HIS RULES

Nakarinig ako ng huni ng ibon, napamulat ako bahagya ng mata at tumama agad sakin ang sikat ng araw na sumisilip sa bintana ng kuwarto ko. Hindi ko alam kung anong oras o kung paano ako nakatulog kagabi, basta ang alam ko lang ay pagkatapos kong naligo ay dumeretsyo na ako sa kuwarto ko at umiyak ng umiyak.

Bumaba ako sa kama, suot ang silk white dress ko na lampas tuhod ang haba, bahagya kong pinusod ang mahaba at itim kong buhok. Humarap ako sa salamin, halata ang mugto ng mata ko, medyo namumula rin.

Kaya mo yan Elena! kaya mo ‘to

Nginitian ko ang sarili sa salamin, lumabas ako ng kuwarto at bumaba na papunta sa Dining Hall.

The scent of freshly brewed coffee filled the air, mixed with the buttery aroma of croissants and the rich, savory smell of bacon and eggs. Normally, ganitong amoy would’ve been comforting. Pero ngayon, habang nakaupo ako sa dulo ng mahaba at mala-royalty na dining table, it felt more like suffocation.

Sebastian Montlaire sat at the other end, relaxed, parang hari sa sariling trono. He was already dressed in a sharp suit, navy blue with a crisp white shirt, walang tie, pero the authority in him was undeniable. He didn’t need the extra effort. His presence screamed power.

I tried to focus sa tasa ng kape sa harap ko, not on the man casually slicing into his steak as if he hadn’t make me do something shity last night , as if he hadn’t whispered those words that kept me awake till dawn.

“You’re not eating.” His voice broke the silence. Commanding. Cold.

“I’m not hungry,” sagot ko, as calmly as I could.

Sumandal ito, tilting his head slightly, eyes narrowing. “You’ll need your strength, Elena. Don’t be stubborn.”

Strength? For what? Para tiisin lahat ng kalokohan niya? Para kayanin ang mga laro niya?

Pinilit kong ngumiti ng konti. “Don’t worry, Mr. Montlaire. I’ve survived worse things on an empty stomach.”

For the first time, he smirked, pero hindi iyon friendly. It was dangerous, sharp, like a predator amused by its prey’s attempt at defiance.

“Worse things?” Ibinaba niya ang tinidor a kutsara nito sa mesa. “I doubt it. You don’t know what ‘worse’ means yet.”

Mahigpit akong napahawak sa tasa ng kape na hawak ko. “And you think you’re the one who’ll show me?”

“Not think,” he corrected smoothly. “I just... know.”

For a moment, tahimik lang kami. The ticking of the clock sa gilid ng dining hall was the only sound, and every second felt like a countdown to something I wasn’t ready for.

I lifted my chin, finally meeting his gaze across the table. “You don’t scare me.”

A slow, dangerous smile spread on his lips. “You should.” sagot nito, kalmado lang pangi-ngisi tila alam niya sa sarili na mananalo siya debate naming dalawa.

Tuloy-tuloy ang tension. The way he spoke, the way he moved, it was all deliberate. He wanted control. He wanted to see me falter. Pero hindi ko siya bibigyan ng satisfaction.

Kahit na ang buong katawan ko was screaming the opposite, kahit na ramdam ko yung kaba sa dibdib ko, I forced myself to lift the fork and take a small bite of toast, calmly, as if I wasn’t breaking inside.

“You’ll learn,” Sebastian finally said, his voice low, almost a whisper but carrying through the whole hall. “This house has rules. My rules. And by the time I’m done with you, Elena Perez… you won’t just follow them. You’ll crave them.”

I froze.

Muling nanahimik ang buong silid, tanging kaluskos ng kubyertos at pinggan ang maririnig. Ngunit ilang sandali pa, may isang server ang nadulas at nahulog ang baso sa malayong sulok ng hall.

Malakas ang ginawang ingay mula sa pagkabasag kaya naman napapitlag ako, Pero si Sebastian, hindi man lang kumurap. instead, he put down his fork and knife, tinignan niya ang server na nadulas kanina lang, nanginginig ang babae dahil sa matalim na tingin ni Sebastian.

“Five minutes.”

Nanlumo ang babae, paulit-ulit na yumuyuko. “I-I’m sorry, sir! It won’t happen again...”

“Five. Minutes.” ulit ni Sebastian, mababa at walang-awa ang maririnig sa boses niya.

Kumunot ang noo ko. “For what?” Hindi ko napigilang itanong.

Mabilis na bumaling ang mga mata niya sa akin, matatalim, para bang sa bawat tingin nya ay sinasaksak ka na nya. “Punishment.”

Parang biglang sumikip ang dibdib ko. “It was just a glass.” saad ko, pigil ang pagtaas ng boses.

Bahagyang yumuko siya pasulong, nakasandal ang siko sa mesa, at masama ang titig sa akin. “Weakness is unacceptable here. One mistake leads to another, and then everything collapses. I don’t tolerate collapse.”

Halos mawalan ng dugo sa mukha ang kawawang babae habang papalapit ang dalawang guwardiya. Natuyo ang lalamunan ko. Hindi lang ito kayabangan, ito’y kalupitan. Tao pa ba siya?

“Stop it,” mahina kong bulong.

Tumaas ang kilay niya. “And why would I?”

“Because you’ve proven your point.”

Mabagal na ngumiti siya, malamig at sa ngiti niyang iyon ay manlalamig ang buo mong katawan. “You think I’m proving something to her?” Bumagsak muli ang titig niya sa akin, lalong dumilim ang boses. “No, Elena. I’m proving something to you.”

Parang may kung anong lamig ang dumaloy sa batok ko, napalunok ako ng ilang ulit, at pinipigilan ang pamumuo ng luha sa mata ko.

Gusto kong sumigaw, lumaban, ibato sa kanya ang baso sa harap ko, pero hindi ko magawa. Dahil alam ko, alam kong hindi siya marunong mag-biro.

Kaya niyang sirain ang sinuman, kahit ano, basta’t masiguro niya na dapat alam ko kung sino ang masusunod sa lugar na ito.

Humugot ako ng hininga at umupo nang mas tuwid, pilit pinatitibay ang boses ko. “You don’t scare me.”

Mabagal na kurba ng ngiti ang gumuhit sa kanyang labi. “You should.”

Nag-umigting ang katahimikan, mabigat at nakakasakal, bago muling kinuha ni Sebastian ang kanyang kubyertos at nagpatuloy sa pagkain na para bang walang nangyari.

Pero ako, wala nang gana. After what he did to that woman, nakuha niya pa talagang kumain?

Natapos si Sebastian sa pagkain, pinunasan ang labi gamit ang linen napkin, at tumayo. Tahimik lang ang lahat, wala kang maririnig na kahit anong ingay, o kahit kaluskos man lang. Nakakabingi ang katahimikang dala ng presensya niya.

Bago siya tuluyang lumabas, lumingon pa siya sa akin, at binitiwan ang mga salitang dumiretso sa kalamnan ko.

“Uulitin ko.. This house has rules. My rules. And by the time I’m done with you, Elena… you won’t just follow them. You’ll crave them. Remember that.”

Hindi ko alam kung may mas ibang ibig sibihin iyon, pero kung ang iniisip ko man ang tinutukoy niya? i don’t want that my own body will betray me someday.