Chapter 2

Chapter 02- Poisoned Fire

May narinig akong munting ingay kaya dahan-dahan kong idinilat ang aking mga mata. It was dark at first. So dark that I thought I lost my eyesight.

Kung hindi ko pa lamang napansin na parang hindi ako halos makahinga ay hindi ko pa sana mapagtanto na may kung anong nakaharang sa aking mukha.

Tinanggal ko ang telang nakatakip sa aking mukha. Ipinikit ko ang aking mga mata nang ako'y masilaw sa liwanag.

Nang muli kong idinilat ang aking mga mata ay muli na naman akong napapikit. It was blurry.

I massaged the bridge of my nose and breathed heavily. I opened my eyes again and I was so glad when it wasn't blurry anymore.

Unang bumungad sa akin ang kulay abong kisame. Agad na nanuot sa aking ilong ang amoy ng mga ginamit na panlinis sa sugat.

Iginala ko ang aking mga mata sa paligid.

Gray ang dingding, walang kahit na anong gamit maliban sa isang maliit na lamesa na may mga gamot at baril sa ibabaw, at isang sofa na aking hinihigaan ngayon.

Where am I? What happened?

Iginala kong muli ang aking mga mata at aking nakita ang isang kulay abong pinto. Nagsalubong ang aking kilay. Abo na naman?

Nang bumangon ako ay nakaramdam ako ng bahagyang pagkirot sa aking tiyan. Nang mapatingin ako roon ay nakita ko na may nakapalibot na puting tela sa bewang ko.

Hinawakan ko ito at pinalandas ang mga daliri sa puting tela. May nararamdaman akong malambot na nasa ilalim nito.

Napahilot ako sa leeg ko nang bigla itong sumakit. Siguro ay nanakit ito dahil walang kahit na anong bagay na pwedeng sumuporta sa aking ulo. Yumuko muna ako at hinilot ito.

Hindi talaga ako sanay matulog kapag walang unan. O kung ano mang malambot na bagay na pwedeng sumuporta sa ulo ko.

Nang medyo nawala na ang sakit sa leeg ko ay napahinga na lang ako nang malalim.

Ibinaba ko ang isa kong paa at ginamit ang isa kong kamay upang ibalanse ang aking katawan. I felt dizzy.

Masakit ang ulo ko at nanlalabo na naman ang paningin ko. Geez! Hindi naman siguro ako mabubulag nito?

Nang nawala na ang pagkahilo ko ay unti-unti kong idinilat ang aking mga mata. Malinaw na ang paningin ko ngayon kaya ibinaba ko rin ang isa ko pang paa.

Nang sumayad ang aking dalawang paa sa sahig ay naramdaman ko ang lamig na dulot ng sementadong sahig. Hinanap ko ang suot kong sapatos at agad ko naman itong nahanap sa isang tabi.

Isinuot ko ang kulay puting sapatos at tumayo na. I stretched my arms and legs. Napangiwi ako nang makaramdam ng kirot doon. Hindi ko na lamang ito pinansin.

Napatingin ako sa bawat sulok. May mga cobwebs na sa tabi-tabi at halatang hindi ito nalinisan ng iilang taon.

Naglakad-lakad ako at may nakita akong bintana. Hinawi ko ang kulay abong kurtina at agad akong napaubo nang nagsiliparan ang mga alikabok.

Muli ko na lamang itong isinarado at umatras na. Hindi ko kakayanin ang makapal na alikabok.

Tiningnan ko ang sofa na hinigaan ko kanina. Hanggang ngayon ay masakit pa rin ang leeg ko dulot nang matagal na pagkakahiga tapos walang unan.

May nakita akong isang bagay na tinakpan ng isang puting tela. Agad akong lumapit doon at kinuha ang puting tela na nakabalot sa isang bagay.

Nang matanggal ko ang tela ay sinalubong ako ng mga alikabok. Kinusot ko ang mata ko at ilang beses na umubo at bumahing.

Naluluha ang mga mata dahil kinusot ko ito nang may alikabok na pumasok dito. Hinawi ko ang luha at pinunasan ang buong mukha ko gamit ang isang malinis na tela na nasa tabi.

