Bagamat determinado si Nathalie na umalis, hindi niya napigilang lumambot sa tono matapos marinig ang sinabi ni Calix. May halong lambing at pag-aalala ang boses nito, na tila ba ayaw pa siyang paalisin.“Okay, message me when you're done, ha? Go ahead na,” sabi ni Calix habang bahagyang natatawa. Hindi na niya kinaya ang kaunting pa-cute ni Nathalie.Mula sa gilid ng kanyang labi, hindi na niya napigilang mapangiti.“Uh-huh,” tumango si Nathalie at agad na lumabas ng opisina. Mabilis siyang sumakay ng kotse at nagtungo sa restaurant na pagmamay-ari ni Jillianfa.Pagkaparada ng sasakyan, tinangka niyang tawagan si Jillian para itanong kung anong kuwarto ang kanilang gagamitin.Pero bago pa man niya ma-dial ang numero, isang tinig na puno ng sigla ang tumawag sa kanya.“Miss Cristobal is here!” tawag ni Jillian mula sa di kalayuan, habang masiglang kumakaway.Napalingon si Nathalie sa pinanggalingan ng boses at nakita si Jillian na nakasuot ng simpleng puting dress, mukhang elegante ng
“Satisfied! Very satisfied!” masayang tugon ni Nathalie habang nakatayo sa harap ng floor-to-ceiling window kasama si Calix. “Ang serbisyo ni Mr. Mendoza, walang kapantay!”Napuno ng determinasyon at matinding layunin ang tingin nila sa isa’t isa habang pinag-uusapan ang kanilang plano. Sa mga mata pa lang nila, halatang pareho silang uhaw sa tagumpay.Ngunit sa susunod na segundo, biglang lumapit si Calix. Halos magdikit ang kanilang mga mukha, at diretso siyang tumingin sa mga mata ni Nathalie. May kakaibang tensyon sa pagitan nila, para bang may ibig ipahiwatig si Calix na hindi niya binibigkas.“Is that something to thank me for?” tanong ni Calix, bahagyang nakakunot ang noo ngunit may mapaglarong ningning sa mga mata.Ngunit hindi nagpatalo si Nathalie. Sa halip, marahan niyang tinulak ang noo ni Calix gamit ang daliri niya.“Mr. Mendoza, bayaran mo muna ‘yung utang mong pagkain sa akin bago tayo magsimulang magpasalamat,” aniya, malamig ang tono pero may halong biro sa mata.Pag
Habang abala pa rin si Calix sa trabaho, nagpasya si Nathalie na magpahinga muna sa opisina nito. Mula kaninang umaga ay hindi na siya tumigil sa pagtatrabaho, kaya naman unti-unti na rin siyang nakaramdam ng pagod. Sa totoo lang, hindi niya lubos maisip kung paanong si Calix ay tila bakal—walang kapaguran, walang reklamo. Para bang hindi nito alam ang ibig sabihin ng salitang "pagod."Ilang minuto pa lang ang lumipas, dumating na si Christian dala ang dalawang tray ng pagkain."Maingat ka, iwan mo na lang 'yan dito. Sige na, kumain ka na," sabi ni Nathalie habang inaayos ang mga pagkain sa mesa. Kita sa pagkain na ito ang pagkakakilala ni Christian sa panlasa ni Calix—piling-pili, puro magagaan at malinis kainin.Hindi na niya pinakialaman si Calix na abala pa rin sa harap ng laptop. Tahimik lang niyang inilapag ang pagkain at inaya si Christian na mauna nang kumain. Halata namang hindi pa rin namamalayan ni Calix ang pagdating ng pagkain o ng bisita."Kumain ka na!" biglang sabi ni
Lubos ang pag-aalala ni Nathalie kanina. Pero ngayon, galit na galit si Calix.Matapos ang mainit na pag-uusap nila ni Nolan, hindi na inintindi pa ni Calix ang magiging reaksyon ng lalaki. Tumalikod siya at diretsong lumabas ng restaurant, tangan-tangan si Nathalie sa kanyang bisig—parang hindi siya papayag na may mangyaring masama rito muli.Bagama’t seryoso at tila walang inuurungan si Calix sa naging harapan nila ni Nolan, paglabas nila sa restaurant ay si Nathalie lang ang inalala niya. Mahigpit ang pagkakayakap niya rito, ayaw niyang pakawalan, para bang natatakot siyang baka bigla na lang itong mawala.Pagdating nila sa sasakyan, saka lamang siya bumitaw nang bahagya.“Are you alright?” tanong ni Calix, ramdam sa tinig niya ang halong takot at pag-aalala. Halos ayaw pa rin niyang palayain si Nathalie sa bisig niya.Tumango lang si Nathalie at bahagyang ngumiti. “Don’t worry, I’m fine. Hindi niya lang matanggap. He’s still holding on to the idea na buhay pa si Catherine. He thin
Sa totoo lang, hindi lang si Nolan ang nakaramdam ng matinding pamilyaridad nang unang makita si Nathalie. Maging si Jessica ay napatigil din noong una niya itong nasilayan. Para bang may bumalik na alaala mula sa nakaraan. Ngunit mabilis niyang pinigilan ang sarili.“Imposible 'yon,” bulong ni Jessica noon sa sarili. “Matagal nang patay si Miss Adams. Hindi siya puwedeng magpakita rito.”Ngunit ngayon, habang kumakain sila ni Nolan sa kabilang mesa, hindi na niya mapigilan ang sarili sa kakadaldal tungkol kina Nathalie at Calix. Napuno na si Nolan.“Tumigil ka na nga,” malamig na putol ni Nolan. “Kung gusto mong umabot pa sa susunod mong kaarawan, huwag mo nang pag-usapan ang dalawa. Miss Adams man siya o hindi—wala kang pakialam. At huwag mong kalimutan ang napag-usapan nating dalawa.”Matalim ang tingin ni Nolan habang nakatingin kay Jessica. Kita sa kanyang mga mata ang inis at pagkasuya. Ayaw na niyang palalain pa ang gulo.Hindi na kumibo si Jessica. Mula sa pagiging matabil kan
Pagkasabi ni Nathalie ng pangalan ng dalawang tao, unti-unting nagbago ang tono ng kanyang boses. Nawala ang sigla sa kanyang mga mata, at tila may biglang bumigat sa kanyang dibdib. Ang saya kanina ay napalitan ng lungkot at inis.Kahit ilang araw pa lang mula nang huli silang magkita, hindi niya inasahan na muli silang magtatagpo sa ganitong pagkakataon—at sa ganitong lugar pa talaga.“Ang daming coincidence, no?” malamig na sambit ni Nathalie habang ibinaling ang tingin sa labas ng bintana. “Parang may mga taong sadyang ayaw talagang magpahinga. They just keep showing up.”Wala na siyang gana pang tanawin ang maganda sanang tanawin sa labas. Ibinaba niya ang tingin at marahang sumimsim ng tubig mula sa baso sa mesa.Napansin ni Calix ang pagbabago ng mood ni Nathalie. Dahil doon, lalong sumidhi ang pagkainis niya kina Nolan at Jessica. Para sa kanya, ang presensya ng dalawa ay parang multo ng nakaraan na ayaw lumayo.Sa kabilang banda, sina Nolan at Jessica ay kasalukuyang nasa fro