THE OTHER GUY

Chapter Four

Coffee’s POV

Today is Saturday. I greeted myself,

'Happy day, Saturday, always smile Coffee!'

Every Saturday is nothing special, but because of school works, excited lagi akong mag Saturday because it means one thing. 

Rest day. Yehey!

Oh diba hindi lang sa mga may trabaho ang rest day. Pati na rin sa mga estudyante, sa iba di na nila kailangan mag rest day, dahil bawat segundo nagpapahinga naman sila. 

Hindi lahat. 

Nakabawi-bawi na rin ako ng lakas, nakaupo ako ngayon sa isang upuan ko dito sa aking terrace. Napakaganda ng tanawin sa labas. Hindi man ito ang tanawing makikita mo sa mga probinsya dahil puro nagsisitaasang mga building ang matatanaw mo dito. Kalsadang dinadaanan ng mga sasakyan. Sa pagsimsim ko ng apple juice bigla kong naalala ang nangyari samin ni Yanz. Hays. Gwapo. Wutt?

Mula ng makalabas ako sa clinic huling beses na namin yon naging topic. Ramdam ko rin ang pag-iwas nila sa topic na yun, marahil ayaw lang nilang maapala ko iyon, dahil kahit sino naman masasaktan at matatakot sa nangyari at ang posibilidad na maulit ito. 

Pero ako? Weird man. Wala akong takot na nararamadaman sa kanya. Bagkus, kaligtasan. Aaminin ko nakakatakot sya para syang manglalapa ng buhay. 

It’s hard to forget his face. Ikaw ba naman makakita ka ng anghel na demonyo:).

Despite of what happened to us, I don’t know why I no longer mad at him or even hate him for what he did to me. Is it because I am afraid to him? Nah. Or even he did not apologize to me, I choose to forgive him. That’s crazy! I just defend myself. And because I forgive him, my heart beats so fast. But I should feel the opposite reaction. 

Since hindi muna ako pinapasok ng mga prof ko para makabawi ng lakas, bumibisita nalang sila Sabrina at Johnny sa condo ko. At ngayon kakaalis lang nila, at ako naman ay tumayo na upang maglilinis ng unit ko. 

Saturday ended with pure cleanliness and I just read the book. The next day I did, the morning rituals, rested, and read the old lessons and upcoming lessons. So that I can catch up with the lessons I missed when I was absent. 

Monday morning, I was waiting for my friends to come, i saw the students looking at me. I crouched down as I walked into the room. All the students looked at me, even my classmates were grumbling but I ignored them. Too early to ruin my day. 

I just took the book I was carrying and pretended to be busy reading. A minutes passed when i see a hope that coming. I breathed as sign of relief when I heard the voices of Johnny and Sabrina, who immediately greeted me good morning and went to my seat. 

“Good morning Johnny, Sabrina!” Masayang bati ko rin sa kanila habang kumakaway pa. 

Napangiwi si Johnny, “Jenny nalang not Johnny, masayadong maton ang datingan. Parang Johnny Bravo” Sabi nya habang kumukuha ng upuan. 

“Hahahahahahahaha, why naman? Goods sounds naman name mong Johnny,” nang-aasar na tinig ni Sabrina 

Natawa nalang ako sa kanilang dalawa.  Ang aga-aga nag-aasaran na agad sila. Hindi na naftagal ang aming usapan at ang kanilang asaran dahil ilang minuto lang ang lumipas dumating na ang prof namin at nag pa quiz muna bago nag discuss. 

Sa discussion namin sa unang subject, hindi na minention ng prof namin ang nangyari. Sa labas naman nang makita nya ako, kinamusta ya ako, nahihiya ako para sa nagawa ko sa school nito. Hindi ko rin alam saan ako nakakuha ng lakas ng loob para gumawa ng gulo. 

Madali lang ang discussion at halos lahat kami ay nakakuha ng perfect score sa quiz, dahil bago pa ito i lesson nabasa na namin ito at inaral.

Sabi nila, kahit estudyante ka dapat hindi ka lang nakaasa sa nagtuturo sayo. Dahil kahit anong turo nan kung hindi mo sasabayan sa pag-alam, wala kang matututunan. 

Ganito sa college. Una palang alam kong nakaka excite dahil maging ako naramdaman ko yon. Yung magkaroon ka ng sweet spot sa university, yung malibot mo at mamangha sa bawat makikita mo dito. Yung mga magiging kaklase mo na tutulong sayo, at yung mga magihing kaibigan mo dito ng pang habang buhay. 

