Kabanata 7

NICK

Umalis ang mga magulang ko at lumabas mula sa kusina si Sandra. Umiiyak siya at hindi ko iyon gusto. Hindi ko alam kung bakit ang sama ng mga magulang ko sa kanya, hindi naman siya ang gumawa sa akin ng mga bagay na iyon. Siya ang taong nagligtas sa akin mula sa masamang sitwasyon at ipinakita sa akin kung anong klaseng asawa ang mayroon ako.

Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon na lang ang trato nila sa kanya. “Sandra, pasensiya na talaga. Kakausapin ko sila ulit at ipapaintindi sa kanila. Ipapakita ko sa kanila ang pruweba ng mga krimen ni Olivia at pagkatapos maniniwala sila sa akin at tatanggapin ka bilang malapit kong kaibigan.”

Niyakap ko siya at pinagaan ang loob niya. “Huwag mo siyang palalabasin Nick, natatakot ako sa kung anong puwede niyang gawin sa akin kapag nakalaya siya. Pakiusap, hayaan mo siyang manatili doon.” Lalo siyang umiyak, dahilan para sumikip ang dibdib ko. Hinihiling ko na sana puwede ko siyang panatilihin doon; gusto ko siyang manatili pa doon ng matagal pero hindi nagbibiro ang mga magulang ko ng sabihin nilang itakwil nila ako kapag hindi ko siya pinakawalan.

“Huwag ka mag-alala, poprotektahan kita. Ang babaeng iyon ay hinding-hindi makakalapit sa iyo. Pero kailangan ko iyong gawin. Kailangan ko siya palayain kung hindi, hindi ako mapapatawad ng mga magulang ko. Pero huwag ka mag-alala, sila rin ang magpapabalik sa kanya sa kulungan kapag nakita nila ang pruweba ng mga krimen niya.”

Mukha siyang takot, malinaw na matinding mga peklat ang naiwan ni Olivia sa kanya at ngayon makakalaya siya ng hindi piangbabayaran ang kanyang mga krimen. Kinamumuhian ko na malakas ang kapit niya sa mga magulang ko sa puntong ayaw nila maniwala sa akin na masama siyang tao.

“Maghintay ka dito, may tatawagan lang ako.” Pinunasan ko ang mga luha niya at iniwan siyang nakaupo sa couch. Tinawagan ko muna ang best friend ko. Kailangan ko ang payo niya. “Ano iyon, Nick?”

“Hindi ko ba puwede tawagan ang best friend ko ng hindi ako tinatanong ng ganyan?” natawa siya sa kabilang linya. “Hindi, hindi puwede, dahil alam ko na tumatawag ka lang kapag may kailangan ka. Anong kailangan mo ngayon?”

Hindi na tulad ng dati si Ethan sa akin, simula ng ipakulong ko si Olivia, hindi niya iyon nagustuhan. “Gusto ng mga magulang ko na ilabas mula sa kulungan si Olivia.” Hinintay ko ang sagot niya, pero walang dumating. “Ethan, nandyan ka pa ba?”

“Nandito ako pero hindi ko alam kung anong gusto mo sabihin ko tungkol dyan. Alam mo naman kung anong nararamdaman ko tungkol sa ginawa mo pero ang sinabi mo wala akong pakielam. Kaya, hindi ko maintindihan kung bakit mo ako tinatawagan tungkol dito.”

Binaba ko ang tawag. Wala akong mapapala sa kanya sa ugali niya. Kilala ko na si Ethan simula pa noong maliit kami, kapag may ayaw siyang bagay, magsasalita siya at kahit na ano pa ang sabihin mo, hindi na magbabago ang isip niya. Ganoon katigas ang ulo niya.

Tumawag ako sa estasyon ng pulis para itigil na ang kaso, pero sinabi niya sa akin na pumunta ako doon mismo para pumirma sa mga dokumento. Sinabi niya sa akin na nandoon ang mga magulang ko at pinapahirapan siya. Bumuntong hininga ako, pakiramdam ko talunan ako. Bumalik ako sa loob ng bahay at nakita si Sandra na nakaupo doon at nakatitig sa kawalan.

Lumapit ako at yumuko sa harap niya. “Huy, magiging okay ang lahat. Hindi ko siya hahayaang makalapit sa iyo. Poprotektahan kita; pangako. Hindi ka na muling sasaktan ni Olivia.” Ngumiti siya ng kaunti sa akin; hindi siya masaya, at alam ko iyon. Hinihiling ko na sana hindi ko na kailangan palayain si Olivia.

Pero dahil kilala ko ang ugali ng mga magulang ko, siguradong babawiin nila ang lahat ng pinaghirapan ko, kung hindi go gagawin ang gusto nila. “Kailangan ko pumunta sa estasyon ng pulis; babalik din ako agad. Mananatili si Sam dito para protektahan ka. Nasa labas lang siya.” Tumango siya at kinuha ko ang aking susi para umalis.

Hinihintay na ako ng police chief ng makarating ako sa estasyon ng pulis. “Lumapit ka po dito, Mr. Jones.” Mukhang takot siya at pinagpapawisan ng butil-butil sa noo. Alam ko na kagagawan iyon ng ama ko. Sinundan ko siya papasok sa opisina kung nasaan nakaupo at naghihintay ang aking mga magulang.

Ibinigay niya sa akin ang mga dokumento. “Sigurado ba kayo na gusto ninyo na gawin ko ito bago ninyo tignan ang mga patunay ng lahat ng kagagawan niya?” nagkrus ang mga bisig ng nanay ko at wala siyang sinabi. Hindi man lang niya ako tinignan. Tinignan ko ang ama ko, malamig at malayo ang mga mata niya.

Bumuntong hininga ako at pinirmahan ang mga papeles. Tinginan ko sila, at mukhang hindi pa din nila gusto na nandoon ako o gustong makinig sa kahit na anong sasabihin ko. Ibinigay ko ang mga dokumento sa police chief at lumabas na. Galit ako!

Pumunta ako sa sasakyan ko at nagsindi ng sigarilyo. Alam ko na masamang ugali ito pero nastress ako ng husto dahil sa sitwasyon kay Olivia. Nagismula ako manigarilyo ulit ng maaresto siya, at naging normal na ito sa tuwing naiistress ako. Kumakalma ako dito.

Nanatili ang mga mata kong nakatitig sa pinto ng estasyon ng pulis, makalipas ang matagal na panahon na kala ko habambuhay na, naunang lumabas ang ama ko. Pinatay ko ang sigarilyo at naupo ng maayos sa upuan ko habang nakatingin sa pinto. Sumunod ang nanay ko at naghintay ako hanggang sa lumabas si Olivia.

Noong nakita ko siya, bumilis ang tibok ng puso ko. Mukha siyang maselan, maputla at madumi. Ang damit niyang suot ay ang mga damit mismo noong naaresto siya dalawang taon na ang nakararaan. Mukha siyang payat at malnourished Nagalit ako ng husto ng makita ko ito, ang akala ko aalagaan siya ng mga pulis. Hindi ko inutos na maltratuhin siya, asawa ko siya at dapat alam nila ang tamang gagawin.

Sinabi ko lang na bawal siya magkaroon ng mga bisita, at hindi siya dapat palabasin. Hindi hiniling ang anumang ginawa nila para magmukha siyang ganito. Dahil sa galit, sinindihan ko ang makina ng sasakyan ko at nagmaneho paalis. Kinakain ako ng guilt mula sa loob pero umaasa pa din ako na uuwi siya sa bahay para makabawi ako sa kanya.