Kabanata 5

Habang patuloy ang kasiyahan, lalong naging masigla ang gabi. Tawanan, sayawan, at kuwentuhan ang pumuno sa buong bulwagan habang ang mga bisita ay nag-eenjoy sa selebrasyon.

Sa gitna ng masiglang karamihan, isang matikas at propesyonal na lalaki ang napatigil sa pag-inom at napatingin sa direksyon ng mga tagasilbi. Siya si Billy Andara, isa sa mga importanteng kliyente ni Nico. Napakunot ang kanyang noo habang pinagmamasdan ang isang babaeng tila pamilyar sa kanya.

Lumapit si Billy kay Celine, na noon ay may dalang tray ng mga inumin.

“Hoy… hindi ba ikaw si Celine Evalyne Vionetta? ‘Yung dating sikat na modelo?” tanong niya, may halong pang-uuyam sa tono.

Napahinto si Celine, at mabilis na ibinaba ang tingin. Pilit niyang iniiwasan ang tingin ng lalaki.

“Pasensiya na po, sir… Baka nagkakamali kayo ng tao,” mahinang tugon ni Celine, pilit na pinapanatili ang kanyang composure.

Tumawa si Billy nang malakas—na agad namang nakakuha ng atensyon ng ilang bisita malapit sa kanila.

“Hah! Hindi ako nagkakamali. Ikaw nga si Celine Evalyne Vionetta! Dati kang hinahangaan ng lahat. Anong nangyari sa ‘yo? Bakit ka na lang waitress ngayon?” pang-aalaska ni Billy. “Haha! Matagal ko nang di naririnig ang pangalan mo. Mukhang nalugmok ka na talaga.”

Narinig ni Nico ang ingay mula sa kinaroroonan nila ni Ruby. Wala siyang ekspresyon sa mukha habang nakatingin sa eksena. Si Ruby naman, palihim na ngumiti—halatang nasisiyahan sa kahihiyang sinasapit ni Celine.

Lumapit pa lalo si Billy kay Celine, ibinaba ang boses at naging mapangahas ang tono.

“Alam mo, matagal na kitang gusto. Kung sasama ka sa ‘kin ngayong gabi, babayaran kita ng malaki. Sapat para makabangon ka uli,” bulong niya habang marahang hinawakan ang baba ni Celine.

Agad ang naging reaksyon ni Celine—isang malutong na sampal ang bumagsak sa pisngi ni Billy.

Pakkk!

Napatahimik ang buong bulwagan.

“Huwag na huwag mo akong babastusin, Mr. Billy!” sigaw ni Celine, nanginginig ang boses pero naglalagablab ang mga mata.

Napahawak si Billy sa pisngi niya, halatang nabigla.

“Aba, mayabang ka pa rin pala kahit hikahos ka na!”

“Sobra ka na!” sigaw ni Celine. Malinaw at matapang ang boses niya na umalingawngaw sa buong silid.

Tumigil ang kasayahan. Lahat ay napako ang tingin sa kanila.

Mabilis na lumapit si Nico, halatang galit na.

“Anong nangyayari rito?” mariing tanong niya, ang mga mata’y nakatutok kay Celine.

“Mr. Nico,” ani Billy habang hinihimas ang pisngi, “’Yung waitress mo, bastos. Sinampal ako.”

Walang sinabi si Nico. Tumapak siya palapit kay Celine—at bigla na lang niya itong sinampal.

Pakkk!

Nagulat ang lahat. Natigilan si Celine, hawak ang pisnging namumula at namumugto na ang mga mata.

“May lakas ka ng loob manggulo sa party ko? Tanggal ka na. Umalis ka—ngayon din,” malamig na sambit ni Nico. Wala ni kaunting awa sa tono niya.

Napatras si Celine, natigilan. Hindi makapaniwala sa ginawa ni Nico. Nililingon niya ang paligid—puno ng mga matang humuhusga, nangingiti, at bulung-bulungan.

Walang salitang binitiwan si Celine. Tumalikod siya at mabilis na tumakbo palabas ng bahay. Hindi na niya inalintana ang tawanan, bulungan, at mga matang nanuod sa kanyang pagbagsak. Tumulo nang tuluyan ang kanyang mga luha, ang puso’y parang pinunit. Tumakbo siya nang tumakbo, palayo—anumang layo basta makalayo lang sa sakit at kahihiyan.

Sa loob ng bahay, sinikap ni Nico na ibalik ang kaayusan.

“Pasensiya na po sa abala. Huwag kayong mag-alala, hindi na babalik ‘yung waitress na ‘yon,” aniya habang niyakap si Ruby upang pakalmahin ang mga bisita.

Tumawa si Billy, halatang nasiyahan.

“Ayos lang ‘yan, Mr. Nico. Normal lang sa party ang ganyan. Pero ang galing mo, mabilis ang aksyon mo.”

Lumapit si Ruby kay Billy, may matamis na ngiti.

“Patawad po sa asal ng staff namin, Mr. Billy. Sisiguraduhin naming ‘di na ‘yon mauulit,” aniya, ngunit sa ilalim ng ngiting iyon ay may galit na nakatuon kay Celine.

Nagpatuloy muli ang kasiyahan, ngunit naiwan sa hangin ang bigat ng pangyayari.

Samantala, sa dilim ng labas ng bahay, tahimik na umiiyak si Celine. Ang kirot sa kanyang pisngi ay wala kumpara sa sugat sa kanyang puso.

Ang mundong minsang sumamba sa kanya, ngayo’y pinagtatawanan siya.

Ngunit sa kabila ng lahat, may mumunting apoy sa puso niyang ayaw magpatinag.

“Kailangan mong maging matatag, Celine. Magtiis ka… sandali na lang ito,” bulong niya sa sarili, habang mariing niyayakap ang mga pira-pirasong natirang dangal.