Sa una nakakatakot dahil hindi mo pa naman kilala sila lalo na kung may phobia ka sa tao o kaya di ka sanay sa tao. Pero kalaunan kasabay ng mga nagagawa mong pagkakamali ay natututo ka. 

"Understand class?" nakangiting tanong ng aming guro

"Yes, Miss," sagot naming lahat

"Sabi ko naman sa inyo basic lang to. ACCOUNTING LANG TO! BASIC TO, BASIC," bakas ang mataas na kompiyansa sa boses ng aming professor. 

"Eh, Miss baka nga po first and last basic na to sa Fundamental of Accounting," sabi ng isa kong kaklase na lalaki.

"Kaya nyo naman yan. Kayo pa ba? Tingnan nyo halos lahat kayo ay naka 100 sa unang quiz," nakangiting sabi nya sa amin

Totoo yon, 100 item sa quiz. And wait! There's more! May twist. May problem, analyzation agad at may balance sheet. But thankfully basic lang sya. Hindi to scam. Ito lang. 

"Grabe naman yan Miss, parang di mo kami mahal ah," kunwaring nalulungkot sa saad naman ng isa ko pang kakalase

"Oo nga Miss," segunda ng isa

"Advisory mo kami, Miss." 

"Grabe naman yon Miss,"

"Ano ba kayo? Para naman sa inyo yon e. Mahal ko kayo, kayong mga estudyante ko. Kahit napakiingay nyo at madalas akong ma i stress sa inyo," tatawa-tawang paliwanag ng aming prof

"Ganon ba Miss?"

"Sorry na Miss, heto lang kami--"

"Ganito lang kami Miss,"

"Di naman kami minamahal ng iba,"

"What?" sabay-sabay na tanong namin

"Hoy! Bartoleme ano bang sinasabi mo dyan?"

"Nadadala na si Miss. Ikaw lang sumira. Buset ka!"

"Ayan! Jowa pa ha! Rpw pa more. Looking for love here"  nang-aasar ang tinig ng isa kong kaklase at inarko nya nag kanyang labi sa nakakalungkot na itsura habang medyo nakairap ang kanyang mata.

Nagtawanan naman kami sa klase dahil sa nakakatawang ekspresyon ng kaniyang mukha at ang palitan ng kanilang mga salita at pang-aasar. Maging ang aming prof ay nangunguna sa may pinakamalakas na tawa sa loob ng aming classroom.

Pinuntahan naman kami ng isang estudyante mula sa kabilang room para sabihing wag masyadong maingay, pero bago nya matapos ang kanyang sasabihin, natawa na sya ng malakas dahil sa isa naming kaklase na pinapngit ang kanyang mukha. 

Imbis na manahimik na kami lalo kaming nagtawanan dahil sa tawa ng estudyanteng galing sa kabilang room. Napakalakas at nakakatawa ang kanyang tawa.

Johnny's POV 

What about these two who even beat the balloon by over -floating, I was the one who volunteered to buy food on the canteen. Because Coffee doesn’t want to go down. Sabrina and I did the same to avoid the echoing frogs of students at this university. 

Mga echoserang chismoso at chismosang palakang estudyante. Galing sa mayayamang pamilya kung mangalap ng chismiss para di pinalaki ng tama. Gigil nyo beauty ko!

Tumigil ako sa pag-iisip at tinitigan ang dalawa. Napakalalim naman masyado ng iniisip nila. Ano bang sinisisid ng utak nila ngayon? Kanina lang sa loob ng room ay puro kami tawanan at asaran. Tapos ngayon nakakapagtaka na ang tahimik naman ng dalawa. 

I have a bright idea, 

One,

Two,

Three,

"Ay kabayo na palakang daga na pusa sa aso ni maria at si mario may iba na!" Panggugulat ko sa kanila habang ang kamay ko ay humawak sa balikat nila.

"Aaahhh! Si mario kalabaw na pusa," sigaw naman ni Coffee

"Omygod! Where is na yung kabayo na frog who's mario and maria what pusa and dog is maria and iba na," tuloy-tuloy na sabi ni Sabrina at napahagalpak akong ng tawa

"A-ano ba k-kasing i-iniisip nyo-hahahahaha, bat ang lali-hahahahaha. K-kabayo na frog hahahaha. May pangit palang side ang ka conyohan mo. Actually, pinilit ko lang i absorb yung sinabi mo para maintindihan ko hahahaha. Kalabaw na pusa hahahahahaha ano yon Coffee?" Nakahawak na ako sa aking tiyan dahil sumasakit na ito sa labis na pagtawa. 

