Chapter 1

Clayton Pov

Napa-iling ako nang may nakita ako sa school ground namin na may naglantad ng pagmamahal niya kuno sa isang babae iyong tinatawag nilang proposal. Tssk, gumastos pa sa bulaklak, chocolates, balloons at may pa confetti pa sa huli. Maghihiwalay din naman tapos nakagastos ka pa.

Ako ay isang dakilang NGSB at sa edad kong dalawamput-dalawa ay hindi pa ako nagkagusto sa isang babae. Nagagandahan at humahanga naman ako sa iilang mga babae pero never pa akong nagkagusto na to the point that I want her to be my girlfriend.

Every girls dream is to have that kind of confessions and surprises from their suitors or love one's. Pero di rin ba nila naiisip na gusto rin naming mga lalaki na sinusurpresa.

I clutched on the sling of my air nike backpack bag pero piki iyon at nagpatuloy sa paglalakad. Uwian na at sa ganitong oras ay siksikan sa exit kaya minabuti ko na lang na hindi masyadong magmadali dahil maiipit lang naman ako doon.

"Sweetie pie!" Sigaw ng isang kilala kong boses. I secretly rolled my eyes in disbelief. I know it was Harem. Harem is my gay classmate siya lang yong masasabi kong closed friend ko talaga dito sa loob at labas ng university, pag-college ka na bihira ka lang makakakita ng totoong kaibigan mo at makakasama mo talaga at hindi rin gaya sa high school na marami kang mga barkada; sa college isa o dalawa na kaibigan ayos na.

Sinadya ko ngang iwan siya sa classroom kanina kasi nainis ako sa kanya dahil bigla niyang hinalikan ang pisngi ko. Damn that friend of mine! Mas bata sa akin si Harem ng isang taon at nasa third year college na kami ngayon sa kursong BSHM. Minsan na kasi akong natigil sa pag-aaral dahil sa hirap ng buhay namin. Mabuti na lang at nakapag-working scholar ako dito sa MU not mutual undertanding and definitely not mabuting usapan but Mcpaulavenet University. The university is one of the most prestigious university in the country and it offer scholarships to those underpriviledge students and luckily I'm one of those many working scholars here at MU. Kung hindi lang dahil sa scholarship na 'to ay hindi siguro ako makakapagpatuloy sa pag-aaral ko.

"Harem stop calling me sweetie pie because I'm not your sweetie in the first place at mas lalong hindi pie mo!" Naiinis na saad ko.

"Ahhhw, nagalit ang sweetie ko," sabi niya at tumili sa tabi ko.

Nagsisi tuloy ako at kung bakit hindi ako nakipagsiksikan doon sa exit. Ngayon ay kailan kong tiisin ang kaingayan ng kaibigan ko.

"Sabing hindi—"

"Kalma-kalma lang hindi naman 'to mabiro tsaka nagsorry na nga ako diba!" Siya pa ang may ganang pagtaasan ako ng boses. "Napasubo lang naman ako sa truth or consequence kanina."

"Kaya nga sinabi ko sayong h'wag kang sumali doon." Dahil alam kong pag-ganoong mga laro sa loob ng classroom namin may mga ganong consequence talaga. Kaya nga ako nakontento na ako na manood nalang sa kanila.

"Eeehhhhh," tumili na naman. "Alam mo namang nando'n ang bebe ko nagbabakasali ako 'no na siya yung hahalikan ko pero alam mo, Clay," tumingin siya sa akin. "No'ng hinalikan kita sa pisngi....." Tumaas ang kilay ko dahil binibitin niya talaga. "Nandidiri ako!" Sigaw niya sa pagmumukha ko.

"Tang ina mong bakla ka!!!" Kaya ayon naghahabulan kaming dalawa patungong exit ng school. Hanggang sa makalabas kami ay hindi ako nakabawi kay Harem sa pagsigaw niya sa pagmumukha ko.

Paglabas namin sa exit ni Harem ay naghiwalay na kami ng daan. Galing school ay didiretso ako sa part-time job ko sa Lattea, isang sikat na milktea shop dito malapit sa MU, nalalakad lang.

Ako lang ang gumagastos lahat sa pag-aaral ko dahil hindi sapat ang kinikita ni mama sa pagtitinda ng barbecue sa labas ng bahay namin. Maliit ang kita niya doon at hindi pa permanente kaya kailangan ko ring kumayod para makatulong kahit papaano kay mama.

Sabi ni mama ay iniwan daw kami ni papa. Minsan naiisip ko kung nandidito ba ang ama ko ay siguro hindi kami maghihirap ng ganito. Pero masaya na ako na sa pag-uwi ko ay nakikita ko si mama at may nakakain kami, natuto na akong makuntento na wala ang ama ko.

"Good afternoon, Ate Kris," bati ko pagpasok ko sa milktea shop. May kalakihan kasi itong milktea ni Ate Kris at ang mga workers niya dito ay mga estudyante rin. Ako ay afternoon shift kasi umaga ang klase ko tapos 'yong iba ay morning shift naman kasi ang klase nila ay hapon o night class.

"Good afternoon Clay, magbihis ka na dahil medyo marami na ang customer." Ngumiti at tumango ako kay Ate Kris bago pumasok sa maliit na locker room para magbihis sa uniform namin dito.

Pero hindi ako nagtagal sa shift ko nang sinabi ni Janice na nagri-ring daw yong cellphone ko sa locker room. At 'yong tumawag pala sa akin ay 'yong taong tumulong at nagdala kay Mama sa ospital.

