บทที่ 7 ภีมพัฒน์เคืองสามี

บทที่ 7 ภีมพัฒน์เคืองสามี

เมื่อคืนจอมบดินทร์มีความผิด โทษฐานหอบลูกน้อยหนีภรรยา เช้าวันนี้จึงต้องนั่งอย่างสงบเสงี่ยมรอทานมื้อเช้าฝีมือโอเมก้าน้อย

‘ภีมโกรธคุณจอม’

ประโยคนั้นทำเขาไม่กล้าขยับแม้เพียงก้าวเดียว ยืนกุมมืออยู่หน้าประตูห้องนอนด้วยผ้าขนหนูที่พันช่วงล่างเอาไว้ ช้อนตามองภรรยารักแต่คนบนเตียงกลับนิ่งเฉย ก้มมองแต่ลูกไม่วางตาจนเจ้าตัวน้อยหลับไปก็ไม่หันมาสนใจเขา

มิหนำซ้ำยังพลิกกายนอนตะแคงกอดลูกแล้วนอนไปพร้อมกัน เหลือแค่เขาที่ยังยืนเจี๋ยมเจี้ยมไม้กล้าก้าวเท้า แต่สุดท้ายก็ต้องค่อย ๆ ย่องเบาเข้าห้องแต่งตัวแล้วรีบมานอนกอดโอเมก้าน้อย

ประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ปอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน ท่อนล่างสวมกางเกงสแลคสีดำ เสื้อสูทถูกเขาวางพาดไว้บนเพนักเก้าอี้แล้วทรุดกายนั่งลงตำแหน่งหัวโต๊ะ ข้างกายมีเด็กชายนั่งเก้าอี้ประจำตัว ใบหน้าอิ่มเอม ยิ้มจนตากลายเป็นสระอิน่าเอ็นดู

ต่างจากผู้เป็นพ่อที่ได้แต่มองตามทุกการกระทำของโอเมก้าน้อยตาละห้อย

“มีอะไรให้พี่ช่วยไหม” เสียงทุ้มของอัลฟ่าเอ่ยถามออกไปอย่างกระตือรือร้น เขาชะเง้อมองซ้ายขวาเผื่อจะช่วยหยิบจับอะไรได้บ้าง

“ไม่เป็นไรครับ ภีมทำเองดีกว่า” ภีมพัฒน์กล่าวกับสามีอัลฟ่าโดยไม่หันหลังกลับ คนตัวเล็กยังคงง่วนอยู่กับการจัดอาหารใส่จานเมื่อแล้วเสร็จก็นำมาวางเสิร์ฟบนโต๊ะอาหาร

ของเขาและสามีเป็นข้าวไข่ข้นทานคู่กับแฮมและไส้กรอก ส่วนของลูกชายตัวน้อยเป็นข้าวสวยกับเนื้อปลาล้วน เขาบดมันจนละเอียด หน้าตาคล้ายกับอาหารเสริมของเด็กในห้างหรือซูเปอร์มาร์เก็ต

ภีมพัฒน์อยากให้นมลูกจนกว่าน้องพีชจะหย่านมเสียเอง แต่เขาเคยปรึกษากับคุณหมอในเรื่องนี้ เด็กทารกวัยห้าเดือนควรทานนมแม่เพียงอย่างเดียวแต่ก็ควรมีอาหารอย่างอื่นเสริมด้วย อย่างเช่นข้าวสวย เนื้อปลานิ่ม ๆ หรือผลไม้สุก เขาจึงเชื่อฟังและทำตาม อย่างน้อยก็สัปดาห์ละสองครั้ง

ซึ่งเจ้าตัวน้อยก็ดูจะชอบใจเสียด้วย โดยเฉพาะมะละกอสุกบดน่ะ ของโปรดเลยล่ะ

จอมบดินทร์มองโอเมก้าน้อยป้อนอาหารให้ลูกสลับกับตักทานเองก็ได้แต่นั่งทานส่วนของตัวเองไปเงียบ ๆ ได้ยินเสียงหวานเอ่ยคุยกับลูกก็นึกน้อยอกน้อยใจที่ภรรยาทำเป็นเมินเฉยใส่กัน

