หวนคืนลิขิตรัก [Mpreg]

หวนคืนลิขิตรัก [Mpreg]

last updateLast Updated : 2025-05-16
By:  หลูซื่อเต๋อUpdated just now
Language: Thai
goodnovel12goodnovel
Not enough ratings
6Chapters
5views
Read
Add to library

Share:  

Report
Overview
Catalog
SCAN CODE TO READ ON APP

เซี่ยเหยียนอวี่ถูกใส่ร้ายจนโดนองค์ชายจวิ้นอี่เนรเทศ เขาตรอมใจตาย แต่ความแค้นสุดท้ายก่อนวิญญาณดับสิ้นพาเขาย้อนเวลากลับไปยังจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมดเพื่อแก้ไขมัน

View More

Chapter 1

Prologue บทนำ

高橋優子が胃がんと診断されたその日、佐藤峻介は、初恋の人と一緒に息子の定期検診をしていた。

病院の廊下で、中村悠斗は検査結果を手に真剣な表情で言った。

「優子、結果が出た。悪性腫瘍、ステージ3Aだ。手術が成功すれば、5年生存率は15%から30%になる」

優子は細い指でバッグの肩紐を握りしめ、青白い顔に真剣な表情を浮かべた。

「先輩、手術しなければ、あとどれくらい生きられますか?」

「個人差があるが、半年から1年だろう。君の状態なら、まずは化学療法を2クール受けてから手術を行うほうがいい。そのほうが、浸潤や転移のリスクを抑えられる」

優子は唇を噛みながらつらそうに言った。

「ありがとう、先輩」

「感謝なんて、必要ないよ。すぐに入院の手配をするよ」

「いいえ......治療はしません。耐えられませんので」

悠斗は何か言おうとしたが、優子は深くお辞儀をして言った。

「先輩、お願いです。私のことは秘密にしてください。家族に心配をかけたくないんです」

高橋家は倒産しており、父親の高額な治療費を支えるために、優子はすべての力を注いでいる。家族に自分の病状を告げることは、さらに状況を悪化させるだけだ。

悠斗はため息をついた。

「安心して、誰にも言わない。でも......君、結婚したんだろう?旦那さんの方は......」

「先輩、父のことはよろしくお願いします。私はこれで」

優子はその話を続けたくない様子で、彼が返事をする前に足早にその場を離れた。

悠斗は首を振りながら考えた。彼女は大学を休学して結婚したと聞いた。かつて医科大学の天才だった彼女は、まるで流れ星のように消えていった。再び会ったときには、すでに傷だらけになっていた。

