Share
Chapter 22
Xeia's POV
"Ako na!" sigaw ko sa kaniya sabay hablot ng ointment. Nagulat naman siya sa ginawa ko. Alam ko namang wala siyang masamang iniisip or anything. Unless meron? Hindi ako komportable kung siya ang gagawa. Hey, dibdib 'yon, 'no!
"You sure?" tanong niya. Parang nadismaya pa, ha?
"Malamang," tugon ko. Tinignan ko siya sa mata para sabihing lumabas na siya. Tumaas naman ang dalawa niyang kilay at bumulong ng what. "Labas. Kaya ko na pong gamutin sarili ko," mababang tono kong sabi sa kaniya.
Kaugnay na kabanata
One Question: Why? Chapter 23
Xeia's POV "Dito na ata 'yon," sabi ko. Tinigil niya ang sasakyan. Binuksan ko ang pinto at saka lumabas ng kotse. "Teka, tawagan ko lang si Colline." Dinial ko ang number niya at ilang segundo lang ay sinagot naman niya. Naramdaman kong tumabi sa akin si sir. "Hello, frenny?" ["Oh? Nasa'n na kayo? Inaayusan na ako."] "Nandito na. Enchant's Garden 'di ba?"
One Question: Why? Chapter 24
Xeia's POV "Huyyyy, sige na. Xeia, ano na? Kaibigan mo ko, bakit hindi mo ako tulungan?" nagmamaka-awang sabi ni Colline. "Ikaw kasi, e. Walang tigil ang birada mo. Hindi mo man lang ako hinayaang magsalita," sabi ko sa kaniya. "Tapos ngayon ay hihingi ka ng tulong sa akin para mag-sorry sa kaniya?" "Kaibigan mo ko, syempre! At boss mo 'yon," aniya. "Hindi ko naman sinasadya 'yon," nakangusong sabi niya. "Hindi sinasadyang dire-diretso ang bunganga mo? At saka mamaya ka na nga magsalita. Nahihirapan ang tita mo sa pagma-make-up sayo, oh." Kanina pa siya salita ng salita dahil humihingi ng tulong para humingi ng tawad sa ginawa niya kay sir. Tsk tsk tsk. Kakilala pala ni tito Von si Ma'am Madi, nagkakilala raw sila sa isang charity. Mahilig sa mga bata si tito Von kaya naging Pediatrician siya. Tu
One Question: Why? Chapter 25
Xeia's POV Umupo ako sa sofa at naghintay kung sino man ang papasok dito. Mayamaya pa ay bumukas ang pinto, alala ko si sir, iba pala. Isang babaeng nakasalamin at nakaputi, may stethoscope na nakasabit sa kaniyang leeg. Hindi naman katandaan ang itsura niya. Tumayo ako bilang paggalang. "Ikaw ba si Xeia?" tanong niya. "Opo," sagot ko. Kilala niya pala ako. "Nasaan si JD?" tanong niya pa ulit. "Lumabas po. Hindi ko po alam kung saan pumunta, hindi niya po sinabi," tugon ko. "Gano'n ba? Come here," aya niya sa akin. Minwersa ang kamay sa upuang kaharap ng kaniyang lamesa. Sumunod ako sa kaniya at siya naman ay lumapit sa upuan niya at saka umupo. Mayamaya pa ay narinig kong bumukas ang pinto na ikinalingon ko naman. Nakita ko si sir na may hawak na dalawang
One Question: Why? Chapter 26
Xeia's POV Kinabukasan, nasa bahay lamang ako at gumawa ng gawaing bahay. Pagkasapit ng lunes, maaga akong nagising para maghanda nang pumasok. "Tay, alis na ho ako," paalam ko kay tatay. Hindi na siya nakawheelchair. Pumunta kami kahapon ng hospital para ipacheck-up siya at maayos naman ang naging resulta. Gayunpaman, kailangan pa rin niyang uminom ng mga gamot. Lumabas siya mula sa loob ng kusina. "Mag-iingat ka ha," paalala niya. "Opo," tugon ko. "Sige po, alis na ako. Mag-iingat din po kayo." "Sige," nakangiti niyang sabi. Tumungo na ako sa labas, dala-dala ang bag na naglalaman ng mga damit na magkakasya ng limang araw. Bukas na pala ang 18th birthday ni Colline kaya abala sila ngayon. Sa isang private venue gaganapin 'yon dahil may mga pribadong tao ang darating katulad ni Jung-Hyun. "Bye!" pagpapaalam ko kay tatay. Nakatayo siya sa may pinto at kumaway. Naglakad na ako papunta sa kalsada para maghintay ng masasakyan. Agad naman ako nakasakay. Habang nasa biyahe ako ay
One Question: Why? Chapter 1
