“BUMANGON KA na nga, Ellie!” sigaw ni Cheska sabay hampas ng unan sa kanya. Kahit ilang beses pa siyang hampasin, hindi pa rin nagbukas ng mga mata si Ellie..Sobrang himbing ng tulog niya. Bahagya lang siyang umungol, sabay ikot ng katawan sa kama na para bang hinahanap pa ang mas malambot na pwesto.“Five minutes…” bulong niya, pero sa pagtihaya niya ay bigla siyang nahulog sa kama at bumagsak nang malakas sa sahig.“Aray! Ang pwet ko!” reklamo niya habang kinakamot ang kanyang pang-upo. Napabalikwas siya at napapikit sa sakit, bago marahang tumayo at nag-unat.Kinusot niya ang kanyang mga mata at tumingin kay Cheska na agad siyang sinalubong ng matalim na titig.“Bakit!” iritadong singhal ni Ellie. Napairap lang si Cheska.Kababata niya ang babae. Anak ng kapitbahay nila na nagdala sa kanya dito sa maynila. Katulong din ang trabaho nito sa mansyon.“Tirik na tirik na ang araw pero tulog ka pa rin. Gusto mo bang makatikim ng maagang sermon kay Manang Helda?” tukoy nito sa mayordoma
Prologue "Yaya Ellie, can you help me braid my hair?" bulong ni Saoirse. Nakaupo ito sa harap ng dresser habang hawak-hawak ang maliit nitong brush. Abala sa pagtutupi ng mga damit sa kama si Ellie."Alright, baby," mahinang sagot ni Ellie bago lumapit dito.Umupo siya sa likod ni Saoirse at marahang tinipon ang ilang hibla ng buhok ng bata. Inayos niya iyon ng maingat at nagsimulang magbraid. Malamlam ang ngiti niya habang pinapanood ang inosenteng ngiti nito sa repleksyon ng salamin."Yaya…" tawag muli ni Saoirse sa maliit nitong tinig."Yes, baby?" malambing na tugon ni Ellie, na hindi inaalis ang tingin sa ginagawa nito."Will you be taking me to school today?" tanong ni Saoirse, puno ng pag-asa ang mga mata.Napabuntong-hininga si Ellie. Gustuhin niya man pero alam niyang hindi papayag ang amo niya. Masyado itong istrikto at malamig lalo na pagdating sa anak nito."Yaya?" Lumingon ito nang mapansing wala siyang sagot.Nag-atubili si Ellie. Paano niya ipapaliwanag sa isang batan
ANG MANSYON ng mga Vertudazo ay buhay na buhay sa mga ilaw. Mula sa kisame ng ballroom ay kumikislap ang mga crystal chandeliers, nagpapainit sa gabi na puno ng tawanan, at mga basong tumatama sa isa’t isa sa bawat toast. Guests mingled, and toasted, their voices filling the night with celebration.Pero para kay Rogue, wala siyang pakialam sa lahat ng kinang at karangyaan. Ang mga mata niya ay nakatuon lamang sa isang babae sa kabilang dulo ng bulwagan. ang babaeng minsan ay pumasok sa sirang mundo niya, stubborn enough to love him when he had no love left to give. Selestina stood in a simple but elegant midnight-blue gown, her hair swept back, laughter spilling from her lips as she leaned down to fix the ribbon on their daughter’s dress.Sumikip ang dibdib ni Rogue. Fifteen years, and she’s still my miracle.Wedding anniversary nila ni Selestina. Ngunit hindi pa rin siya makapaniwalang umabot sila ng ilang taong. Parang panaginip pa rin para kay Rogue.“Daddy!”Isang maliit na katawa
NANG PUMASOK si Rogue boardroom, the atmosphere shifted. Ang kaninang nagbubulungang mga member ay agad na napaayos ng upo as if the devil himself had walked in.“Mr. Vertudazo,” isa sa mga ito ang nagsimulang magsalita. “We heard about last night’s incident. Surely, this raises questions about your security, your judgment—”Rogue’s gaze cut through him like a blade. “Last night’s incident was contained. The man responsible is dead. Kung may sinuman dito na nagdududa sa hatol ko, malaya kayong bumitiw. Effective immediately,” malamig ang kanyang tinig, walang puwang para sa pagtutol.Napalunok nang mariin ang lalaki at muling bumaon sa upuan nito. Isa pang direktor ang tumikhim para makuha ang atensyon ng lahat. “But the press, the shareholders. They will demand answers. Marco was—”“My best friend?” Rogue’s lips curved into a mocking smirk. “Not anymore. He was a traitor. And I don’t forgive betrayal.”Biglang namayani ang katahimikan sa loob ng silid. Ipinatong niya ang dalawang k
THE SOUND of sirens filled the night. Kumikislap ang pula at asul na ilaw laban sa mga dingding ng bulwagan ng gala habang mabilis na pumasok ang mga pulis upang siguruhin ang lugar na ligtas.Nakabulagta ang walang buhay na katawan ni Marco sa marmol na sahig, blood pooling beneath his head. Para kay Rogue, isa iyong tanawin na habambuhay nang mananatiling nakaukit sa kanyang alaala. Bigla siyang namanhid.Selestina never let go of him, habang naglalakad ang mga pulis at investigator sa paligid nila. Ramdam niya na para bang unti-unti siyang nauubusan ng hininga.“Mr. Vertudazo, we’ll need your full statement,” the chief inspector said firmly, holding out a clipboard.Dahan-dahang iniangat ni Rogue ang kanyang mga mata, at tinitigan ng malamig ang chief inspector.“Not here. Tomorrow morning, at my office. Tonight, I’m taking my wife home,” he replied.Nag-aalangan ang imbestigador ngunit kalaunan ay tumango rin. Marahang hinila ni Selestina ang kanyang kamay. “Tara na,” mahinang bu
NAKITA NI Rogue ang isang pigura na palihim na tumatakas. Agad niyang sinundan iyon. Hanggang sa ma-corner niya ito sa isang dead end.“You have nowhere else to go,” malamig na sabi ni Rogue.Ngumiti ang lalaki. At the sound of his name, the unknown man turned sharply. Nahulog ang hood, finally revealing his full face. His lips curled into a smirk, pero sa likod ng mga mata nito ay may bakas ng gulat.“Marco...”Slow, mocking applause filled the air habang itinuwid ni Rogue ang tindig niya.“Took you long enough,” he said, stretching casually, like he owned the entire moment. “Nakakapagod din, you know, sneaking into your house every single time.”Bahagyang tumagilid ang ulo ni Marco. Kumikislap ang kuryusidad sa mga mata nito.“How did you find out?”Rogue exhaled deeply. Handa na siyang ibunyag ang lahat kung paano niya nalaman ang totoo.Habang nasa mansyon si Marco kahapon. Alam niyang minamanmanan siya. Their fight had been staged, but Selestina had almost walked away for real. S