Chapter 5

Tanging ang tunog ng makina ng bangka ang maririnig. Si Nabrel ay nakaupo sa dulo ng bangka, nakatalikod sa akin. Ako naman ay abala sa pagkuha ng magagandang larawan gamit ang camera. 

Belleza Eterna is indeed a beautiful place. Its beauty is undeniable and eternal.

It is easy for everyone to find peace and beauty on this place. The alluring beauty of it highlighted more by the seawater that encircling it which can fascinate connoisseurs with its very bright crystal clear water and well developed barrier reefs. 

I could see the slender and straight palm trees, forest overgrown hills. Rogue waves crashing against the rocks created its breathtaking beauty. The infinite ocean that seems to blend with the horizon is very engrossing.

Nabrel is very lucky to live in this kind of beautiful place. He must be really proud of this. 

Pinindot ko ang camera habang nakatutok iyon sakaniyang direksiyon. The view was his back and the ocean. Ngumiti ako habang hinihintay ang paglabas ng picture. Pinagpag ko iyon hanggang sa luminaw ang larawan. 

Hinubad ko ang fedora hat kanina dahil baka tangayin ng hangin. Pinahawak ko iyon kay Nabrel pati ang sunglasses ko. 

"Nabrel!" Sigaw ko dahil baka hindi niya ako marinig dahil sa tunog ng makina. 

Tumagilid ang kaniyang ulo ngunit hindi ako tuluyang nilingon. 

"Here!" Winagayway ko ang larawan niya. 

Sinubukan kong tumayo ngunit nanginig lamang ako dahil sa paggalaw ng bangka. Umupo na lamang ulit ako. Shit! Muntik na akong mahulog sa tubig!

"Oh my God!" Sinapo ko ang aking dibdib. 

Nakita ako ang pagtayo ni Nabrel. Mukhang sanay na sanay na talaga siya sa pagsakay ng bangka. Sabagay. Bakit pa ba ako magtataka? Dito siya lumaki.

Pinanood ko siyang may kinalikot sa makina at humina ang tunog niyon hanggang sa tuluyang namatay. Unti-unting bumagal ang takbo namin.

"Huwag ka nang tumayo. Hindi ka sanay," aniya. 

Kunot ang kaniyang noo habang tinatanaw ang karagatan at nakapamaywang. Tuluyan nang huminto ang bangka. Medyo nakalayo na kami sa dalampasigan. 

"Why did you stop the boat?" 

Nilingon niya ako at nagkibit-balikat. 

"Para tahimik. Mas mararamdaman mo kung gaano kaganda ang Belleza Eterna," malamig niyang wika. 

Nakatingala lamang ako sakaniya. Tipid siyang ngumiti bago umupo sa tabi ko. The space beside me was enough for him to occupy. 

Nagdikit ang aming mga binti at mabilis siyang lumayo. He even said sorry. I just smiled at him a bit.

Pareho kaming nanatiling tahimik habang nakatitig sa karagatan. Dinig na dinig ko ang tunog ng malamyang paggalaw ng tubig.

Naalala ko bigla ang limang polaroid pictures na hawak ko. Kinuha ko iyong larawan niyang kinunan ko kanina at inabot sakaniya. Nagtaas siya ng kilay habang tinatanaw iyon. 

"It's yours! Souvenir." I shrugged. I don't even know what to call it. Maybe he finds it weird kung bakit kinunan ko siya ng picture.

"Salamat." Kinuha niya rin naman at pinitik pa iyon bago nilagay sakaniyang bulsa. Magkokomento pa sana ako na baka makalimutan niyang may picture doon at baka mabasa ngunit hinayaan ko na lamang. 

"What is Trenuver?" I asked out of the blue. Nakita ko ang markang iyon sa katawan ng bangka kanina. 

"Apelyido ko," he answered casually while his eyes were still on the horizon. 

Ngumuso ako at tipid na tumango. I thought it was some foreign language with deep meaning. Hindi sumagi sa isip ko na posibleng apelyido niya iyon. 

"Nakita ko lang kanina sa bangka," wika ko. 

Tumango lang siya at inabot sa akin ang fedora hat at sunglasses na pinahawak ko sakaniya. Sinuot ko ang fedora. My long wavy hair must be really messy right now. Sana pala ay tinali ko ito kanina o pinusod. 

"Alam mo ba ang kwento ng Belleza Eterna?" Sumulyap siya sa akin at ngumiti.

Napaayos ako ng upo dahil sa bigla niyang paglingon. Tumingin ako sa harapan, ramdam ko pa rin ang kaniyang mga mata sa akin.

