บทที่ 8 โปรเจคน้ำหอมใหม่

บทที่ 8 โปรเจคน้ำหอมใหม่

เจบีดีกรุ๊ปมีตึกสำนักงานใหญ่อยู่ในใจกลางเมืองหลวง มันสูงระฟ้าหลายสิบชั้นเพราะภายในนั้นรวมทุกอย่างที่บริษัทยักษ์ใหญ่ควรจะมี อีกทั้งพื้นที่ขนาดใหญ่ด้านหลังก็เป็นที่ตั้งของโรงงานผลิตและห้องแล็ปทดลอง

วันนี้บอร์ดบริหารมีการประชุมครั้งใหญ่ในเรื่องของโปรเจคน้ำหอมกลิ่นใหม่ที่ทำมาจากดอกเจอราเนียมหรือดอกปากนกกระเรียน เพราะทางสวนภักดีได้เมล็ดชั้นดีมาจึงลองเพาะพันธุ์แล้วส่งให้กับเจบีดีกรุ๊ปตามสัญญาที่ตกลงกันไว้

แน่นอนว่าผู้บริหารอย่างจอมบดินทร์เป็นคนควบคุมทุกกระบวนการเองตั้งแต่นำดอกไม้มาเข้าห้องแล็ปจนถึงขั้นตอนสุดท้าย มันถูกปรับเปลี่ยนแก้ไขอยู่หลายสิบครั้งเพราะเจ้าจอมต้องการให้น้ำหอมทุกกลิ่นของเจบีดีกรุ๊ปออกมาดีอย่างไม่มีที่ติ

จนกระทั่งวันนี้ที่นัดประชุมใหญ่เพื่อหาข้อสรุปว่าตัวน้ำหอมในโปรเจคใหม่นี้พร้อมสำหรับการวางขายแล้วหรือไม่

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมนั่งอ่านแฟ้มรายงานการประชุมเมื่อคราวก่อนด้วยใบหน้าเรียบเฉย ปากกาในมือถูกตวัดจดลงบนกระดาษเป็นข้อ ๆ เขาต้องการทบทวนว่าครั้งก่อนได้ข้อสรุปในเรื่องไหนไปแล้วบ้างและเรื่องไหนที่ยังตกลงกันไม่ได้

เขายกแขนขึ้นมาดูนาฬิกาเมื่อเห็นว่าใกล้เวลาก็ผุดลุกขึ้นพร้อมคว้าเสื้อสูทติดมือมาด้วย ขายาวของอัลฟ่าก้าวเข้าหาภรรยาที่นั่งอยู่บนโซฟา ในตักมีเด็กชายตัวน้อยนั่งมองภาพหลากสีจากหนังสือไม่วางตา ริมฝีปากยกยิ้มจนพาให้ดวงตากลายเป็นสระอิ

ร่างสูงของจอมบดินทร์ย่อตัวลง เขาชันเข่าข้างหนึ่งไว้แล้วก้มลงหอมแก้มลูกชายไปฟอดหนึ่งก่อนจะเอ่ย “คุณพ่อไปทำงานก่อนนะครับ น้องพีชเป็นเด็กดีอย่าดื้อกับคุณแม่นะลูก”

ฝ่ามือหนาลูบศีรษะของลูกน้อยผ่านฮูดที่คลุมอยู่อย่างอ่อนโยนแล้วช้อนตามองภรรยาโอเมก้าด้วยรอยยิ้มบาง “พี่ไปทำงานนะ”

ภีมพัฒน์พยักหน้ารับคำสามีแล้วหลับตาลงเมื่ออีกฝ่ายยืดตัวมาจูบหน้าผากเขาก่อนจะผละออก สัมผัสและรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นและอ่อนโยนจากเจ้าจอม

“ขอให้การประชุมผ่านไปด้วยดีนะครับ”

“เธออวยพรพี่แบบนี้มันต้องดีแน่”

ภายในห้องทำงานของประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ปอย่าง จอมบดินทร์ กีรติเมธานนท์ มีโอเมก้ากลิ่นดอกคาโมมายด์และลูกน้อยวัยห้าเดือนเศษกำลังเล่นซ่อนแอบกันอยู่

เจ้าก้อนน้อยอยู่ในชุดจั๊มสูทสีน้ำตาลเข้มตัวเดิม มือน้อย ๆ วางบนพื้นโซฟาคลานเข่าเข้าไปหาคนเป็นแม่ที่แอบอยู่ด้านหลังพร้อมยกยิ้มกว้างเมื่อได้เล่นสนุก

