07

Ilang beses na kinurap ni Leandra ang kaniyang mga mata upang siguraduhin kung tama nga ba ang nababasa niya. Ang papel na hawak niya ang dokumentong naglalaman ng titulo ng lupa, bnahay at iilang ari-arian na nakapangalan sa kaniya. 

 Bahagya niyang itinaas ang kaniyang paningin at mabilis na nasalubong ang matalim na tingin ng dating kasintahan. Ang tapang na nararamdaman ni Leandra kanina ay tila ba napalitan ng kagulumihanan at hiya. 

"Ayan ang magsisilbing pahiwatig na nagtapos ang pamilya natin sa maayos na sitwasyon, Leandra. Okay?”

Hindi na kailangan pang lumingon ni Leandra. Kahit mahinahon ang boses ng matanda ay alam niyang pagbabanta ito. Palibhasa, malaking kasiraan sa kanila kung malaman ng masa ang kalokohan ng kaniyang apo.

Isang malakas na buntonghininga ang pinakawalan ni Leandra at taas noong nilingon ang buong pamilya ni Reiwon. Hindi niya mapigilang mapangisi nang sarkastiko matapos makita ang nanlilisik na mata ng kaniyang biyenan.

Nginitian niya ito. “Maraming salamat po rito . . .” Dahan-dahang niyang itinaas ang papel at mapang-asar na ngumiti. “Pangakong walang makakaalam kung anong nangyari.”

Isang malaking ngiti pa ang muling iginawad ni Leandra bago eleganteng tumayo. Nilingon niya ang matanda at bahagyang yumuko upang magpaalam rito.

“Thank you, Lo. Seriously, there's no need for this but . . . thank you, I guess?”

Mabilis na tumalikod si Leandra at tinahak ang palabas. Rinig niya pa ang mahihinang bulungan nang mga kasambahay na nasa paligid ngunit ipinagwalang bahala na niya ito. Pakiramdam ni Leandra ay mayroong bumara sa kaniyang dibidb. 

Nang tuluyang makalabas sa bahay ng dating kasintahan ay hindi nito napigilan ang tuminging muli. Pakiramdam niya ay ito na ang huling pagkakataon na makakatungtong siya rito. Samu’t saring emosyon ang kaniyang naramdaman ng sunod-sunod na dumaloy sa kaniyang isipan ang mga memorya niya sa bahay na ito.

“Leandra!” 

Hindi pa man nakakalingon sa Leandra ay halos mapatalon siya nang isang malakas na busina ang nagmula sa kaniyang likuran. Sa nanlalaking mga mata ay mabilis niya itong nilingon at nagulat nang makita ang nakangiting mukha ni Kara.

“Felt like you won’t last long with them and I was right! Hinintay kita, beh!” 

Hindi maiwasan ni Leandra ang mapangiti. Pakiramdam niya’y alam na alam ng kaniyang kaibigan ang puso at isipan niya.

“Don’t just stand there! Sakay na, pupunta tayo kay Professor Juarez!”

Ang kaninang negatibong nararamdaman ni Leandra ay napalitan ng saya nang marining ang pangalan ng dati nilang guro. Dali-dali itong sumakay sa sasakyan ni Kara at walang imik na umalis na. 

Sa buong byahe nila ay maingay si Kara ngunit ni isang beses ay hindi ito nagtanong sa kung anong nangyari. Ipinagpasalamat na rin ito ni Leandra dahil hindi niya alam kung paano ipapaliwanag ang regalo ng Lolo ni Reiwon. 

Ilang minuto pang muli ang lumipas nang maramdaman na ni Leandra ang paghinto ng kanilang sasakyan. Nilingon niya si Kara ngunit ngumiti lamang ito at sumenyas na bumaba na siya ng sasakyan. Mabilis naman itong sinunod ni Leandra habang pasimpleng humahanga sa istilo ng bahay.

“Kay Sir Juarez ito, Kara?” 