Dahil sa pagmamadali ko na pumunta sa ospital ay hindi ako nakapagbihis at nakapagpa-alam kay Ate Kris. Ang isip ko ay naka'y Mama lang. Pagdating ko sa hospital ay madali kong nahanap kung nasaan ang emergency room at may nakita akong babae na nakaupo sa labas.

"K-kayo po ba ang t-tumawag sa akin?" tanong ko sa babae at hinihingal pa.

Tumayo siya. "Oo, mabuti at dumating ka na."

"A-ano pong nangyari sa Mama ko?"

"Hindi ako doctor para tanungin mo n'yan hijo, pero sa tingin ko ay inataki ang mama mo. Kanina kasi ay bumili ako sa kanya ng barbeque at bigla siyang nahimatay siguro ay dahil iyon sa sobrang init at sa tingin ko ay kanina lang siya nagtitinda doon. Mabuti na lang at natawagan din kita. Ikaw kasi 'yong nasa emergency call niya pero wala rin naman siyang load kaya 'yong telepono ko na lang ang ginamit kong pantawag sayo."

Napahilamos ako sa mukha dahil sa sobrang frustration. Sinabihan ko na si Mama na magtinda lang siya pag hindi na mainit kasi hindi iyon nakakabuti sa kanya kasi nga may katandaan na siya, pero 'di talaga nakikinig sa akin si mama. At nagtataka ako kasi wala namang sakit ang mama ko. Wala naman siyang nabanggit sa akin na sakit niya.

"Hijo, maiwan na kita dito, huh. Wala kasing naiwan na kasama ang mga anak ko sa bahay." Paalam niya.

Tumango ako. "Sige po maraming salamat po."

Ilang minuto nang makaalis ang babae ay tsaka ko pa naisip na hindi ko pala nakuha ang pangalan niya. Pero hindi ko iyon masyadong iniisip dahil ang ang isip ko ay nasa Mama ko na nasa emergency room. Ilang saglit pa ay lumabas na ang doctor.

"Ikaw ba ang pamilya ng pasyente?" Tanong niya.

Mabilis akong lumapit sa doctor.

"Oo po, anak po ako." sagot ko kaagad.

"Wala ba ang ama mo?"

"W-wala po."

"Okay, kung ganun sayo ko nalang ito sasabihin. Hijo, magpapakatotoo lang ako sayo. Ang nanay mo ay kailangan niya ng kidney transplant sa lalong madaling panahon."

Kumunot ang noo ko sa sinabi ng doctor.

"Doc, wala p-pong sakit ang Mama ko, maayos ko po siyang iniwan kanina sa amin at a-anong kidney transplant i-mposible po yan!" Nauutal na saad ko.

"Sa tingin ko ay may nararamdaman na ang nanay mo hijo, pero nilihim lang niya ito sayo. Pero may diabetes mellitus siya."

"Diabetes mellitus po?"

"Oo hijo, may diabetes ang mama mo. At dahil sa high blood sugar niya, it will force her kidneys to filter too much blood. And when there is an increased in filtration it as well need a high demands on stress on the kidney. Dahil d'yan, the kidney may lose its ability to properly filter the blood because of this, waste product will start to build up in the bloodstream. At matagal na itong sitwasyon sa nanay mo hijo, matagal na kaya kailangan na ng kidney transplant because her kidney is now close to failure. Pwede rin naman ang dialysis pero pansalamantala nga lang." Paliwanag ng doktor sa akin.

"M-magkano naman po ang halaga kung gagawin po ang kidney transplant?"

"Siguro ay aabot ito sa 5 million, hijo. At pagkatapos ng operasyon ay kailangan pa ring manatili dito ng nanay mo hanggang sa bumuti na ang kalagayan niya. Kaya kakailanganin mo siguro ng mga malalaki pang halaga sa 5 million. Amg 5 five million ay ang kalakip na d'yan ang pang-araw-araw ng Mama mo dito. Sige hijo maiwan na muna kita." Tinapik ng doktor ang balikat ko bago siya umalis.

Napaupo ako habang sapo-sapo sa ulo ko dahil sa sinabi ng doktor sa akin. Parang sumakit ang ulo ko sa mga nalaman ko ngayon. Kailangan ng kidney transplant ni Mama at kailangan pa nang sobrang laki na halaga ng pera. Saan naman ako mamumulot ng ganong klaseng halaga ng pera. Kahit pa yata magtrabaho ako buong araw ay hindi sasapat ang kikitain ko.

Tumulo ang luha ko nang mapagtanto kong ang hirap palang maging mahirap. Sa buong buhay ko dito sa mundo ngayon ko lang naramdaman na totoong mahirap maging mahirap. Noon, hindi kailanman pumasok sa isip ko na yumaman dahil akala ko pagkasama ko yong Mama ko ayos na pero mali ako.

Napahagulhol ako dahil sa sobrang awa ko sa kalagayan namin ni Mama. Bakit kailangan na dumanas ako nang ganito? Bakit sa dami ng tao sa mundo ako pa, kami pa ni mama na wala namang ginawang masama sa kapwa. Bakit kailangan akong parusahan ng ganito ng panginoon?

Pinahid ko ang luha ko at nanginginig ang paang tumayo. Pumasok sa isip ko na kung nandidito ba ang ama ko makakaranas ba ako ng ganito? Maghihirap ba ako ng ganito? 

Kailangan kong humanap ng pera para sa Mama ko. Para sa Mama ko. Nilakasan ko ang loob ko dahil wala akong ibang matatakbuhan kundi ang sarili ko lang.

'Ma, gagawin ko ang lahat para sayo kahit...kahit ano gagawin para gumaling ka 'ma. Ikaw na lang ang mayroon ako at hindi ko kakayanin na mawala ka.' Sabi ko sa isip ko.