kaharap ng kaniyang lamesa. Sumunod ako sa kaniya at siya naman ay lumapit sa upuan niya at saka umupo.
Mayamaya pa ay narinig kong bumukas ang pinto na ikinalingon ko naman. Nakita ko si sir na may hawak na dalawang
Kaugnay na kabanata
One Question: Why? Chapter 26
Xeia's POV Kinabukasan, nasa bahay lamang ako at gumawa ng gawaing bahay. Pagkasapit ng lunes, maaga akong nagising para maghanda nang pumasok. "Tay, alis na ho ako," paalam ko kay tatay. Hindi na siya nakawheelchair. Pumunta kami kahapon ng hospital para ipacheck-up siya at maayos naman ang naging resulta. Gayunpaman, kailangan pa rin niyang uminom ng mga gamot. Lumabas siya mula sa loob ng kusina. "Mag-iingat ka ha," paalala niya. "Opo," tugon ko. "Sige po, alis na ako. Mag-iingat din po kayo." "Sige," nakangiti niyang sabi. Tumungo na ako sa labas, dala-dala ang bag na naglalaman ng mga damit na magkakasya ng limang araw. Bukas na pala ang 18th birthday ni Colline kaya abala sila ngayon. Sa isang private venue gaganapin 'yon dahil may mga pribadong tao ang darating katulad ni Jung-Hyun. "Bye!" pagpapaalam ko kay tatay. Nakatayo siya sa may pinto at kumaway. Naglakad na ako papunta sa kalsada para maghintay ng masasakyan. Agad naman ako nakasakay. Habang nasa biyahe ako ay
One Question: Why? Chapter 1
Xeia's POV "Congrats, Xeia," bati sa 'kin ni Clarie na isa sa mga kaklase ko. "Salamat! Congrats rin sa inyo," bati ko rin sa kanila. Katatapos lang ng graduation namin. Buong klase namin ay grumaduate ng with honors. Si Colline ang valedictorian namin at ako naman ang salutatorian. Nakaka-proud lang. Biruin mo? Lahat kami ay may awards. Hindi namin inaasahan 'yon. Senior high pa naman din. Mahirap maging senior high 'no. Pero mas mahirap daw ang collage. Madaming pinapagawa, reporting, exams, projects, may mga school activities pa. Pero syempre kakayin ko, gusto ko makapagtapos, e. "Congrats sa ating lahat!" sigaw ng class president namin habang papunta sa kinaroroonan namin. Simula grade eleven ay siya na ang class president namin, kami-kami pa rin ang naging magkaklase noong nag-grade twelve kami. Pero 'yung iba ay nagtransfer na. Nang makapunta siya sa amin ay agad akong hinakbayan."Congrats sa 'yo, Xeia. Naks, salutatorian! Pakain naman diyan," biro niya. Ay! 'Yun lang. Hah
One Question: Why? Chapter 2
Xeia's POV "Dito kaya?" tanong sa akin ni Colline. "Masyado namang malayo 'yan, frenny," tugon ko. Nandito kami ngayon sa hospital room ni tatay at naghahanap ng pwede kong pasukan na trabaho, online, para sa pampagamot ni tatay. Mahigit isang linggo na ang nakararaan nang mangyari ang aksidente. No'ng nangyari 'yon ay agad dumating ang ambulansyang tinawagan ni Colline. Sinakay agad siya sa sasakyan at sumama kami papunta sa hospital. Wala akong ibang ginawa no'n kundi sambitin ang pangalan ni tatay habang umiiyak. Panay naman pagpapatahan ni Colline sa akin kahit siya'y umiiyak na rin. Pag-dating namin sa hospital ay agad ipinasok si tatay. Makalipas ng ilang oars ay lumabas na ang doktor. "Ano na pong nangyari kay tatay?" tanong ko sa doktor pagkalabas niya ng emergency room. "Kayo ho ba ang pamilya ng pasyente?" "Opo, anak niya po ako," sagot ko sa kaniya. "Ganito ho kasi..." Napalunok at napayuko ako sa sasabihin niya. Bumalik na naman sa isip ko 'yung mga nangyari kanina
One Question: Why? Chapter 3
Xeia's POV "Jung-hyun?!" sigaw ko nang makilala ko siya. Tumingkayad ako para maabot siya at agad siyang niyakap. "Waaaaa. Na-miss kita! Sobra!" He chuckled. "I miss you too," aniya. Napabitaw ako sa yakap nang biglang bumukas ang elevator kaya naman agad niyang sinuot muli ang mask at kinuha niya ang cap sa kamay ko saka niya sinuot. Lumayo ang ng kaunti mula sa kaniya at binigyang daan ang babaeng sasakay din sa elevator. Nakita ko sa mukha ng babae na kakunot ang noo niya. Siguro nagtataka sa suot ni Jung-Hyun. Nasa second floor na pala kami, isang floor na lang makalalabas na kami. Nang ground floor na ay sabay kaming tatlo lumabas. Agad kong inabot ang palapulsuhan ni Jung-Hyun at hinila papunta sa garden kung saan din kami pumunta ni Colline nung araw na na-aksidente si tatay. "Where are we going?" tanong pa niya habang hinihila ko siya palabas ng hospital. Ang iba ay tumitingin sa direksyon namin dahil ang suot na damit niya ay nakaka-agaw pansin talaga. "Sa'n pa ba? 'Edi