โกรธเคืองอะไรขนาดหรือ

เขาเพียงแค่หวังดี อยากให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนก็เท่านั้นเอง

อัลฟ่าร่างหนาตัดพ้ออยู่ในใจ เขาแกล้งถอนลมหายใจเฮือกใหญ่แล้ววางช้อนส้อมไว้คู่กันโดยที่อาหารในจานยังพร่องลงไปไม่กี่คำ ก่อนจะยกแก้วน้ำขึ้นจิบเพียงเล็กน้อยแล้วก้มมองดูนาฬิกาข้อมือ

ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงถึงจะเริ่มประชุม

สองชั่วโมงที่เขาจะต้องง้อภรรยาให้ได้

แต่ยังไม่ทันได้คิดหาวิธีก็เกิดอาการอ้ำอึ้งพูดไม่ออก ภีมพัฒน์ทานอาหารเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นนำจนไปเก็บในซิงค์ล้างจาน เมื่อเห็นว่าเขาไม่แตะของกินในจานต่อก็ยกไปด้วย จะร้องห้ามก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะอีกฝ่ายคดเศษอาหารลงถังขยะแทบจะทันที

หมดกันมื้อเช้าของเจ้าจอม

“ภีมเห็นคุณวางช้อนไว้นานแล้วเลยคิดว่าคงไม่ทานต่อ” โอเมก้าน้อยหันกลับมาพูดกับสามีเมื่อจัดการล้างเครื่องครัวแล้วนำไปคว่ำเรียบร้อยแล้ว

“...ครับ พี่อิ่มแล้ว” อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมบอกคนตรงหน้าไปแบบนั้นแต่กลับยกมือขึ้นลูบท้องน้อย ๆ เมื่อมันเริ่มร้องประท้วงผิดกับที่พูดออกไป

“ถ้าวันไหนคุณจอมไม่อยากรับอาหารเช้าก็บอกภีมนะครับ ภีมจะได้ไม่ทำเผื่อ...เหลือทิ้งเยอะภีมเสียดายครับ”

จอมบดินทร์มองภรรยาตัวน้อยตาปริบ ภีมพัฒน์เทอาหารเช้าของเขาลงถังขยะไปแล้ว มองดูในกระทะก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่เขาจึงจำเป็นต้องตอบออกไปแบบนั้น แต่ดันกลายเป็นว่าเขาถูกโอเมก้าน้อยมองอย่างเฉยชาในขณะที่เจ้าตัวพูดว่าเสียดายกับข้าว

โถ่ภีมพัฒน์...พี่แค่คิดหนักว่าจะง้อเธออย่างไรดีก็เท่านั้นเอง

เจ้าดอกคาโมมายล์น้อยเดินผ่านด้านหลังสามีมาเช็ดทำความสะอาดโต๊ะอาหารที่เลอะเทอะบางส่วนเพราะน้องพีชแย่งช้อนที่เขาจะป้อนอาหารไปถือเสียเอง แล้วอุ้มลูกน้อยไปล้างตัวโดยไม่ได้สนใจอัลฟ่าสามีที่เดินตามหลังมาเงียบ ๆ

“วันนี้เข้าบริษัทกับพี่ไหม ตอนเย็นพี่จะพาไปเดินเล่นในสวน เธอกับลูกจะได้ไม่อึดอัดที่ต้องอยู่แต่ในบ้าน”

วันนี้เขามีประชุมช่วงสิบโมงเช้า ไม่รู้ว่ามันจะจบที่กี่โมงกี่ยามแต่คงไม่เย็นย่ำเหมือนวันก่อน ๆ เพราะฉะนั้นวันนี้เขามีเวลาให้ลูกกับเมียแน่นอน

“น้องพีชจะไปรบกวนเวลาคุณจอมทำงานหรือเปล่าครับ” โอเมก้าน้อยเอี้ยวตัวมาถามสามีก่อนจะหันหลังกลับไปจัดการลูกชายต่อ

