EP07 สถานการณ์สุ่มเสี่ยง

EP07

"…" โยเกิร์ตนิ่งเงียบ ใบหน้าหวานซีดเผือดขึ้นมาด้วยอาการประหม่า

"พี่แค่หยอกเล่นเอง ไม่เห็นจะมีรอยอะไรเลย" พลันประโยคถัดมาก็ทำให้หัวใจดวงน้อยกลับมาเต้นปกติอีกครั้ง เธอเหลือบมองเส้นผมตนเองตอนนี้มันก็ยังปิดรอยเอาไว้อยู่ บางทีเธอก็แยกไม่ออกเลยว่าคนตรงหน้าพูดเล่นหรือพูดจริง

"โยใจหายเลยนะคะพี่พูดแบบนี้"

"ตกใจง่ายจัง" ว่าแล้วมือหนาก็ยกขึ้นลูบศีรษะทุยด้วยแววตาอ่อนโยน เขามอบรอยยิ้มแสนอบอุ่นให้คนบนตัก ก่อนจะยื่นปลายจมูกคมสันคลอเคลียที่พวงแก้มเนียนใส

"แล้วพี่คินมีเรียนกี่โมงหรอคะวันนี้"

"จะตอนไหนถ้าพี่ไม่ได้กอดโยก็คงไม่มีกำลังใจเรียน" ว่าแล้วก็เลื่อนริมฝีปากตามผิวแก้มเนียนใสแล้วมาหยุดที่ใบหู ชายหนุ่มเป่าลมหายใจอุ่นร้อนรด ทำให้ร่างกายคนตัวเล็กขนอ่อนมันลุกชันทั่วร่างกาย ร้อนๆหนาวๆอย่างบอกไม่ถูก

"งั้นก็รีบกอกเลยค่ะ เดี๋ยวโยต้องรีบขึ้นไปเรียนแล้ว" โยเกิร์ตพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน ภายในใจเธอรู้สึกผิดเป็นอย่างมากที่ทำอะไรลับหลังเขา

"พี่คินจูบนะคะเด็กดี…" ภาคินกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะใช้มือจับใต้คางมนแล้วหันหน้ามาหาตนเอง ความอุ่นร้อนประทับลงบนริมฝีปาก โยเกิร์ตอ้าปากรับ เปลือกตาหลับพริ้ม พร้อมกับสอดแขนเข้าใต้ลำคอใหญ่เพื่อพยุงร่างกาย

ลิ้นบางยื่นเข้าไปในโพรงปากนุ่มเพื่อให้ภาคินดูดเม้มอย่างละเมียดละไม สัมผัสอ่อนโยนทำให้ร่างกายมันเคลิ้มหลุดล่องไปในอากาศ จูบของเขามันทำให้เธอแทบหยุดหายใจ สัมผัสอ่อนโยนแต่รุนแรงต่อหัวใจแทบจะระเบิด

"อื้อ…" เสียงหวานครางอู้อี้ในลำคอ ขาอ่อนถูกลูบไล้ขึ้นลงตามอารมณ์ที่เริ่มพลุ่งพล่านของแฟนหนุ่ม

ทุกอย่างมันดำเนินไปอย่างเนิบนาบจนมันเริ่มดุดันมากขึ้น รู้ตัวแบบนั้นโยเกิร์ตจึงใช้มือดันอกแกร่งออกทำให้ภาคินยอมหยุด เธอสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยแววตาวาบวาม

"พอแล้วค่ะ เดี๋ยวโยไปเรียนไม่ทันเอานะ"

"คืนนี้พี่ไปหานะ"

"แต่ว่า…โยมีนัดกับเพื่อนแล้วค่ะ เอาไว้วันหลังได้มั้ยคะ"

"เพื่อนคนไหน ของขวัญ?" ภาคินหรี่ตาถาม

"ไม่ใช่ค่ะ เพื่อนในสาขาที่เรียนเซคเดียวกัน คนนี้พี่คินไม่รู้จัก" ความจริงแล้วคนที่เธอมีนัดด้วยไม่ใช่เพื่อนในสาขาอย่างที่พูด เป็นไดม่อนที่เข้ามาจีบนั้นเอง โยเกิร์ตต้องการให้มันเงียบมากที่สุด ไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้โดยเฉพาะภาคิน

"โอเคครับ กลับถึงบ้านแล้วบอกพี่ด้วยรู้ป่าว"

"เข้าใจแล้วค่ะ" ใบหน้าสวยหวานพยักตอบอย่างว่าง่าย

"งั้นไปเรียนนะ ตั้งใจเรียนด้วย" ว่าแล้วก็ฝังจมูกลงบนแก้มใส โยเกิร์ตจึงลุกขึ้นจากตักภาคินแล้วเดินออกมาจากลำเครื่องบินทันที เธอถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะเดินออกมาจากบริเวณนั้น

ด้านภาคินที่ยังนั่งอยู่บนเครื่องบินพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยกับสิ่งที่คนตัวเล็กโกหก ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ

