Kabanata 2

Mahigpit ang hawak ni Morley sa kumot. Kanina pa nagbabadya ang mga luha niya ngunit kapansin-pansin na wala man lamang umaagos na tubig mula sa mga mata niya.

"Do you want to get out to breathe some air? I can accompany you if you need to."

"Hayaan mo akong mapag-isa. I need my parents for me to have a clear of mind. Beside, I don't know you. You are a pure stranger to me at hindi sapat ang pagbabait-baitan mo sa akin upang mapapayag akong makasal sa iyo dahil hindi iyon mangyayari."

Bigla na lamang niyang naramdaman ang pag-angat ng kanyang pwetan at nang matingnan ng dalaga kung sino iyong pangahas. It was Mr. Adler who carried her in a bridal style and place her on the terrace from her room in just a one side.

"I don't know what is your thoughts towards me, but give me a little bit of your presence. Magkakaintindihan tayo kung hindi lang likas na matigas iyang ulo mo." Wika nito sa malumanay na boses habang hinahayaan siya nitong makaupo sa long sofa at ramdam ni Morley ang sariwang hangin na tumatama sa mukha niya.

"Leave, then I will be fine."

"No. I'm afraid you would jump in here to there."

Binalingan niya ng nakakamatay na tingin ang lalaki.

"Hindi ako baliw upang patayin ang sarili—"

"And what you did yesterday was an incident?" Bumaba ang tingin nito sa kanya dahil nakatayo lamang si Liam sa tagiliran niya.

Kapagkuwan ay bumaba pa ang tingin nito sa kaliwang pulsuhan niya at ang sunod na ginawa nito ay talagang hindi inaasahan ni Morley na susuriin talaga ng binata ang sugat niya sa pulso.

"Maswerte ka pa rin dahil dumating ako. Paano na lang kung hindi ko kinuha sa katulong ang spare key ng kwarto mo?"

"Edi patay na ako ngayon. At least wala na akong problema hindi ba?"

"You're no fun, Morley Aurora Lopez." Inabot ng lalaki ang kanang kamay niya na naman sa puntong ito.

"Ano ba! Refrain yourself from touching me." Ngunit sa halip na tumugon, isang nakakamatay na tingin na mala-mulawin ang kaagad na iginawad nito. "Hindi ka mabubuntis gamit ang kamay ko. Para saan pa at ikakasal na rin naman tayo, masanay ka na. I am born touchy, more likely from the woman's body!"

Napangiwi ang dalaga at kaagad binawi ang palad niya na hawak nito at kapagkuwan ay dagliang dumistasya.

"Arte! Hindi kita gagalawin kung walang permiso mula sa iyo. I know you're virgin and—"

"Bastos ka! Umalis ka na." Tumabingi ang ulo nito at walang reaskyon ang binata na tiningnan siya ng mariin. "I won't leave you here. The doctor says everything regarding with your situations now kaya imposibleng hahayaan kitang mapag-isa rito sa kwarto mo."

Maya-maya pa ay tumayo ito at may kung anong tinitipa sa cellphone ng hindi inalis ang tingin sa kanya. "Bring us the food. Kanina pa kumakalam itong sikmura ko. And will you please consider putting bacon in the sandwiches. Morley might have an appetite to eat now. Plus the dressing and...the milktea in flavor with a red velvet."

Natakam yata ang dalaga sa huling sinabi nito ngunit hindi niya pinahalata. Maybe this guy is putting a bait, but she's not a beggar to plead with foods to eat.

Gayunpaman, kagaya ng inaasahan. Totoo ngang may milktea na inihain ng katulong only to find herself na kanina pa siya nagugutom ngunit kung kasama rin naman niya sa agahan ang lalaking ito, mas makakabuti pa sigurong tantyahin na lamang niya ang bituka nunkang magkalaman ang sikmura niya kaharap ang lalaking hindi naman niya lubusang kilala.

