Chapter 1

Help is available, speak with someone today. National Center for Mental Health Crisis Hotline call 09xxx-xxx-xxxx

"Tsk, damn it!" napabuntong hininga na lamang ako ng wala kong makuhang sagot mula sa g****e.

Nakaka-frustrate naman 'tong trabaho na 'to pero wala akong choice, kasi in the first place pinili ko 'to, deserve ko 'to, so magdudusa ako.

"Ano yang mukhang yan? Para kang ilang beses na na-reincarnate pero kada buhay mo nai-scam ka at puro pagdurusa nalang," komento ni Rookie.

"Rookie..."

Hindi ko namalayan na nakapasok na pala sa room namin si Rookie, ganon na ba ko ka-stress at di ko naramdaman kaagad ang presensya niya?

"Hoy! Ano sabi yon? Alam mo par, ayan yung nakakaasar sayo eh gawain na gawain mo tatawagin mo pangalan ko tas ma o-out of space ka na naman. Okay ka lang ba? Ano bang problema? Wag mo sabihing tungkol na naman 'to sa babae? Alam naman nating dalawa mas matinik ka pa sa bangus pagdating sa mga babae," walang preno niyang sabi at di ko mapigilang humugot ng malalim na hininga.

Sa dami ba naman ng sinabi niya, walang preno kung magsalita ako pa yata ang mauubusan ng hininga.

Ramdam kong may kanina pang nangangalabit sa kanan ko at ng lingunin ko ito,"Lester, who's he? Do you know him ba?"

"Yes, he's Rookie C. Lecyu," sagot ko at nagpatuloy sa pag tap sa cellphone. "Isang rich boy and walang planong mamatay, so boring."

Halos pabulong ko na iyong nasabi ngunit narinig pa din ni Rookie kaya naman na predict ko na babatukan niya ako at kaagad ko naman itong naiwasan.

"I was just kidding, chill bruh," natatawa kong saad. "Don't tell me kumukulo na dugo mo sakin, it was just a joke and I'm wondering why i always get to your nerves?"

"Tsk, ayusin mo nalang trabaho mo kaysa magsalita ng mga walang kwentang bagay," turan niya.

Mula sa kinatatayuan ko dumukwang ako palapit sa kaniya at halos ilang inch nalang ang gap sa pagitan ng mga mukha namin. "I'm so sorry, wifey."

Malumanay lang ang pagkakasabi ko para sana asarin siya at mabawasan ang stress na nararamdaman ko.

He's one of the reason din naman kung bakit ako na i-stress ngayon.

It was chaotic, we involved in a fight with gangs and he blamed me for that. To his avenge he did the thing the least i hate.

FLASHBACKS

"Par, my labidabs were even," he said with lopsided smile.

I wonder what he's talking about and only to find out, "Mr. Shichi, about deaths, suicides, and mental health ang isusulat mo for our journalism week."

Napalingon ako sa pinanggagalingan ng pigil na humahagikhik sa tabi ko.

"Dude, what the fuck?!" frustrated kong bulyaw sa kaniya.

Napasabunot nalang ako at panay ang buntong hininga. "Were even now, i thought my hubby would like it. Ah Lester I'm so sad, comfort me--"

Sinamaan ko lang siya ng tingin at tinungo ko na ang exit door pero bago ako tuluyang makalabas, "When is the deadline?"

"Ah ano ahm sa-sa monday 5pm," kabadong sagot sa akin ng student informant.

"Wife, please-"

He cut me off immediately and ang huling nagpatayo ng balahibo ko ang boses niyang nanlalandi. Kaya ni Rookie mag change ng voice and ginagamit niya 'to to prank me.

I'm not denying it he got me a lot of times, he was amused to see disappointment on my face.

"Yes, hubby!" I wave my hands to inform them i was saying goodbye with a cringey expression and feeling because of what Rookie's said.

"Earth to Lester stop harassing me!" napabalik ang diwa ko sa reality ng ang mainit na hangin ang dumampi sa mukha ko matapos niya kong bulyawan.