Sinamaan ako ng tingin ni Sabrina saka sya nag pout. Si Coffee naman ay kanina pa nakakunot noo. Isa lang ang ibig sabihin nito hindi nya na gets at nagdadalawang isip pa sya kung magtatanong. Natuto na rin siguro sya sa amin ni Sabrina dahil madalas kaming mag-asaran at sya naman ay walang maintindihan dahil naka serious mode sya, ngayon ay dagdag isipin nya pa kung kami ba ay nag-aasaran o hindi. 

Tumigil na ako sa pagtawa, pero hindi ko pa rin maiwasang mapangiti dahil sa reaksiyon nila sa panggugulat ko.

“Hoy! Kayong dalawa ano bang tumatakbo dyan sa utak nyo?” I asked jokingly 

“Wala,” sabay na sagot nila.

“Weh? Real ba?” pang aasar ko kay Sabrina. Ngumisi ako sa kanya akala nya di ko sya gagantihan sa pang aasar nya sakin 

"Ikaw Coffee namimiss mo na si Yanz no?” I teasingly asked 

Natahimik naman sya bigla at yumuko kaya agad kong binawi ang sinabi ko 

“Im sorry I was just teasing you, I become insensitive. Sorry,” hingi ko ng paumanhin sa kanya habang inabot ang kanyang kamay na nakapatong sa lamesa ng aming upuan. 

She looked up at me  mula sa pagkakayuko ay nakita ko na pulang-pula ang mukha nya. Hmmm. 

Is she blushing?

Immediately my expression changed, from apologetic look to a teasing one. 

Something’s fishy. Bwahahahahahahaha. Sa mga bad boy pa talaga e noh? 

“Aba! Teka wag mong sabihing may crush ka na don? Pagkatapos ng nangyari sa inyo?” my voice was full of curiosity 

“H-ha? W-wala,” Pailing-iling na sagot nya 

Defensive ang lola nyo, hay nako! 

"Ano yan love at first fight?" tanong ko sa kanya.

“Hahahahahaha why naman ba Johnny- este Jenny, what’swrong ba doon?” Natatawang tanong ni Sabrina, aba teka mukhang pagtutulungan ako ng dalawa 

“Wala naman,” I gave my sweetest smile to Sabrina. “Ikaw ba? Love at first cry?” Taas kilay na tanong ko. She immediately blushed. 

“Huy! Kayo ha baka mamaya mag away na talaga kayo, tigil na nga sa pang-aasar,” mahinhin na sabi ni Coffee. 

“Girl, di ko kayo aawayin. Natatawa lang ako, bakit kayo may pa ganyan, samantalang mas maganda naman ako sa inyo, hmmp! Nakakatampo ka kupido,” mahabang sabi ko na tinawanan lang ng dalawa. 

“Ikaw Jenny ha wag mong ipagkakalat ay nako, isusumpa kita pati si kupido na wag kang magka love life,” sabi ni Sabrina 

Ay shookt ang beauty ko, kahit isumpa mo ako walang effect yan, girl sa ganda kong to, ahaa! No, no, no, no. May lahing pa yatang mangkukulam si Sabrina. 

At ako galing sa lahi ng mga dyosa at diwata. 

“Sab, walang effect yan sa akin. Ganda ko pa lang,” buong kompiyansa kong sabi. 

Napa oooh nalang silang dalawa at literal na nag form ng ‘o’ ang kanilang labi sabay tumawa nalang ng tumawa. So mean. 

Maya maya pa natapos na ang recess at dumating na ulit ang prof namin. Nag iwan lang sya gawain dahil may meeting daw sila, hindi pa kasi totally maayos ang schedule at wala pa ang ibang subject namin. 

“Sab, tama ba sagot ko dito? Tingnan mo nga,” Inabot ko kay Sab ang papel ko. Lumingon naman ako sa likod, “Coffee, tapos ka na?” tanong ko kay coffee 

“H-ha?" Nauutal na sagot nya habang kakamot-kamot sa ulo. May kuto ka ba te? Ano bang nangyayari sa kanya? Okay naman na sya. Fully healed naman na sya.  