優子は、父親の治療のためにこの2年間、ひとりで忙しく動き回り、彼女自身が体調を崩したときも通行人に助けられ、旦那は一度も現れなかった。

優子は昔を思い出した。

結婚したばかりの頃、峻介は本当に優子を大切にしていた。しかし、松本里美が妊娠して帰国した時から、すべてが変わった。

妊娠していた彼女と里美が同時に海に落ちた時、峻介は必死に里美の方へ向かって泳ぎ助けに行った。

結果、里美も彼女も早産した。しかし、彼女は助けられるたのが遅かったせいで、最適な治療を受けることができなかった。子どもは死産となった。

子どもが亡くなった7日目、峻介は離婚を切り出した。

しかし優子は何も答えなかった。

今、病気を知った優子は、もう耐えることができなかった。

震える手で電話をかけ、3回目の呼び出し音の後、彼の冷たく響く声が聞こえた。

「離婚以外、会うつもりはない」

優子は鼻がつんとした感覚を覚え、目に涙が溜まった。彼女はその言葉を呑み込み、里美の声が突然電話の向こうで響いた。

「峻介、赤ちゃんの検診の時間だよ」

優子は、長い間抑えてきた涙がその瞬間に落ちた。彼女の子どもはいなくなって、家族も崩壊し、そして夫は他の人と家族を作った。すべてが終わったのだ。

以前のようにお願いはせず、彼女はか細い声で言った。

「峻介、離婚しよう」

電話の向こうで、男はしばらく沈黙し、そして冷笑した。

「優子、また何か仕掛けてる?」

優子は目を閉じ、はっきりと口にした。

「家で待ってるよ」

電話を切るのに、彼女は全身の力を使い果たし、体がそのまま壁から滑り落ちた。

廊下の外から降り注いだ雨が彼女の体を濡らした。

彼女は電話を握りしめ、袖を噛みながら静かに泣き続けた。

峻介は、突然切れた電話を見つめ、しばらく呆然とした。

一年間の喧嘩の間、彼女は離婚を拒んでいたが、どうして今日急に態度を変えたのだろう。

彼女の声が震えていた。ふと外を見ると、雨が降っていた。

峻介は傘を持っていなかったが、病院から急いで飛び出した。

「峻介、どこに行くの?」

里美は赤ちゃんを抱えながら追いかけたが、峻介が速足で去る背中を見て、やさしい顔が突然険しく変わった。

「あのくそ女、まだ諦めてないのか」

峻介はもう長い間この部屋に足を踏み入れなかった。

優子が彼の好きな料理を用意して待っていると思っていたが、別荘に着いたとき、そこは灯りもついていなく、静けさに包まれていた。

冬の夜はいつも早く訪れる。まだ6時を過ぎたばかりだが、外はすでに暗くなっていた。

峻介はテーブルの上に枯れた花を一瞥した。

優子の性格なら、花が枯れたまま放っておくはずがない。おそらく、ここ何日も家には帰ってきておらず、病院にいるのだろう。

優子がドアを開けて入ってきたとき、テーブルのそばに立っていたスーツ姿の長身の男性が見えた。彼の顔は冷徹で、黒い瞳の中には激しい憎しみが漂っていた。

大雨の中傘もささず、車から降りてきた優子は全身が濡れていた。彼の冷たい視線を浴びると余計に背中が冷たく感じた。

「どこに行ってた?」峻介の冷徹な声が響いた。

優子は光を失った瞳で彼を見て、淡々と答えた。

「私のこと、まだ気にするの?」

峻介は冷笑した。

「お前が死んだら、離婚届にサインできないからな」

その一言が、彼女の傷だらけの心を深く刺した。

優子は、濡れた体を引きずるように部屋に入り、泣きも騒ぎもしなかった。

感情は異常に冷静で、ファイル袋の中の離婚協議書を取り出した。

「心配しないで、もうサインしたから」

白黒はっきりした協議書がテーブルの上に置かれ、峻介は離婚という二文字がこんなに目障りだと感じたことはなかった。

彼女はひとつだけ要求があった。2億円の慰謝料だ。

「急に離婚だなんて、やっぱりお金のためなんだな」

彼の嘲笑が彼女の目に映った。以前なら反論しただろうが、今日はただただ疲れていた。

だから優子は静かに立って、答えた。

「佐藤さんの半分の財産をもらえることもできるけど、2億円だけお願いするわ。これでもまだ優しい方よ」

峻介は一歩踏み出し、高い身長で優子を覆い隠すように立った。長い指で彼女の顎を掴んだ。その声は冷たく、重く響いた。

「俺のことをなんて呼んだ?」

「佐藤さんがこの呼び方を嫌うなら、元夫でも構わない。サインが終わったら、早く出て行って」

彼女の傲慢な表情が峻介の不満を引き起こした。

「ここは俺の家だ。お前に指図される資格がないぞ」

優子は冷笑しながら言った。

「確かにね。安心して、離婚届を受け取ったら、私がここから出て行くわ」

そう言うと、優子は峻介の手を振りほどき、黒い瞳で彼をじっと見つめ、冷たく言った。

「佐藤さん、明日の午前9時、私は役所で待ってるから。離婚届を持って来るのよ」
Expand
Next Chapter
Download

Latest chapter

More Chapters

Comments

No Comments
6 Chapters
Prologue บทนำ
