Sa pagitan ng galit, pagmamahal, at pagnanasa, may mga pusong muling mababasag.Lumakad si Claudine kay River. Tila naguhuluhan kung saang panig siya pupunta. “Claudine!” malakas ang tinig ni Hunter, halos dumadagundong ang bawat hakbang niya patungo sa kay Claudine.Nakatayo si River sa gilid ni Claudine, tila nakabantay na parang isang sundalo na handang ipagtanggol ang reyna niya. “Umalis ka na, Hunter,” mariing wika ni Claudine, pilit na pinipirmi ang sarili kahit ramdam niya ang panginginig ng dibdib. “Wala na tayong dapat pag-usapan.” Ngumisi si Hunter, mapait. “Wala na? Eh bakit hanggang ngayon, nakikita ko sa mga mata mo na ako pa rin ang hinahanap mo?” “Ano ba, Hunter?” singit ni River, napakapit sa balikat ni Claudine. “Tigilan mo na siya. Hindi ka na welcome sa buhay niya.” Humalakhak si Hunter, mapanukso. “Welcome? Sino ba nagsabing kailangan kong maging welcome? Kung gugustuhin kong pumasok sa buhay niya, gagawa ako ng paraan. At ikaw, River… hindi mo ako kayang
Ang malamlam na sikat ng araw ang unang gumising kay Claudine. Nasa loob pa rin siya ng sasakyan ni Hunter, nakahilig sa balikat nito. Ramdam niya ang bigat ng paligid—tila ang bawat paghinga ay may kasamang pagsisisi at kaba. Napakabilis ng mga pangyayari kagabi. Ang mga halik, ang yakap, ang pagputok ng matagal na pinipigilang damdamin. At ngayong mag-uumaga na, hindi niya alam kung paano haharapin ang katotohanang muli siyang bumigay sa lalaking siya ring nagwasak ng kanyang puso. Marahang iminulat niya ang mga mata, saka siya kumalas mula sa pagkakahilig. Agad naman itong napansin ni Hunter. “Gising ka na,” mahinang sabi niya, at pilit na ngumiti. “Maayos ka lang ba?” Napatingin si Claudine, malamig ang tinig. “Maayos? Hunter, sa tingin mo ba maayos ako pagkatapos ng lahat ng nangyari kagabi?” Napangiwi si Claudine dahil masakit ang pagitan ng kanyang hita. Sa isip niya, masyadong malaki si Hunter. Nawasak ang kanyang perlas. Umigting ang panga ni Hunter. . “Kung ang i
Malalim na ang gabi. Sa bawat liko ng kalsadang tinatahak ng kotse ni Hunter, lalo lamang kumakabog ang dibdib ni Claudine. Hindi siya makapaniwala na nasa loob siya ng sasakyan nito—muli, nakulong sa presensyang matagal na niyang pinipilit iwasan. “Hunter, pakawalan mo ako,” mariin niyang sambit, halos maputol ang boses. “Hindi mo puwedeng gawin ‘to. Hindi mo ako puwedeng basta dalhin kung saan mo gusto.” Mariin ang titig ng binata sa kalsada, hindi lumilingon. “Kung pakakawalan kita, babalik lang tayo sa parehong paikot-ikot. Hindi na ako makapapayag, Clau. Kailangan kong marinig lahat mula sa iyo—wala nang pag-iwas, wala nang pagtatago.” Napakuyom ng palad si Claudine. “Hindi ako laruan, Hunter. Hindi mo ako pagmamay-ari.” Sa wakas, lumingon ito. Namumula ang mga mata, at sa unang pagkakataon, nakita niya ang sakit sa ilalim ng matigas nitong anyo. “Alam kong hindi. Pero paano ko bibitawan ang isang taong minahal ko nang higit sa buhay ko? Kahit ilang buwan na ang lumipas,
MULING magharap sina Hunter at River. Hindi sinasadya—o marahil sinadya ng tadhana—na magtagpo sila sa labas mismo ng opisina ni Claudine. Kakaalis lang ng dalaga, pero naiwan sa parehong lugar ang dalawang lalaking matagal nang nagbabanggaan sa kanyang mundo. “Hindi ka ba talaga marunong mahiya?” bungad ni River, mariing nakatitig kay Hunter. “Paulit-ulit kang sumusunod kay Claudine. Hindi ba’t malinaw naman na ayaw ka na niya?”Galit na si River. Hindi na siya natutuwa kay Hunter dahil ginugulo na nito ang buhay ni Claudine. Kaya hindi kaagad makapag-move on si Claudine at hindi siya makaporma ng ayos. Bahagyang ngumisi si Hunter, nakasandal pa sa poste na tila ba walang mabigat sa kanya. “Ayaw niya? O ikaw lang ang may gustong paniwalaan ‘yon?” Sumiklab ang mata ni River. “Huwag mong gawing laro ang damdamin niya. Nasaktan mo na siya noon, hindi ba’t sapat na ‘yon?” Lumapit si Hunter, halos magkadikit na ang kanilang mukha. “Kung sapat na, bakit sa bawat sulyap niya, ako pa ri
Tahimik ang buong paligid nang makaalis si Hunter noong araw na dumating ito sa bahay ni Claudine. Ngunit sa puso ng dalaga, walang katahimikang naiwan. Ang bawat tibok ng kanyang dibdib ay tila alon na sumasalpok sa pampang—magulo, magaspang, walang direksyon.Nasa tabi niya si River, nakaupo sa beranda, ngunit ramdam niya ang malamig na distansya na ngayo’y unti-unting namamagitan sa kanilang dalawa.“Clau,” basag ni River sa katahimikan, malumanay ngunit puno ng bigat, “kung kaya mong sabihin sa akin nang diretso… mas gugustuhin kong marinig mula sa iyo kaysa sa iba.”Napapikit si Claudine. Tila lumulubog ang dibdib niya sa bigat ng mga salitang iyon. Alam niyang hindi na niya kailangang hulaan ang ibig sabihin ni River.“Siya pa rin, ano?” dagdag pa nito. Hindi na tanong iyon. Isa na iyong kumpirmasyon.Huminga siya nang malalim, pinilit ang tinig na huwag manginig. “River… sinusubukan ko. Sinusubukan kong buksan ang puso ko para sa iyo.”“Pero hindi sapat,” putol ni River. “Hindi
CLAUDINE “Claudine…” Mahina ang boses ni River habang nakatayo silang dalawa sa ilalim ng punong mangga, sa gilid ng bahay ng dalaga. Malamig ang hangin ng gabi at tanging mga alitaptap ang nagbibigay ng liwanag. Nag-angat ng tingin si Claudine, bahagyang kinakabahan sa titig ni River. “Ano iyon?” “Pwede ba kitang hingan ng pabor?” maingat na tanong ng binata. Tumango si Claudine, bagama’t ramdam ang panginginig ng dibdib. “Anong pabor?” “Subukan mo…” huminga nang malalim si River, “…subukan mong ibaling ang puso mo sa akin. Kahit kaunti lang. Kahit hindi agad ngayon. Basta subukan mo, Claudine.” Nabigla siya sa narinig, hindi nakasagot agad. Ngunit nang makita ang tapat na mga mata ni River, parang may bahagyang luwag sa kanyang dibdib. Matagal na itong nariyan—hindi siya iniwan. “River…” mahina niyang sambit. “Hindi ko alam kung kaya ko.” Ngumiti si River, pilit na pinatatag ang boses. “Hindi ko hinihingi na mahalin mo ako agad. Ang hiling ko lang, bigyan mo ako ng pagkaka