"I've never heard about it. Ni hindi ko alam na may kwento ang lugar na ito." 

Naghintay ako ng isasagot niya. I glanced at him and I noticed that he was just seriously staring at me. Umigting ang kaniyang panga. Nagtaas ako ng kilay.

"What?" I tilted my head. Inayos ko ang aking fedora hat upang makita siya nang mas mabuti. 

Kitang-kita ko ang pagkinang ng kaniyang berdeng mga mata. I didn't know that was possible. Mas tumingkad ang pagkaberde ng mga 'yon. He had prominent cheekbones and a well-defined chin and nose. If I were a fish, I would gladly let this fisherman catch me. 

Sinikop ko ang aking buhok nang tangayin ito ng hangin. Nilagay ko ito sa aking kanang balikat. 

Ngumuso siya. "Hindi ka ba nagpapa-araw? Ang putla mo naman." Humalakhak siya.

"Hindi ako nagpapa-araw dahil mabilis akong mamula. And I hate it. Hindi mo alam kung gaano ako ka-insecure sa kulay ko." May bahid ng pait ang tono ko.

Tila hindi niya inasahan ang naging tugon ko dahil tumaas ang kilay niya. "Ano bang kulay ang gusto mo kung ganoon?" Aniya sa tonong hindi interesado. Bumaling siya ulit sa harapan namin.

"Iyong katulad niyong kay Blair." I pouted. 

Mabilis siyang sumulyap sa akin. Kumunot ang noo niya. "Kay Blair?"

"Pati iyong bestfriend kong si Vicky. They have the skin color that I'm dying to have. Naiinggit ako, Nabrel," I said with full of honesty. 

"Iyon lang ba ang problema mo sa buhay?" May bahid ng tawa ang boses niya. 

I rolled my eyes. Hindi niya ako naiintindihan. Why am I even telling him about my insecurities? Ni hindi ko ito sinasabi kay Davien. Siguro ay dahil estranghero lang si Nabrel para sa akin. I wouldn't care about his opinion of me. 

"What about the story behind Belleza Eterna? I'm curious," malamig kong sinabi upang matigil ang usapan namin tungkol sa aking sarili. 

He licked his lower lip and looked away. Natulala siya nang ilang saglit sa kawalan bago magsalita. 

"Sabi nila, namatay daw iyong asawa ng isang hari. Hindi nakayanan kaya nagpakamatay dito sa mismong karagatan ng Belleza Eterna. Sinumpa ang lugar na ito, Talianna," bulong niya sa huling sinabi. 

"What do you mean?"

"Walang masayang pag-iibigan dito. Walang masayang nagtatapos." Lumingon siya sa akin. Mapungay ang kaniyang berdeng mga mata. 

"And you believe that?" Hindi ko mapigilang matawa. 

He bit his lower lip while staring at me. Kitang-kita ko sa mga mata niya na may gusto pa siyang sabihin ngunit hindi niya na iyon isinatinig pa. 

"Oh my God! You really believe that?" Mas tumindi ang pagtawa ko dahil hindi niya ako mabigyan ng sagot.

"Ayokong paniwalaan. Pero baka nga totoo iyon. Sa nakita ko sa mga magulang ko..." 

Nagtiim-bagang ako. I just stared at him. Hindi ko makuha ang kaniyang sinabi. Gustuhin ko man magtanong, alam ko na hindi na iyon pupwede. 

"Ayaw mo bang kunan kita ng larawan? Akin na ang camera mo," suhestiyon niya bigla, tila ba tinatapos na ang usapan tungkol doon.

Ngumiti na lamang ako at tumango. Naisip ko rin iyon kaya lang ay inuna ko munang kunan ang mga magagandang tanawin na nakikita ko. Now that he mentioned it... 

"Here," masigla kong sinabi sabay abot sakaniya ng camera at phone ko. 

"Lalayo ako. Masyadong malapit kung dito ako pupwesto sa tabi mo," aniya at hinayaan ko siyang maglakad sa bangka. Nanatili akong nakaupo at hinanda na ang matamis kong ngiti. 

Ang cellphone ko muna ang ginamit niya. Pose lang ako nang pose. Minsan ay nakangiti, minsan ay seryoso at bahagyang itatagilid ang mukha. 

"Stop! Ang dami naman, Nabrel!" Reklamo ko nang mapansing napaparami na ang tunog ng pag-click ng camera. 

"Ayos na ba iyan, Senyorita?" Aniya habang sinusuri ko ang mga pictures. Nagkibit-balikat lamang ako. They're fine. Mabuti at walang malabo. 

"Sa polaroid naman," sabi ko at mabilis siyang pumwesto. 