สายฝนโปรยปรายดุจม่านหยกหลั่งลงจากฟ้า ฉ่ำเย็นราวน้ำตาสวรรค์ที่ร่ำไห้ให้แก่โชคชะตาของมนุษย์ผู้อาภัพ ภายใต้พรมฝนที่หลั่งริน ตำหนักจันทราอัสดง ที่เคยเป็นสถานที่สำหรับเดินทางไปพักตากอากาศของ องค์ชายจวิ้นอี่ และคู่ครองอย่าง เซี่ยเหยียนอวี่ ตอนนี้ถูกปล่อยทิ้งร้างไว้เขตชานเมืองอันเงียบงันอย่างน่าเศร้าสร้อย เสียงหยดน้ำกระทบหินเย็นดังกังวานไม่ต่างไปจากเสียงหัวใจของเขาที่กำลังแตกสลาย......ปริร้าวและมิอาจประสานคืนเซี่ยเหยียนอวี่ทอดกายนิ่งอยู่บนเก้าอี้ไม้เก่าคร่ำคร่า ม้วนกระดาษคำสั่งเนรเทศในมือถูกกำจนยับย่น ปลายนิ้วซีดเผือดเย็นเฉียบ ดวงหน้าอันหล่อเหลาประดุจหยกขาวกลับซีดเซียว ราวกลีบบุปผาที่โรยราไร้ชีวิต ดวงเนตรที่เคยทอประกายดังดวงดาราบนท้องนภา บัดนี้หม่นมัวประหนึ่งท้องทะเลยามพายุซัด น้ำตาหยาดแล้วหยาดเล่าซึมเปียกชายแขนเสื้อแพรไหมซึ่งครั้งหนึ่งเคยหรูหราดังผู้มีบรรดาศักดิ์วังหลวงอันโอ่อ่าเคยเป็นดังแดนสวรรค์บนพื้นปฐพี ตำหนักทองที่ประดับไปด้วยหยกส่องแสงพร่างพราวใต้โคมระย้า โถงใหญ่ประดับลายมังกรและหงส์บนผืนผ้าไหมวิจิตร เสียงบรรเลงขลุ่ยและพิณดังแว่วมาทุกค่ำคืน สร้างความระเริงใจได้ไม่น้อยเหยียนอวี่เคย
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
ตอนที่ 1 ดั่งใบไม้ที่ย้อนคืนสู่ฤดูใบไม้ผลิ
อรุณแรกของวันทอดแสงละมุนลอดผ่านหน้าต่างไม้ฉลุลาย วิ่งเล่นบนม่านผ้าไหมบางเบา ก่อนจะตกกระทบพื้นไม้ขัดมันเป็นประกาย ภายในเรือนใหญ่แห่งตระกูลเซี่ย เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วจากสวนเบื้องนอกคล้ายบทเพลงแห่งฤดูใหม่ ทว่าภายในใจของเซี่ยเหยียนอวี่กลับเงียบงัน ดั่งบึงลึกยามไร้ลมสะกิดผิวน้ำเขาทอดกายนอนนิ่งบนเตียงผ้าไหม มือเรียวกุมผ้าห่มแน่น ดวงเนตรงามจ้องมองเพดานไม้ด้วยความเหม่อลอย แววตานั้นแฝงไว้ด้วยเงาแห่งความระแวดระวัง อดีตชาติอันโหดร้ายยังคงติดตรึงดั่งรอยสลักบนดวงวิญญาณเขาวังหลวงที่งดงาม...ท้องพระโรงเย็นเยียบ...สายตาเย้ยหยันของฉินลี่หรง...และ... ดวงตาเย็นชาราวเหมันต์ฤดูขององค์ชายจวิ้นอี่ทุกสิ่งยังคงชัดเจนประหนึ่งภาพสะท้อนในกระจกเงาบานใหญ่ มันยังคงฉายซ้ำอยู่ภายในความทรงจำของเขาตลอดเวลาเหยียนอวี่บรรจงเคลื่อนมือมาสัมผัสใบหน้าตน ผิวเนียนนุ่มปราศจากร่องรอยแห่งความทุกข์ เป็นใบหน้าในยามวัยเยาว์ ช่วงเวลาที่ยังเปี่ยมด้วยความหวังและความฝันอันไร้ขอบเขต เขาก้าวลุกขึ้นด้วยความนิ่งสงบ เดินไปยังตู้กระจกโบราณ เงาสะท้อนตรงหน้าคือบุรุษหนุ่มผู้หล่อเหลาราวหยกขาว ภาพตรงหน้ายังคงเหมือนดังเช่นในอดีต แต่ดวงตาที่ครั
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
ตอนที่ 2 รากเหง้าแห่งการทรยศ