“ไม่เลย ดีเสียอีก มีเธอกับลูกอยู่ด้วยพี่จะได้มีกำลังใจทำงาน” เจ้าจอมเอ่ยคำหวานเกี้ยวคนตรงหน้าแต่ก็ไม่ได้รับสัญญาณตอบกลับอะไร เล่นเอารอยยิ้มที่ปรากฎอยู่หายไปฉับพลัน

อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมส่ายศีรษะน้อย ๆ แล้วเลิกสนใจท่าทีเมินเฉยของภรรยา รับรู้ถึงความโกรธเคืองจากภีมพัฒน์ว่าคงขุ่นใจกันมากทีเดียว แต่เขาก็พอจะเข้าใจถึงหัวอกคนเป็นแม่ ยิ่งเจ้าโอเมก้าน้อยเคยเป็นภาวะซึมเศร้าหลังคลอดเขายิ่งเข้าใจดี

ตอนนั้นเขาไม่ได้เข้าบริษัทเลยสักวัน

ผิดที่เขาเองที่ไม่คิดหน้าคิดหลังให้ถี่ถ้วนจนต้องมาถูกโกรธเคืองในเช้านี้

จอมบดินทร์เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของน้องพีช เขาแยกไว้ตู้หนึ่งเต็ม ๆ เพราะชุดของเจ้าตัวน้อยมีเยอะมาก ทั้งเขาและภรรยาเลือกซื้อมาก็เต็มตู้แล้ว ยังมีพวกน้า ๆ อา ๆ ปู่ย่าและยายซื้อมาให้เพิ่มอีก พอจะเลือกให้ใส่แต่ละทีก็คิดหนักว่าจะเอาตัวไหนดี

น้องพีชใส่แล้วน่ารักน่าหยิกทุกชุด

คุณพ่ออัลฟ่าก้ม ๆ เงย ๆ หน้าตู้เสื้อผ้านานหลายนาทีจนภีมพัฒน์เกิดความสงสัยว่าอีกฝ่ายกำลังทำอะไร เขาจึงวางลูกน้อยให้นอนเล่นอยู่บนเตียงแล้วเดินเข้าไปหาสามี

“คุณจอมหาอะไรครับ”

“พี่หาชุดให้ลูกใส่อยู่ ภีมว่าตัวนี้ดีไหม” เจ้าจอมหยิบชุดจั๊มสูทสีครีมขึ้นมาโชว์ภรรยาแล้วยกยิ้มกว้าง

ชุดนี้เขาเป็นคนซื้อมาเมื่อเดือนก่อน มันทำมาจากผ้าฝ้าย มีฮูดคลุมศีรษะอีกทั้งยังมีหูกลม ๆ เหมือนหมีน้อยด้วย ถ้าให้ลูกน้อยใส่คงน่ารักมากทีเดียว

โอเมก้าน้อยไม่ตอบคำถามของสามี คิ้วสวยขมวดเป็นปม คิดหนักอย่างแรกคือเขายังไม่พอใจจอมบดินทร์เรื่องคืนที่ผ่านมาอยู่ อย่างที่สองคือเขากลัวว่าลูกน้อยจะไปกวนเวลาทำงานของคนเป็นพ่อ ไม่บ่อยนักที่เจ้าจอมจะเอ่ยปากให้เขากับลูกไปที่บริษัท และทุกครั้งที่ไปเจ้าตัวน้อยก็ป่วนจนไม่เป็นอันทำงานเลยทีเดียว

ตอนนี้น้องพีชกำลังหัดคลาน ต้องเล่นซนจนจับไม่ทันแน่นอน

คิ้วบนใบหน้าสวยขมวดมุ่นเล่นเอาใจคนมองห่อเหี่ยว เขาเลือกชุดไม่ได้เรื่องขนาดนั้นเลยหรือ อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมลอบถอนหายใจแล้วหันหลังเก็บชุดที่อยู่ในมือเข้าที่เดิม สาวเท้าไปจุมพิตลูกชายบนเตียงนอนแล้วหยิบสูทมาพาดแขนไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

