Chapter 24.2

“Hija huwag ka ng masyadong umiyak. Kanina ka pa umiiyak.” sabi sa kaniya ni Ate Lorna.

Sa wakas ay nalaman na rin niya ang pangalan nito, sa totoo lang ay kanina pa nga siya umiiyak at dinala na rin siya nito sa sala upang kahit papano ay matingnan- tingnan siya nito. Kahit kasi gusto na niyang tumigil sa pag- iyak ay ayaw ng kaniyang mga mata. Isa pa ay alam niyang namumugto na ito dahil sa sobrang pag- iyak niya.

Kanina pa siya kino- comfort ni ate Lorna na wala namang may gustong mangyari ng lahat ng iyon kundi iyon na talaga ang nakatadhanang mangyari ngunit sarado ang isip niya. Kung sana ay hindi siya dinala doon ni Andrei upang ikulong ay may posibilidad sana na naiwasan nila ang ganuong pangyayari. Kung sana ay naroon siya sa tabi ng kaniyang ama.

Narinig niya ang pagbuntung- hininga nito na nasa kaniyang tabi at pagkatapos ay inabot nito ang remote ng tv at binuksan. Kaya ito nasa tabi niya ay dahil kanina pa siya nito pinipilit na kumain na hanggang sa mga oras na iyon ay