Tuloy pa din ang paglapit ko para mas maasar siya at panay naman ang iwas niya at panay ang atras, why so defensive Rookie? Hmmm hindi kaya dahil...

"Stop, Lester!" bulyaw niya sa pagmumukha ko. "You're not funny, agang aga. Ilayo mo sakin yang mukha mo!"

"Goodmorning wifey! Aw kaya ba mainit ang ulo mo ngayon, I'm so sorry i failed searching on tutorial about how to die," pang aasar ko at kita ko ang pamumula ng mga pisngi niya.

Pinulupot ko naman ang mga braso ko sa bewang niya para magkalapit ang aming katawan. And tama nga mas mabilis pa sa alas kwatro nagkaroon kaagad ng mga ingay at pangungutya dahil sa ginawa ko.

"Let go, Lester. Can't you see the answer to your question? You're harassing me, idiot!" Kunot noo lang ang tinugon ko at dahan dahan kong inalis ang nga braso ko na nakapulupot sa bewang niya.

Umatras din ako ng bahagya para magkaroon ng maliit na distansya sa pagitan namin. "What are you saying?"

"You're so clingy!" sigaw niya pa.

Matagal ko ng kaklase si Rookie, dahil sa di kapayatan di rin katabaan niyang katawan at halos maabot niya na din ang tangkad ko ngunit mas maputi siya sakin na parang wala siyang dugo pero ganon na talaga ang kulay niya dahil may lahi siyang baniyaga.

Madalas siyang naasar hindi naman to the point na pinapahiya siya, biruan lang na isa talaga siyang babae ngunit nagkamali lang ng pagdevelop sa kaniya dahil rush.

Well, di sakin yang galing joke na yan. Kasi kung ako ba naman asarin ng ganyan iiyak talaga ako.

"Don't make a scene, and can you please go to a doctor to check yourself, you crazy suicidal maniac!" Dumapo sa makikisig kong dibdib ang dalawang palad ni Rookie at agresibo niya akong tinulak. Napaatras lang ako ng kaunti, sanay na ako sa mga tulakan serye.

"Woah! Maniac ka pala Lester eh!" singit ni Rogelio na kakapasok lang sa room.

Ramdam ko ang susunod na mangyayari. Kahit kailan talaga hindi na ako nagkaroon ng katahimikan.

Ow background check about Rogelio? All i know is he is troublemaker and everything in his environment pinag t-trip-an niya.

"Damn pare! Payag ka non? Rooka respect our boss naman, he's so gentle na nga sayo eh. And-" Isa pa 'tong si Ace, nanggagatong pa. Nilingon ko ang gawi ni Rookie at nakayuko lang siya at parang estatwa na nakapako sa sahig ang sapatos niya.

Lumapit si Bjorn kay Rookie at umakbay. "Rogelio's right, ikaw palang ang babae na medyo aggressive ha. So you don't want a gentleman who's a sweet and gentle?" napuno ng malalakas na tawanan ang buong room sa tinuran ni Bjorn.

Si Rogelio, Ace, at Bjorn ang pinaka number 1 na mapang asar sa loob ng classroom. Wala silang pinipili, oras, lugar, tao, babae o lalaki, students o guro, guard, janitor, and other staff ng university.

"Yameru!" Isang boses na malambing at napakasarap sa tengang pakinggan ang pumiyok matapos niyang sumigaw.

Natahimik naman ang buong tao sa room at ang tingin ng lahat ay nasa babaeng nakaakap na ngayon kay Rookie.

Ah, comfort. Kagaya ng boses niya nakaka-comfort naman talaga. Ilang segundo lang ang itinagal ng katahimikan at napuno na ulit ito ng mga halakahak na parang wala ng bukas.

"Ya-ya-" hindi matapos tapos ni Rogelio ang kaniyang sasabihin dahil namimilipit ito sa sakit ng tiyan dahil sa kakatawa.

