Confess
Magalang akong binati ng mga tauhan nang marating ang kuwadra. They have known me since I was a kid. Kadalasan sa mga katiwala ng mga Del Rio ay matagal nang naninilbihan sa kanila, even before my family got here. Kung may mga bago man ay kung hindi ko ka-edad ay kilala na rin ako dahil madalas akong gumala rito mula pa man noon.
I shook my boots to get rid of the dirt then I turned to look inside the stables. The horses were eating when I went inside. Ang mga nakahilerang kulungan ay nagmistulang mga kwarto para sa kanila. I went to Gustave’s. Agad nag-angat ng tingin ang nagpapakain sa kanya.
“Is he alright?” I asked referring to the horse.
“Maayos na, ma’am. Kaya lang sabi ng vet huwag daw muna siyang
patatakbuhin at baka raw mabinat ang mga paa niya.”
I nodded and went near Gustave. Marahan kong hinawakan ang mukha niya hanggang sa umamo siya. I smiled.
“Si senyorito po ba ang sasama sa inyong mangabayo?” Maya-maya’y tanong niya.
Bahagya akong natigilan. Muli ko na namang naalala ang sagutan namin ni Santi. The mere thought boiled my anger.
“Hindi,” I breathed.
“Mukhang abala nga po ang senyorito. Kung gusto niyo po ako na ang umalalay sa inyo sa pangangabayo,” he offered.
Napalingon ako sa kanya nang sabihin niya iyon. He looks a little older than me. Two or three years older. His sunburned skin radiated with the rays of the sun. Hapon na kaya ang sikat ng araw ay sumusungaw sa pagitan ng mga dingding ng kuwadra. He flashed a friendly smile.
Muli akong napaisip. It’s a good idea, actually. That way I won’t have to deal with that annoying man.
I was about to say yes when a large frame passed between us. Kunot-noo kong binalingan ng tingin si Santi na dumiretso kay Gustave at hinimas ito sa mukha.
“Ako na magtuturo sa kanya, Jay. Kailangan nila ng tulong sa labas,” aniya at binalingan ng tingin ang caretaker.
“Ganoon ba? Kung ganoon mabuti naman,” he returned his gaze on me. Bumaling din si Santi sa akin pero hindi ko siya tiningnan pabalik. “Magaling mangabayo si Santi, ma’am. Kaya wala kayong dapat ipag-alala.”
He then excused himself kaya naiwan kaming dalawa ni Santi sa loob. Walang imik niyang inilabas si Gustave mula sa kulungan nito at nauna nang lumabas. Wala akong nagawa kundi ang sumunod. Gusto kong kalmahin ang sarili ko pero hindi ko yata magagawa iyon lalo’t nakikita ko ang pagmumukha niya.
Padabog akong naglakad pasunod sa kanya. He went farther from the usual spot kaya tumigil ako sa paglalakad, ganoon din siya.
“We’re going farther,” reklamo ko.
Should I just cancel this? Eh iyon naman talaga dapat ang gagawin ko kung hindi lang siya epal.
He looked at me impatiently. Lalo lang din akong nainis.
“What?” I spat.
“Mabato sa lugar na iyon. At hindi pa nakaka-recover ng tuluyan si Gustave,” he said it matter of factly.
Parang ngayon ko lang din na-realize ang bagay na iyon. Oh well, how would I know? I’m not a doctor or an expert so what does he expect?
Hindi ako umimik at lumapit nalang. Matagumpay akong nakasampa sa likod ng kabayo at marahang ibinalanse ang sarili. This is my first time riding a horse and I’m a little nervous. Bahagyang nanginig ang katawan ko nang gumalaw si Gustave.
I breathed hard as I try to recollect everything Xander told me. Mahigpit akong nakahawak sa tali.
“Relax your body,” mando ni Santi habang nakahawak sa bandang likuran ko.
Dahil sa biglaan niyang pagsasalita ay nawala ako sa concentration nang mapalingon sa kanya. I let out a little scream when I almost fell! Buti nalang madali kong nabawi ang balanse!
“Pwede ba? You’re distracting me!” I turned to him angrily.
“Tsk!” Asik niya.
Umalis siya sa may gilid ko kaya akala ko ay tuluyan niya na akong iniwan. I was about to shout at him again when Gustave moved and Santi pulled himself up and positioned himself behind me. I shrieked when his chest touched my back kaya muntik na naman akong mahulog!
He held both my waist and put me in place.
“Don’t touch me!” Sigaw ko sa kaba, hindi ko lang alam kung para saan ang kabang iyon.
“Stop wriggling or we’ll both fall!” Mariin niyang bulong.
