All Chapters of Reverse กลับมาอีกครั้งก็ยังร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

ชั่วโมงต่อมา รถหรูหลายร้อยคันขับเคลื่อนผ่านประตูด้านหน้า เข้าไปในอาณาเขตของมหาวิทยาลัยสุดเลื่องชื่อ แม้จะรู้สึกอิจฉาเจ้าของรถหรูเหล่านั้น ใบข้าวก็ไม่เคยแสดงมันออกมาให้ใครเห็น เด็กสาววัยยี่สิบเอ็ดปีที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้ด้วยการคว้าทุน เชิ่ดใบหน้าจิ้มลิ้มขึ้นสูง ดวงตาคู่หวานฉายเพียงความมุ่งมั่นออกมาคนอื่นอาจจะเหยียบย่ำความจนของเธอได้ แต่เธอจะไม่มีวันเหยียบย่ำมันด้วยเท้าของตัวเองเด็ดขาด ใบข้าวเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยเอกชนค่าเทอมแพงลิบแห่งนี้ ด้วยการสอบชิงทุนเข้ามา และตอนสอบเข้าเธอทำคะแนนได้อันดับที่หนึ่ง และสามารถรักษาอันดับของตัวเองไว้ได้ทุกปี เธอจึงกลายเป็นนักศึกษาพิเศษของมหาวิทยาลัย เพราะไม่มีใครสามารถรักษาอันดับได้อย่างเธอ “มาแล้วเหรอใบข้าว”ร่างสมส่วนในชุดนักศึกษาขนาดพอดีตัวหยุดฝีเท้าลง ใบหน้าจิ้มลิ้มปราศจากเครื่องสำอางแหงนเงยขึ้นมากกว่าหกสิบองศา เพื่อมองคนพูดที่มีส่วนสูงมากถึงหนึ่งร้อยเก้าสิบเซนติเมตร หนุ่มหล่อตรงหน้าเธอตอนนี้คือเขตคราม ผู้ชายที่คอยกวนประสาทเธออยู่ทุกวี่วัน แต่คำทักทายที่แปลกไปนั้นทำให้เธอหยุดคิดทบทวน มากกว่าจะสวนกลับไปด้วยถ้อยคำเจ็บแสบอย่างทุกที

“นี่เขตคราม! ปล่อยฉันนะ!” ใบข้าวร้องลั่น ดิ้นรนให้ตัวเองรอดพ้นจากผ่ามือร้าย“ตามมาเงียบๆได้ไหม จะแหกปากทำไมวะ!” เขตครามไม่ได้หันไปตะคอกอย่างทุกที แต่น้ำเสียงของเขา แม้แต่เจ้าตัวยังรู้ว่ามันแข็งกระด้างสุดๆ“แล้วจะลากทำไม คุยตรงนี้ก็ได้ไหม โอ้ย! คราม!”ปึก! “อ๊ะ!”เมื่อเดินมาจนถึงมุมอับด้านหลังอาคาร เขตครามก็เหวี่ยงร่างบอบบางแสนดื้อรั้นใส่กำแพง ไม่ได้แรงมากนัก แล้วหลังจากนั้นร่างกำยำก็รีบก้าวเข้าไปประชิดตัว ยกสองแขนขึ้นกักขังคนจะหนีไว้ กดใบหน้าต่ำลงจนคนตกใจตัวแข็งทื่อ ดวงตาหวานปรือลงช้าๆ เมื่อคิดได้ว่า ‘เขากำลังจะจูบ’ “ลืมไปแล้วหรือไงว่าเรามาจากอนาคต”คนที่เผลอคิดไปว่าจะโดนจู่โจมจูบลืมตาขึ้นช้าๆ เห็นแววขบขันในดวงตาคมกล้า ใบหน้าจึงเรียบตึงขึ้น แค่เผลอไปเถอะ ใครมันจะอยากเอาปากไปแนบกับโถส้วม! “ยังไม่มีอะไรพิสูจน์ด้วยซ้ำ ว่านายกับฉันมาจากอนาคต บางทีเราอาจจะแค่ฝัน ฝันเรื่องเดียวกัน”“แบบเป็นตุเป็นตะ?”เขตครามพยายามซ่อนความรู้สึกบางอย่างไว้ เขาไม่มั่นใจเพราะคนตรงหน้า เขาอยากซ่อนมันให้แนบเนียนที่สุด แม้บางครั้งจะเผลอหลุดแสดงมันออกมาตามความเคยชินของร่างกายก็ตาม “อือ! ประมาณนั้นแ

