Kabanata 5

OLIVIA

MAKALIPAS ANG SIYAM NA BUWAN

Naging mahirap ang buhay sa kulungan, hindi lang dahil sa buntis ako pero dahil sa trato sa akin. Pero nagpapasalamat ako para sa isang bagay—tumupad si Ethan sa pangako niya. Ang guwardiyang sinuhulan niya ay patuloy na nagdadala sa akin ng vitamins at inaalagaan ako tulad ng pangako.

Pero kapag wala siya, nagkakataon na “nakakalimutan” ako ng mga guwardiyang pakainin. May mga araw na sa sobrang gutom ko, sumasakit ang tiyan ko. Isang araw, sumigaw ako hanggang sa may dumating. Pero kaysa pagkain, panggugulpi ang inabot ko.

Ginulpi nila ako ng husto kung saan nagkaroon ako ng black eye at mga pasa sa aking braso at binti. Pero sa lahat ng mga ito, pinrotektahan ko ang aking baby. Kahit na matapos nila akong gulpihin, hindi nila ako binigyan ng pagkain. Simula sa araw na iyon, natuto akong manahimik kapag walang mga pulis sa paligid.

Tinipid ko ang pagkain ko, kaunti lang ang kinakain ko at nagtitira ako kung sakaling hindi ako makakakuha ng pagkain sa susunod na araw. Namayat ako ng husto at nag-alala para sa baby ko. Sapat ba ang nutrients na nakukuha niya? Ipapanganak ba siyang malusog?

Lalong tumindi ang pagkamuhi ko para kay Nick habang iniisip ko ang pagdurusang pinagdadaanan ng anak ko. Patindi ng patindi ang pagkamuhi ko para sa kanya sa bawat araw na lumilipas.

Malaki na ang tiyan ko ngayon, at mabigat. Nagising ako ngayon ng hindi kumportable at pagod. Hindi ko man lang nagalaw ang almusal ng dalhin ito ng guwardiya. Nakaramdam ako ng manhid na sakit sa likod ko na pawala-wala. Sa tuwing nararamdaman ko ito, naninigas ako, nagpipigil akong huminga hanggang sa lumipas ito. Iniisip ko na baka naglalabor ako, pero hindi pa pumuputok ang panubigan ko.

Pero, may mali. Hindi ako makapaghintay na magtanghalian na, umaasa ako na makakausap ko ang guwardiya para kontakin si Ethan at magpadala ng doktor. Hinid puwede mawala ang baby ko—hindi maaari matapos ang lahat ng pinagdaanan namin.

Pagising-gising ako. Patindi ng patindi at padalas ng padalas ang sakit. Minsan, kinakagat ko ang labi ko sa ibaba para hindi ako sumigaw. Sawakas, bumukas ang pinto ng selda. Nakasandal ako sa pader, humihinga habang iniinda ang sakit. Pero sa mga oras na iyon, pakiramdam ko may nilalang sa kalawakan na naging kakampi ko sawakas.

Bigla, pumutok ang panubigan ko.

Nanlaki ang mga mata ni guwardiy. “Tatawagan ko po si Mr. Lewis!” nabagsak niya ang platong dala niya at tumakbo siya paalis.

Humigpit ang kapit ko sa rehas, matindi ang paghatak ko at naisip ko na baka mabali pa ito.

Bumalik ang guwardiya habang hinihingal. “Papunta na po si Mr. Lewis.”

“Salamat,” nagawa ko na sabihin.

Tumayo lang siya doon, walang magawa. “Pakiusap po, sa loob lang po muna ang baby. Hindi ko po alam ang gagawin ko. Hintayin mo po si Mr. Lewis!”

Kung hindi sobra ang tindi na nararamdaman kong sakit, baka natawa pa ako. Malinaw na hindi niya alam na kapag nakapagdesisyon na ang baby, walang pipigil sa kanya. Pero umaasa ako na huwag muna; ang kulungan ay hindi tamang lugar para manganak.

Matapos ang pakiramdam ko na parang habambuhay, kung saan nakahiga ako at nararamdaman ko na paparating na ang baby, bumukas muli ang selda. “Olivia! Nandito na ako. Dadalhin kita sa ospital.” Nagmadali papasok si Ehtan kasama ang doktor.

Mabilis lang siyang tinignan ng doktor at sinabi, “Hindi na po siya aabot sa ospital. Palabas na po ang baby. Heto na po siya.”

Sa oras na iyon, ang pagkamuhi ko kay Nick ay umabot na sa bagong lebel. Isisilang ang anak ko sa maduming kulungan dahil pinili ni Nick na maniwala sa babaeng hindi niya gaanong kilala kaysa sa akin. Siya ang nagkundena sa akin sa ganitong paghihirap.

“Olivia, kailangan mo itulak,” sambit ni Ethan. “Alam ko na hindi ito ang gusto mo, pero palabas na ang baby.”

Nahimasmasan ako at nabalik sa realidad. Hindi na ito tungkol kay Nick. Tungkol ito sa baby ko. Tumulak ako ng madiin hanggang sa kaya ko. Hindi nagtagal, maririnig ang iyak ng baby sa paligid, at tumulo ang luha ko. Inabot ng doktor sa akin ang aking baby.

“Okay lang ba siya? Malusog ba siya?” tanong ko, nakatitig sa kanya. Ang liit ng baby ko.

“Kailangan ko pa po siyang suriin, pero mukhang okay naman po siya—medyo underweight lang po pero okay.”

Ngumiti ako habang lumuluha. “Ang pangalan niya ay Samuel. Ibigay mo sa kanya ang apelyido ko, hindi ang kay Nick, at panatilihin siyang ligtas. Kunin mo siya, Ethan.” Nasaktan ako ng ibigay ko siya.

“Puwede mo po siyang buhatin pa ng matagal,” alok ng doktor, pero umiling-iling ako.

Ipinanganak siya sa maduming selda na ito. Hindi ko gusto na magtagal pa siya dito. “Hindi. Kunin mo na siya at tignan ang lagay para masigurong malusog siya. At tandaan mo, Ethan—huwag na huwag mo sasabihin kay Nick.”

Humikbi ako habang pinapanood si Ethan na umalis kasama ang anak ko. “Nick, pagbabayaran mo ito. Pangako.”