ยามรุ่งสางของวันที่สอง แสงสุริยาละมุนแผ่ซ่านผ่านลานฝึกเรือนตระกูลเซี่ย กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกเหมยลอยมากับสายลมเย็น หากแต่ในดวงหทัยของเซี่ยเหยียนอวี่กลับไร้ซึ่งความสงบ เขายืนนิ่งในชุดฝึกสีน้ำเงินเข้ม มือขวากำด้ามดาบไม้แน่น ดวงเนตรซึ่งเคยสดใสดุจประกายหยก บัดนี้กลับแน่วแน่เยือกเย็น ราวกับคมศาสตราที่เพิ่งลับใหม่จนแวววาวอดีตชาติยังคงหลอกหลอนดุจเงาตามตัว ทุกครั้งที่เหยียนอวี่หลับตา ความทรงจำในชาติก่อนยังคงปรากฏชัด ทุกความรู้สึก ทุกสัมผัส ยังจารึกไว้จิตใจของเขาอย่างชัดเจนไม่มีวันลืม...ภาพท้องพระโรงที่เคยโอ่อ่าดั่งสรวงสวรรค์บัดนี้กลายเป็นขุมนรกสำหรับเขาไปเสียแล้ว ไหนจะคำลวงของฉินลี่หรงที่ฉีกหัวใจเขาจนแหลกสลาย และดวงเนตรเย็นชาขององค์ชายจวิ้นอี่ล้วนเป็นเปลวไฟแค้นที่เผาผลาญความไร้เดียงสาของเขาให้กลายเป็นเถ้าถ่านเขาลืมตาตื่นขึ้นมาในยามที่รุ่งอรุณยังไม่ปรากฏพ้นขอบฟ้า มุ่งหน้าสู่ลานฝึกด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยว เขาฟาดดาบใส่อากาศด้วยพลังแห่งปณิธาน ทุกจังหวะคือคำมั่น ทุกเสียงหวีดของลมคือบันทึกแห่งคำสาบานเสียงฝึกของเขาปลุกให้ลู่ชิงที่อยู่พักอยู่ใกล้ลานฝึกตื่นขึ้น แรกเริ่มนางแปลกใจเล็กน้อยที่ได้ยินเสีย
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
ตอนที่ 3 จันทราเงาลวง ความทรงจำเร้นใจ
แสงจันทร์นวลทอประกายเหนือเรือนตระกูลเซี่ย กลีบดอกเหมยขาวปลิวล้อลมราวหิมะโปรยปรายยามราตรี เซี่ยเหยียนอวี่ยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียง มือบางสัมผัสกับราวระเบียงไม้เย็นเฉียบ ดวงเนตรทอดมองราตรีอันเงียบงัน ทว่าในใจกลับปั่นป่วนราวพายุโหมกระหน่ำจดหมายลับเมื่อคืนยังแจ่มชัด รอยอักษรของฉินลี่หรงเปรียบเสมือนกรงเล็บเงามัจจุราชที่ฉีกอดีตให้ร้าวลึก ทุกย่างก้าวในวังหลวงที่รออยู่เบื้องหน้าคือเส้นทางน้ำแข็งบางเบาที่พร้อมแตกหักได้ทุกเมื่อเสียงฝีเท้าแผ่วเบาแลตามมาด้วยถ้อยคำอ่อนโยน “นายน้อย ท่านยังไม่พักหรือเจ้าคะ?” ลู่ชิง สาวใช้ผู้ภักดีเดินเข้ามาพร้อมผ้าคลุมไหล่ กลิ่นชาดอกเหมยอ่อนจางลอยคลุ้งมาด้วย “ลมคืนนี้เย็นนัก ข้ากลัวท่านจะมิสบายก่อนออกเดินทาง”เหยียนอวี่หันมองนางเพียงครู่ แววตานิ่งลึกเสียจนลู่ชิงต้องก้มหน้า เงียบงันจนเขาเองต้องเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ข้าสบายดี เจ้ากลับไปพักเถิด”ลู่ชิงวางผ้าคลุมลง ก่อนกล่าวแผ่วเบา “ขอให้ท่านปลอดภัย... ในวังหลวง”ความทรงจำเก่าหวนคืนมาอีกครั้ง ทำให้เขายิ่งรู้สึกเจ็บปวด ภาพของลู่ชิงในตำหนักร้าง ผู้ยื่นข้าวต้มร้อนให้ยามเขาไร้ที่พึ่ง คำปลอบใจของเธอยังดังก้อง เขากัดฟันแน่น ดวงตาหลุ
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