Xeia's POV "Congrats, Xeia," bati sa 'kin ni Clarie na isa sa mga kaklase ko. "Salamat! Congrats rin sa inyo," bati ko rin sa kanila. Katatapos lang ng graduation namin. Buong klase namin ay grumaduate ng with honors. Si Colline ang valedictorian namin at ako naman ang salutatorian. Nakaka-proud lang. Biruin mo? Lahat kami ay may awards. Hindi namin inaasahan 'yon. Senior high pa naman din. Mahirap maging senior high 'no. Pero mas mahirap daw ang collage. Madaming pinapagawa, reporting, exams, projects, may mga school activities pa. Pero syempre kakayin ko, gusto ko makapagtapos, e. "Congrats sa ating lahat!" sigaw ng class president namin habang papunta sa kinaroroonan namin. Simula grade eleven ay siya na ang class president namin, kami-kami pa rin ang naging magkaklase noong nag-grade twelve kami. Pero 'yung iba ay nagtransfer na. Nang makapunta siya sa amin ay agad akong hinakbayan."Congrats sa 'yo, Xeia. Naks, salutatorian! Pakain naman diyan," biro niya. Ay! 'Yun lang. Hah
One Question: Why? Chapter 2
Xeia's POV "Dito kaya?" tanong sa akin ni Colline. "Masyado namang malayo 'yan, frenny," tugon ko. Nandito kami ngayon sa hospital room ni tatay at naghahanap ng pwede kong pasukan na trabaho, online, para sa pampagamot ni tatay. Mahigit isang linggo na ang nakararaan nang mangyari ang aksidente. No'ng nangyari 'yon ay agad dumating ang ambulansyang tinawagan ni Colline. Sinakay agad siya sa sasakyan at sumama kami papunta sa hospital. Wala akong ibang ginawa no'n kundi sambitin ang pangalan ni tatay habang umiiyak. Panay naman pagpapatahan ni Colline sa akin kahit siya'y umiiyak na rin. Pag-dating namin sa hospital ay agad ipinasok si tatay. Makalipas ng ilang oars ay lumabas na ang doktor. "Ano na pong nangyari kay tatay?" tanong ko sa doktor pagkalabas niya ng emergency room. "Kayo ho ba ang pamilya ng pasyente?" "Opo, anak niya po ako," sagot ko sa kaniya. "Ganito ho kasi..." Napalunok at napayuko ako sa sasabihin niya. Bumalik na naman sa isip ko 'yung mga nangyari kanina
One Question: Why? Chapter 3
Xeia's POV "Jung-hyun?!" sigaw ko nang makilala ko siya. Tumingkayad ako para maabot siya at agad siyang niyakap. "Waaaaa. Na-miss kita! Sobra!" He chuckled. "I miss you too," aniya. Napabitaw ako sa yakap nang biglang bumukas ang elevator kaya naman agad niyang sinuot muli ang mask at kinuha niya ang cap sa kamay ko saka niya sinuot. Lumayo ang ng kaunti mula sa kaniya at binigyang daan ang babaeng sasakay din sa elevator. Nakita ko sa mukha ng babae na kakunot ang noo niya. Siguro nagtataka sa suot ni Jung-Hyun. Nasa second floor na pala kami, isang floor na lang makalalabas na kami. Nang ground floor na ay sabay kaming tatlo lumabas. Agad kong inabot ang palapulsuhan ni Jung-Hyun at hinila papunta sa garden kung saan din kami pumunta ni Colline nung araw na na-aksidente si tatay. "Where are we going?" tanong pa niya habang hinihila ko siya palabas ng hospital. Ang iba ay tumitingin sa direksyon namin dahil ang suot na damit niya ay nakaka-agaw pansin talaga. "Sa'n pa ba? 'Edi
One Question: Why? Chapter 4
Xeia's POV "Siguraduhin mong pupunta ka sa eighteenth birthday ko, ha?" Kanina pa 'yan sinasabi ni Colline kay Jung-Hyun, simula nung dumating siya rito hanggang sa babalik na siya sa Korea. Two days lang siyang nag-stay rito, katulad ng sinabi niya ay hanggang sa ma-discharge si tatay. "Para kang sirang plaka. Paulit ulit?" nakakunot noong sabi ni Jung-Hyun, naiirita na ata. Sa dalawang araw niya na nanatili sa Pilipinas ay wala siyang ibang ginawa kundi matulog ng matulog sa sofa ng kwarto ni tatay. Hindi na siya nag-condo dahil gastos raw. Ang dami namang pera hindi nag-condo. Okay na raw siya sa sofa, dalawang araw lang naman, e. Pagkalapag ng eroplanong sinasakyan niya ay diretso na raw siya sa hospital no'n. "Hoy! Tulog ka na lang ng tulog riyan," sigaw ni Colline sa kaniya. "Di ka ba pinapatulog sa Korea, ha? Sino manager mo?" "Mamaya mo na ako kausapin," inaantok pa niyang sagot. Nakahiga siya sa sofa ngayon, nakatalikod sa amin. May nakapatong na unan sa kanan niyang teng
Pinakabagong kabanata