One Question: Why? Chapter 4
Xeia's POV "Siguraduhin mong pupunta ka sa eighteenth birthday ko, ha?" Kanina pa 'yan sinasabi ni Colline kay Jung-Hyun, simula nung dumating siya rito hanggang sa babalik na siya sa Korea. Two days lang siyang nag-stay rito, katulad ng sinabi niya ay hanggang sa ma-discharge si tatay. "Para kang sirang plaka. Paulit ulit?" nakakunot noong sabi ni Jung-Hyun, naiirita na ata. Sa dalawang araw niya na nanatili sa Pilipinas ay wala siyang ibang ginawa kundi matulog ng matulog sa sofa ng kwarto ni tatay. Hindi na siya nag-condo dahil gastos raw. Ang dami namang pera hindi nag-condo. Okay na raw siya sa sofa, dalawang araw lang naman, e. Pagkalapag ng eroplanong sinasakyan niya ay diretso na raw siya sa hospital no'n. "Hoy! Tulog ka na lang ng tulog riyan," sigaw ni Colline sa kaniya. "Di ka ba pinapatulog sa Korea, ha? Sino manager mo?" "Mamaya mo na ako kausapin," inaantok pa niyang sagot. Nakahiga siya sa sofa ngayon, nakatalikod sa amin. May nakapatong na unan sa kanan niyang teng
One Question: Why? Chapter 5
Xeia's POV"Tay, alis na ho ako," paalam ko kay tatay. Ngayong araw na ito ang pinakahihintay ko. Mayroon kasi kaming entrance exam ngayon kaya medyo nagmamadali na ako, ayaw ko kasing nahuhuli sa mga ganito na importante sa akin.Lumabas na ako ng kwarto pagkatapos magbihis. I'm wearing a long sleeve blouse with pussybow and high waist black slack, tinuck-in ko 'yon. Naka-flat shoes lang ako at nakalugay ang buhok. Nung isang araw, 'yung araw na inihatid namin si Jung-Hyun ay nagpa-register na kami sa Lakestone University. Sinundo ako ni Colline dito sa bahay para sabay kaming pumunta sa University. Medyo malayo kasi ang University kaya sumabay na ako sa kaniya."Galingan mo sa exam, anak," pagpapa-alala ni tatay. Nasa sofa siya at nakaupo roon habang nanonood sa TV. "Ipasa mo 'yan, ha?" Lumapit naman ako kay tatay at tumabi sa kaniya."Syempre, tay, gagalingan ko," masaya kong sagot sa kaniya. Dream university ko 'yon kaya gagawin ko lahat para makapasok doon, kahit na malayo."Pasen
One Question: Why? Chapter 6
Xeia's POV "Tara na, Xeia, baka matuluyan tayong ma-late." Hinila ako ni Colline pa-kanan dahil doon kami mag-e-exam. Aakyat kami sa ika-anim na palapag ng building gamit ang hagdan, alangan lumipad kami diba? May anim na palapag ang bawat building dito. Umakyat na kami ng hagdan."Wait lang, Frenny. Hinihingal ako," pagod kong sabi. Tumigil kami, nasa fourth floor na kami. Hinihingal akong sumandal sa pader, kinuha ko ang dala kong tubig at ininom 'yon. Maliban sa pagod sa pag-akyat ay ang init pa! Ang dami kayang tao. 'Bat kasi pinagsabay-sabay nila?! "Dalawang floor na lang, Frenny. Ano ka ba!" Hinila ulit niya 'ko pero hindi ako nagpahila sa kaniya. "Magkakatotoo ata 'yung sinabi mo kanina na 'Sinusundo na kita'," sabi ko sa kaniya. Baka pagkatungtong namin ng ika-anim na palapag ay liwanag na ang sasalubong sa amin. "Ang OA naman! Kaya mo 'yan!" sigaw niya. Huminga muna ako ng malalim at saka nagpatuloy sa pag-akyat. Nang makarating na kami sa sixth floor ay nakahinga ako ng m
One Question: Why? Chapter 7
Xeia's POV"Ang mahal pala ng mga pagkain dito, masarap pa man din," sabi ni Colline. Nakaupo kami ngayon sa loob ng cafeteria. Maraming mga tao rito dahil sabay-sabay kaming natapos sa exams. Mabuti na lang ay may naabutan pa kaming bakanteng upuan. May second floor itong cafeteria pero hindi 'yon sapat para makaupo ang lahat ng nag-exam ngayon."Siguradong kaunti lang ang bibilhin ko kapag nakapasa ako," sabi ko naman. Nag-order lang kami ng two cups of rice at ulam, tanghalian naman na, e. Ang sarap ng adobo, ang galing ng chef rito. Ang ayos ng mga upuan at lamesa dito ay pahabang lamesa at pahaba ring upuan. Sampu hanggang labing-lima ang helera ng lamesa't upuan.
Pinakabagong kabanata