Nang umayos na ang paningin ko ay tiningnan ko ang bagay na tinakpan. Isa palang salamin.

When I checked myself out, my eyes widened in surprise. Marami akong sugat. Mayroon sa braso ko at sa pisngi. Mayroon din sa leeg at sa mga daliri. Namumutla pa ang labi ko.

Wait. What really happened to me? Where did I get these—SHIT! Now I remember!

I was attacked by those two Zaviterians! I was walking in that narrow road when those two attacked me! Tapos…tapos…lumaban ako.

Hanggang sa nanghina ako dahil sa dami ng dugong nabawas sa akin. Papatayin na sana ako no'ng lalake nang may isa pang dumating. He killed those guys infront of me. That man saved me!

The man with a beautiful brown eyes saved me! But where is he right now?

I scanned the dull room for the third time. Maybe he's just somewhere. Or maybe he left already?

So…was he the one who brought me here?

Lumapit ako sa sofa at kukunin ko na sana ang baril nang may bigla akong narinig.

Nag-angat ako ng tingin nang may narinig akong ingay. Nakita ko kung paano bumukas ang pinto at may taong pumasok.

I was welcomed by a tall man with a handsome face. His right hand was on his pockets while staring at me.

His emotionless gray eyes met my brown one. His hair was messy like he just woke up. His nose is sharp and pointed. He was wearing a black jeans, white t-shirt and a glass on his left hands. He's also wearing a expensive shoes and watch.

I looked at his eyes again.

Oh! He has gray eyes! Is he the owner of this dull room?

His lazy eyes scanned my body. His thick eyebrow raised while scanning me. His red thin lips curved and a smirk painted on it.

“You're awake, earlier than I expected.”

His baritone voice filled the dull room. His voice was plain, flat and boring. You cannot trace any emotions on his voice.

Napaatras ako nang mapagtantong may kulay abo siyang mga mata. Hindi siya yung lalakeng nagligtas sa akin!

“W-Who are you?” Kinakabahang tanong ko.

The last time I remember, it was a man with a beautiful pair of brown eyes who saved me. So the question is…who's this man with a gray eyes infront of me? Who is he? Is he a Zaviterian?

Nanlaki ang mga mata ko sa isiping iyon. Maaaring isa siyang kalaban. At maaaring sasaktan niya ako.

Sa naisip kong iyon ay agad akong sumugod sa kaniya. Kahit medyo nahihirapan pa ako sa paggalaw ay pinilit ko ang aking sarili na lumundag at paulanan siya ng suntok.

Subalit parang pinaglaruan lang ako ng tadhana. Ni hindi ko man lang siya napatamaan o napadaplisan man lang. Nainis pa ako kasi hindi man lang niya itinapon ang basong hawak niya. Naiinis din ako kasi sobrang bilis niya.

He was still holding a glass while I am attacking him. His right hand was still on his pocket. He didn't even bother to put down the glass and fight back. He was just there, staring at me.

He's good at dodging my attacks. Na para bang hindi naging sagabal ang hawak niyang baso at ang kamay niyang nakapamulsa. Pero hindi ako pinanghinaan ng loob. I have to atleast hit him.

Tinakbo ko ang natitirang distansiya naming dalawa at agad na nag-flying kick. Ngunit madali siyang nakaiwas kaya ang resulta ay tumama ang paa ko sa pader. Bumagsak ako sa sahig at napaungol. Shit! Ang sakit ng balakang ko!

Kahit nakangiwi dahil sa sakit ay tumayo pa rin ako matapang na hinarap ang lalake na ngayon ay pasimple nang ngumingisi sa akin.

Nag-init ang ulo ko at muli na naman siyang sinugod. Ang kaso ay sa paulit-ulit kong atake ay paulit-ulit din siyang nakakaiwas. He's not even talking. He was just looking at me with amusement on his sharp emotionless gray eyes.

Muli na naman akong sumugod sa kaniya. I kicked, I punched and even tried to throw things on him. Pero ulit, paulit-ulit akong natatalo. Hindi ko man lang siya natamaan.

Dinampot ko ang nahawakang throw pillow at inihagis sa kaniya. Pero agad niya rin itong naiwasan.

This man is impossible! He's too fast! He was even looking at me like he knew my next moves.