His hot breath tickled my ear and his baritone sent shivers to my skin. Inis kog iniiwas ang mukha ko at bahagyang inilayo ang sarili sa kanya.
“Sabing huwag malikot...” inis ding aniya.
I rolled my eyes. Nang makontento sa distansya namin ay saka ako tumigil sa paggalaw. Buti nalang talaga at mabait si Gustave. Dahil kung hindi kanina pa siguro ako tumilapon.
He then started giving me instructions at muli nanumbalik sa akin ang mga itinuro ni Xander. I hate to admit it pero ngayong aktwal na at naririnig ko ang lahat ng instructions mula sa kanya ay mas naging malinaw ang mga dapat kong gawin. I shrugged the thought and concentrated.
“Reins should be slightly loose. Don’t hold it too tight,” he said.
I cleared my throat and nodded. Few gentle squeezes and Gustave started walking. Hindi ko maiwasang makaramdam ng tuwa. I am actually doing this!
From slow strides, Gustave started walking faster. Lumalayo na rin kami sa mansiyon. But I was too thrilled to even notice it. Ilang minuto pa ay narating namin ang isang sapa.
“Whoaa!”
Unti-unting bumagal ang lakad ni Gustave hanggang sa tumigil sa gilid mismo ng sapa. The clear waters spakled when the rays of the sunset hit them.
Naunang bumaba si Santi and I was left clueless of how I’m going to get off. I don’t know what’ve gotten into him that he stopped here. Palubog na ang araw at ilang sandali nalang ay didilim na. Napapalibutan pa naman ng malalaking kahoy ang sapa kaya hindi pa man tuluyang lumulubog ang araw ay madilim na.
“Why are we here?” Dapat ay bumalik na tayo sa mansiyon, palubog na ang araw.” I turned to him.
He didn’t answer me. Instead he went near me and held both my waist. Walang kahirap-hirap niya akong naibaba. Sa gulat ay napakapit ako sa magkabilang braso niya.
“Ano ba?!”
I lost my balance that my body crushed against his. I caught him staring intently at me. His eyes menacing and mysterious. Para bang kayraming tinatagong panganib at sekreto. His gaze went down my lips and I gulped. Taranta ko siyang itinulak at pilit inayos ang sarili.
“Tss,” he smirked.
Inis ko siyang binalingan.
“A-Ano ba kasing ginagawa natin dito?” Nawawalan na ng pasensyang tanong ko.
He bit his lower lip as if suppressing a grin. Lalo lang akong nainis.
“Gustave needs to rest,” aniya at iginiya ang kabayo sa sapa para makainom ng tubig.
He caressed its face gently habang umiinom ito ng tubig. I looked for a spot to rest, too. May malaking bato sa ilalim ng isang malaking puno kaya doon ako pumuwesto. I caught myself staring at their silhouettes. Si Gustave na umiinom ng tubig mula sa sapa, habang si Santi naman ay halos nakaluhod na sa paggiya sa mukha nito. The bright embers of the setting sun made the scene even more dramatic.
“Paano ka natutong mangabayo?” I asked out of nowhere. Kahit ako ay nabigla rin sa sarili kong tanong at sa tonong ginamit.
He turned to me, amused. Ngunit agad ding sumeryoso at nag-iwas ng tingin. Half of me wanted to ask that out of curiosity. Ang sabi ni Xander ay nakita ko na siya minsan noon pero masyado pa akong bata para maalala iyon. I bet he doesn’t own a horse of his own that’s why I’m curious how he learned.
“Xander taught me,” he said looking at Gustave.
Napatango nalang ako at hindi na nagsalita pa. We then went back after awhile. Unlike the first ride, I was more relaxed this time. Kahit hindi pa rin ako komportable na nasa likod ko si Santi, I managed to relax my body.
Isa pa, I am used to being near with boys kaya dapat hindi na ako apektado sa mga ganito. Right! Silly of me to think I am affected by this man!
===========================================================================
“Why don’t you just confess your feelings?”
Tulala akong napatitig kay Elize nang sabihin niya iyon. It was lunch when we decided to go out and do a little shopping. Pare-pareho kami ng schedules tatlo kaya napagkasunduan naming sa mall na kumain at mag-shopping na rin. Tutal ay alas tres pa ng hapon ang sunod naming klase.
I told them I have feelings for Xander. Tumango lang ang dalawa, ni hindi man lang nagulat. Nang tanungin ko naman kung bakit ay alam na raw nila at halata naman daw sa ikinikilos ko. Like, duh!
Though I can say they’re right. Everyone seems to notice my true feelings towards Xander. Even his parents had the same idea, I think. Siya lang naman itong manhid at bulag.