“H-ha?” Panggagaya ko sa kanya. “Tanong ko kung tapos ka na, patapos na kami ni Sab. Ikaw ba?” tanong ko ulit sa kanya. Walang mangyayari kung aasarin ko sya, mukhang malayo ang biyahe ng utak nya ngayon. Hays.

Umiling lang sya, “Bakit?” Kunot noong tanong ko, nakapagtataka naman. Si Coffee? Sya na mas mabilis sa amin magsagot tapos di pa sya tapos ngayon? Saan ba patungo lipad ng utak nya? 

I was about to ask her again, but the glee of my classmates caught my attention. 

Bigla nalang nag ingay ang mga kaklase ko at napatingin ako sa pinto. Oohhh my lips form in ‘o’ 

Pangalawang demonyo—este gwapo. 

Ang crush ni Sabrina, kaya pala. Gwapo e kaya talaga namang titilian. Lumingon ako kay Sabrina at as expected ang ngiti ng conyo girl nyo abot bunbunan. 

Napailing nalang ako. 

Sabrina's POV

*Dugudug dugdug dugudug* Naririnig ko sarili kong heartbeat. Owemjiiii lord, why so bait mo po sakin. Maganda na po ang araw ko dahil okay na si Coffee but lalong gumanda ng pumunta dito si 

Lewis Montarde... Kyaaaaahhhhhh!!!

Sya yung lalaking nagbigay sa akin ng panyo, huhuhu. Ampogi. Batiin ko kaya. Oh right! Go Sabrina kaya mo yan! Pag chi-cheer ko sa sarili ko. 

“H-hi-“ Naputol ang sasabihin ko ng lampasan nya lang ako. Ilang segundo pa akong nakatanga at ang kamay ko sa ere. 

Medyo napahiya ako don. Medyo lang. 

I feel pain. I smiled awkwardly sa mga kaklase kong nakatingin sa akin, pero hindi sila nag pokus sa akin kundi sa likod ko. Lumingon ako at nakita ko si Coffee na nakatingala kay Lewis, why naman ganon? 

Hindi nya ba ako napansin? Duh? Ganda ko pa lang, kapansin-pansin na.

Inosente lang na nakatingin si coffee kay lewis at tila di maintindihan bakit nandoon si lewis sa harap nya. Ultimo ako di ko ma gets, di man lang ako pinansin. Hmmp! 

Narinig kong magsalita si Lewis. “Hi,” nakangiting sabi ni Lewis kay Coffee. Nakaramdam naman ako ng kirot sa dibdib ko. 

Boses anghel na sana kaso di sa akin nag hi. Bumuntong hininga nalang ako dahil sa nararamdaman kong lungkot. 

“Are you okay Sabrina?” Rinig kong bulong na tanong sakin ni Johnny. Napalingon naman ako sa kanya na kanina pa pala nakatingin. 

“Yes naman, why?” Kunot ang noo at pilit na ngiting sagot ko kay Johnny. 

“I can tell girl!" Taas kilay na sagot sa akin ni Johnny  

Doon ko na inilabas ang lungkot sa itsura ko at mahina akong nagsalita para di kami marinig ng iba, “Why naman kasi si Coffee, ooh! Maybe he’ the one na tinutukoy ni Coffee. But hindi nya ba ako na remember? I just want to say hi and balik his panyo but he seems that di nya ako nakita,” Pabulong na sabi ko and I was about to cry. 

Why I'm getting emotional? Nahahawa na ako kay Coffee, I laughed sofly to myself... This is not the first time na mangayri sa akin to but I don’t know why I feel this. Hmmp! Marami namang nakapila so bakit ako iiyak dyan. Kung di nya ako pinansin e di don’t. 

“Coffee, I forgot to Introduce myself to you last week when I visit you, and talk to you,” halata sa boses ni Lewis na masaya ito. 

Nakatingin parin ako sa kanilang dalawa habang mahigpit ang hawak ko sa aking ballpen. Hindi sumagot si Coffee sa kanya, kaya naman napakamot sya sa kanyang ulo.

"Ahm ahm,” wait, kinakabahan ba sya? Si Lewis Montarde kinakabahang magpakilala. Ay weh? 

“I'm Le-“ I could hear him cut off and a woman's voice took over 

“Lewis Montarde,” Coffee and her soft and gentle voice. 

Hmmp! Tsk, duh! W-wait. Di man lang pinatapos. Hmmp!