ภีมพัฒน์ย่อตัวลงแล้วอ้าแขนออกรอรับลูกชาย แต่ไม่ทันไรเจ้าตัวน้อยก็ฟุบหน้าลงกับโซฟาเนื้อนุ่ม นิ้วป้อมถูกส่งเข้าปากพลางช้อนมองคุณแม่โอเมก้าตากลม

"เล่นเหนื่อยแล้วก็หิวเลยหรือน้องพีช" คุณแม่โอเมก้ายกยิ้มหวานอย่างนึกเอ็นดูลูกชายก่อนจะเข้าไปอุ้มเจ้าก้อนเข้าอกแล้วนั่งลงบนโซฟา

กระเป๋าที่เขาหอบมามีนมปั๊มอยู่สองถึงสามถุง เจ้าจอมนำมันไปแช่ตู้เย็นภายในห้องทำงานไว้เมื่อเช้า เขาเอามาเผื่อไว้กลัวว่าลูกจะหิวตอนคุณพ่อมีแขก ถึงตอนนั้นจะให้เขาเปิดเสื้อโชว์ก็อย่างไร ๆ อยู่

แต่ตอนนี้ในห้องมีแค่เขาและลูก อีกทั้งเมื่อห้านาทีก่อน คุณสาวิกาเลขาหน้าห้องบอกกับเขาว่าการประชุมคงยืดเยื้อต่อไปอีกสักระยะเพราะยังไม่ได้ข้อสรุป

โอเมก้าน้อยจึงรบกวนให้คุณเลขาช่วยเตรียมมื้อเที่ยงให้สามีอัลฟ่า ส่วนตนนั้นจะพาลูกน้อยกินนมนอนก่อนแล้วค่อยสั่งของตัวเองมาทานทีหลัง

ภีมพัฒน์อุ้มน้องพีชเข้าอก เจ้าตัวน้อยก็รู้หน้าที่รีบมุดหน้าเข้าหาเต้าของคนเป็นแม่ โอเมก้าแม่ลูกอ่อนโยกตัวเบา ๆ เพื่อกล่อมเด็กน้อยในอ้อมแขนเพราะถึงเวลานอนกลางวันแล้ว

ไม่ถึงสิบนาทีลูกน้อยก็หลับปุ๋ยในขณะที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากจุกนมของคนเป็นแม่ โอเมก้าน้อยตั้งท่าจะพาน้องพีชไปนอนในห้องด้านหลังดี ๆ แต่ยังไม่ทันจะลุกยืนประตูห้องทำงานก็เปิดออก ปรากฏเป็นร่างสูงใหญ่ของสามีอัลฟ่า

จอมบดินทร์ก้าวเข้าห้องทำงานมาด้วยความเคยชิน กว่าจะนึกได้ก็ตอนที่เห็นสายตาคาดโทษจากภรรยา เจ้าโอเมก้าน้อยรีบหันข้างซ่อนช่วงอกเปลือยเปล่าแล้วรั้งชายเสื้อลงปิดจุกนม

“ค...คุณจอม ทำไมไม่เคาะประตูก่อนล่ะครับ” ภีมพัฒน์สะบัดเสียงต่อว่าสามีไม่เต็มเสียงนัก ส่วนหนึ่งก็เพราะกลัวว่าลูกจะตื่น อีกส่วนเพราะเขายังเกรงใจอีกฝ่ายที่เป็นผู้ใหญ่กว่า

“ขอโทษที พี่ชินน่ะ” อัลฟ่าเกาท้ายทอยแก้เก้อก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาภรรยา ฝังจมูกบนพวงแก้มใสฟอดหนึ่งเพื่อไถ่โทษความผิดเมื่อสองนาทีก่อน

“หลับแล้วหรือ” คนเป็นพ่อเอ่ยถามในขณะที่ดวงตาคู่คมก็จ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มของลูกชายที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของภีมพัฒน์

“เพิ่งหลับไปเมื่อกี้เองครับ”

“พี่พาลูกไปนอนเอง”

ไม่ว่าเปล่า อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมอ้าแขนรอรับลูกน้อย ประคองอย่างทะนุถนอมแล้วเดินเข้าห้องนอนส่วนตัวที่อยู่ด้านหลังโต๊ะทำงาน เขาวางเจ้าตัวน้อยลงบนที่นอนนุ่ม จัดการห่มผ้าและวางหมอนกั้นรอบทิศทางเอาไว้เผื่อวันนี้ลูกชายนอนดิ้นจะได้ไม่ตกมาเจ็บตัว