I have been struggling with that for years now. And this is the first time I have people whom I can actually call friends. That’s why I told them and asked for an advise on what to do about it.
Muntik pang mabilaukan si Maisie nang i-suggest ni Eirene iyon.
“Confession talaga?” Nanlalaki ang mga matang aniya.
Hindi ako umimik. I was trying to contemplate on her idea. It’s not bad actually. Bakit hindi, di ba? Baka pag sinabi ko sa kanya, unti-unti niya akong makikita. Not just as a younger sister but a woman capable of being loved by him.
“Why not? We’re in the 21st century for Pete's sake! Hindi na uso ang Maria Clara! If she really like Xander, then why can’t she confess first?”
Lalo lang umigting ang kagustuhan kong gawin ang suggestion ni Elize. I mustered up my courage and decided to tell him. Who knows? He might actually accept it.
Iyon nga ang ginawa ko. I texted Xander before going back to the university. I got hyped when he replied he’s actually vacant after class.
Abot-abot ang tahip ng d****b ko nang sumapit ang itinakdang oras. I chose a place far from most of the students. At dahil kadalasan sa mga estudyante ay pauwi na ng mga oras na iyon, naging mas panatag ako.
As expected, he was the one who got there first. I smiled when I saw him from afar. He seemed oblivious with the stares and gazes directed at him. He was holding his phone and typing something on it. My phone vibrated at lalong lumaki ang ngiti ko nang makitang siya ang nagtext.
‘Papunta ka na?’ - Xander
My grip tightened with excitement and nervousness. Hindi ako nag-reply. I started walking towards him. I didn’t feel touched the ground as I stride my way to him. He smiled when our eyes met.
“What’s this about, hmm?” Bahagya siyang umusog para bigyan ako ng espasyo sa kanyang tabi.
I didn’t move an inch. I breathe hard and continued standing in front of him, trying to weave the words inside my head. Taka niya akong tinitigan, bakas pa ang ngiti sa mukha.
“Xander, there’s something I need to tell you,” I started.
“Mmm, what is it?” He asked, encouraging.
Ilang beses pa akong napakurap sa kaba. I have always been confident in front of him. I didn’t think confessing would be this nerve-wrecking. I closed my eyes and when I opened it again, I started pouring my heart out.
“I don’t know if you already felt it or you have any idea about how I really feel about you. We’ve been friends since then and I really value and cherish what we have. And then I started feeling something deeper towards you,” I paused. I garnered all my courage to say the words to him. “I like you, no, I love you. Hindi bilang isang kaibigan. I... I love you,” I stared at his eyes, to make him see and feel I am being true to him and to myself.
To be continued...
I'm just wondering... will I be able to have the same courage to confess?:)
Together"Punta ka sa bahay mamaya?"I looked up to see Xander's smiling face. It looks welcoming. Karamihan sa mga kaklase ko sa taong iyon ay kung hindi ako kinukutya ay walang may pakialam at nakikipagkaibigan. I don't mind either of those. I'm used to it. Kaya naman nakakapanibagong may lumalapit sa akin para makipagkaibigan."May mga gagawin pa ako sa farm," sambit ko habang inaayos ang mga gamit sa bag."Ipagpapaalam kita kay Lola Gracia. Nag-bake si mommy ng cookies para sa atin. Cianna's coming, too." Ngiti niya."Sino iyon?" Kunot-noo kong tanong. Wala naman kaming ka-schoolmate na ganoon ang pangalan."Family friend. Kalilipat lang nila rito."Wala na nga akong nagawa nang sumama siya sa bahay para ipagpaalam ako kay Lola. Mabilis din namang pumayag si Lola nang may galak. Kahit hindi ko sinasabi sa kanya, alam kong naririnig niya mula sa eskwelahan na kinukutya ako ng ibang bata. Kaya naman ganoon nalang ang saya niya noong unang beses na bumisita si Xander para makipaglaro.