"I know you're hungry. Eat yours now. May pupuntahan tayo pagkatapos rito."

"Hindi ako nagugutom." Ngunit nang tumunog ang kanyang tiyan ay gusto na lamang ni Morley na maglaho na lang bigla.

Nakakahiyang magsinungaling kahit na gustong-gusto niya nang lantakan ang mga pagkaing nakahain sa lamesa.

"Hindi ka nga nagugutom." He lamented with the matter of fact accompanied by logical thinking.

"Well then, tapos na rin naman ako...tatawag na ba ako ng katulong upang ligpitin itong pinagkainan ko. Sayang naman, masarap ang milktea in flavored with red velvet dahil lubos pa ang lamig. Ayaw mo ba? Ipapatapon ko na lang

Napigtas na ang kanyang pagtitimpi.

Kaagad humarap si Morley sa lamesa at mabilis na inabot iyong milktea subalit naunahan na rin naman siya nang lalaki.

"You can't have your milktea without the foods intake. Mangyayaring maiimpatso ka kung uunahin mo ang malamig na inumin. Grab the rice now with the omelette. If you want, may bacon naman. You can choose."

Pasimple siyang umismid. At dahil likas na gutom na nga siya, harap-harapang kinuha ni Morley ang bacon sa harapan ng lalaki kasabay ng pag-angat sa sulok ng labi nito.

Kanina pa siya naiirita subalit wala na rin naman siyang magagawa kung paiiralin niya pa ang katigasan ng ulo niya.

"I'm done. Give me the milktea."

"Uhh..uh! Hindi mo naubos ang sandwiches. Why not take a bite? Hmm?"

"Ako ba ay pinagloloko mong lalaki ka?" Tumaas na ng bahagya ang kanyang boses dahil sa iritasyon.

Pinaglalaruan lang ba siya ng lalaking ito kung ganoon man?

"Ibibigay ko sa iyo ito in one condition." Napasigaw sa inis si Morley dahil sa pinagsasabi ng lalaki. Ano na naman ba ang pumasok sa kukote nito at may pa-condition pang nalalaman?

He's eyes were staring darkly at her wrist at ramdam ng dalaga ang mahigpit na paghawak nito sa paborito niyang milktea.

Tumayo ito at harap-harapang hinubad ang pang-itaas na damit kasabay ng paglapag ni Liam sa milktea paharap sa lamesa ay napaawang na lamang ang labi ng dalaga.

"H-hoy! A-ano iyang ginagawa mo? If you're pertaining to have a porn entertainment—"

"P-porn? You mean, sex?"

Napatayo na nang tuluyan si Morley upang tunguhin ang labasan ng may malamyos na kamay ang humawak sa braso niya.

"Bitiwan mo ako kung ayaw mong sumigaw ako rito. You even make me more uncomfortable despite the fact that you're a stranger—"

"Easy. You can have your milktea now, in return. You will go to the hospital with me, ipapagamot natin iyang nilaslas mong kaliwang pulso kahapon." Nanliit ang mga nito at pagkatapos ay malumanay ang pagdausdos ng palad nito sa kaliwa niyang pulsohan at nang mahanap nito iyon ay ramdam ni Morley ang maingat na pag-angat ng binata roon.

"You made me worried. I can't tolerate people who is fighting with depression and anxieties. If you have a problem, I'm always ready to lend my ears. I'm a good listener."

Kapagkuwan ay nahuli niya ang mga mata nito. Naroon nga sa mukha ng lalaki ang pag-aalala subalit hindi siya dapat na makampante.

Dapat ay hindi niya lubusang ibuhos ang tiwala rito lalo pa at isa ito sa dahilan kung bakit bigla na lamang magbabago ang buhay niya sa isang iglap lang.

"Get dressed...or would you allow me to change your clothes in your room? I can do better."

