Lahat ng Kabanata ng PAKIN | รัก(ไม่)ลับ : Kabanata 1 - Kabanata 10

INTO บ้านพักโยเกิร์ต(เหลือเวลาของเธออีกแค่สามเดือน ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะจบ) เสียงปลายสายพูดออกมาทำให้คนฟังโทรศัพท์แทบจะร่วงหล่นจากมือ "ค่ะ" (อย่าลืมนะ ว่าชีวิตใครตกอยู่ในความตาย) ตี้ด… พูดเพียงเท่านั้นปลายสายก็ถูกตัดไป มือบางกำโทรศัพท์ในมือถือแน่น ขาเรียวก้าวเข้าไปภายในบ้านพักของตนเองพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นรัวกระหน่ำ แต่ในตอนนั้นเองก็เหมือนมีเสียงอะไรดังอยู่พุ่มไม้ที่ห่างจากหน้าบ้านไม่มากนักดวงตาคู่สวยเหลือบมองก็พบแค่ความว่างเปล่า มันไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแต่มีกระดาษแผ่นหนึ่งแปะข้อความเอาไว้ เห็นแบบนั้นคนตัวเล็กจึงเดินเข้าไปดูก็พบว่ามันเป็นกระดาษสีขาวที่มีข้อความสั้นๆเขียนเอาไว้ว่า'เธอฆ่าเขาทำไม?' เป็นอีกครั้งที่หัวใจดวงน้อยสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว โยเกิร์ตขย้ำกระดาษในมือแล้วรีบสาวเท้าเข้าไปภายในตัวบ้านทันที 08 : 30 น.วันนี้เป็นวันที่ภาคิณนัดเธอให้ไปหาที่บ้านช่วงเช้าเพราะเขาอยากชวนเธอออกไปเที่ยวในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ โยเกิร์ตจึงลุกขึ้นมาแต่งตัวด้วยใบหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนักเพราะข้อความปริศนาเมื่อคืนมันทำให้เธอแทบนอนไม่หลับ ดวงตากลมโตจ้องมองตนเองผ่านกระจกแล้วหยิบโทรศัพท์ม

EP02 โยเกิร์ตกัดปากแน่น ดวงตากลมโตปรือมองคนบนร่างที่กำลังขยับร่างกายบนร่างของตนเองพร้อมกับมอบความจุกเสียวเข้าตัวไม่ยั้ง เสียงครางกระเส้าก็ยังคงดังระงมภายในห้องเป็นระยะ “อ๊ะ สะ..เสียว” “…” ภาคิณหายใจเหนื่อยหอบ ชายหนุ่มใช้มือจับเอวขอดเอาไว้แน่นก่อนจะโน้มใบหน้าลงระหว่างสองเต้าแล้วใช้ปากดูดเม้มยอดประทุมถันที่กำลังตั้งขึ้นยั่วยวนสายตา ปากหยักกวาดเลียที่หัวนมแล้วดูดเม้มพร้อมกับขยับเอวสอบตอกอัดท่อนเอ็นเป็นจังหวะ ร่างกายของทั้งสองสอดประสานกันอย่างแนบแน่น ต่างคนต่างตอบสนองกันเป็นอย่างดี แขนเรียวโอบกอดลำคอหนาเอาไว้แล้วสอดนิ้วสวยเข้าใต้กลุ่มผมสีดำเพื่อระบายอารมณ์วาบวาม ปากบางครางข้างใบหูภาคิณ มือก็ออกแรงขยํ้าไม่หยุด “อ๊ะ อื้อออ!!” ภาคิณผละริมฝีปากออกจากหัวนมชมพูระเรื่อแล้วเลื่อนมาหยุดที่ลำคอขาวแทน ชายหนุ่มดูดเม้มฝากรอยแดงเอาไว้เต็มรอบคอคนตัวเล็ก ร่างกายก็ขยับสอดใส่กันไม่ยั้ง เสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังระงมทั่วห้องเจือปนเสียงคราง “เอากี่ทีของโยก็ดีเหมือนเดิมเลย” ยุ่งกับลำคอจนพอใจก็ผละปากออกแล้วขยับมากระซิบข้างหูด้วยนํ้าเสียงแหบพร่า ก่อนจะโน้มใบหน้าขึ้นแล้วสอดนิ้วเข้านิ้วเรียวกดลงบนเตียงนอน “