"Hoy! Babae-"

Hindi na natapos ni Rogelio ang sasabihin niya ng may malambing at mahinhin na boses ang sumigaw.

Ah so cute, ganon pala talaga magalit ang mga shy type person kahit anong sigaw nila hindi sila paniniwalaan na galit dahil ang lambing ng boses nila.

"May pangalan ako!" pabalik sigaw ng babaeng tinatawanan ng lahat.

"Eh? Walang may pake, pero dahil napatawa mo kami ng sobra kaya naman tatatantanan ka namin for today and tomorrow pati yang si Rookie, after non we're going back to normal," sunod sunod na saad ni Ace at saka nagpatuloy sa pagtawa.

Ganon na nga lang siguro kalungkot ang buhay nila kaya ginagawa nilang katatawanan ang ibang tao, ang pagkakamali o sa tingin nilang flaws nito at higit sa lahat tingin nila joke ang lahat ng nasa paligid nila.

They're hopeless. Yes, they're really are.

"Normal? Ang alin? Saan? Kayo? O tayo? Kami lang dito ang normal, tinatawag niyong normal yang sarili niyo?" napatigil ang lahat sa pagtawa maging ang iba ay napatuon ang atensyon sa babaeng puno ng katapangan at walang singtalas ng dila na magdadala sa kaniya sa kapahamakan.

Pumagitna ako sa kanila at pilit na inaawat ang dalawang panig na gusto yata ng dibdiban serye. "Hey, stop it! Enough-" pang aawat kong muli ngunit di ko pa din magawang tapusin ang sasabihin ko dahil palakas ng palakas ang mga boses nila at ibang ingay.

Isang lagitik na tunog mula sa isang palad ang bumalot sa loob ng room namin at sa pangalawang pagkakataon natahimik ang lahat.

"What's your problem?" I'm in still state of shock dahil sa natanggap kong sapak mula sa babae.

I stared at her face with my wide open eyes and "o" lips expression, but don't you all worry I'm still handsome and cute. Small things in me.

I never encountered a girl like this before, siguro kahit sa past life ko kung meron man. She's so strong, yes she really is but there's no room for her arrogance. Unless, she wants to face death at an early age.

"Lester, get out on my way. Let me punch this girl for once. Para malaman niya kung saan lang siya dapat lumugar." Furiously Rogelio said as his fist were ready to punch someone- and that's the girl.

But what amazed me is i never see this girl flinch as if she used to it. "Umalis ka diyan kung ayaw mo maging taken yang sapak na natanggap mo."

Mga ayaw magpatalo, paano magkakaintindihan kung ang bawat isa ayaw magbigay ng chance makapagsalita ng ayos ang iba. Ah kids nowadays.

Umatras nalang ako dahil wala din naman patutunguhan 'tong pag awat ko sa kanila. Tataas ng pride, saan ba sila nag hoard ng pride powder and pride detergent.

"Why you look so stress? You're the reason of this commotion stop pretending, it's disgusting!" may diin at pabulong na sabi ng isang babae na dumaan sa gilid ko.

Hindi ko na nakita ang mukha ng nagsabi sa akin ngunit enough na yung lakas ng boses niya para madinig ko. Hindi ko napansin kung galit ba ito basta may diin lang ang pagkakabigkas niya. Napatungo nalang muli ako at humugot ng malalim na hininga.

"I don't make any enemies, damn I'm looking for a tutorial on how to- wait it bothers me who's that girl," saad ko sa sarili ko, nanghihinyang ako dahil nakatuon lang ang nga mata ko sa mga kaklase kong nagpapalitan ng mga salita, ni isa sa kanila walang nakakatapos magsalita dahil naguunahan sila at nagsasabayan sa mga bangayan.

So childish grow up people.

Hindi ko man lang nagawang lingunin kung anong kulay ng ID lace ng babaeng dumaan sa gilid ko. Nevermind nalang.