Mabilis niyang binawi ang pulsohan dahil sa taglay na kapilyuhan na sinabi nito ngunit dahil taglay na ma-pwersa ang paraan ng pagbawi niya sa kamay ay napaigik na lamang si Morley dahil sa bahagyang paghila ay naantala ang temporaring bandeha nito at ngayon ay sunod-sunod na nga ang pagdarugo.

Naipikit ni Morley ang mga mata dahil ngayon niya lang naramdaman ang sakit.

"Damn it! Why did you pulled it away? You are making your wrist worsen more woman!"

Kaagad siyang dinaluhan ni Liam at mahigpit na itinapat sa pulsohan niya ang magkabilang palad nito upang matigil ang pagdugo.

"I will really kill you if this wound got an infection."

"T-then kill me now, there's no point—"

"Shut up!"

Given the fact that he is shirtless, nagawa pa rin nitong kargahin siya pababa at kaagad nagtawag ng iilang bodyguard saying that she needs to bring in the hospital.

"You're overreacting Mr. Adler put me down so I could definitely—"

"Gusto kong ilaglag ka nalang mula sa rooftop pababa ng sa ganoon ay matauhan ka. Tumahimik ka kung ayaw mong samain sa akin."

Hindi alam ni Morley kung bakit bahagyang napangiti siya.

Liam Easton Adler has this temper na talaga nga namang katawa-tawa tingnan. And his expression that is filled with darkness made Morley to stop crepting a smile on the lips.

"HOW ARE you? Hindi na ba masakit?" Isinandal ni Liam ang likuran sa monoblock chair habang tinitingnan si Morley na ngayon ay kausap na ang doctor.

Kanina pa mainit ang kanyang ulo at mas lalo pa talagang dinadagdagan ng babaeng ito.

Bigla ay nag-ring ang kanyang cellphone dahilan na bumaling sa kanya si Morley ng walang reaksyon ngunit halata sa disposisyon nito na gustong tawanan siya.

"Labas muna ako. Needs to answer the call." Hindi ito sumagot kaya ay tumayo na lamang siya.

"Balik ka agad, will miss you." Blangko ang kanyang reaskyon na binalingan ang babae at kapagkuwan ay napailing-iling.

"Sir. I'm sorry but someone wants you here in the company. May bago ka raw kasing kliyente, do you know Andresa Valdez? She said she has something to do with you today, papapasukin ko ba sa office room mo sir?"

Ibinulsa muna ni Liam ang malayang kamay.

"Pakisabihan mo siya na kung maaari ay bumalik na lang bukas. May emergency kasi at hindi ako dapat na umalis rito sa ospital."

"Pero kasi sir ang sabi niya ay—"

"Who's the boss?" Natigil ang katawagan niya sa kabilang linya.

"I-ikaw po sir. O-okay pagsasabihan ko siya."

Bago pa man maibaba ni Liam ang cellphone ay may inihabilin pa siya sa katawagan na kung maaari ay alamin lahat ng background sa kung sinuman ang papasok sa kompanya niya.

He has to be wise upang maagapan ang posibleng mangyayari sa hinaharap.

"Sino iyong katawagan mo? Bakit ang tagal mong bumalik?" Inayos ni Liam ang hemline na suot bago tinungo ang kinahihigaan ng dalaga at kapagkuwan ay sinuri ang pulsohan nito.

"Nothing important. Your wrist was perfectly bandage. Does it hurt once more?"

"Sino nga iyong katawagan mo kanina? Sina mommy at daddy ba?"

"No. Someone who is related on my company. Anyway, the doctor said you can directly go home. After here, pupunta tayo sa bahay niyo."

Her face lit up the moment he mentioned "their home".

Liam must go with her for a change. Hindi na siya dapat makampante dahil baka anumang oras ay saang lupalop na naman niya ng mundo hahanapin ang babaeng kabayaran sa utang ng mga magulang nito.

Lagpas trenta minuto ay kaagad na nilang narating ang kabahayan.

"M-Morley, anak!" Bumaling ang tingin ni Mrs. Lopez sa kanya at kapagkuwan ay yumukod.