EP04 หยางเก่อพูดจบก็ปรายตามองมาที่โยเกิร์ตทำให้ขนอ่อนทั่วร่างกายเธอมันลุกชัน หญิงสาวหลบสายตาแล้วจิกมือลงบนกระโปรงสีขาวแน่น "ผมทราบแล้วครับ เดินทางกลับอย่างปลอดภัยนะครับคุณเก่อ" "…" หยางเก่อพยักหน้าตอบแล้วแสยะยิ้มพอใจกับการคุยธุรกิจครั้งนี้ หยางเก่อและมือขวาเดินออกจากห้องไปแล้วทำให้ภายในห้องเหลือเพียงเอ็มเจ โยเกิร์ตและผู้ช่วยของเขาอีกคน "หมดงานของฉันแล้วขอตัวก่อนนะคะ" โยเกิร์ตพูดขึ้นมาเสียงสั่นเล็กน้อยเพราะเมื่อกี้เธอได้ยินที่ทั้งสองพูดกันแล้ว ปิดปากก็แปลว่าเก็บเธอนั้นแหละ "เดี๋ยวสิ เธอหน้าคุ้นดีนะ" ร่างสวยที่กำลังจะลุกขึ้นหยุดชะงัก เธอมองไปที่เอ็มเจ เขากำลังหยิบมวลบุหรี่สีดำออกมาจุดสูบอย่างใจเย็นพร้อมกับถอดหน้ากากออกจากใบหน้าหล่อ "คุณคงจำผิดแล้วค่ะ พนักงานหรือทุกตำแหน่งของที่นี้เวลาทำงานล้วนสวมหน้ากากกันหมด คุณไม่เคยเห็นหน้าจริงของฉันจะคุ้นได้ยังไง" ทุกตำแหน่งของร้านนี้หรือแม้แต่กระทั่งพยักงานเสิร์ฟล้วนสวมหน้ากากกันหมดจะถอดก็ต่อเมื่อลูกค้าต้องการหลังไมค์เท่านั้น ส่วนในด้านของลูกค้าจะถอดยกเว้นเสียแต่แขกVVIPที่ต้องการปิดบังตัวตนอย่างงานของวันนี้ที่โยเกิร์ตกำลังทำ "เธอชื่ออะไร" "

EP06"แบบนี้ก็ต้องแวะมาเล่นกับน้องบ่อยๆแล้วแหละ น้องจะได้ไม่เหงา" "ถ้าผมว่าง ผมจะมานะครับ" ภาคินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนก่อนจะส่งรอยยิ้มให้กับฟ้าใสที่กำลังนั่งมองตนเองอยู่ไม่คลาดสายตา "ขับรถไปเรียนดีๆละตาคิน" "ครับคุณย่า" ลํ่าลากันเสร็จภาคินก็หยัดกายลุกขึ้นจากเก้าอี้ ชายหนุ่มค้อมหัวคำนับผู้เป็นย่าและพ่อแม่อย่างที่ทำเป็นทุกวัน ก่อนจะเดินออกมาจากนอกบ้านและตรงดิ่งไปที่รถยนต์คันหรูของตนเองและมุ่งหน้ามายังมหาลัยทันที แอสตัน อินซีเรีย ดวงตากลมโตที่โอบล้อมด้วยขนตาแพงอนเหลือบมองตนเองผ่านหน้ากระจกห้องน้ำพลางนึกย้อนเหตุการณ์เมื่อคืนที่เกิดขึ้น เธอรอดเพราะแมวดำตัวนั้นแบบนั้นหรอ มันเป็นเรื่องที่น่าประหลาดใจหรือกำลังคิดไปเองกันแน่นะ แถมแมวตัวนั้นยังตามเธอกลับมาและยืนจ้องมองอยู่หน้าบ้าน มันช่างน่าขนลุกสิ้นดี "กลุ่มพี่เมฆามีแฟนไปแล้วคนนึงตัดโอกาสฉันไปตั้งหลายเปอร์เซ็นต์แหนะ" "แต่ยังเหลืออีกตั้งสามคนนะ ใครจะเป็นผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นกัน" "พี่เอ็มเจหล่อนะ แต่โหดมาก ดุมาก ส่วนพี่ฟีฟ่าก็เจ้าชู้ คงจะเหลือแค่พี่คินนั้นแหละที่สาวคนไหนได้เป็นแฟนคงจะโชคดีสุดๆ ทายาทหลักตระกูลเชื้อเจ้า มีสมบัติและทรัพย์ส

EP08โยเกิร์ตตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือร่างกายอ่อนแรงแทบทรุดลงกับพื้น เธอพยายามประคองสติตนเองแล้วเบือนหลบร่างปริศนาของคนตรงหน้า "เขาตายก็เพราะเธอ ฉันจะฆ่าเธอ!" หญิงสาวปริศนาร้องไห้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด เขาใช้มีดเล็งไปที่ร่างของโยเกิร์ตแต่เธอกลับหลบมันได้ทันอย่างหวุดหวิด"กรี๊ดดดดดด!" การเบี่ยงตัวหลบโดยใช้แรงมากทำให้ร่างกายเสียหลักล้มไปกองอยู่บนพื้น โยเกิร์ตมองหาของใกล้ตัวแล้วคว้าเก้าอี้มาดันใส่ ทำทุกวิถีทางเพื่อป้องกันตัว "…" เสียงของหญิงปริศนามีเพียงการรํ่าไห้ สายตาที่มองทะลุผ่านหน้ากากเต็มไปด้วยความเคียดแค้น "ฉันไม่เคยทำร้ายหรือฆ่าใคร เรื่องที่เธอรู้คงเป็นเรื่องเข้าใจผิด" แม้จะรู้ว่าอธิบายไปอาจจะไม่มีความหมายอะไรแต่เธอก็ยังอยากแสดงความบริสุทธิ์ใจของตนเองออกไป "หุบปาก" "อย่า…กรี๊ดดดดด!" สติโยเกิร์ตดับวูบลงตรงนั้นมีเพียงความมืดเข้ามาครอบงำแทน เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นนับต่อจากนี้ ความหวาดกลัวทำให้มันไร้สติสัมปชัญญะและดับวูบไป คฤหาสน์ใหญ่ หลังจากเรียนเสร็จภาคินก็แวะไปที่คฤหาสน์เล็ก ถึงเวลาช่วงสองทุ่มเขาก็กลับเข้ามายังคฤหาสน์ใหญ่เพื่อรับประทานข้าวเย็นกับครอบครัว ปกติชายหน