Prisoner of Shame

นี่เป็นครั้งที่สามสิบสามแล้วที่งานแต่งของเสิ่นซวงเหมียนกับหยานหยุ่นโจวต้องเลื่อนออกไป เพราะเธอถูกรถชนก่อนวันแต่งงานเพียงหนึ่งวัน

ทั่วร่างมีจุดกระดูกหักสิบเก้าจุด เข้าไอซียูถึงสามครั้ง กว่าร่างกายจะทรงตัวได้

พอร่างกายดีขึ้นเล็กน้อย เธอพิงกำแพงเดินออกไปสูดอากาศที่โถงทางเดิน แต่พอถึงหัวมุมก็ได้ยินบทสนทนาของคู่หมั้นหยานหยุ่นโจวกับเพื่อนของเขา

“ครั้งก่อนก็จมน้ำ ครั้งนี้ใช้รถชน ทำให้งานแต่งเลื่อนอีกสองเดือน แบบนี้ครั้งหน้าจะใช้วิธีไหนอีกล่ะ?”

เสิ่นซวงเหมียนที่ยืนอยู่ตรงหัวมุม ฟังแล้วรู้สึกราวกับเลือดทั้งตัวแข็งเป็นน้ำแข็งทันที

หยานหยุ่นโจวในชุดกาวน์สีขาว พลิกมือถือเล่นด้วยท่าทางไม่ใส่ใจ ก่อนพูดน้ำเสียงเรียบอย่างเย็นชาว่า“ไม่เลื่อนแล้ว”

เพื่อนของเขาแปลกใจ “งั้นนายยอมแต่งกับเสิ่นซวงเหมียนแล้ว? แล้วนักศึกษาหมอของนาย เซี่ยหร่านหร่านล่ะ?”

“ตอนเด็กเสิ่นซวงเหมียนถูกส่งมาอยู่ที่ตระกูลหยาน พ่อฉันก็บอกให้ฉันดูแลเธอ เพราะอนาคตเราต้องแต่งงานกัน ดังนั้นฉันเลี้ยงดูเธอเหมือนภรรยามาตั้งแต่เด็ก ดูแลจนกลายเป็นนิสัย จนวันที่ฉันได้พบเซี่ยหร่านหร่าน” พูดถึงตรงนี้ แววตาเขาก็ปรากฎรอยยิ้ม “แม้เธอจะมีพื้นเพไม่ดี แต่เธอไม่รู้จักยอมแพ้ แข็งแกร่งเสมอ ตั้งแต่เห็นเธอครั้งแรก ฉันก็สนใจเธอแล้ว”

“ไหนๆ ก็ชอบเธอขนาดนั้น ทำไมไม่จีบไปเลย?” เพื่อนถามอย่างงงงัน

อากาศเงียบงันไปสองสามวินาที ก่อนหยานหยุ่นโจวหลุบตาลงพูดว่า “แม่ของเสิ่นซวงเหมียนมีพระคุณต่อตระกูลหยาน เธอเป็นความรับผิดชอบของฉัน สามสิบสามครั้งนั้นคือความลังเลของฉัน ตอนนี้ฉันควรรับผิดชอบแล้ว ส่วนเซี่ยหร่านหร่าน แค่ได้มองเธอจากไกลๆ ฉันก็พอใจ ไม่กล้าหวังอะไรมากกว่านั้นหรอก”

ทุกคำพูดเหมือนคมดาบแทงเข้ากลางหัวใจ เสิ่นซวงเหมียนพิงกำแพงไว้แน่นเพื่อประคองตัวไม่ให้ล้ม

รู้สึกคันยิบ ๆ ที่ใบหน้า พอเอามือแตะก็เพิ่งรู้ว่าคือหยดน้ำตา

เสิ่นซวงเหมียนไม่ฟังต่ออีกสักคำ เธอวิ่งสะเปะสะปะกลับไปยังห้องพัก น้ำตาไหลเงียบ ๆ เต็มใบหน้า

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าอุบัติเหตุทั้งสามสิบสามครั้ง ล้วนเกิดจากน้ำมือของหยานหยุ่นโจวทั้งนั้น

ครั้งแรก เธอถูกลูกหลงจากกลุ่มคนทะเลาะกัน และถูกแทงไปหนึ่งครั้ง

ครั้งที่สอง เธอถูกงูในสวนที่บ้านกัด พิษทำให้เกือบเอาชีวิตไม่รอด

ครั้งที่สาม หยานหยุ่นโจวพาเธอไปปีนเขา เธอพลัดตกลงมา ต้องนอนไอซียูครึ่งเดือน

......

และทั้งหมดนี้ ก็เพราะเขาไม่ต้องการแต่งงานกับเธอ

ความจริง เธอกับหยานหยุ่นโจวถูกกำหนดหมั้นหมายกันตั้งแต่เธออายุสิบขวบ ตอนนั้นตระกูลหยานมีปัญหา ถูกตรวจสอบและเสี่ยงติดคุก แม่ของเธอซึ่งเป็นนักบัญชี รับผิดแทนทั้งหมด ทำให้ตระกูลหยานรอดมาได้

พ่อของเขาจึงรับเธอเข้าบ้าน และทำสัญญาหมั้นกับหยานหยุ่นโจวเพื่อให้เป็นหลักประกันในอนาคตของเธอ

ตั้งแต่เด็ก คนในตระกูลหยานรวมถึงหยานหยุ่นโจวต่างก็ปฏิบัติกับเธอดีเสมอ สนับสนุนเธอทุกอย่าง แม้แต่การเล่นวงดนตรีที่ชนชั้นสูงไม่ค่อยให้ค่า พวกเขาก็ยังสนับสนุน

ดังนั้นเธอจึงเชื่อมั่นมาตลอดว่าพวกเขาต้องรักกันแน่ ๆ แต่ไม่คิดเลยว่ามันเป็นแค่ หน้าที่ และหัวใจของเขามีคนอื่นอยู่แล้ว

ความเจ็บทื่อในอกค่อย ๆ กลายเป็นเหมือนคมมีดแหลมบิดแทง กระตุกบาดแผลทั่วร่างให้ปวดร้าว

สิบ นาทีต่อมา หยานหยุ่นโจวเข้ามาทำแผลให้เธอ เห็นขอบตาเธอแดงก็ชะงัก ก่อนถามว่า “เป็นอะไรไป? เจ็บแผลอีกเหรอ?”

