Chapter 5

"Uwiiiiieh, salamat talaga Ryn at nakapagrelax kami kahit kaunti," maligayang sabi niya, 

Napangiti ako dahil kitang-kita ko ang saya sa kanilang mga mukha kahit na wala naman kaming ibang ginawa kung hindi ang bumili ng mga gamit ko sa paaralan at libutin ang mall kahit wala namang planong bilhin, maliban sa mga iyon.

Nanood nalang din kami ng palabas kahit ayaw ni Nana kasi sayang lang daw sa oras.

"Salamat din sa inyo ate, Nana at kuya Abner. Alam kong may ginagawa kayong trabaho pero sinamahan parin ninyo ako rito." Saad ko ng hindi naaalis ang magandang ngiti sa aking mga labi

Sobrang dami ng ginagawa nila sa bahay kaya naman habang malaya sila at wala ang among nagpapasahod sa kanila naisipan kong isama sila sa aking pamimili nang makapag relax naman sila kahit papaano.

"Nako 'day, kahit nanakit ang paa ko kakalakad ay masaya ako. Sa edad kong ito at sa estado ko sa buhay aba'y malimit akong makapasok dito na pag gala ang rason."

"Grabe ka Nana, bakit di ka ba masayang sinasama ka ni madam dito pag nag go-grocery kayo? Dapat kasi Nana minamahal mo trabaho mo para masiyahan ka." Kunwaring panenermon ni kuya Abner.

Nagsipag-tawanan naman kami sa pamamaraan ng pananalita nito. Sinapak naman siya ni Nana at dinuro pagkatapos.

"Aba e makapagsalita ka ah, baka nakakalimutan mong driver ka pero di ka masaya kahit na saan-saan ka pa nagpupu-punta." 

Hindi namin matigil ang pagtawa dahil sa pagiging depensib ni Nana. Pareho lang talaga silang napilitang pumasok sa ganoong trabaho dahil sa hirap ng buhay kaya naiintindihan ko sila kung mag reklamo sila minsan.

"Nakakapagod kaya nana, ayan ngang si Bicky oh, tatahi-tahimik pero nagrereklamo sa paglalaba at pag didilig." Saad ni Kuya habang inaakbayan si Ate Bicky

"Tama na nga yan, ano ba kayo. Baka pagkapikunan nanaman yan sila Nana oh," pag-awat ko.

Nagtawanan nalang sila dahil sa pagrereklamo nila.

Masaya naming tinahak ang daan palabas ng mall Habang si kuya Abner naman ay bitbit ang mga pinamili naming mabibigat. 

Satisfying.

Hindi ako madaling patawanin pero dahil sa mga taong ito ay napapadali ang 'pagtawa' sa akin. Natural, hindi pilit, purong-puro at sapat na iyon para masabi kong 'Hindi ako nag iisa. Kahit papaano ay may nagmamahal sa akin.'

Nagitla ako sa malakas na pagtunog ng cellphone ni Nana. Napatingin kaming tatlo sakaniya dahil sa takot na ekspresyong nasa mukha niya.

"H-hello Sir?" Kinabahan ako. Biglang nawala ang sayang kanina ay naramdaman ko. Parang biglang nawalan ng kulay ang paligid dahil alam ko at kilalang-kilala ko kung sino ang kausap niya.

"Y-yes Sir, sinamahan naming lahat si Aerynne dahil marami-rami daw ang kaniyang bibilhin.- ay oo sir pauwi na kami tinatahak na namin ang daan pauwi.- marahil hindi niya napansin ang cellphone niya-" 

Dali-dali kong hinugot ang cellphone ko sa bag at doon ko nakita ang napakaraming tawag ni daddy at mommy. Lalo akong nakaramdam ng kaba nang makita ko ang apat na beses na pagtawag ni mommy sa akin.

"S-sige sir sasabihan ko si Abner.- sige sir salamat." Ibinaba ni Nana ang cellphone niya at matunog na huminga.

"Bilisan mong makauwi Abner at kanina pa sila Sir nandoon sa bahay. Patay tayo nito." Balisa namang pinihit ni Kuya Abner ang manibela at mabilis na pinatakbo.

Hindi matigil ang malakas na pagdagundong ng aking dibdib. Hindi ko ma kontrol ang aking kaba. Walang nag lakas-loob na magsalita sa amin, parehong kinakabahan.

Wala pang kinse minutos ay narating namin ang bahay. Sabay-sabay kaming bumaba at inalalayan si Nana. Marahil kinakabahan siya sa maaaring mangyari sa akin, hindi niya man lang ako kinausap. Palihim niya akong tinitingnan hanggang sa makapasok kami sa bahay.

"Really? Buong araw ang ginugol ninyo sa pagbili ng gamit mo Aerynne?" Singhal agad ni mommy kahit malayo pa kami sa kanila.

Hindi ko alam kong paano ako magpapaliwanag sa kanila. Bawat salitang hindi niya gusto ay katumbas ng isang sampal.

"Don't startle your daughter Dorothy, hindi ba't hindi dapat ganyan ang bungad mo sakanya diba?" 

I wonder what Daddy meant for that. He's not that harsh to me pero nakaka-panibagong sinita niya si mommy sa panininghal nito sakin.

"M-mom I j-just asked them t-to help me on carrying my stuffs, n-napakadami po kasi ng b-binili k-ko." I said stuttering.

Bahagyang pinilig ni mom ang ulo niya, para bang tinitimbang niya kung totoo ba ang sinabi ko sakanya. Rinig ko naman ang mga yapak ni kuya Abner.

Maya-maya pa ay bumaling si mommy sa likod ko ng nakataas ang isnag kilay.

