NATAHIMIK siya at halatang pigil na pigil siyang bulyawan ako.
"Magtimpla ka ulit ng black coffee. Tapos linisan mo ito, maliwanag? !" mariin niyang utos.Infairness, ang cool ni Sir. Kahit na galit, nakukuha pa niyang kontrolin ang sarili."Opo Sir," saka ulit ako umalis. Inayos ko ang pagtitimpla ko. Tinikman ko pa ito. Nang okay na ang lahat ay bumalik ako. Pagpasok ko ay kunot ang noo niya."Ate, punasan niyo po iyang lamesa ni Sir," utos ko sa janitress na kasama ko saka inilapag ang kape niya. Bumaling ako kay Sir."Sir, iusog po muna ninyo iyang upuan ninyo, nang malinis ni ate itong desk ninyo,"pakiusap ko kay boss.Napamaang lang si Sir saka tumayo. Inantay muna niya na matapos ang janitress bago ako hinarap."Ms. Dimatibag, I told you to clean up on your own. At nagdala ka pa talaga ng janitress na maglilinis dito!" sabi niya sa akin na mariing nakatitig sa mga mata ko."Well Sir, I'm here as your secretary and not as your personal maid. And of course, I made you coffee. Do I need to cut my body in order to do a multi task? Multi task at one at a time in a different place?" taas noo kong sagot."And by the way Sir. Sorry nga pala sa nangyari sa elevator," dagdag ko pa saka kinuha ang kape at iniabot sa kaniya."Here, inumin niyo muna po ito. That will turn you negative vibes into positive vibes. Kung wala na po kayong ipag uutos ay maaari na po ba akong umalis?"Kinampay nalang niya ang kaniyang kamay hudyat na lumabas na ako. Bumuntong hininga siya saka tumalikod at ininom ang kape.Napangiti ako,"Have a nice day Sir."( FRANK POV )That girl is so mean. Napailing ako habang hinihigop ang kapeng timpla niya. For the first time in my life na may sumagot sagot sa akin na empleyado. Hindi man lang niya na acknowledge kung sino ang kausap niya. Now I know why her last name is DIMATIBAG.Humigop pa ako ng kape. Maayos naman ang pagkakatimpla, di gaya kanina. Ugaling ugali niya ang naibuga ko."Well, lets see what can you do...." nasabi ko nalang sa aking isipanBumalik ako sa desk . I open my laptop and so far, ang bilis niyang mag sumeti ng kailangan ko. Nandoon na lahat ng schedule ko. Tumawag ako ulit sa babaeng yun kahit ayaw ko pang marinig ang boses niya."Hellow Ms. Dimatibag, kindly don't let anybody enter in my office kung may maghanap sa akin. I have some important matter needed to be done here," pormal kung utos sa kaniya. Ayoko namang magmukhang tanga kong iisipin ko pa ang mga nangyari kanina. Nag focus lang ako sa ginagawa kong work.After a few hours...May kanina pang tumatawag sa personal phone ko. It was grandma."Yes grandma," sagot ko sa cellphone."My grandson. Who's that woman, blocking your door? Hindi niya pinapapasok si Patricia," galit na sabi ni Lola."Grandma, she's my new secretary.""I don't care. Fire her. How dare she is. Kilala ba niya iyang hinaharangan niya?" muli pa nitong bulyaw."Okay okay, lalabas na ako,"di ko na inantay sumagot si Lola dahil ibinaba ko na ang telepono.May lumabas na lalaki sa pintuan katabi ng screen. Dala nito ang dalawang mikropono. Ibinigay nito sa dalawa.“Ang mauuna, ay si Mr. Baigon!” sabi ng nakamaskara na di nauubusan ng kasiglahan.Napulunok naman ang matanda matapos marinig ang sinabi nung unggoy. Nag static muli ang screen at muling nagsalita ang unggoy.“Unang katanungan! Sino ang lalaki sa screen at ano ang papel niya sa mga plano mo?” Sa pagkakataong yun ay seryuso na ang unggoy base sa boses nito. Lumiwanag ang screen at nakita ang nakatiwarik na lalaki na tadtad ng bala ng baril. Napaluha si Samantha ng makita kung sino ang lalaki. Nag-init ang pakiramdam ni Mr. Baigon na tila nahintakutan sa kinahinatnanan ng kaniyang tauhan.“Your answer is the tittle, and your explanation will be your lyrics. And by the way, ang song na dapat mong isa tinig dito ay ang SAD TO BELONG. O diba, bongga?” Akma sanang magsasalita si Mr. Baigon ng atakehin siya sa puso. Di kinaya ang init na nagdudulot ng pag-epekto ng kaniyang hig
“So the player is complete. Howʼs the day to the both of you,” sabi ng isang boses na sinabayan ng halakhak.Nagmumula ito sa isang monitor na hindi nila makita. Galit na galit si Mr. Baigon.“Sino ka! Hayop ka. Bakit andito kami! Pakawalan mo kami ” sigaw niya sa nagsasalita ngunit muli itong humalkhak na wariʼy iniinsulto siya.“Easy easy.... Maglalaro lang naman tayo okay? Isa pa, paniguradong masasagot ninyo ang mga katanungan dahil base lang naman ito sa inyong buhay,” sabi ng boses.Napaiyak ang babae dahil pakiramdam niya ay papatayin sila.“Anong laro! Lumabas ka hay*p ka! Hʼwag kang magtago duwag!” sagot ni Mr. Baigon.“Okay, bibigyan ko kayo ng sample kung ayaw niyo akong pagbigyan.”Dahil sa pagmamatigas ni Mr. Baigon ay automatic na nabuksan ang pintuan. Nabigla ang dalawa dahil sobrang dilim pala ng labas.Hindi nila alam kung lalabas sila o hindi gayung wala silang dalang flashlight o kung anu man na pwede nilang gamitin pang-ilaw“Hon! Tingnan mo! May apat na matang nag
