Kabanata 6

NICK

Dalawang taon na ang lumipas simula ng ipahiya ako ng babaeng iyon, simula ng malaman ko na milyones na ang ninanakaw niya mula sa akin.

Paano ko nagawang maging tanga at bulag? Noong sinabi ni Sandra sa akin na may kinalaman si Olivia sa nangyari sa nanay ko ilang taon na ang nakararaan—kung paano sila nagkakilala, at kung paano “nagkataon” na iniligtas siya ni Olivia sa muntikan ng pagkakabangga sa kanya—hindi ako naniwala noong una. Naisip ko na walang kakayahan ang asawa ko na gawin ang ganitong mga bagay.

Pagkatapos ibinigay ni Sandra ang recording ng pag-uusap nila, kung saan inamin ni Olivia ang lahat: kung paano siyang nakakuha ng “magpapayaman” sa kanya, kung paano gaganda na ang buhay nila ng kanyang lola. Tila ba hindi pa iyon sapat, nagnakaw pa siya sa akin. Ipinakita sa akin ni Sandra ang patunay.

Nabawi ko ang pera, pero maliit na bahagi na lang. Napupuno pa din ako ng galit kapag naiisip ko siya. Paano niya nagawa na maging masama? Minahal siya ng nanay ko!

“Nick!” Nahimasmasan ako sa mga iniisip ko at nabalik sa realidad ng tawagin ako ni Sandra. “Malapit na ang oras para sunduin ang mga magulang mo. Tinatapos ko na ang dinner natin. Handa na ito sa oras na makabalik ka.”

Kung hindi dahil kay Sandra sa nakalipas na dalawang taon, sa tingin ko hindi ko na kinaya na makaraos.

Nagtatravel ang mga magulang ko sa mundo, at uuwi sila ngayon. Magiging sobrang disappointed sila kapag nalaman nila ang nangyari tungkol kay Olivia. Ang kawawa kong nanay. Nagtiwala siya sa walang kuwentang babae na iyon.

Nakaramdam ako ng bugso ng galit ng kunin ko ang aking mga susi.

“Nick!” napigilan ako muli ng boses ni Sandra. Humarap ako sa kanya.

“Huwag mo na siyang isipin,” mahina niyang sinabi. “Lalo ka lang magagalit. Tungkol ang araw na ito sa pag-uwi ng mga magulang mo. Magfocus tayo sa selebrasyon, hindi sa nakaraan.”

Ngumiti ako ng kaunti sa kanya. Ano na lang ang mangyayari sa akin kung wala siya?

Sa airport, una kong nakita ang nanay ko, kasunod ng aking ama, at mga guwardiya nila na dala ang kanilang mga maleta. Napangiti ang nanay ko ng makita ako. Nagmadali siyang lumapit, niyakap niya ako Natawa ako habang yumakap ako pabalik habang umiiling-iling ang Ama ko.

“Nasasakal ang anak natin, ikaw talagang babae ka!” reklamo niya. Tinignan siya ng masama ng nanay ko, at tumaas ang mga kamay ng ama ko na parang sumusuko siya. Habang pinapanood sila, nakaramdam ako ng lungkot. Ang akala ko magiging katulad namin sila ni Olivia. Mukhang hindi lang talaga meant to be.

“Grabe talaga! Ang payat mo na! Hindi ka na ba niya pinapakain? Nasaan ba siya?” tanong ng nanay ko, nabawasan ng kaunti ang ngiti niya.

Bumuntong hininga ako. Hindi ito ang tamang lugar at oras para sabihin sa kanila. “Umuwi na tayo, ipapaliwanag ko ang lahat,” sagot ko.

Nagkatinginan sila, at lumiwanag muli ang mukha ng nanay ko. “Huwag mo sabihin na nasa bahay siya at nag-aalaga ng baby! Oh, sabi ko na at malapit na niya akong bigyan ng apo!”

Nanlumo ako. Hindi niya alam na hindi gusto ni Olivia magka-anak—pera lang ang gusto niya.

“Ma, hindi sa ganoon.” Binuksan ko ang pinto para sa kanya.

Naunang sumakay ang ama ko, at malamig na ang itsura niya.

Sinindihan ko ang makina ng sasakyan at nagmaneho paalis. Gusto pa magtanong ng Nanay ko, pero nakumbinsi siya ng Ama ko na maghintay hanggang sa makauwi kami. Mabuti na lang. Hindi madali na pag-usapa si Olivia, at hindi ko gusto na pag-uusapan namin siya ulit.

Sa oras na nakabalik kami, sinabi ko sa kanila ang lahat: kung paano itinulak ni Olivia pababa ng hagdan ang best friend niya, dahilan para mamatay ang kanyang anak; kung paano siyang nagnakaw ng milyones sa akin; kung paanong hindi naman talaga niya ako mahal, hindi niya gusto na magkaanak sa akin; na lihim siyang nasa birth control sa buong nakalipas na mga oras; at kung paano na pera lang ang habol niya sa akin.

“Hindi siya ang tao na inaakala ninyo,” sambit ko. “Masamang tao si Olivia.”

Tinignan ako ng nanay ko na parang nagkasala ako. “Nick, nababaliw ka na ba?” sigaw niya, galit na galit siya.

Tinitigan ko siya, naguguluhan ako. Hindi ba niya narinig ang mga sinabi ko?

Umiling-iling ang nanay ko, kita ang lungkot at pagkabigo sa mukha niya. Hindi nagsalita ang ama ko at ayaw akong tignan, pero malamig ang kanyang mga mata.

“Sigurado ka ba na hindi si Sandra ang nagpapaikot sa iyo?” Matalas na tanong ng nanay ko. “Sigurado ka ba na hindi siya ang dahilan kung bakit ka nag-iisip ng ganito?”

“Si Sandra ang nagsiwalat sa akin ng katotohanan tungkol kay Olivia,” pilit ko. “Kung hindi dahil sa kanya, baka kontrolado pa din ako ni Olivia. Dapat kayong magpasalamat sa kanya!”

Makikita ang galit sa mga mata ng nanay ko. “Magpasalamat? Sa isang homewrecker? Diyos ko, ano kaya ang tingin ng lola niya sa atin? Michael,” sambit niya, humarap siya sa aking ama, “puntahan mo ang lola ni Olivia at humingi ka ng tawad. Sabihin mo na wala tayong alam at ilalabas mo si Olivia mula sa kulungan.”

Tumayo ang ama ko, handa na siyang umalis, at natulala ako. Paano pa nila nagagawang maging bulag?

“Patay na siya,” mahina kong sinabi. “Namatay siya makalipas ang ilang buwan mula ng arestuhin si Olivia.”

Nalukot ang ekspresyon ng nanay ko, at tumulo ang luha niya. Gusto ko pagaanin ang loob niya, pero naunahan ako ng Ama ko, niyakap siya.

“Hangal ka talaga, Nick,” sambit niya, madiin ang boses ng ama ko. “Hindi kita pinalaki para maging ganito na hangal. Sana hindi mo ito pagsisihan.”

Naupo ako doon, naguguluhan ako. Bakit nila dinedepensahan si Olivia? Anong mayroon kay Olivia at ang lakas ng kapit niya sa mga magulang ko?

“Ilalabas ko ang ko ang manugang kong babae mula sa kulungan,” deklara ng Ama ko. “At Nick, kung hindi mo ititigil ang kaso, itatakwil na kita bilang anak.”