"Salamat Mr. Adler at dinala mo rito sa bahay ang anak namin." Siyang pagdating ni Mr. Lopez ay nagbigay galang rin ito sa kanya.

Kapansin-pansin ang pagtataka sa mukha ni Morley subalit hindi niya na iyon pinagtutunan ng pansin.

Along with the medieval style of the house. Nahagip ni Liam ang iilang picture frame ng pamilya Lopez na nakasabit sa mala-antique na dingding. Napahinto siya sa paglalakad at doon niya lang namalayan na nakasunod pala sa kanya ang dalaga.

"Stop staring at my photos Mr. Adler. You must have explain to me too. Ano ang mayroon at bakit ganoon na lamang kataas ang tingin ng mga magulang ko sa iyo?"

Hinarap niya ang dalaga. "Discover it yourself. Matutuldukan na ang lahat ng katanungan mo ngayong araw, lady."

Ang marahas na paghawak ng dalaga sa kanyang braso ang naging sanhi kung bakit napako lamang ang tingin niya roon.

"I won't tell you a thing kahit na kalmutin mo pa ako nang makailang ulit. Don't make some move dahil baka magdurugo na naman iyang pulsohan mo, 'kay?"

Liam did to intertwined their hands at hinila na ang babae papasok sa isang silid.

Kasunod niyon ay ang pag-iyak na ng dalaga sa harapan ng mga magulang nito dahil binunyag na ni Mr. Lopez lahat-lahat.

"I'm sorry anak. Mr. Adler won't held your hands in trouble. Palagay ako na sa kamay niya ay maayos ang lagay mo. He has a company thoughout Asia kaya kung maikasal ka man sa kanya ay literal na—"

"I-I can't believe it. Sarili kong mga magulang ay ibinenta ako kapalit ng napakalaking salapi."

Liam for some reason embraced Morley for a cause. She pitied the woman and he must do his best inorder for his soon to be will build trust in him.

"Don't worry. You have me."

Wala nang sapat na dahilan upang pigilan pa niya si Morley na ngayon ay iniimpake ang mga gamit upang permanente na ngang titira sa kanyang kabahayan.

Could he be happy?

Kapalit ng mga luhang ibinuhos nito sa mga magulang ay dalawang personalidad pala ang labis na nagdaramdam.

"Sasama na ako kay Mr. Adler kung ganoon. You both betrayed me kaya kung maaari lang naman ay huwag niyo na akong kontakin. Ngayong alam ko na ang lahat. Posibleng dito ko na rin tatapusin ang katotohanang may mga magulang pala ako na ipinambayad-utang!"

"N-no Morley. You don't understand sweetie—"

Bumaling sa kanya ang dalaga at kaagad inabot ang kamay nito sa kanya na kaagad naman niyang tinanggap. "You can have me all you want now. Given the fact that my parents dumped me, you will be my guardian now."

Pahayag nito sa mababang boses at namalayan nalang ni Liam na pareho na silang nakasakay sa kotse.

"Drive. Don't mind me. Magiging okay ako, durog nga lang!"

Awa ang namutawi sa sistema ng binata habang binabasa ang reaksyon nito. Ngunit wala na siyang magagawa pa roon, Morley Aurora Lopez was his.

"Did you cleaned her room well?"

"Yes sir. Pinalitan ko rin ang mga kurtina maging ang kubrekama. Maaari niyo na pong pagpahingahin si Lady Morley roon sa itaas."

"Thanks."

Karga ang dalaga sa mga bisig ay maingat si Liam sa kanyang ginagawang hakbang. Dahil sa sobrang sama ng loob at pagod sa byahe ay nakatulog ang dalaga sa loob ng kanyang kotse.

"I'm sorry if this events pressured you too much. Rest assured I can't be your burden. You can rely on me if that's the case you'd trust me. Good night my lady."

H******n ng binata ang noo nito bago na nga niya nilisan ang silid.