My eyes widen at what enters my mind. W-wait, b-bakit  ako naiinis kay Coffee? Wala naman dapat na ikainis. Sinabi naman na namin kay Coffee na yung other guy na kumausap sa kanya at nag abot ng panyo sa akin ay possible na iisa at tama ako, kami ni Johnny. Walang iba kundi si 

Lewis Montarde. 

Small world, I mean small University kahit napakalawak nito. Isa sa nangungunang maganda at malawak na University sa Manila. Anyway, kahit anong taboy ko sa naiisip ko pilit pa ring bumabalik. Aaaarrgggghhhh! 

Bakit kay Coffee nagpakilala sya, sa akin hindi. Nanlulumo ako, baka nga na turn off sya dahil ang pangit kong umiyak. Oh no, no. Duh? Sabrina B. Montiz to, noh! Mabait, matulungin, thoughtful, at matalino, at maganda na sexy pa. 

Aarrrghhhh! Ano bang nangyayari sa akin. Nahuli kong nakatingin ang isa naming kaklase at sinamaan ko ito ng tingin dahil nababadtrip na ako. Agad naman itong natakot at nag iwas tingin. 

What’s happening to me? Why did I do that? 

Lewis's POV 

I finished my school works, activities, and quizes and I already passed it when Coffee enter my mind. 

I smiled. 

Dang! Im not used to it, like this. Well, wala naman ang mga prof dahil may meeting at wala na rin naman akong ginagawa maybe I can visit her. Yeah, yeah. 

Half of my mind ask me “Why?” and then I back on my senses. Bakit nga ba? 

Ahm, to check her. Yeah, diba? To check her. I was the one who ask for forgiveness... oh no, no, no I was the one who apologized of what Yanz did to her. 

Tsk. Wala ng magbabago kay Yanz. 

“But, you’re his friend, you tolerate him. But why now, you look like you cared? Really?” other side of my brain ask. 

W-wait, my brain talk to me? Hahaha, baliw na yata ako. Natatawang naiiling nalang ako. Lately I was happy sa dahilang hindi ko alam. Para akong ganado sa buhay. Tsk. Tsk. Tsk. 

Baliw na yata ako. O kaya naman matalino lang talaga. Hmm pwede. 

Ooo-oohhhhh, sometimes I hate of being genius masyadong blunt ang utak ko sa sarili ko. Napapailing nalang ako sa naiisip ko.

W-wait, hindi naman ako dating ganto, wala pa nga akong pakeelam e. Maybe, masaydong mahina yung kaaway ngayon ni Yanz. Tama, tama. Bat ba di ko na makumbinsi sarili ko? Yun naman talaga e. 

I chuckled. Someone suddenly sneezed and I looked at it. I immediately lost my smile and suddenly lost my appetite. Lazily I looked at Yanz 

“Dude, why are you here?” ngayon ay walang emosyon kong tanong kay Yanz. 

Bakit ba ganto? 

Kumunot ang noo nya at tiningnan nya ako ng mabuti na parang hinahalukay ang isip ko. 

“Dude, stop staring at me like that,” I hissed at him and i stand up.

“Dude, did you know you look like an happy idiot- oh literally idiot” Taas baba ang kaniyang balikat dala ng pagtawa. May nakakatawa ba, ha? 

“Wala ako sa mood Yanz,” maikling saad ko. Hindi ko alam bakit nababadtrip ako sa lalaking to. 

“Ano bang nangyayari sayo? Affected much?” nakangising tanong nya saakin 

Sinuntok ko sya sa mukha at muntik ng matumba, napatingin naman ang mga kaklase namin. Habang si Yanz tatawa-tawa lang. 

“Or do you have a period today? Hahaha, when you used to see my handsome face, you didn't get bored. You become happy, even more,” pang-aasar nya, “Do I have a replacement? Oh, im hurting,” He placed his hands in his chest and acting like he's hurt. Tsk. Immature.

“Ano bang problema mo Yanz?” inis na tanong ko sa kanya 

"Suyuin na ba kita? Honey?" 

"Tumigil ka nga nakakainis ka na Yanz."

"Oh, guys i have a problem *malungkot na sabi ni nya* my honey is annoyed at me. What should i do?" tawag nya sa atensiyon ng mga kaklase ko

All my classmates stop their doings and faced us, from a serious faces it turned it into a teasing expressions. Oh shit! A second passed my classmates one by one they start answering that stupid question by Yanz. 

"Say sorry"

"Give him flowers"

"Serenade him"

"Kiss,"

"Hug,"

"Sex--"

"Really? Talaga naman kapag f---" angal ko, ngunit hindi ko na ito naituloy.