โอเมก้าน้อยมองตามแผ่นหลังสามี ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร เมื่อครู่นี้ยังยิ้มกว้างให้เขาอยู่เลย แต่ผ่านไปไม่ถึงครึ่งนาทีก็หุบลงกลายเป็นบูดบึ้งเสียอย่างนั้น

ตามอารมณ์ไม่ถูกจริง ๆ

เจ้าจอมกำลังเข้าสู่ช่วงวัยทองหรือ

อารมณ์ถึงได้ขึ้น ๆ ลง ๆ ไม่คงที่แบบนี้

ภีมพัฒน์เลิกสนใจสามี เขาเดินไปหยิบชุดจั๊มสูทตัวเดิมที่จอมบดินทร์เอามาให้ดูเมื่อครู่ เขาผลัดเปลี่ยนชุดให้ลูกชายแล้วอุ้มเข้าอกเดินตามอัลฟ่าสามีไป

ออกมาด้านนอกก็เห็นว่าประธานแห่งเจบีดีกรุ๊ปกำลังเตรียมตัวเพื่อออกไปทำงาน สายตาคมเหล่มองภรรยาเพียงหางตาแล้วก้มลงผูกเนกไทต่อ แกล้งทำเป็นเฉยชาอย่างที่โอเมก้าน้อยทำ แต่ภายในกลับยกยิ้มเมื่อเห็นว่าน้องพีชได้ใส่ชุดที่เขาซื้อมาให้

โอเมก้าแม่ลูกอ่อนหายไปในครัวครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาพร้อมกล่องที่ใส่ถุงนมปั๊มเอาไว้ ยังมีของใช้จำเป็นสำหรับลูกน้อย และเสื้อผ้าอีกสองสามชุดไว้ผลัดเปลี่ยนยามเล่นซนจนเลอะด้วย

จอมบดินทร์มองภรรยาที่หอบหิ้วของพะรุงพะรังไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็กระเตงลูกไว้ข้างเอว จึงเสนอตัวทำหน้าที่สามีที่ดี

“พี่ถือให้...เธออุ้มลูกเถอะ”

“ขอบคุณครับ”

คุณแม่โอเมก้าพาลูกน้อยลงมาด้านล่างพร้อมสามี อีกฝ่ายเดินลัดไปอีกทางเพื่อไปเอารถมารับเขากับลูก รอไม่นานรถยนต์สัญชาติยุโรปก็มาจอดอยู่ตรงหน้าพร้อมกับสารถีขับรถที่รีบวิ่งลงมาเปิดประตูให้

“เชิญครับ” อัลฟ่ากลิ่นเหล้ารัมเย้าแหย่ภรรยาด้วยรอยยิ้ม ได้รับเป็นเพียงเสียงถอนลมหายใจน้อย ๆ ก็ขำขันในลำคอ

ภีมพัฒน์อุ้มลูกน้อยพาไปนั่งบนคาร์ซีทที่เบาะด้านหลัง รัดเข็มขัดตรวจดูความเรียบร้อยว่าปลอดภัยดีก็ย้ายตัวเองมานั่งเบาะด้านหน้าข้างสามี

อัลฟ่าร่างหนาเปิดวิทยุให้เสียงเพลงสร้างบรรยากาศ ภายในตัวรถจะได้ไม่เงียบเหงาจนเกินไป ทั้งฮัมเพลงทั้งเคาะนิ้วตามจังหวะอย่างอารมณ์ดี ลืมเลือนไปแล้วว่าเมื่อครู่นี้ตั้งใจจะเฉยชากับภรรยา

ภีมตามอารมณ์ไม่ทันแล้วนะคุณจอม

#โอเมก้าของเจ้าพ่อน้ำหอม

พ่อ เมียบอกพ่อเป็นวัยทองอะ

จริงป่าววววววว5555555555555555

TW : chomchan_writer