"Oh! Is that so? Ano ba ang mga iyan? Did you buy new sets of uniform? Your classes will start on Monday, you should not stress yourself out." 

Nagtataka kong itinaas ang aking paningin diretso sakanya. Nakaka-panibago, ni minsan ay hindi siya naging interesado sa mga pinag-gagagawa ko. 

"Y-yes mom I b-bought b-books t-too."

Namamangha siyang tumango na para bang bago sa pandinig niya na pinaghahandaan ko ang pasukan.

"Okay then, It's already 7 why dont you go to your room? And look what we've bought for you." Masayang aniya.

Tumango lamang ako at sinimulan ang paglalakad. Sumunod naman si kuya Abner sa akin para ipasok sa kwarto ko ang mga pinamili namin.

Hindi ko alam kung sasaya ba ako o matatakot sa iniasta ni mommy. Yung ngiti niya, yung pagiging interesado niya, yung paraan ng pakikiusap niya. Kakaiba.

"Ang bait ata ni Madam ngayon Ryn, ano kaya nangyari dun?" Usal ni kuya Abner 

Nilingon ko siya ng may pagsang-ayon na tingin. Umiling-iling naman siya habang natatawa-tawa pa.

"Baka masaya lang siya kuya. Nanibago nga din ako sa pamamaraan niya ng pagngiti e, sobrang luwang, yun bang parang wala siyang ibang gustong iparating kung hindi ang 'masaya' siya. Wala akong maramdamang takot kanina kuya, sa katunayan ay parang hinahaplos ang puso ko."

Kahit bigat na bigat sa dala niya ay nagawang ilipat ni kuya Abner ang mga iyon sa isang kamay niya at marahang hinaplos ang aking buhok. Napakagaan sa pakiramdam.

"Masaya ako Ryn. Sobrang saya ko. Sana magtuloy-tuloy na iyan at wag ka ng masaktan pa dahil mas malala ang sakit na nararamdaman namin sa tuwing nakikita naming nanghihina at tahimik kang lumuluha. Gusto naming gawin ang lahat para sayo pero wala naman kaming lakas para gawin yun, wala kaming ibang magagawa kung hindi ang pasayahin ka habang wala sila." 

Sobrang lalim. Unti-unting kumawala ang mga luha ko, sunod-sunod na nagsipag-bagsakan na parang nagkakarera.

Binuksan niya ang pintuan ng kwarto ko st inilapag ang mga pinamili namin sa sofa. Bahagya niyang ginulo ang buhok ko at ngumiti. Akmang lalabas siya nang magsalita ako.

"Ni minsan ay hindi ko inisip na magiging ganito ako kasaya, kuya. Ang akala ko ay si Ina lang ang makakapagpabalik ng sigla ng puso ko pero nagkamali ako, kasi nabigay niyo sakin yun. Ilang taon akong lugmok at halos hindi makausap, ilang taon akong nangungulila at nasasaktan. Hindi ko alam kung makikita ko pa ba siya o umaasa lang ako sa pangakong kinalimutan na niya. Salamat kasi kahit papaano ay naibsan ang sakit na dinadala ko. Salamat kasi minahal niyo ako kahit wala naman akong ibang ginawa kung hindi ang ipahamak kayo. Lagi kayong napapagalitan dahil sa akin." 

Sa haba ng sinabi ko ay hindi man lang ako na utal. Tuloy-tuloy iyon na para bang napaka propesyonal ang pinagkaiba ay ang emosyong makikita sa aking mukha.

"Hindi mo kami kailangang pasalamatan Aerynne dahil lahat ng ginawa namin para sayo ay sa ikagagaan ng puso namin, kahit man lang sa ganoong paraan ay mapagaan din namin ang bigat na pasan-pasan mo. Mahal ka namin at hindi kami matitinag dahil lang sa galit ng magulang mo."

Humakbang ako papalapit sa kaniya at niyakap siya ng mahigpit. Ang pag-ganti niya ng yakap at paghaplos sa buhok ko ay mas lalong nagpaluha sa akin.

"Salamat. Mahal na mahal ko kayo. Kayo ang nagpuno sa mga kakulangan ko." Hindi ko napigilan ang paghikbi ko.

Napaka swerte ko sa kanila. Nagdidiwang ang puso ko sa saya. Kakaibang saya na hinuhulma ang panibagong ako.

"O siya sige na. Tigilan mo na iyang kakaiyak mo at nagmumukha ka nanamang tsonggo." Marahang usal niya at mahinang tumawa.

Napahiwalay naman ako agad sakanya dahil sa sinabi niya.

"Kuya naman e, lagi mo nalang akong pinapatawa kahit di pa ako tapos umiyak. Nakakainis ka na, kahit ano-ano pa ang tinatawag mo sa akin." Nakangusong sabi ko at sinapak siya sa may braso.

"Aray, brutal ka na, ah. Pero seryoso Ryn, sana tuloy-tuloy na ang pagiging maligaya ng puso mo."

"Sana nga po."

Masaya akong pumasok sa kwarto ko at tiningnan ang kama kong puno ng kung ano-anong dala nila galing Singapore. Inisa-isa kong tingnan 'yun ata napatulo na naman ang luha ko sa sobrang saya.

Nanindig ang balahibo ko dahil sa malakas na tibok ng puso ko. Dati't nakakatanggap ako ng kahit ano sa kanila ay parang wala labg pero ngayon, bawat bukas ko sa paper bag ay parang pinupuno ng pagmamahal ang puso ko.

Unexpected changes.

Bulong ko habang patuloy na nagpapatakan ang nga luha.