มองสีหน้าเป็นห่วงของเขาแล้ว ในหัวเธอกลับมีแต่คำว่า หน้าที่ กรีดแทงหัวใจจนเจ็บแน่นไปหมด

ระบบประสาทรับความเจ็บปวดของเธอไวเป็นพิเศษ แม้แต่การทำแผลเล็ก ๆ ก็ต้องใช้ยาชา

หยานหยุ่นโจวกำลังจะหยิบยาชาเพื่อเริ่มทำแผล มือถือของเขาก็ดังขึ้น เขาวางยาชาลงและหยิบขึ้นมารับสาย

เธอมองดูจี้พวงกุญแจที่ห้อยอยู่บนโทรศัพท์ของเขา แล้วอดนึกถึงเรื่องในอดีตไม่ได้

นั่นคือของรางวัลจากการแข่งขันที่วงของเธอชนะเป็นครั้งแรก เธอดีใจมากจนเอามาให้เขา แต่เขากลับโยนมันลงลิ้นชักลึก ๆ แบบไม่ใส่ใจ

“ไร้สาระสิ้นดี” เขาพูดแบบนั้นพร้อมขมวดคิ้ว

แต่ตอนนี้บนมือถือของเขากลับห้อยจี้พวงกุญแจการ์ตูนน่ารักแบบเดียวกับของเซี่ยหร่านหร่าน แกว่งไปแกว่งมาจนทำเอาตาของเธอเจ็บแปลบ

เสียงจากโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องพักฟื้นอันเงียบสงบ เป็นเสียงของเซี่ยหร่านหร่านดังแว่วมาว่า “อาจารย์หมอคะ ที่นี่มีคนไข้คนหนึ่ง ฉันไม่ค่อยมั่นใจ คุณช่วยมาดูให้หน่อยได้ไหมคะ?”

ทันทีที่ประโยคนั้นดังออกมา เสิ่นซวงเหมียนก็รู้สึกได้เลยว่าอารมณ์ทั้งตัวของหยานหยุ่นโจวพลันสดใสขึ้น

“ได้ เดี๋ยวผมไปเดี๋ยวนี้” น้ำเสียงเขาเบาสบาย แทบฟังออกว่ารีบ

ครั้งก่อนเธอเคยนึกว่าเป็นแค่การดูแลในฐานะอาจารย์กับนักศึกษาฝึกงาน แต่ตอนนี้ชัดแล้วว่าความรู้สึกมันมีร่องรอยมาตลอด

หยานหยุ่นโจววางสาย มือเลื่อนผ่านยาชาไป หยิบเครื่องมือทำแผลขึ้นมาแทน

ความเจ็บปวดรุนแรงแล่นออกจากบาดแผลไปทั่วร่าง เธอครางในลำคอหนึ่งครั้ง ความปวดทำเอาหัวมึน เหงื่อเย็นผุดเต็มตัวเหมือนฝนตก

เธอเอ่ยเสียงสั่น “หยานหยุ่นโจวยังไม่ได้ฉีดยาชาเลย…”

มือของหยานหยุ่นโจวไม่หยุด เขาปลอบแบบไม่ใส่ใจนักว่า “แบบนี้ได้แผลจะหายดีกว่า ยาชาสามารถไปขัดฤทธิ์ยาได้ เธออดทนหน่อยนะ”

เสิ่นซวงเหมียนเจ็บจนร่างกายกระตุก มือกำผ้าปูเตียงแน่นจนแทบขาด

เสียงของเธอแฝงการวิงวอน “หยานหยุ่นโจว ฉีดยาชาให้ได้ไหม ฉันเจ็บมากจริงๆ”

“คนดี อดทนหน่อย เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว” เขายิ่งเร่งมือเร็วขึ้นอีก

ผ่านไปไม่กี่นาที การทำแผลเสร็จสิ้น หยานหยุ่นโจวโยนอุปกรณ์ลงถาดอย่างลวกๆ

ส่วนเสิ่นซวงเหมียนนอนหมดแรงอยู่บนเตียง มุมมองที่เอียงจากความอ่อนล้าเห็นเพียงเงาเท้าที่รีบร้อนเดินออกไปของเขา

ความจริงยาชาไม่ได้ขัดผลยาเลยแม้แต่นิดเดียว เขาทำแบบนี้ก็เพราะอยากไปหาเซี่ยหร่านหร่านให้เร็วที่สุด แม้แต่ห้านาทีที่ต้องรอให้ยาชาออกฤทธิ์ เขาก็ไม่อยากเสียไป

ในชั่วเสี้ยววินาที หัวใจเธอเหมือนถูกมีดกวนจนเจ็บแปลบ น้ำตาไหลลงบนผ้าปูเตียงสีขาว

ความเจ็บปวดรุนแรงยังทรมานเธอไม่หยุด สุดท้ายสายตาก็มืดลง แล้วเธอก็สลบไปในทันที