“เอามา!”น้ำเสียงนุ่มทุ้มทรงอำนาจ ทั้งยังเย็นชาและให้ความรู้สึกห่างเหิน ใบข้าวเม้มริมฝีปากลง กดแน่นจนปวดแสบ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เธอก็คลายมันออกจากกัน ในอนาคตเธออาจจะเป็นภรรยาของเขา แต่ตอนนี้ อนาคตนั้นมันค่อยๆเปลี่ยนไปแล้วไง คนตรงหน้าก็แค่เขตคราม ไอ้ตัวปัญหาที่เธอต้องกำจัด “นายกับเพื่อนของนายจะได้มันคืนแน่ แต่ … จะได้มันคืนหลังจากที่ได้รับบทลงโทษจากสภาแล้ว”ใบข้าวสะบัดตัวจนไหล่แทบหลุด เมื่อหลุดพ้นจากเขตครามมาได้แล้ว เธอยังต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มคนของเขา ภัทรกับเพื่อนชายตัวโตสี่คนขวางทางเธอไว้ ในขณะที่กำลังคิดว่าจะเล่นงานพวกเขาจุดไหน เสียงทรงอำนาจด้านหลังเธอก็ดังขึ้น “ปล่อยไป! เพราะยังไงยัยนั่น ก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้อยู่แล้ว”เขตครามมองแผ่นหลังที่ค่อยๆเดินหายไป แต่ทว่ากลิ่นเหม็นของน้ำที่มาจากฝีมือของภัทรยังคงอยู่ ดวงตาสีเทาเข้มเหลือบมองคนตัวสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสองเซนติเมตร ภัทรที่ถูกจ้องด้วยแววตาแบบนั้น รีบก้มหน้าลงหลบสายตาดุกร้าวของเขตคราม “เล่นอะไรเป็นเด็ก”“ก็ … แกดูที่ยัยข้าวทำดิ แกจะคืนห้องซ้อมให้ยัยนั่นเหรอวะคราม”“ฉันมีวิธีของฉัน ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีแบบที่แกใช้

ถึงจะสับสนวุ่นวายใจ แต่ใบข้าวก็ไม่ลืม ว่าตัวเองในวัยยี่สิบเอ็ดปีนั้น ลำบากตรากตรำขนาดไหน เธอไม่ต้องจ่ายค่าเทอมก็จริง เพราะได้ทุนค่าเล่าเรียนแบบเต็มจำนวน แต่ค่าใช้จ่ายส่วนตัวนี่สิที่เธอต้องหา แล้วงานที่หาเงินได้เยอะที่สุดสำหรับเธอ เธอยกให้งานกลางคืนเป็นนัมเบอร์วัน “วันนี้ข้าวขึ้นไปร้องเพลงแทนปอนะ”ผู้จัดการบอกใบข้าวให้ขึ้นไปร้องเพลงแทนคนที่ขอลาหยุด เธอพยักหน้ารับทันที ได้ขึ้นไปร้องเพลงคือดีที่สุดแล้วสำหรับงานที่นี่ ได้เงินดีแถมยังไม่เปลืองตัวเหมือนงานเสริฟอีกต่างหาก เธออยากทำประจำอยู่ที่ตำแหน่งงานนี้แหละ แต่น่าเสียดายที่ผับแห่งนี้มีนักร้องประจำอยู่แล้ว และอีกเหตุผลที่เธอประจำอยู่ตำแหน่งงานนี้ไม่ได้ก็คือ มันยากต่อการหลีกเลี่ยงเวลาที่เขตครามมาที่นี่ไงล่ะใบข้าวเปลี่ยนไปสวมชุดเกาะอกสีทองปักเลื่อม เป็นชุดที่เธอซื้อมาสำรองไว้ใส่เวลาขึ้นไปร้องเพลง ชุดเดรสสั้นแบบรัดรูปอวดท่อนขาเรียวยาว ไม่ได้ทำให้คนใส่รู้สึกวูบหวิวที่ต้นขา ตอนก้าวขาขึ้นไปยืนบนเวทีท่ามกลางสายตาหลายร้อยคู่ เธอยังคงนิ่งสงบ และร้องเพลงได้แบบไม่สะดุดหรือลืมเนื้อร้องเลย จนกระทั่งคนกลุ่มหนึ่งได้ก้าวเข้ามาในบริเวณห้องโถงของชั้น

ก๊อกๆ ส่งสัญญาณเสร็จใบข้าวก็ถือวิสาสะเปิดประตู อาจารย์หมอลูกครึ่งไทย-อังกฤษมองผู้มาเยือนอยู่แล้ว เมื่อเห็นว่าเป็นประธานนักศึกษาหน้าตาสะสวยอย่างใบข้าว มุมปากก็ยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม“สวัสดีค่ะอาจารย์คริส” ใบข้าวยกมือไหว้“มาหาผมมีธุระอะไรเหรอ?”อาจารย์หมอหนุ่มหล่อวัยสามสิบสาม ที่พ่วงตำแหน่งทายาทผู้บริหารมหาวิทยาลัยมาด้วย เอ่ยถามนักศึกษามากความสามารถ ซ้ำยังสวยมากด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ใบข้าวไม่เสียเวลาแม้แต่วินาทีเดียว เธอบอกธุระของตัวเองให้อาจารย์หนุ่มทราบ และท่านสามารถแก้ไขปัญหาให้เธอได้ทันที ยอมยกห้องว่างในตึกของคณะแพทย์ ให้คณะของเธอใช้เป็นห้องซ้อม สำหรับงานมหาวิทยาลัยซึ่งจะจัดขึ้นในเดือนหน้า“ขอบคุณอาจารย์มากๆเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นข้าวไม่รบกวนเวลาของอาจารย์แล้วนะคะ สวัสดีค่ะ”อาจารย์หนุ่มมองตามแผ่นหลังของเด็กสาว ที่รีบร้อนออกไปทันที หลังจากได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการแล้ว ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอย่างอื่นเลย รวมถึงไม่เปิดช่องว่างให้เขาได้แสดงความรู้สึกอื่นในฐานะผู้ชายคนหนึ่งด้วย แต่ถึงอย่างนั้นความสนใจในตัวเธอก็ไม่ยอมลดน้อยลงเลย เมื่อโอกาสอีกเมื่อไหร่ เขาจะลองเผยความรู้สึกของตัวเองให้เธอรู