PAGKATAPOS makapagplano ang tatlo ay nagsama na sa isang kuwarto si Frank at Iresh. Natulog muna ang kanilang chikiting sa Tita Antonia niya. Nakapag-usap na rin si Frank at Lola nito at pati sʼya ay gulat na gulat sa lahat ng nangyari.“Franklin is 5 years old now,” sabi ni Frank na nooʼy ka gagaling lang sa CR.“Yeah. Ang bilis nga niyang lumaki.”“Kaya dapat masundan na natin sʼya.”Muntik ng mabilaukan si Iresh mula sa iniinom niyang gatas dahil sa sinabi ni Frank. Parang nagbalik lahat ng hiya niya noong unang may mangyari sa kanila.“Pagod tayo sa dami nang rebelasyon na nangyari ngayong araw kaya dapat magpahinga na tayo,” pangangatwiran ni Iresh na umayos na ng higa at kinumutan ang sarili.“Para ka namang ewan. Its like our honeymoon after being aparted for 5 years,” reklamo ni Frank na lumapit sa nobya at mahinahong hinihila ang kumot.“Matulog ka na pwede ba?”“I forgot about what happen to us. Di ko nakita expression mo noong mga panahong pinag-iisa tayo,” pilyong nakangi
NANG matapos mag moment ang mag-ama ay nag-usap nang masinsinan si Iresh at Frank.“Bibigyan kita ng pagkakataon na sabihin lahat sa akin,” panimula ni Iresh.“Noong mga panahon na itinatanggi ko ang anak natin ay panahon kung kailan nagkaroon ako ng amnesia.”“Amnesia? Kung kailan may nangyari sa atin?”gulat na sabi ni Iresh na halatang hindi naniniwala.“I know its very impossible to believe that but Dr. Santos will prove that. Noong pumunta tayo sa factory at pinalabas kita ay kumuha ako ng gamot for headache mula sa kaniya. And unfortunately, iba ang nakuha ko. Noong panahon na ininom ko yun ay panahon kung kailan ako nag birthday dahil boung magdamag nga kaya sumakit ang ulo ko. Half day ang nawala sa alaala ko.”He give the phone to Iresh na nooʼy naka dial na ang numero ng naturang doctor.Nagkausap nga sila ni Iresh and she found out na totoo ang sinasabi ni Frank.“How about Samantha? Paʼno ko malalaman na totoo nga ang sinasabi mo na hindi mo kinuntyaba ang doctor?”“That ni
LUMAPIT si Frank kina Jacob at Tayler. Hindi mapaniwalaan ni Samantha na buhay pa pala si Frank. Namutla na siya at pinagpapawisan. For sure, isusumbong sʼya nito sa mga pulis.Parehas sila ni Mr. Baigon. Kung gaano kaganda ang ngiti nila noong simula, ganoon din napalitan ng takot ang kanilang nadarama.Ang mga taong halos nawala ng limang taon ay nagbalik na. Kinuha ni Frank ang microphone mula sa announcer. Ngunit, bago pa ito makapagsalita, ay may matandang umakyat sa entablado at niyakap sʼya.“APO KO! NAGBALIK KA NA NGA! ANG TAGAL TAGAL KA NAMING PINAGHAHANAP!!” hagulhol na sabi ng lola ni Frank.Niyakap siya pabalik ni Frank. Miss na miss na rin kasi nito ang lola niya. Bumulong ito sa matanda.“Lets talk later. I will explain everything to you grandma.”Ngumiti ang matanda na maluha luha pa. Tumango ito saka bumaba. Nagtama ang mga mata ni Tayler at Frank. Nagtanguan at nagngitian silang dalawa bilang pagbati.“Iʼm sorry for being missing for how many years. Something happen t
PAGDATING ni Iresh sa mansyon ay agad siyang nagpahinga. Nakatingin siya sa kisame at nilingon ang anak na nooʼy mahimbing na natutulog. Napangiti siya dahil kamukhang kamukha ito ng ama niya.“Son, Iʼm sorry for lying. I hope, your dad is still alive,” saad nito sa anak kahit hindi nito naririnig.Pumatak ang mga luha niya. The whole five years kasi ay sinisi niya ang lalaki. Nagpapakasaya sa babaeng inakala niya ay sila pa. Ngunit ang hindi niya maintindihan ay ang isiping pagtanggi nito sa anak nila.Naguguluhan siya subalit sa dami ng yaman niya ay hindi niya makuha ang sagot. Hindi mabibili ang katotohanan bagkus, kinakailangan pa nito ang matinding pananaliksik upang makamtan ang kasagutan.***“We are now arrive Sir,” sabi ng Personal Assistant ng binata mula sa airport. Hindi na nito pinansin ang P. A niya at nagtuloy tuloy si Frank sa labas papunta sa sasakyan. Wala siyang driver at hindi na rin ito nagpahatid.Sa kaniyang pagmamaneho ay di niya mapigilan ang hindi mapakali.