"แอบนัวกับสาวตรงนี้ไม่กลัวใครเขามาเห็นเข้ารึไง" พลันใดเสียงคุ้นหูก็เอ่ยทักขึ้น เป็นเอ็มเจที่เดินขึ้นมาพอดี

"เห็นแล้วยังไงต่อล่ะ"

"ลืมไปหลานรักของตระกูลที่ตั้งมหาลัย ทำอะไรก็คงมีคนคอยคุ้มครองตลอด"

"มีอะไรรึเปล่า ถึงได้แอบมองคนอื่นเขา" ภาคินพูดไม่จริงจังนัก ก่อนที่เอ็มเจจะหย่อนตัวนั่งลงที่เบาะข้างๆกัน ชายหนุ่มแอบมาดูดบุหรี่บริเวณนี้และเห็นเข้าพอดีจึงแอบดูสถานะการณ์

"กูก็สูบบุหรี่ของกูอยู่ดีๆมึงมาทีหลังนะ"

"เห็นว่าใช้พื้นที่ก็ควรออกไป"

"อย่าใช้อำนาจหลานเจ้าของมหาลัยหน่อยเลยน่า"

"…" ภาคินนิ่งเงียบ ยังมีเรื่องของโยเกิร์ตอยู่ในหัวให้คิด

"สรุปคบกัน?" เอ็มเจชวนคุยในเรื่องที่อยากรู้ต่อ ในมือยังมีมวลบุหรี่ที่ถือแล้วควันลอยคละคลุ้งออกมาอยู่

"แล้วคิดว่ายังไง"

"ทำไมไม่เปิดตัว มึงซึนเหมือนไอ่เมธรึไง"

"โยไม่อยากให้เปิด"

"เขาจริงจังกับมึงจริงหรอวะ ใครเขาได้คบกับมึงมีหรอไม่อยากเปิดตัว" คำถามของเอ็มเจไม่ได้ทำให้ภาคินต้องการคำตอบมากเท่าไหร่เพราะเขารู้ดีอยู่แก่ใจ

"โยคงมีเหตุผล"

"ลึกๆแล้วคงไม่ได้แสนดีหรอกใช่ไหม"

"ใครแสดงออกมาแบบไหนก็ได้กลับคืนไปแบบนั้นแหละ" ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลัง ทำยังไงก็ได้คืนแบบนั้น มันคือสิ่งที่เท่าเทียม

"ตามใจก็แล้วกัน แต่กูคิดว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาหรอก"

"อย่าใส่ใจเลย" ภาคินพูดตัดบท ภายในอกเขาคิดอะไรไม่สามารถมีใครรู้ได้หรอก นั้นคือความจริงที่ชายหนุ่มปิดบังเอาไว้อยู่

เลิกคลาส

วันนี้โยเกิร์ตมีเรียนเสรีจนถึงหนึ่งทุ่มซึ่งบนตึกก็เหลือเพียงแค่เซคของเธอ หญิงสาวรอให้เพื่อนในห้องออกไปกันหมดแล้วค่อยเดินออกเป็นคนสุดท้าย คาบนี้ของขวัญไม่ได้มาเรียนด้วยเพราะลงเรียนเสรีคนละตัว เธอจึงมาเรียนคนเดียวและเลือกที่จะไม่สุงสิงกับใคร

ในขณะที่โยเกิร์ตกำลังเก็บของอยู่นั้นไฟภายในห้องก็ดับลง พร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลงอย่างเสียงดังจนทำให้เธอตกใจ ดวงตากลมโตมองไปที่ประตูห้องแล้วเก็บของเข้ากระเป๋าจนเสร็จ

ภายในห้องมันเงียบจนได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังมากกว่าหนึ่งคู่ นั้นก็แปลว่าภายในห้องนี้ไม่ได้มีแค่เธอ…

"คะ ใคร" เธอรู้ดีแล้วว่ากำลังมีใครบางคนจับจ้องตนเองอยู่ และหางตาก็ปรากฏเห็นเงามืดที่ยืนอยู่มุมห้อง ทำให้เธอเกิดอาการหวาดกลัวมาขึ้นมาโดยปริยาย โยเกิร์ตรีบสาวเท้าวิ่งไปที่ประตูก็ปรากฏว่ามันล็อก

"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย มีใครอยู่ข้างนอกไหมคะ" เธอตะโกนขอความช่วยเหลือด้วยน้ำเสียงสั่นเทา มือพยายามลนลานหาวิธีเปิด สติเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนกระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้มากกว่าเดิมจนเธอต้องแน่นิ่ง ร่างกายสั่นเทา ไม่มีใครได้ยิน ไม่มีใครมาช่วย คราวนี้เธอคงต้องเผชิญหน้ากับตนเอง โยเกิร์ตค่อยๆหันกลับไปมองตั้งแต่เท้าขึ้นมา

คนตรงหน้าคล้ายผู้หญิงอายุกลางคนสวมชุดดำทั้งตัวและสวมฮู้ด ใส่หน้ากากสยดสยอง ในมือของเธอมีมีดเปื้อนเลือดและเสียงหัวเราะที่ทรมานดูย้อนแยงกัน…

"เธอฆ่าเขา…"

"ฉันเปล่า"