Kabanata 4

OLIVIA

Nakaupo ako sa madilim na selda, iniisip ko ang baby ko at kung paano siyang mabubuhay sa ganitong lugar. Wala akong pakielam sa sarili ko—puwede nila ako ikulong dito hanggang sa gusto nila—pero hindi ito nararapat para sa baby ko. Hindi siya nararapat na isilang sa kulungan o kaya magdusa para sa mga kasalanan ko.

Ikalawang araw pa lang ng pagkakakulong sa akin, at tinutupad nila ang pangako nila kay Nick na hindi ako papalabasin. Pero naisip ko na sumosobra na sila; hindi nila ako binigyan ng pagkain simula ng dumating ako.

Mabuti na walang nananatili sa sikmura ko. Nagsisimula na akong magkaroon ng morning sickness. Pero nakakaramdam pa din ako ng gutom, kahit na alam ko na anumang kainin ko, lalabas din ulit.

“Oh, baby ko,” sambit ko, habang hinihimas ang aking tiyan, “Pasensiya na at pinagdadaanan mo ito, na magsisimula ka sa bagong buhay mo ng ganito ang mundo mo. Pero nangangako ako sa iyo, poprotektahan kita. Hindi malalaman ng ama mo ang tungkol sa iyo, at hinding-hindi na niya magagawang saktan tayo muli. Sapat na ang ginawa niya.”

Bumukas ang pinto ng selda. Tumayo ako ng makita ko ang best friend ni Nick, si Ethan.

“Olivia. Pasensiya na at wala ako doon. Ngayon ko lang nalaman kung anong nangyari, at kinausap ko si Nick. Pero ayaw niya talaga. Ayaw niya ipakita sa akin ang patunay na sinasabi niya laban sa iyo. Ayaw niyang itigil ang kaso para makalaya ka.”

Ngumiti ako ng malungkot. “Okay lang, Ethan. Masaya lang ako na nandito ka. Kailangan ko ang tulong mo.”

Bumuntong hininga siya, kita ang awa sa kanyang mga mata.

“Huwag ka maawa sa akin,” sagot ko. “Magiging okay ako. Kailangan ko ang tulong mo para sa isang bagay, pero huwag mo sabihin kay Nick.”

Sumimangot siya. “Olivia, pinayagan lang niya ako na makita ka ngayon. Pagkatapos nito, hindi na niya ako papayagan bumalik.”

“Sulitin na natin kung ganoon,” sambit ko at tumango ako. “Buntis ako. Maaga pa, pero natatakot ako na baka mawala ang baby ko dito. Pakiusap, tulungan mo ako.”

Nanlaki sa gulat ang mga mata niya. “Olivia… hindi alam ni Nick, tama ba?”

Umiling-iling ako.

“Ang tangang iyon. Paano ba ako nagkaroon ng kaibigan na tanga? Ang babaeng tinatawag mo na kaibigan ay pinapaikot lang siya, at hindi niya ito nakikita!” nagsimula siyang maglakad-lakad ng pabalik-balik, pero wala kaming oras para sa galit niya.

“Ethan, pakiusap. Kalimutan mo na si Nick. Karma na ang bahala sa kanilang dalawa. Kailangan ko alalahanin ang baby ko.”

Tumigil siya at tinignan ako, kita ang pag-aalala sa mga mata niya. “Sige. Titignan ko kung anong magagawa ko. Susubukan ko na ikuha ka ng prenatal vitamins para manatiling malusog ang baby at titignan ko kung masusuhulan ko ang guwardiya para ikuha ka ng gamot at para sabihan ako kapag naglalabor ka na.”

Nakaramdam ako ng ginhawa. “Salamat, Ethan. Pakiusap, kumustahin mo ang lola ko paminsan-minsan. Ipaalam mo sa kanya na okay lang ako, at sabihin na huwag maistress o alalahanin ako.”

Naaawa na naman siya ng tignan ako.

“Tumigil ka na kakatingin ng ganyan sa akin. Okay lang ako. Tulungan mo lang ako dito, at magiging okay ang lahat.”

“Hindi ko alam kung paano mo itong nagagawa, Olivia. Hindi ko alam kung paano mo nagagawang positibo habang ganito ang sitwasyon mo.”

Wala akong magagawa. Hindi ko pa kaya na bumigay—may baby ako at lola na dapat isipin.

“Tapos na po ang oras mo, Mr. Lewis,” ipinaalam ng pulis kay Ethan. “Sampung minuto lang po, at hindi ka na po makakahigit ng isa pang minuto.”

“Gagawin ko ang ipinangako ko,” sambit ni Ethan. “Gagawin ko ang lahat para makita ka ulit. Tatagan mo ang loob mo, Olivia.”

Ngumiti ako ng kaunti at tumango. Pagkatapos niya umalis, nakaramdam ako ng kaunting bugso ng pag-asa na magiging okay ang baby ko. Tumutupad sa pangako si Ethan. Hahanap siya ng paraan para tulungan ako.

Nahiga ako sa manipis na mattress sa isang sulok, nakayakap ako sa tuhod ko, at sa dami ng nangyari sa loob ng maikling panahon—kung paano akong pinagtaksilan ng aking best friend, at kung paano ko hinayaan ang pagsasama ko na masira, ng hindi ko nalalaman. Nakatulog ako habang iniisip ang ganitong mga bagay.

Nagising ako sa ingay ng pinto ng selda. “Heto. Para sa iyo.” Tumingin sa paligid ang pulis bago naghagis ng maliit na plastic bag sa selda. “Mula kay Mr. Lewis. Hindi ako laging nandito, pero kapag nandito ako, aalagaan kita.” Isinarado niya ang pinto at umalis.

Nagmadali akong lumapit sa plastic bag at nakakita ng pagkain at vitamins sa loob. Naluha ako habang nagpapasalamat sa ginawa ni Ethan para sa akin. Agad ko na kinain ang pagkain, ininom ang vitamins, at uminom ng tubig mula sa gripo.

Humiga ako ulit at hinimas ang tiyan ko. “Magiging okay ang lahat, baby. Pangako.”