All Chapters of Owned by Contract, Tied by Fate (SPG): Chapter 1 - Chapter 10

(Serena’s POV) Hindi ko alam kung paano ko nailapag ang ballpen matapos kong pirmahan ang kontrata. Para bang nanlamig ang lahat ng dugo ko sa katawan. Ang pirma ko, iyon mismo ang nagtakda ng kapalaran ko—at kapalit nito, ibinigay ko ang sarili ko sa isang lalaking hindi ko lubusang kilala, ngunit alam kong kayang wasakin ang buhay ko kung gugustuhin niya. Tahimik si Damien. Walang bakas ng emosyon sa mukha niya. Maingat niyang isinilid ang kontrata sa isang itim na folder, parang wala lang iyon para sa kanya—samantalang para sa akin, iyon ang tanda ng pagkabihag ko. “Simula ngayon…” Malamig ang boses niya, mabagal ang bawat salita. “…ikaw na si Mrs. Serena Salvatore.” Nanuyo ang lalamunan ko. Hindi ako makapagsalita. Kahit paano, umaasa ako na hindi pa huli para umatras, pero alam kong hindi na posible. Ang ospital, ang mga utang, ang banta ng mga taong naghahabol sa amin—lahat iyon ay dahilan kung bakit ako nakaupo rito, bakit ako sumuko sa isang kasunduan na hindi ko man la

(Serena’s POV) Hindi ako makatulog buong gabi. Kahit nakahiga na ako sa malambot na kama ng penthouse ni Damien, pakiramdam ko’y nasa isang kulungan ako—maluwang, magarbo, pero kulungan pa rin. Ang bawat sulok ng kwarto ay puno ng kanyang presensya, at kahit wala siya sa tabi ko, nararamdaman ko pa rin ang bigat ng halik niya sa mga labi ko, ang init ng kanyang mga kamay sa balat ko. Nakatingin ako sa kisame, pilit pinapakalma ang sarili. Kaya ko ito. Kontrata lang. Hindi ko siya hahayaan na kontrolin ako. Ngunit bago pa man ako makatulog, bumukas ang pinto. Nasa pintuan siya—Damien. Suot niya lang ay puting shirt at joggers, simple ngunit hindi maitatago ang awtoridad sa kanyang tindig. Nakahawak siya sa doorframe, nakatitig sa akin. “Hindi ka makatulog,” sabi niya, hindi nagtatanong kundi nagsasabi. Tumagilid ako, pilit tinatakpan ang kaba ko. “Normal lang, hindi pa ako sanay dito.” Lumapit siya, mabagal, hanggang sa maupo siya sa gilid ng kama. Ang amoy ng kanyang paba

Chapter 6 – Mga Apoy sa Dilim(Serena’s POV)Buong araw akong nagkulong sa kwarto. Hindi ko kayang tingnan si Damien matapos ang nangyari sa kusina. Parang naubos ang lakas ko sa bawat halik, bawat haplos na halos tumulak sa akin sa isang bangin na ayaw kong mahulog—pero pilit kong kinukubli ang katotohanan: isang maling tulak lang, at baka hindi na ako makalaban.Pinilit kong abalahin ang sarili sa pagbabasa, sa panonood ng TV, pero lahat ng iyon walang saysay. Ang bawat pahina, bawat eksena, paulit-ulit lang na bumabalik sa isip ko ang ngiti niya, ang boses niya, at ang init ng mga kamay niyang humahaplos sa balat ko.Bakit hindi ko siya makalimutan?Kinagabihan, kumatok siya.“Serena.” Mababa, kontroladong boses niya mula sa labas. “Buksan mo.”Humigpit ang hawak ko sa kumot. “Ayoko.”Sandali siyang natahimik, at inakala kong aalis na siya. Pero bigla kong narinig ang lagitik ng susi. Napaigtad ako.Bumukas ang pinto, at pumasok siya—nakasuot ng simpleng itim na long-sleeves, nakab

(Serena’s POV) Buong araw akong hindi mapakali. Parang dinadala ako ng katawan ko sa isang direksyong ayaw tanggapin ng isip ko. Nasa gitna ako ng pagbabasa sa library ng mansion nang maramdaman kong may nakatitig. Nang lingunin ko, naroon siya—nakasandal sa pinto, nakasuot ng puting polo na bahagyang nakabukas sa dibdib. “Damien,” bulong ko, pinipilit maging kalmado. Lumapit siya, mabagal, mata sa mata. “Hindi ka ba napapagod, Serena?” Napakunot ang noo ko. “Pagod saan?” “Sa pagtanggi sa gusto mo rin naman.” Bago ko pa maitulak ang libro, naroon na siya sa harap ko. Hinawakan niya ang libro at marahang isinara iyon, inilapag sa mesa, saka itinukod ang dalawang kamay niya sa gilid ng inuupuan ko. Nabihag ako ng kanyang presensya, parang wala akong matakbuhan. --- “Damien…” babala ko, pilit na matatag. Pero tumawa siya nang mababa, parang nanunukso. “Kung talagang ayaw mo, bakit hindi ka makatingin sa akin nang matagal?” Hindi ko kayang sumagot. Sa halip, napayuko

(Serena’s POV) Hindi ko na maalala kung paano kami nakarating sa silid. Basta’t alam ko lang, matapos akong halikan ni Damien nang buong bangis sa sala, bigla na lang akong nasa mga bisig niya, buhat-buhat habang naglalakad papunta sa kwarto. Para akong wala sa sarili, nakayakap sa leeg niya, humihingal at nanginginig sa init na hindi ko na kayang pigilan. Paglapag niya sa akin sa malambot na kama, tumigil siya sandali. Nakatitig siya sa akin—matalim, malalim, at parang kaya niyang basahin ang kaluluwa ko. “Serena…” bulong niya. “Sigurado ka?” Saglit akong natigilan. Sigurado ba ako? O baka dala lang ito ng apoy na kanina pa sinusunog ang buong katawan ko? Ngunit nang makita ko ang mga mata niya, mga matang hindi lang puno ng pagnanasa kundi may halong pag-aari at pananabik, alam kong wala na akong atrasan. Tumango ako, mahina pero buo. “Yes… Damien.” At iyon lang ang hudyat na kailangan niya. --- Muling dumagan ang labi niya sa labi ko, mas mapusok, mas walang awa. Hin