Halos mapanganga si Leandra nang makita ang hardin. May maliit na fountain sa gitna, may benches at kung titignan ay tila nasa isang paraiso ang bahay na ito. Pakiramdam ni Leandra ay tinangay ng tanawin ang bigat ng kaniyang nararamdaman. Ang kulay kahel na kalangitan ay siya pang nagbigay ng mas maaliwalas na pakiramdam kay Leandra.

“Leandra?”

Mabilis na napaayos ng tayo si Leandra nang makarinig ng boses matanda sa hindi kalayuan. Nanlaki ang kaniyang mga mata. Kahit taon ang lumipas ay iisa pa rin ang mukha ng kanilang propesor na tinuring na rin niyang sariling ama.

“Sir Juarez!” sabay na ani Kara at Leandra.

Si Kara ay patakbong yumakap sa matanda habang si Leandra ay parang napako sa kaniyang kinatatayuan. Ganoon na ata katagal ang panahon para sa kaniya dahil ang huling natatandaan niya ay masigla, matigas at sporty ang kaniyang propesor. Ibang iba sa nakikita niya ngayon, kasalukuyan itong nakaupo sa wheelchair at malaki ang ibinagsak nang katawan nito.

“Hindi mo ba ako na-miss, Leandra?” 

 Tila bumalik sa ulirat si Leandra at nakangiting niyakap ang propesor. Para bang may kumalabit sa kaniyang puso na naging hudyat ng kaniyang pag-iyak.

Mas lalo pa siyang nakaramdam ng lungkot nang maramdaman ang mainit na palad na humahaplos sa kaniyang buhok.

“Hindi mo ako dinalaw, Lea . . . ” ani Propesor Juarez.

Ang mahinahon nitong boses ay tila hinele ang nagdudusa niyang puso. Sunod-sunod ang kaniyang naging paghikbi habang inaalala ang mga panahong hindi niya ito nabisita dahil hindi siya pinapayagan ni Reiwon. 

Ilang minuto pa silang nanatili sa ganoong sitwasyon hanggang sa binasag na ni Kara ang katahimikan. Ang kaninang iyakan ay nauwi sa biruan hanggang sa nag-aya na ang Propesor na pumasok sa kaniyang bahay.

“Napansin ko rin po pala . . . napaka-payapa tignan ng bahay niyo,” hindi mapigilang anas ni Leandra.

Isang mahinang halakhak ang iginiwad ng matanda at tumango.

“Tinulungan ako ng isang binatilyong kilala ko. Papunta na rin iyon dito—”

Hindi na natapos ng matanda ang sinasabi nang makarinig sila ng malakas na busina ng sasakyan sa labas. Nagkatinginan naman si Leandra at Kara na parehas walang ideya kung sino ang paparating.

“Leandra, Iha . . . pagbuksan mo naman ng pinto si Draven.”

Napakunot nang noo si Leandra nang marinig ang pangalan. Tila ba narinig na niya ito sa kung saan ngunit hindi matandaan. Nilingon niya si Kara, ngunit ang mukha nito ay tila ba gulat na gulat at bahagya pang nakabukas ang kaniyang bibig.

Tila ba kumabog ang dibdib ni Leandra bago dahan-dahang tinahak ang daan papunta sa pintuan. Rinig din niya ang pagkalansing ng bakal indikasyon na kung sino man ang tao ay nakapasok na ito sa gate at tanging pintuan na lamang ang dadaanan nito.

“Sir Juarez?”

Bahagyang napalunok si Leandra nang marinig nito ang isang malalim na boses kasunod ng tatlong mahihinang katok. Mabilis niyang kinapitan ang doorknob at marahang pinihit. 

At gaya sa pelikula, pakiramdam niya ay tumigil ang kaniyang mundo. Mapungay, kulay kahel na mata ang sumalubong sa kaniyang paningin. Bahagyang kumunot ang kilay nito at tinitigan siya.

Draven . . .  the Rolus Heir.