CHAPTER 2 : WHAT HAPPENED

I am Mrs. Jade Naive Guaren-Sevara. Once, I had a perfect marriage—at least, I thought I did. I don't know when or how it started to fall apart, but this is the truth of what really happened.

We're highschool lovers, well nakakatawang isipin na on and off kami pero sa simbahan pa rin pala ang bagsak namin.

After years of waiting, I finally got pregnant. Tatlong taon na rin kaming kasal bago ako nabuntis, he's the happiest man I know noong ibinalita ko sa kaniya na buntis ako.

Nandito kami sa garden ngayon habang pinagmamasdan ang mga bulaklak na itinanim ng parents niya, ang sarap sa pakiramdam.

Yakap-yakap niya ako mula sa likuran  while his head is resting in my arms, I pinched his hand kaya naman bahagya niyang iminulat ang mga mata niya.

"Why?" Tanong niya bago ako hilahin paupo sa swing at doon ako iduyan.

I am 4 months pregnant.

"Love, anong gusto mong maging gender ng baby natin?" I curiously asked, patuloy lang siya sa pag duyan sa akin habang nag-iisip ng isasagot.

"Hmm, kung ako ang tatanungin, gusto ko ng lalaki," I smiled at him after he gave his answer—it was the same as mine.

"Eh, anong ipapangalan mo?" Tanong ko ulit, nowadays madalas akong mag tanong sa kaniya ng mga ganitong questions, siguro ay dala lang din ng pagka-excite.

"Luke, but if you don't want it, we can change it," Tumabi sya sakin since malaki naman ang swing na inuupuan ko, Gently, he placed his hand on my tummy, feeling our baby.

"What if she's a girl? Will you still be happy?" I asked, resting my head on his chest.

He gently brushed my hair and nodded in response.

"Of course I will, besides ikaw naman ang pinaka-importante sa'kin, may baby man o wala, we can still be happy pa rin, you'll always be my baby, Jade," Napangiti ako matapos niyang sabihin yon.

But it was all a lie.

Months passed, and I was six months pregnant when this girl came into my life, She befriended me, and after a month, she confessed that she loved my husband. Nagtalo kami at Itinulak niya ako sa hagdan mismo ng bahay namin dahilan para malaglag ang anak ko.

Kasabay ng pagkawala ng anak ko ay siya ring pagkawala sa akin ng asawa ko.

And you know what the worst part is? The woman who pushed me—the one who took everything from me—is now his mistress.

Naglalakad ako sa initan habang tuloy tuloy lang sa pag punas ng luha ko, hindi ko alam kung saan ako pupunta, ni hindi man lang ako sinundan ni Azriel.

"Taxi." Pag para ko kahit nahihilo na ako dahil sa sobrang init, wala akong ibang mapupuntahan ngayon kundi ang parents house ko, doon rin pala ako babalik after 4 years.

Well after naman mahulog ng anak ko ay medyo maayos pa kami, may mga hindi lang pagkakaintindihan dahil nga nagsisisihan kami sa nangyari, palagi nyang isinisisi sa'kin ang pagkawala ng anak namin.

Unti unti kong inalala ang unang naging away namin.

"It's late, saan ka galing?" Salubong ko sa kaniya, hindi niya ako pinansin, in fact ay nilampasan niya lang ako na para bang hangin.

"Azriel, I am talking to you, ano bang ginagawa mo sa sarili mo? gabi-gabi ka nalang lasing—" Worried na tanong ko, He placed his hand over my mouth to shut me up.

Pilit kong inalis ang kamay niya bago siya harapin.

"Azriel, ipahinga mo naman ang atay mo."

"Pagod ako, Jade. Bukas mo na 'ko sermonan please, kagaya nga ng sinabi mo, late na rin bakit hindi ka pa natutulog?"

"Malamang, I'm worried. It's already 2 a.m., and you're coming home wasted. Can't you just move on from what happened?" Napahinto ako matapos niyang hampasin ang lamesa, inaamin ko. Nakaramdam ako ng takot.

"Can you please stop bringing up the topic? Ayaw mo ngang tanggapin na dahil sa kapabayaan mo kaya nawala ang anak natin, dahil hindi ka nag-iingat! It's your fault, Jade," Isang malakas na sampal ang nakapag patigil sa kaniya, bahagya ring napatagilid ang ulo niya dahil sa lakas no'n.

"Oo. Kasalanan ko, Azi. Pero please naman, wag mo akong pagsalitaan na parang ikaw lang ang nawalan! Azriel, anak ko rin yon, masakit rin sa'kin pero wala akong ibang magagawa kundi ang mag move-on!" Sigaw ko sa kanya, I bite my lower lip to stop my tears from falling.

"So tell me, Paano ako mag m-move-on Jade? Tangina! Anak natin 'yon, bakit parang ang dali dali lang sayong itapon lang 'yon at sabihan ako na mag move-on," Sigaw nya pabalik kaya naman bahagya akong napapikit.

"Azi, kung hindi ako mag mo-move-on paano na tayo? Kung pareho tayong mag papakalugmok paano tayo makakabangon ulit? Masakit rin para sa'kin 'yon pero pinipilit kong kalimutan para tulungan kang makaahon, kasi kung hindi kita tutulungan baka pati ang relasyon natin ay hindi na rin tuluyang makabangon!" Hinayaan kong tumulo ang luha ko dahil alam kong ito lang ang makakapagpagaan ng loob ko sa mga oras na 'to.

Tahimik lang akong umiiyak sa loob ng taxi habang iniisip kung paano kami nauwi sa ganito.

Kung hindi ba nawala ang anak namin ay mauuwi parin sa ganito ang lahat?