CHAPTER 3 : SEE YOU NEVER, JADE

Napalingon ako sa driver nang tumikhim siya, nginitian niya ako bago iabot sa akin ang tissue.

"I'm sorry manong ah," Hingi ko ng tawad habang pinupunasan ang luha ko.

"Wala ho 'yon, tumahan na rin ho kayo hindi po maganda ang iyak nang iyak, nakakapangit," Bulong niya pa kaya mahina akong napatawa, tumango-tango ako bago pilitin ang sarili ko na huminto sa pag iyak.

Ano na kayang ginagawa ni Azriel ngayon? Masaya na kaya siya na pinirmahan ko na ang divorce papers na matagal na niyang gusto mapirmahan? Napailing nalang ako dahil sa iniisip ko.

I shouldn't stress myself, hindi na ako nag-iisa ngayon, kung sana lang ay nasabi ko sa kaniya na buntis ako baka may pag-asa pa na maayos kami.

Huminto ang sasakyan sa harap ng bahay namin, agad kong inabot ang bayad bago pumasok sa loob.

Iginala ko ang paningin ko sa buong bahay, ito na naman ang hindi matigil na pagbuo ng luha ko.

Umupo ako sa sofa habang inaalala ang mga masasayang bagay na nagawa namin dito, mapait akong napangiti bago tumayo at umakyat patungong kwarto.

Isinandal ko ang ulo ko sa frame ng pinto habang pinagmamasdan ang kwarto namin ni Azriel, ito siguro ang pinaka mamimiss ko. Nakadisplay sa magkabilang gilid ang dalawang malaking picture namin nung kasal, sobrang saya tignan ng mga ngiti namin doon.

"I need to leave for good, I need to give myself some space, alam kong ayaw na rin ni Azriel na mag stay pa ako rito."

Suminghot ako at doon ko lang napansin na basang basa na pala ang mukha ko dahil sa luha, pinahid ko ang luhang tumutulo do'n bago kuhanin ang maleta ko.

Isa-isa kong nilagay ang lahat ng gamit ko doon, damit, sapatos, wala akong tinira kahit na ano. Halos kay Azi na rin naman ang lahat ng gamit na nandito sa kwarto kaya less hassle na sa pagdadala ng gamit ko.

Iginala ko sa buong bahay ang paningin ko sa huling pagkakataon, bubuksan ko na sana ang pinto pero napatigil ako nang biglang mag bukas yon.

-

"Where are you going?" Tanong ni Azriel, ibinaba niya ang kanyang tingin sa maletang dala dala ko bago tumango.

"You're leaving." Dagdag nya, itinango ko nalang ang ulo ko bago mag patuloy sa pag hila ng maleta ko.

Hahakbang na sana ako palabas pero agad akong napahinto nang mag salita pa sya.

"Siguraduhin mong wala kang maiiwan ni katiting na gamit mo, Jade. Ayoko nang makaalala ang kahit na anong tungkol sayo." Halos manigas ako dahil sa sakit pagkatapos niyang sabihin yon.

Really Azriel? Ganyan ba talaga kalaki ang galit mo sa akin?

"Wala naman na siguro akong naiwan, sya nga pala. Ipinag luto na kita para hindi kana mag order pa ng lunch mo, may sinigang doon sa kusina, aalis na ako," Hahakbang na sana ako palampas sa kanya pero agad niyang hinapit ang braso ko dahilan para mapatigil ulit ako.

"Dalhin mo na 'yon, Jade. Hindi ko rin naman kakainin," Seryosong sabi nya, kunot noo ko syang tinignan bago bitiwan ang maleta ko.

"Kumain kana ba?" Tanong ko, fuck this love, bakit nag aalala parin ako sa kanya sa kabila ng lahat ng masasamang sinabi nya?

"Tapos na, nag dala ng lunch si Monica sa office kanina," Bahagya akong yumuko para punasan ang luhang nagbabadya na sa pag tulo.

"Ah ganun ba, aalis na ako ah? kailangan ko na kasing umalis, hindi na ako makakapag balot. Ipakain mo nalang sa mga galang aso, Mag ingat ka palagi okay? Gumising ka ng maaga dahil hindi naman kita madadalaw dito para gisingin—" Pinilit kong ituwid ang boses ko para hindi nya malaman na umiiyak ako.

"Hindi na ako bata, Jade." Pag putol niya sa sasabihin ko kaya naman napa tango tango nalang ako bago ibalik ang pagkakahawak sa maleta ko.

"Good bye, love," Paalam ko, sarkastiko syang tumawa bago tumango.

"See you never, Jade," Malamig na tugon nya.

Huminga ako ng malalim bago isakay sa sasakyan ko ang mga gamit ko, kinabisado ko ang itsura ng bahay namin— Ni Azriel bago ako tuluyang umalis.

Iyak lang ako ng iyak nang makarating ako sa parents house ko, alam nila na nag kaka problema na kami ni Azi pero hindi ko binabanggit sa kanila ang divorce na hinihingi nya.

"Mom, I didn't save it, I didn't save our marriage." Umiiyak na sabi ko bago yumakap kay mommy, she's the only people I know that can comfort me at this hours. "Mom, Am I not a good wife?" Pag kukuwestyon ko sa kanya, umiling iling siya bago suklayin ang buhok ko gamit ang daliri nya to help me to calm down.

"Hush, It's not your fault, stop blaming yourself." Pag papa tahan nya sakin, inalalayan nya ako paupo sa sofa bago abutan ng tubig.

"Should I remove this?" Tanong ko habang nakatingin sa engagement and wedding ring na nakasuot sa daliri ko.

Rings are a simbol of love never ending.

Mapait akong napangiti matapos marealize na hindi naman pala totoo yon.

"If you want then remove them but if you're not yet ready, pwede naman na mag stay lang yan dyan hanggang sa maging ready ka to set yourself free." Sagot ni mommy, uminom ulit ako sa tubig na inabot niya dahil pakiramdam ko ay mauubusan ako ng tubig sa katawan dahil sa sobrang pag iyak.

Sa ngayon iniisip ko nalang ang batang nasa sinapupunan ko, paano ko kakayanin na lumaki ang anak ko na walang ama? paano ko kakayanin na magaya sya sakin lumaking hindi manlang nakikilala ang ama nya?

Should I do abortion?

Of course not, nawala na ang lahat sa akin, ang anak ko, ang asawa ko at baka mabaliw na ako kung pati ang batang ito ay mawawala rin.