ตอนที่ 4 หมากรุกแห่งโชคชะตา
แสงแดดยามสายสาดลงลานกว้างหน้าตำหนักหลวง โคมแดงร้อยเรียงดังดาราแขวนกลางนภา กลิ่นกำยานหอมจางลอยแทรกสายลมเคล้ากับเสียงพิณแว่วเบา พิธีคัดเลือกคู่หมั้นขององค์ชายจวิ้นอี่เปิดฉากท่ามกลางเหล่าขุนนางตระกูลสูงศักดิ์เซี่ยเหยียนอวี่ในชุดผ้าไหมฟ้าครามปักลายเมฆมังกร ยืนอย่างสงบ สง่างามดุจหยกชั้นดี ดวงเนตรเรียบนิ่งแต่ทอประกายคมลึก เขามิได้มาที่นี่เพื่อค้นหารัก หากแต่มาเพื่อช่วงชิงชะตาที่เคยสูญสิ้นกลับคืนไป๋เหวินเจี๋ยหมอหลวงหนุ่มปรากฏข้างกาย เสียงนุ่มราวสายน้ำเอ่ยเตือน “พิธีนี้มิใช่เพียงแค่การคัดเลือก มันคือการชิงชัยท่ามกลางดวงตานับร้อย”“ข้าย่อมรู้ดี” เหยียนอวี่เอ่ยเบา รอยยิ้มบางประดับมุมปาก หากแววตานั้นเยือกเย็นราวหิมะเสียงกลองสามครั้งดังก้อง บัลลังก์มังกรทองยังว่างเปล่า แต่ทว่าผู้แรกที่ก้าวออกมากลับไม่ใช่เจ้าของพิธี หากแต่เป็นบุรุษที่เคยฝากบาดแผลไว้กลางใจเขาฉินลี่หรง ขุนนางหนุ่มรูปงามภายใต้อาภรณ์สีม่วงเข้ม ปักลายนกยูงด้ายทองก้าวออกมาอย่างองอาจ รอยยิ้มอ่อนโยนของเขาอาบไว้ด้วยพิษร้าย ดวงตาคมกริบดุจงูที่ซ่อนตัวอยู่ในเงามืด เมื่อสายตานั้นสบกับแววตาของเหยียนอวี่ โลกทั้งใบพลันเยียบเย็นลงราวลมหิมะกระห
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
ตอนที่ 5 น้ำแข็งแห่งวังหลวง ลวงเล่ห์เงาจันทร์
ยามเช้าแห่งวังหลวงอาบด้วยแสงแดดอ่อนละมุน ทาบทอลงบนตำหนักทองและหอคอยลอยท่ามกลางกลุ่มหมอกประหนึ่งภาพวาดจากสรวงสวรรค์ กลิ่นกำยานเจือจางลอยแทรกกับเสียงระฆังจากหอสูง เซี่ยเหยียนอวี่ก้าวลงจากเกี้ยว มือบางแตะขอบเบา ๆ ดวงหน้าเรียบสงบ หากแฝงแววคมลึกไว้ในดวงตานั้นนี่คือวันแรกที่เขาก้าวเข้าสู่ราชสำนักอีกครั้ง หลังจากผ่านพิธีการคัดเลือกคู่หมั้นเมื่อไม่กี่วันก่อน แต่ตอนนี้เขายังคงอยู่ในฐานะว่าที่คู่หมั้นแห่งองค์ชายจวิ้นอี่เท่านั้น และการเข้าสู่วังหลวงครั้งนี้ก็มิใช่เพื่อความรัก แต่เพื่อทวงชะตาที่เคยพ่ายแพ้กลับคืนมาเท่านั้นหลี่กงกง ขันทีชราก้าวนำทาง สองข้างทางมีองครักษ์ยืนเรียงราย ดวงตาของเหยียนอวี่นิ่งสงบราวรูปสลัก ทว่าแฝงแรงกดดันที่อัดแน่นทุกย่างก้าว ราวกับวังหลวงทั้งวังกำลังจับจ้องเขาตำหนักหย่งชิงที่พักชั่วคราวต้อนรับเขาด้วยพิธีรีตองครบครัน ทว่าเบื้องหลังรอยยิ้มและเสียงก้มคารวะ ไม่ได้ทำให้เหยียนอวี่รู้สึกปลอดภัยนัก เขารู้ดีว่าในตำหนักแห่งนี้เต็มไปด้วยสายลับของฉินลี่หรงที่ซ่อนตัวเอาไว้เสี่ยวหลาน สาวใช้ผู้นำกลุ่มเดินเข้ามาหลังจากที่เขาเข้ามานั่งพักในห้องโถงของตำหนัก ก่อนจะเอ่ยวาจาสุภาพด้วยแววต
last updateLast Updated : 2025-05-16
Read more
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status