Tantsa ko ay nasa anim na pictures ang nakunan niya sa akin. Bawat paglabas ng larawan ay mabilis niyang pinapagpag at itatabi sa maliit na upuan na nasa kaniyang likuran. Natatawa pa ako dahil seryosong-seryoso siya sa ginagawa. 

Umirap ako nang mapagod sa kaka-pose sa aking kinauupuan. "Okay na iyan, Nabrel. Patingin ako." 

Tumayo siya at naglakad na patungo sa akin. Inabot niya sa akin ang mga pictures at naupo muli sa aking tabi. Kumunot ang noo ko nang lima lang ang mga pictures ko. 

"Bakit lima lang? Hindi ba anim ito?" 

Ngumuso siya at nagkibit-balikat. "Baka tinangay ng hangin. Binilang mo ba? Ni hindi ko nga alam na anim iyan." 

"Nevermind," saad ko at tinanaw muli ang mga pictures. 

Umiling siya at tumayo. "Paaandarin ko na ang bangka. Tutuloy na tayo sa isla ninyo," aniya bago magtungo sa makina. 

Tumunog ang cellphone ko dahil sa tawag ni Davien. Mabilis kong pinigilan si Nabrel. 

"Huwag muna, Nabrel. May kakausapin lang ako." 

Lumingon siya sa akin at nagkibit-balikat. Umupo siya sa dulo ng bangka, kung saan ang pwesto niya kanina. 

Bumungad sa screen si Davien na may suot na reading glasses. Tingin ko ay nasa kwarto siya. 

"Babe! Look! Ang ganda, 'di ba? It's so enthralling!" Masigla kong sinabi sabay nilibot ang cellphone sa paligid bago binalik ito sa aking mukha. 

Ngumiti siya. Kitang-kita ko ang pagod sakaniya. Siguro ay abala siya sa pinapagawa ni Tito Darius para sa De Luxrey. 

"Are you enjoying yourself there? Bibisita ako riyan. Probably next week." He smiled. 

Nanlaki ang mga mata ko at napasinghap sakaniyang balita. "Really?! Are you serious?" 

"Uh-huh. Magbo-book ako ng ticket dahil hindi available ang dalawang chopper sa araw na iyon. Sunduin mo ako sa airport?"

"Of course!" Napatingin ako sa banda ni Nabrel nang makarinig ng ingay. Nagsisimula na niyang paandarin ang bangka.

"Nabrel! I'm still talking to my boyfriend. Mamaya mo na paandarin iyan." Iritado kong sinabi.

"Papalubog na ang araw, Senyorita. Anumang oras ay magdidilim na," he exclaimed with a hint of sarcasm habang patuloy sa paghila ng tali doon sa makina. 

"Ang sabi ko mamaya mo na paandarin! Ilang minuto lang naman ito. Umupo ka muna at maghintay na matapos ang tawag." Nalunod na ang boses ko dahil sa maingay na tunog ng bangka. Matalim kong tinignan ang likod niya. Muli siyang umupo sa dulo, walang pakialam at binabalewala ako.

Hinawakan ko ang aking fedora upang mapigilan ito na matangay ng hangin. I was left with no choice but to cut the call. I'll just call Davien later. Nilingon ko ang screen at nilakasan ang aking boses. 

"Babe, I need to go now. Hindi tayo masyadong magkakarinigan. I love you! I'll call you once I get home." Hindi ko na hinintay pa ang sasabihin niya dahil hindi ko rin naman maririnig.

Kinuha ko ang aking sunglasses at binato sakaniya. Ngunit hindi iyon tumama sakaniya. Sa halip ay bumagsak iyon sa tubig!

Napamura ako sa sobrang iritasyon. Kunot ang kaniyang noo nang lingunin ako.

"Kunin mo iyon," mariin kong utos ngunit tamad lamang siyang umirap at umupo.

"Nabrel! That's a Dolce and Gabbana sunglasses!" Sigaw ko at halos maiyak na sa sobrang pagsisisi. Unti-unti na kaming nakakalayo sa parteng iyon! Imposible na iyong makita pa!

Wala akong nagawa kundi ang lingunin ang parteng iyon habang papalayo. Iritadong-iritado na ako at mas nadaragdagan iyon sa tuwing nakikita ko si Nabrel. Nanatili akong tahimik kahit na gustung-gusto ko na siyang sigawan at hampasin. Hindi siya umalis sakaniyang pwesto. Ni hindi siya lumingon dito! Para bang ninanamnam niya lang ang magandang tanawin na nasa kaniyang harapan! Habang ako ay halos sumabog na!