หมั้นร้ายกลายรัก 5

‘ผม … ควรทำยังไง’

‘ถามแม่ แล้วจะทำตามที่แม่แนะนำได้เหรอ’

‘ผม … ไม่รู้’

‘เลิกคิดแล้วไปพักผ่อนเถอะลูก’

‘ผมยอม … ยอมทำตามที่แม่บอกทุกอย่าง’

คำพูดของคนที่ดื้อกับท่านมาตลอด ไม่ได้สร้างความดีใจให้ท่านเลยสักนิด ท่านถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็เดินมาตบบ่าผมเบาๆ เงียบไปนาน ก็บอกสิ่งที่ผมควรทำออกมา

‘ลองหมั้นกันดูไหม ถือซะว่าเรียนรู้นิสัยใจคอกันในความสัมพันธ์รูปแบบใหม่ ถ้ามันไม่ไหว ค่อยแยกย้ายกันไปใช้ชีวิต’

‘เด็กนั่น … จะยอมเหรอครับ ป่านนี้คง … เกลียดผมไปแล้ว’

ภาพความทรงจำเมื่อคืนหลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด ทั้งความรู้สึกดีสุดๆ และความรู้สึกเสียใจที่มีมากพอๆกัน ผมขืนใจเธอ ต่อให้โกรธหรือโมโหแค่ไหน เธอก็ไม่สมควรถูกกระทำแบบนั้น

‘ลูกอยากทำแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ’

‘ผมไม่รู้ ไม่รู้ว่าควรทำแบบไหน’

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกกลัวสุดๆ ไม่สิ ผมรู้สึกกลัวแบบนี้มานานแล้ว ทุกครั้งที่เอ่ยปากไล่ปิ่นมุกออกไปจากชีวิต เด็กนั่นก็อันตรธานหายไปอย่างที่ผมต้องการจริงๆ เมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าเธอหายไป ความกลัวก็เกาะกินความรู้สึก แล้วผมก็เริ่มตามหาเธอ ถ้าไม่เจอก็จะไม่หยุด แต่ครั้งนี้มันต่างจากที่ผ่านๆมา ต่อให้หาเธอเจอ ก็ใช่