Mabagal, matamis, at punong-puno ng pagnanasa ang bawat halik niya. Napapikit si Samantha habang ramdam niya ang kilabot na gumapang sa likod niya. Napakapit siya nang mahigpit sa suot niyang polo, parang doon siya kumukuha ng lakas.Gusto pa niya. Mas higit pa. Pero hindi niya magawang umakto ayon sa nararamdaman niya."What? Sam, pinipigilan mo na naman? Hindi ka ba napapagod itago ’yung nararamdaman mo para sa ’kin?" tanong ni Tristan, mababa at may halong lungkot ang boses."Hindi. Ikaw? Hindi ka ba napapagod pilitin ang ideya na pareho tayo ng nararamdaman?" balik ni Samantha, matalim ang mga mata.Umiling si Tristan, may galit at pagkadismaya sa bawat galaw niya. "Hanggang kailan ka magbubulag-bulagan sa katotohanang magkapatid tayo? Wala nang iba pa.""Magkapatid ba talaga ang nagkakantutan? ’Yung nagmamakaawa matikman ang isa’t isa? Sabihin mo nga, Samantha." sarkastikong tanong ni Tristan habang tinititigan siya nang dire-diretso. Napalingon si Samantha, iniiwas ang tingin sa
Nagising si Tristan na magaan ang pakiramdam. Totoo ang ngiti sa labi niya habang nakatitig lang sa kisame. Maya-maya, dumulas ang kamay niya sa kutson, hinahaplos ang parte kung saan siya huling natulog—kung saan humiga si Samantha kagabi.Napangisi siya. Parang gago. Parang teenager na first time maka-score. "Damn, what a night," bulong niya habang tumatawa ng mahina, bago dahan-dahang bumangon mula sa ilalim ng kumot.Lumibot ang mata niya sa buong bahay. Una sa baba, tapos sa kusina, sala, backyard—lahat ng sulok. Pero walang bakas ni Samantha."Samantha?" tawag niya, paos pa ang boses. Halatang bagong gising."Sam?" ulit niya. Walang tugon.Kumunot ang noo niya. Tinawagan niya ang cellphone ni Samantha pero unreachable. Lumalim ang buntong-hininga niya habang paalis-pasok siya sa bawat kwarto. Buong araw siyang balisa, ni hindi makapagtrabaho."Tangina, saan ka ba nagpunta?" mura niya, may halong inis at kaba.Papalabas na siya ng working room nang mapansin niya ang CCTV monitor
"Seryoso ka, bro? Ganun ka na lang ka-obsessed sa stepsister mo?" natatawang tanong ni Gabriel kay Tristan."Gawin mo na lang 'tong pabor, Gabriel. Gamitin mo tong phone ko, tawagan mo si Samantha, tapos sabihin mong nandito tayo—lasing na lasing ako, pero may emergency ka raw kaya kailangan mong umalis. Pakiusap mo na lang sa kanya na sunduin ako dito."Napahagalpak ng tawa si Gabriel. "Tristan! Hindi ka pa nga lasing eh. Gusto mong magsinungaling ako?"Napangisi lang si Tristan habang nakatingin sa kaibigan. "Part 'yan ng plano ko, bro." sabay higop ng kaunti sa hawak niyang wine.—"Ayos ka lang?" tanong ni Evelyn kay Samantha, na tila malalim ang iniisip habang nakatitig sa mga palamuti. Tumulong sila sa mga guro para sa alumni night mamaya."Ah, oo naman," mabilis na sagot ni Samantha, pilit na ngumiti.Pero sa totoo lang, paulit-ulit pa rin sa isip niya ang mga nangyari kagabi—siya at si Tristan. Paulit-ulit. At sa tuwing naaalala niya 'yon, gusto na lang niyang lamunin siya ng
Dahan-dahan niyang iminulat ang mga mata, pilit inaalam kung ano na bang nangyayari. Pero imbes na linaw, ang una niyang naramdaman ay ang panginginig ng katawan—hindi sa takot, kundi sa matinding kiliti’t pananabik.“Oh God...” mahina niyang bulong, halos hindi maipinta ang ekspresyon sa mukha.“Tristan... Oh, f*ck...” napaungol siya nang maramdaman ang mainit na dila nito sa loob ng bibig niya. Napapikit siya habang gumagapang ang kamay ni Tristan mula sa dibdib niya papuntang tiyan, hanggang sa marating ang loob ng hita niya.Napabuga siya ng hangin, humaba ang paghinga. Kinagat niya ang labi habang pinipigilan ang sarili—pero kahit anong kontrol, nanginginig ang buong katawan niya sa sensasyong dinadala nito.Ramdam niyang naninigas ang mga utong niya habang unti-unting bumababa ang haplos ni Tristan. Nang maramdaman niya ang daliri nitong dumudulas sa ibabaw ng panty niya, kusa siyang napaliyad. Lalo pa nang laruin ng hinlalaki nito ang clit niya—pero bigla rin itong tumigil."Sh
Muling napatingin si Samantha sa orasan habang dumadaloy ang katahimikan sa buong bahay. Nang ihatid siya ni Evelyn kanina, hindi na niya muling nasilayan si Tristan. Tahimik ang buong paligid—wala ang mga magulang nila, nasa business trip sa ibang bansa.Napapikit siya, naaalala ang itsura ni Tristan kanina. 'Yung lungkot sa mga mata nito, 'yung guilt. Hindi na siya galit, pero may parte sa puso niya na parang hindi mapakali. Hindi lang talaga niya gusto ang ugali ni Viviana. Hindi lang dahil siya ang fiancée ni Tristan—pero kasi, tuwing andiyan si Viviana, parang may mali. Parang siya ang mali.Naputol ang iniisip niya nang tumunog ang cellphone.“Hello? Tristan? It's almost midnight na, nasaan ka ba?”“Wala ka man lang balak umuwi? Kung malaman 'to ni Dad—”“Samantha, si Gabriel 'to.”Napahinto siya. Namilog ang mga mata niya.“Gabriel? 'Yung kaibigan niya?”“Yup,” sagot nito, sabay mahinang tawa sa kabilang linya.“Eh bakit ikaw ang may hawak ng phone niya? May nangyari ba? Okay l
“Finally, sinagot mo rin tawag ko. Kanina pa ako try nang try, pero laging busy ‘yung line mo.”Malalim ang buntong-hiningang pinakawalan ni Samantha nang marinig ang boses ng kaibigan niya sa kabilang linya.“Pagod na pagod na ‘ko, Evelyn.” Mahina niyang sabi, puno ng lungkot ang tono niya.“Ha? Anong nangyari? Ayos ka lang ba d’yan?” Agad na aligaga ang boses ni Evelyn.“Nakakainis. Pinatambakan ako ni Tristan ng kung anu-anong trabaho tapos malalaman ko, hindi naman pala urgent. After ko magpuyat, sasabihin niya lang hindi naman pala kailangan agad?! Tapos heto pa—pinapakita pa niya sa’kin kung pa’no siya makipaglandian kay Viviana!”“Ay grabe ‘yan. You seriously need a break. But hey, I’ve got good news!”“Wow, talaga? Ano ‘yun?”“Magkakaroon tayo ng alumni party in two days! Finally, makikita natin ulit mga college friends natin!”“Uy, ang saya naman. Saan gaganapin?”“Sa auditorium ng university. 8PM ang start pero pwede tayong pumunta nang maaga para tumulong sa setup.”“Sounds