(Serena’s POV)Ang totoo, hindi ko alam kung paano haharapin ang bagong umaga. Pagkagising ko, hindi na malamig ang kama—mainit pa rin, mabigat pa rin ang bisig ni Damien na nakapulupot sa akin. Parang ayaw niya akong bitawan.Pero hindi tulad kagabi, iba na ang damdamin ko. Hindi lang kaba, hindi lang init. May kasamang pangamba.Kasi habang lalong lumalalim ang gabi naming dalawa, lalong lumalalim din ang pagkakatali ko sa kanya.---“Serena,” wika niya habang inaabot ang cellphone sa mesa. Crisp at pormal na ang suot niya, parang wala nang bakas ng kagabi. Ngunit nang tumingin siya sa akin, may ningning pa rin sa kanyang mga mata. “The car will be here in thirty minutes. Pack what you need.”Napakurap ako. “Car? For what?”“For the apartment.” Diretso. Walang alinlangan. “You’ll move in today. I already arranged everything.”Parang naipit ang dibdib ko. “Damien, hindi mo pwedeng—”“Serena.” Mas lumalim ang tono niya. Hindi ito boses ng isang CEO na nakasanayan kong malamig. May hal
(Serena’s POV)Mainit pa rin ang silid kahit nakabukas ang aircon. O baka ako lang ang mainit—hindi sa katawan, kundi sa damdaming parang hindi ko kayang itago.Pagmulat ko ng mga mata, madaling-araw pa lang. Ang mga kurtina’y nakalilis, kaya’t ang ilaw ng buwan ay pumapasok at banayad na lumulutang sa ibabaw ng kama.At doon siya—si Damien.Nakahiga pa rin siya sa tabi ko, nakatalikod ngunit mahigpit ang pagkakayakap sa aking baywang. Para siyang isang kulungan na hindi ko gustong takasan.Huminga ako nang malalim, pinipilit pakalmahin ang sarili. Ngunit kahit anong pilit, hindi ko maitago ang katotohanang kaninang gabi, dalawang beses akong bumigay. Dalawang beses niyang kinuha ang lahat sa akin. At dalawang beses kong pinili na hayaan siyang angkinin ako.---“Mine…” bulong niya kagabi, paulit-ulit. At habang inuukit ng kanyang mga labi ang bawat bahagi ng katawan ko, naramdaman kong hindi lang siya basta nagsasalita—para siyang nagmamakaawa, para siyang nagbabanta, para siyang nag
(Serena’s POV)Akala ko, pagkatapos ng nangyari kagabi, ay may layo na namang ilalagay si Damien sa pagitan naming dalawa. Ganoon siya palagi—init ngayon, malamig bukas. Palaging may pader, palaging may distansya. Kaya’t nang magmulat ako ng mga mata, ang inasahan ko’y wala na siya—isang malamig at malinis na kama lang ang iiwanan niya.Pero nagkamali ako.Nasa tabi ko siya.Mas higit pa—nakayakap siya sa akin. Ang kanyang braso’y mahigpit na nakapulupot sa aking baywang, para bang kung bibitaw siya’y mawawala ako. Ang kanyang mukha’y nakalapat sa balikat ko, at ang hininga niya’y mainit na sumasayad sa aking balat. Para akong nabihag, hindi ng kontrata, kundi ng isang bagay na hindi ko kayang ipaliwanag.“Damien…” halos pabulong kong sambit, mahina, parang baka maglaho ang lahat kapag nagsalita ako nang malakas.Dumilat siya. Ang mga mata niyang madilim ngunit malinaw, ay nakatuon sa akin. Hindi iyon malamig gaya ng dati, hindi puno ng kontrol. May init doon—at higit pa sa init, may
(Damien’s POV)May kakaibang nangyari matapos ang huling gabi namin ni Serena.Sa bawat halik, sa bawat ungol, at sa bawat sandaling nakapulupot siya sa akin—parang may pader sa loob ko na tuluyang gumuho.Pero kasabay nito, may lumabas ding ibang parte ng pagkatao ko.Isang bahagi na hindi ko kayang pigilan—ang pagnanasa na hindi lamang magmahal kundi mag-angkin. At ngayong nakikita ko siyang nakaupo sa gilid ng kama, balot ng kumot, nakayuko at parang nagtatago, lalo lamang naglalagablab ang apoy sa loob ko. “Serena.” Tawag ko, malamig ngunit mabigat ang tinig. Napalingon siya, kita ko ang pamumula ng kanyang pisngi. “Ano?” Lumapit ako, mabagal, hanggang sa mapalapit ang mukha ko sa kanya. “You don’t hide from me.” “Hindi ako nagtatago,” mahina niyang tugon, ngunit halatang halata na nag-aalangan. “Liar.” Nilingon ko ang kumot at marahan kong hinila iyon, tinanggal sa pagkakabalot sa kanya. Lumantad ang makinis at maputi niyang balat at halos mawala ang hininga ko. --- Hindi
(Serena’s POV)Akala ko matapos ang sunod-sunod na init na dinulot ng mga gabing iyon, babalik ako sa dati—sa malamig na kontrata, sa kasunduang walang puso, walang emosyon. Ngunit ngayong nakahiga ako, nakapulupot ang kanyang mga braso sa akin, ramdam ko ang bigat ng kanyang paghinga sa aking batok, parang hindi na ito basta kasunduan.Wala na akong takas.Serena Navarro, ano bang pinapasok mo?Sinubukan kong bumangon nang dahan-dahan, ngunit hinila niya ako pabalik, mahigpit na yakap na parang ayaw niya akong pakawalan.“Stay,” garalgal niyang bulong, nakapikit pa ang mga mata.“Damien…” mahina kong tugon. “Kailangan kong bumangon.”“No.” Dumilat siya, diretsong tumingin sa akin. “Not yet. Stay with me.”At sa sandaling iyon, wala na akong nagawa kundi manatili.---Maya-maya, marahang dumulas ang mga labi niya sa aking balikat, pababa sa aking braso. Hindi ito marahas tulad ng kahapon, kundi mabagal, masinsinang paghalik na tila ba sinusulat niya ang pangalan niya sa bawat pulgada
(Serena’s POV)Ang katahimikan ng umaga’y tila isang panlilinlang. Akala ko matapos ang gabing iyon, magigising ako na magaan, na parang nanaginip lang. Ngunit ang sakit ng bawat himaymay ng katawan ko, ang marka ng kanyang mga labi sa aking balat, at ang init na bumabalot pa rin sa akin—lahat iyon ay nagpapatunay na totoo ang nangyari.Nakaharap ako sa salamin ng banyo, ang buhok kong magulo, ang labi kong medyo namamaga pa. Hindi ko maialis ang alaala ng paraan ng pagkuyom niya sa akin, ang titig niyang parang sinisilaban ang kaluluwa ko.Paano ko haharapin si Damien ngayong araw? tanong ko sa sarili. Ngunit bago ko pa matuloy ang pag-iisip, bumukas ang pintuan ng banyo.“Good morning.”Doon siya nakatayo, walang saplot kundi ang maluwag na pajama na halos hindi nakasara sa kanyang beywang. Ang katawan niya’y nakalitaw pa rin—matikas, perpekto, at nakakapanghina ng tuhod.“D-Damien,” pautal kong sambit.Lumapit siya, marahang nakakunot ang noo. “You’re avoiding me.”Umiling ako. “Hi