Kumunot ang noo ko nang lumapit siya sa sofa na hinigaan ko kanina at naupo roon. Bahagyang nakabuka ang mga binti niya. He looks so hot—no. He's not.

Gumalaw ang isang binti niya at ipinatong sa isa niyang hita. He did it in a manly way. With a curved lips, up to his pointed nose, up to his messy hair, and to his his bangs that covers his eyebrows.

Napangiwi ako. Hindi ba sila nag-meet and greet ng gunting? Tapos para rin siyang hindi naliligo o di kaya'y nagsuklay man lang. But his hair…it looks so soft even it's messy.

Bumagsak ang mga mata ko sa maugat niyang braso nang bahagya niyang iginalaw ang mga kamay niya. He has a ring on his thumb. Really? Thumb? But I can say that that ring is expensive.

My brows creased when I saw the symbol on his ring. C. A letter C with a crown on its top.

Isa lang ang kilala kong may ganiyang simbolo. Nakalimutan ko nga lamang kung kaninong pamilya iyon.

Nabalik ako sa reyalidad nang gumalaw muli ang kamay niya. Ang daliri niya ay kumibot paitaas. Parang inuutusan akong ibalik ang tingin sa kaniya at hindi sa kamay niya.

Nagkapatong-patong na ang inis ko sa kaniya.

How dare him command me?!

Ngunit sa huli ay tumingin pa rin ako sa kaniya.

Hawak ang babasaging baso ay tamad siyang nakatingin sa akin. Na para bang ako na ang pinaka-boring na tao na nasaksihan niya sa buong mundo.

Nagtagis ang bagang ko sa nasaksihan. How dare this guy insult me through his stares?! 

Napasandal na lamang ako sa pader nang makaramdam ako ng matinding pagkahilo. Napapikit ako at huminga nang malalim. Nang medyo nawala na ang pagkahilo ko ay muli akong dumilat.

Parang bigla yatang bumuka ang mga sugat ko. Hinihingal na humarap ako sa kaniya. Bumuka ang labi ko pero muli ko itong itinikom.

Umangat na naman ang sulok ng labi niya. Binigyan niya ako ng isang nang-iinsultong tingin.

“Your wounds opened. Not my fault anymore,” he said in a flat tone.

“W-Who the fuck are you?” Hinihingal na tanong ko sa kaniya.

He gulped his drink again. While his gulping, his eyes remained on mine.

“You do not need to know my name,” he replied.

His voice is good, but it was boring! Emotionless, flat…so boring!

I bet he's educated. He's fluent in speaking English. He even had an accent on his voice. Parang sanay na sanay na siya sa pagsasalita ng Ingles. Well, gano'n naman lahat dito sa lugar na ito. Ngunit ang lalakeng ito…alam kong mayaman siya. His clothes says it all.

Muli na namang kumirot ang tiyan ko.

Napahawak ako rito ko at tinignan ito. Bumakas na ang pulang likido sa puting tela.

Shit. It really opened. Muli na naman akong napasandal sa pader. Muli na naman akong napahingal. Halos hindi ko pa mahabol-habol ang aking hininga.

“Weak,” he mocked at me.

Kumuyom ang aking mga kamao. Anong weak? I admit that I am weak. That's because of my state right now! But I am strong! How dare him call me weak?!

“Useless,” he added.

Nag-init na ang buong mukha ko sa tindi ng galit. Tinapunan ko siya ng galit na galit na tingin.

Kung mababawi ko ang lakas ko, papatayin ko talaga siya.

Umangat ang sulok ng labi niya. “Pathetic.”

Napasinghap ako. Tangina talaga siya. Hindi talaga titigil.

Isa nalang…isa—

“What an amateur brat,” he said with a sarcastic smile painted on his lips.

Nagawa niya pang uminom sa hawak niyang tubig habang ang kaniyang mga mata ay nanatili sa akin.

Kumulo ang dugo ko nang maalala ang sinabi niya kanina lang. Agad kong dinampot ang nakitang baril na nasa ibabaw ng mesa.

Ikinasa ko ito at itinutok sa kaniya.

The sarcastic smile on his lips vanished when he saw me pointing a gun at him.

Hah! Who's amateur now?