PregnantLihim kong pinakiramdaman ang sarili habang tahimik na naghihintay sa visitors' area ng correctional. I don't know what have gotten into me for coming here. Hindi ko na pinagkaabalahang alamin pa ang pag-usad ng imbestigasyon ng mga pulis dahil ang mahalaga lang naman sa akin ay ligtas ang anak ko at maparusahan ang may gawa niyon. My son is too young to experience such things. At doble ang hirap at sakit na naramdaman ko bilang ina.It actually took me a ton of courage to come here and see Ivory. I don't know why I'm doing this but I felt like I have to do this in order to move on.Nag-angat ako ng tingin nang bumukas ang pinto at pumasok ang dalawang babaeng pulis hawak-hawak sa magkabilang braso ang nakaposas na si Ivory. She looked wasted. Wala sa focus ang nanlalalim na mga mata. Her pale lips rose for a sarcastic smirk when she saw me. Maya-maya pa ay bahagya siyang natawa."Who do I owe the honor of having you here?" She smirked.Ilang sandali akong natahimik habang pin
Wait"What the hell are you doing?"I went out of the car in the middle of the rain without second thoughts. Kahit ako ay hindi maintindihan ang sarili at padalos-dalos akong dumalo sa kanya. My heart skipped a beat when he turned to me in a grim expression. Basang-basa ang ulo niya pati ang mukha."You weren't inside," he murmured to himself.Sakto namang bumukas ang gate at lumabas ang ilan sa mga body guards na may dalang payong at tuwalya. I turned to Santi again and he still has the same expression. His jaw clenched and he looked away in anger."Let's go inside," I murmured after getting the towels from the body guards.Umihip ang malamig na hangin at bahagyang nanginig ang katawan ko. I jolted when I felt his arms wrapped around me as we walked to the mansion door.Nakaabang sa sala sina Mama at Papa pagpasok namin. Pareho silang gulat nang makita kaming basang-basa sa ulan. Then their gaze turned to Santi and they were taken aback."Oh my goodness, Cianna! Bakit naman kayo nagp
SoakedI have always wondered how all of it went wrong. We were happy. And I thought it was something that would last. Ni sa hinagap, hindi sumagi sa isip kong pwedeng mawala sa akin ang lahat sa isang iglap. My son is my everything. Kaya kong mawala ang ibang bagay bukod sa kanya.The sound of the gunshot still linger my ears until now. I heard commotions as I closed my eyes. Nang muli akong magmulat ng mga mata ay lalo lang akong nagimbal sa nakita. Hugging me and my son, and shielding us from the shot, was Lance.“L-Lance,” my voice tremble and my eyes heavy. Pilit kong iminulat ang mga mata para tingnan siya nang maayos.He just smiled lightly then coughed blood. I wanted to scream but I couldn’t open my mouth. Patuloy lang ang pag-agos ng luha ko na tila walang kapaguran. He fell on the ground then the commotion around became more evident. Huli kong nakita si Ivory na nakadapa sa lupa habang pinipigilan ng ilang nakaunipormeng lalaki.I shook my head to brush off the thoughts. Mar
GuiltIlang beses akong huminga nang malalim para kalmahin ang sarili. Kanina pa ako nanginginig habang hawak-hawak ang manibela. This isn't the time to panic, I scolded my mind. Mas importanteng makuha ko nang ligtas ang anak ko mula kay Ivory.Panay ang tanaw ko sa location na ibinigay ni Ivory hanggang sa makalabas ako ng syudad. Ilang oras ko pang binagtas ang makitid na daan na halos wala nang mga bahay sa paligid. Hapon na kaya unti-unti na ring kinakain ng dilim ang paligid.Few more minutes and I reached a dead end. Hindi magkakasya ang sasakyan ko kung pipilitin ko pang pumasok sa kagubatan. I dialled Ivory's number at sinagot niya naman iyon pagkatapos ng ilang ring."I'm at a dead end," agad kong sambit. I gritted my teeth as the seething anger enveloped me."May makitid na daan sa gilid ng kinaroroonan mo. Diyan ka dumaan. Sa dulo may makikita kang maliit na kubo."I roamed my eyes to look for the way she was talking about. Walang imik kong binagtas iyon hanggang sa tuluya
SaveHalos manginig ang buong katawan ko at hindi mawari kung saan maghahanap. Santi caught up to me and held my shoulders."What's happening?" Tanong niya, naroon ang pag-aalala sa boses. Ako naman hindi magkamayaw sa pagtingin kung saan-saan para hanapin ang anak ko."Si Callar... Ang sabi ng teacher dito naghihintay sa gate ang anak natin..."Abot-abot ang tahip ng dibdib ko at hinanap ang guard. Wala ito sa post at hindi rin mahagilap. Wala nang mga estudyante ang lumalabas mula sa loob at tahimik na rin ang paligid."Let's ask the teacher once again. Baka pinabalik nila dahil wala pa tayo," he said and pulled me inside.Naabutan namin ang teacher sa loob ng classroom na nag-aayos ng gamit. I roamed my eyes around but no one else was there. Lalo lang lumakas ang kabog ng dibdib ko. Wala pang limang minuto mula nang tumawag ang teacher para sabihing nasa labas ang anak ko. Paanong..."Miss Juarez, ano pong atin?" Unti-unting nalusaw ang ngiti niya nang mapansing hindi na ako mapaka