Gathering the god of wind, fire, and soil- I'm just kidding i just felt exhausted dahil sa kanila. Go Lester you can stop them, so nice I'm really an independent man cheering myself always. "You, woman there enough-"

She's aggressively look at me and "di makapaniwala sa narinig" expression was written all over her face. "--enough?! Eh dahil sayo nabu-bully 'to si Rookie-"

"-that's not my fault!" pabalik kong sigaw sa kaniya.

"Ha! Then why they bullying him? I thought you and him were friends?"

"It's none of your business!" Everyone in the room shocked because of what i said. Even me myself i didn't expect i said it with a cold voice, tinalo pa ang snow sa ibang bansa sa lamig.

"I know it's none of my business pero respeto naman. And kayong tatlong ulupong, alam niyo pala yung word na normal eh hindi nga kayo normal!"

"Shut up, woman!"

"Wo-woah!" Nang aasar na saad ng babae at itinaas niya ang dalawa niyang kamay na parang magsu-surrender na. "Oh what a life so scary!"

"Bullshit!" turan ko. I want to end this fight as soon as possible pero mukhang malabo.

"Normal in ohio!" gatong pa ng babae at akmang susugudin siya ni Ace ng harangin siya ni Rogelio.

"Get off, man! I will show this girl what she talking about." Halakhak ang isinagot ng babae sa galit ni Ace sa kaniya.

"Oh really? So scary, really. Ito tandaan niyo, once na may makarating saking balita patungkol sa pambu-bully niyo kay Rookie, ipaparanas ko sa inyo yung pakiramdam-"

"-eh don't be ridiculous babae-" singit muli ni Ace. So, naka-recover na siya sa katatawa at galit niya na halos ikamatay na niya kanina.

"-may pangalan sabi ako, just remember this-" tumayo pa siya ng tuwid na at ramdam ng mga kaklase ko ang lakas ng loob niya.

Walang takot, kaba, at hiya. Wow mahinhin ang boses at mahiyain pero pag sa ganitong sitwasyon para siyang tigre handang sumakmal.

"Please stop na, hayaan mo na sila. Thankful ako na sinave mo ako lalo lang yang manggugulo kapag di ka pa tumigil." Mahigpit ang yakap ni Rookie sa babae, kanina niya pa din itong inaawat ngunit hindi siya pinapansin nito rather hindi siya napapansin nito.

"Okay ka na ba? Ano pang ginawa nila sayo?" Inilibot niya ang mga mata niya sa buong katawan ni Rookie para i-check kung wala bang galos o ano.

Hindi naman sila ganon ka brutal pero enough na para magtangka kang magpakamatay. Words can kill, you know.

A gentle smile shows in Rookie's lips as he stared at the woman. His gazed reassuring the woman that he is really okay.

"Okay na ako, salamat!"

A woman blow a relief sighed. "Good to know."

"Hayaan mo na sila mauubos lang ang dugo mo kung patuloy mo silang papatulan. Wala naman silang ibang magawa-"

"Well it's not good too to let them do they want. Making people fun in their eyes." Her determination to stop those bully she's really strong huh.

"I understand you, but..." hesitation consumed Rookie.

"It's fine, I'm fine so stop worrying we need to teach them a lesson."

That woman is not just a woman, i always see her in school. Everywhere in school. She's so shy, she's speaking only when she ask and wala pang 50 sentences ang nasasabi niya sa buong araw sa school.

At first, she's good enough for my first impression na shy type siya and tahimik lang. Madalas din siyang maasar ngunit hindi ko inaakala na one day, and that one day is today she stands for someone and speak.

Well nakaka-impress naman. Specially those beliefs that she always pursue and fighting for, a fair justice for our school and its students, an encouragement she showed us to stand to our feet and don't let anyone 'to humiliate ourselves.

This was my first time in my life i saw a hero? Well not bad to call her a hero. She stand and defending someone from humiliation. As they goes saying not all heroes wearing a cap it's just that... It's simply

A woman.