“ประชุมเสร็จแล้วหรือครับ” ภีมพัฒน์เอ่ยถามสามีจากด้านหลัง เมื่อครู่เขาเดินตามมาติด ๆ

“ยังเลย แต่ใกล้ได้ข้อสรุปแล้วล่ะ” ประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ปตอบคำถามของภรรยาแล้วหันหลังกลับมาหาโอเมก้าน้อย ริมฝีปากยกยิ้มบางก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา

“พี่เริ่มหิวแล้วสิ”

“ภีมบอกคุณสาวิกาเตรียมมื้อเที่ยงให้คุณจอมแล้วครับ อีกซักพักคงมาพอดี” ภีมพัฒน์เอ่ยตามที่ตนได้บอกไปกับคุณเลขาหน้าห้อง อีกฝ่ายน่าจะเห็นแล้วว่าจอมบดินทร์กลับมาจากประชุมแล้ว อีกไม่นานอาหารมื้อเที่ยงของท่านประธานก็คงมาเสิร์ฟ

“พี่อยากกินนม”

เจ้าดอกคาโมมายล์เอียงคอมองอย่างสงสัย “เอาเป็นข้าวดีกว่าไหม มีประชุมต่อไม่ใช่หรือครับ”

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมยกยิ้มพลางส่ายศีรษะน้อย ๆ นึกเอ็นดูภรรยาที่ตามเล่ห์เหลี่ยมของเขาไม่ทัน แต่นั้นก็ดีแล้ว...น่ารักสมเป็นภีมพัฒน์แม่ของลูกเขาจริง ๆ

“นมเธอ” เจ้าจอมเอ่ยบอกโอเมก้าน้อยอย่างไม่อายปากมิหนำซ้ำยังยกยิ้มคล้ายว่าเป็นคำพูดปกติทั่วไป ต่างจากภีมพัฒน์ที่ชะงักนิ่งไปเกือบนาที

“พนักงานลงไปพักเที่ยงกันหมดแล้ว เธอครางเสียงหวานให้พี่ฟังได้” จอมบดินทร์เอ่ยเกลี่ยกล่อมภรรยาพลางสาวเท้าเขาใกล้ ไล่ต้อนโอเมก้าน้อยให้จนมุม

ภีมพัฒน์ถอยหลังไปชนชั้นวางของ หันซ้ายแลขวาก็ไม่มีทางให้หลีกหนีเพราะถูกท่อนแขนหนากางกั้นกักขังเขาเอาไว้

อัลฟ่าสามีไม่ทิ้งเวลาให้เสียเปล่า ริมฝีปากจรดจุมพิตลงบนความนุ่มหยุ่นของภรรยา ดูดดึงจนมันยืดติดปากก็ยกยิ้มชอบใจ ก่อนจะยกร่างของคนตัวเล็กกว่าให้นั่งบนชั้นวางของแล้วแทรกตัวเข้าไปยืนตรงกลางระหว่างขาเรียวทั้งสองข้าง

คุณแม่ลูกอ่อนวางมือดันไปด้านหลังเพื่อพยุงตัว เสื้อยืดตัวบางถูกเลิกขึ้นสูงจนเห็นตุ่มไตสีหวาน ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบผิวกายจนเขาสั่นอยู่พักหนึ่ง แต่เพียงอึดใจความอุ่นร้อนจากโพรงปากของสามีก็ประกบลงมาครอบไปทั้งตุ่มไต

“จะทานแล้วนะครับ”

“อ๊ะ...ค...คุณจอม” โอเมก้าน้อยกัดปากกลั้นเสียงคราง เขาไม่อยากเสียงดังจนทำให้ลูกชายตื่นมากลางคันอีก แต่ดูเหมือนว่าเจ้าจอมจะไม่ให้ความร่วมมือกันเสียเลย ยิ่งเห็นคนรักพยายามกลั้นเสียงยิ่งรัวปลายลิ้นจนโอเมก้าน้อยดิ้นพล่าน ฝ่ามือบางปัดป่ายไปทั่วทั้งบนชั้นและลำตัวของสามี

“หวาน” อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมผละออกมาจ้องดวงตาคู่สวยของภรรยาแต่ปลายลิ้นยังทำหน้าที่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง มันละเลงเม็ดทับทิมสีหวานจนเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ

“คุณจอม...เบาหน่อยครับ” ภีมพัฒน์เอ่ยบอกสามีตะกุกตะกัก ฝ่ามือก็ทั้งดันแผ่นอกหนาทั้งรั้งคอเสื้อของจอมบดินทร์จนอัลฟ่าไม่รู่ว่าควรจะหยุดหรือไปต่อดี ได้แต่ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ให้ท่าทีไม่คงที่ของภรรยา

“อย่าพูดอะไรที่มันตรงข้ามกับความต้องการสิหนู”

ฝ่ามือบางจิกกำเสื้อเชิ้ตของสามี ปัดป่ายไปทั่วเพราะไม่รู้ว่าควรวางไว้ตรงไหนดี อีกทั้งยังถูกเจ้าจอมรังแกไม่ยอมปล่อย เขาก็ทำได้เพียงดิ้นพล่านเหมือนกุ้งโดนพริกแบบนี้

แต่ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่ามันเป็นสัมผัสที่เขาชอบ

“นมเธอเต็มปากพี่เลยคนดี”

“อ๊ะ...อ๊า” โอเมก้าน้อยกัดปากกลั้นเสียงสุดกำลัง แต่จอมบดินทร์ก็คล้ายกับว่าจะแกล้งกันอยู่ร่ำไป ทั้งรัวลิ้นใส่ทั้งดูดดึงจนเขาเสียวกระสันไปหมด แต่จะให้เปิดเปลือยตอนนี้เลยคงไม่เหมาะเพราะเป็นห้องทำงานของสามี

ภีมพัฒน์ไม่ได้ใจกล้าขนาดนั้น...แต่ไม่ใช่กับประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ป

เจ้าจอมผละออกจากแผ่นอกของภรรยา สายตาคมยังจ้องมองเหยื่อตัวน้อยด้านหน้าในขณะที่เลื่อนมือลงไปปลดตะขอกางเกงของตนลง ทำโอเมก้าหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุกเมื่อเห็นแก่นกายที่โป่งนูนขึ้นมาเป็นลำชัดเจน “ค...คุณจอม”

ฝ่ามือหนาเตรียมรั้งกางเกงลงเพื่อเริ่มขั้นตอนต่อไปแต่กลับต้องรีบคว้าตัวภรรยาที่อยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย เสื้อผ้าหลุดรุ่ยมากอดไว้จนจมอกแล้วหันหลังหนีทันที

ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกอีกครั้งโดยที่มันไม่มีเสียงสัญญาณเตือน คนไม่มีมารยาทแบบนี้มีเพียงคนเดียวในบริษัทและดันกลายเป็นหนึ่งในบอร์ดบริหารเสียด้วย

อเล็กซ์ชะงักค้างอยู่ด้านหน้าเมื่อสัมผัสได้ถึงอารมณ์คุกรุ่นของอัลฟ่าเพื่อนสนิท อีกทั้งกลิ่นฟีโรโมนทั้งสองกลิ่นก็ฟุ้งกระจายอยู่เต็มห้อง ท่าทีกอดรัดคนในอ้อมแขนจนจมอกแล้วใช้ร่างหนา ๆ บังไว้จนมิดนั้นพอจะให้คำตอบแก่เขาได้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น

ภีมพัฒน์รีบมุดหน้าเข้าหาแผ่นอกกว้าง เขาตกใจจนเผลอจิกไหล่ของสามีแน่นจนอีกฝ่ายร้องซี๊ดออกมาเบา ๆ แต่ก็ไม่ได้ถูกต่อว่าอะไร มิหนำซ้ำยังตระกองกอดเขาไว้แน่นปานลูกนก

เมื่อครู่เขาแทบเปลือยอยู่แล้ว เจ้าจอมเองก็เช่นกัน หากช้ากว่านี้อีกเพียงนาทีเดียวคงกลายเป็นภาพที่ไม่น่าดูอย่างแน่นอน

ภีมจะโกรธคุณจอมอีก

โอเมก้าน้อยไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ว ยิ่งคุณอเล็กซ์ไม่ใช่คนอื่นคนไกลแต่เป็นเพื่อนอัลฟ่าเพียงคนเดียวของสามีเขายิ่งไม่รู้ว่าต้องใส่หน้ากากหนาแค่ไหนให้พูดคุยกับอีกฝ่ายได้ปกติ

ภีมพัฒน์อยากจะร้องไห้

อัลฟ่าลูกครี่งกระแอมในลำคอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย “ไอ้ประธาน เขาจะประชุมกันแล้ว”

“อเล็กซ์ XXXX”

#โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม

อีพ่อมันโดนงอนอีกแน่

TW : chomchan_writer