"Sige na yan ang tamang gawin Yanz, ikaw na bahala mangsuyo sa honey mo."

"Salamat salamat. Effective ba ito?" Yanz asked

"Oo naman--"

"Lalo na yung last"

"Yung suggest ni Zaito na sex--"

"Mind blowing!" Sagot ng isa kong kaklase at may paghalik pa ito sa kanyang kamay at pinalipad sa ere, sabay kindat at ngumisi bago sya naglakad palayo. 

"Yanz," i call his name in a warned tone

"Sige na sige na, wag na kayong maingay lalong nagagalit ang honey ko," pinaseryoso nya ang kanyang tono pero napiyok sya dahil kumawala ang malalakas na tawa na kanina pa nya pinipigilan.

"Pwede ba Yanz? Minsan nga ayusin mo yang sarili mo. Hindi ako nakikipagbiruan ngayon sayo!"  Hinampas ko ang desk ng upuan ko ng malakas at bigla nalang naging tahimik ang paligid. 

Ilang segundo ko pa syang tiningnan sa mata at naupo na 

“Chill, bro!” tatawa tawa parin sya habang nakataas ang dalawang kamay. “Okay pa naman sya, buhay pa yon—” hindi na nya natuloy ang iba nya pang sasabihin dahil sinuntok ko ulit sya. Kung ano ano ang pinagsasabi. 

Ano bang problema nitong lalaking to? Parang di tao. Napaiwas ako ng tingin sa isiping iyon. 

“Shut up!” masama ang tingin ko sa kanya "Ano bang mga pinagsasabi mo dyan?"

“Bro, look obviously sya iniisip mo, papalit palit ekspresyon ng mukha mo kanina. Ngingiti tapos iilang na tatawa tawa. Kukunot noo tapos parang may kumokontra. Im just you know.. saying my opinion here,” sarkastikong sabi nya 

“Di ko kailangan ng opinion mo Yanz. At pwede ba tigilan mo ng gumawa ng mga kalokohan—” bigla nalang nyang pinutol ang sasabihin ko 

“---you mean kay Coffee. Hahahahaha. Dude you like her? Oh w-wait- you like her,” nang-aaasar na sabi nya. 

Umalis nalang ako ng room at naglakad-lakad. Bakit ganon nalang bigla ang asal ko kay Yanz. Tsk. 

You like her 

You like her 

You like her 

Yan lang ang laman ng utak ko hanggang sa makapunta ako sa tapat ng room nila Coffee.

Wala akong plano kung saan ako pupunta, ang gusto ko lang wag muna makausap si Yanz at ewan ko nababadtrip ako sa kanya. 

E kung puntahan ko nalang si coffee? May reason naman ako. Maya maya pa ay nasa tapat na ako ng room nila. 

Pano ko nalaman? Narinig ko last week na dito sya naka room. And oh, I don’t like her. Naawa lang talaga ako. 

Naririndi man sa tilian ng mga babae sa room nila Coffee pinili ko nalang ngumiti. Diretso lang akong nakatingin kay coffee at ngumiti. 

Aahhh, ang ganda. Ehem ehem. Ang ganda ng upuan nya. 

Sinubukan kong mag pakilala pero pinangungunahan ako ng kaba. Bakit ba ako kinakabahan sa babaeng to? Magpapakilala lang naman. Kahit sa terror na principal at professor ko di ako kinakabahan pero bakit sa babaeng to kinakabahan ako. 

Paano ba pakalmahin tibok ng puso ko? Wait. Bakit ganto nalang kabilis tibok nito? Di naman ako mahilig sa kape—well, pwede naman. 

I cleared my mind and gathered the courage to speak and introduce myself. I ignored those around me who reacted differently. I kept my smile so as not to notice that I was nervous. To a woman... This is unbelievable. 

Damn, did I s-stutter at hindi man lang masabi agad ang pangalan ko? This is not me. Lewis Montarde gwapo na matalino pa, akmang sasabihin ko na ang pangalan ko ng maunahan ako ni Coffee. I feel my mind went blank. 

Her voice so soft and gently. Bakit parang ang sarap pakinggan ng pangalan ko kapag sya ang nagsasabi. I tried to hide my smile but I failed. I just shook my head and it's true what Yanz said that I look like a happy idiot. 

Tsk. Coffee. What are you doing to me? I can't even feel the numbness from smiling so much. 

Damn! 

To be continued...