chapter 19

Mabuti na lang at hindi kami nagtagal ni Michael sa bahay nila.

Hindi ko nga maalala kung papaano natapos ang hapunan nang humihinga pa ako. Halos hindi ko na kasi nginunguya iyong pagkain dahil sa sobrang tensiyon na nararamdaman ko.

Lunok na lang ako nang lunok at wala na akong nalalasahan sa mga inilalalagay na pagkain ni Michael sa plato ko.

"Bakit kabadong-kabado ka kanina?"

Sinaman ko ng tingin si Michael dahil sa walang kwenta niyang tanong.

Kasalukuyan kaming nakalulan sa sasakyan niyang maghahatid sa'kin pauwi. Hindi ko na matandaan kung papaano kami nagpaalam dahil masyado akong abala sa pagpapakalma sa sarili ko upang hindi mapahiya sa harapan ng pamilya niya.

Talent ko kasi iyong pinapahiya ang sarili tuwing kinakabahan ako.

Umaandar ang pagiging clumsy ko at minsan pa nga ay basta na lang nagbakasyon ang utak ko kaya kalimitan ay nauutal ako 'pag kinakausap.

Mabuti na lang talaga kanina at hindi talaga ako iniwan ni Michael kaya halos hindi na rin ako bumitiw sa pagkakahaw