Tres

“Yvon, pinapatawag ka ni oku-sama [madame] Dexie” Tinanguan ko si Benjie. Manager si Dexie, pinsan lang rin ni Winter.

Marami ang customer kasi Thursday ngayon, busy ang lahat. Tuwing Monday, Thursday at Friday punuan talaga ang mga customer dito sa Wintersea. Mabenta talaga ang seafoods, lalo pa't malapit lang ito sa resort. May mga branches na rin ng Wintersea sa iba't-ibang bahagi ng Pilipinas.

Nag-iisang anak si Winter, kaya alam kong siya rin ang magmamana ng lahat. Kaso noong tanungin namin ito, ayaw niya. Minsan na nga yung naglayas ng pakiusapan siya ng mga magulang niya na siya ang mag ma-manage ng main branch Wintersea restau nila sa Palawan. Kung ako iyon, kahit ilang bansa pa ang magkaroon ng Wintersea branches. Hinding hindi ko aayawan. Masarap kayang matulog na maraming pera.

Hayyss, utak mo Winter nasa paa.

Yung style ng restaurant nila ay pang Japanese. May Sona rin sila sa loob, VIP rooms for VIP guests na gustong kumain at ayaw ng ingay at istorbo. Yung sahod ko ata sa isang buwan ay isang pagkain lang nila dito na nasa menu. Yung uniforms rin namin pang Jape style.

Ang cute lang, naalala ko yung mga kawaii girls. Kung hindi ko lang naging kaibigan si Winter, malamang hinding-hindi ako makakapag trabaho dito. Nagulat nga yung mga nagtatrabaho dito dahil hindi man lang ako isinalang sa interview. Nagpasa lang ako ng biodata at resume and voala, waitress na ang lola niyo.

Ngumiti ako pabalik ng ngumiti sa'kin ang isang customer. Nagtungo ako sa taas dahil nandoon ang office ni Madam Dexie. Kakatok palang ako ng tinawag nito ang napakagandang pangalan ko. Papasok palang din pala siya sa office niya.

“Yvonne” Usal nito.

“Oku-sama” Ngumiti ako at yumuko bilang paggalang. Tinanguan lang ako nito.

Strikta talaga siyang tingnan lalo na kapag seryoso. Maganda siya pero mas maganda si Prof. Torres. Heto na naman siya na biglang lilitaw sa utak ko yung mukha niya.

Simula noong unang pagkikita namin, madalas ko na rin talaga siyang maisip sa hindi ko malamang dahilan. Hindi ko pa natitigan ang mukha niya, natatakot kasi ako at nahihiya. Pakiramdam ko kasi masyado siyang masungit na kahit ang titigan siya ay magiging makasalanan iyon para sa kanya.

Sabay na kaming pumasok ni madam Dexie sa office niya. Nahiya pa nga ako dahil siya pa ang nagbukas ng pinto. Namangha ako ng makita na halos mapuno na ng abstract paintings ang office niya.

I love paintings.

Napawi ang malawak kong ngiti ng dumapo ang tingin ko sa kanya. Nakatitig kasi siya sa'kin habang nakaupo sa swivel chair niya.

Ang ignorante ko na siguro sa paningin niya.

“Take a sit, Yvonne.“ Sumunod naman ako at umupo sa couch na nasa gilid. Isa sa napapansin ko sa kanya, she loves calling my name. I rested my both hands in my lap.

“I would like to inform you, that you'll be handling one of our VIP guest later.“ Maang akong napatingin sa kanya. Sa pagkakaalam ko, may mga VIP waitress sila para doon.

Mas malaki ang sahod nila kumpara sa'min na regular waitress. Malaki rin kasi ang nakukuha nilang tip. Unang araw ko palang ngayon, wala na bang mas nakakagulat pa dito?

“Oku—”

“Relax, Yvonne. You're adorable, but you're not going to be a VIP waitress. Veronica isn't here because unfortunately she was in a car accident the other day. Her injuries are minor, but she still requires medical attention, and please stop calling me Oku-sama. Call me Dexie"

Namula ako ng dumukwang ito saka pinanggigigilang pisilin ang pisnge ko.

Putcha.

Masakit.

“For now, you will temporarily take over her position”

“Oku—D-dexie” Nahihiya kong usal. Nasanay kasi akong tawagin siyang Madam. Tumalim pa nga ang tingin nito ng bibigkasin ko palang ang salitang Oku-sama.

“Yes, Darling”

Hala siya, Darling raw oh.

Tumikhim ako, na-awkward ako bigla sa pagtawag niya sa'kin. Yvonne lang naging Darling na. Baka naman trip niya lang. Mukha naman siyang may boyfriend, at mukhang straight talaga ang isang 'to gaya ko. Yes, I'm straight.

“Bakit po ako? “ Marami kasi kami, kaya bakit ako? Kakapasok ko pa nga lang.

Marami sa mga kasama ko na gustong maging VIP waitress. Hindi ako nag-iinarte, para kasing hindi ko deserve. Siguro kapag tumagal na ako.

“Just think that this is a training, and you have to excel. Malay mo bukas na bukas din, ma-promote ka bilang VIP waitress " Namilog ang mata ko, natawa naman ito sa naging reaksyon ko.

Sino bang hindi magugulat? Parang ang bilis e. Hindi ko pa napapakita ang pagiging the best employee of the year. She amusingly get her pen.

“Kidding” Nagngingiti itong tumingin sa laptop niya.

“Anong oras po sila darating?“ Busy na siya sa pag-piperma ng mga nag patong-patong na papeles na nasa tabi lang ng laptop niya. May tiningnan siya sa monitor.

“She'll be here at 8pm sharp” Tumango-tango ako.

It's a she.

“Pwede na po akong umalis? “

Paalam ko. Alas sais palang naman, saka regular waitress lang ako. Bayad ang bawat oras. 4hrs lang ang duty ko since pang-gabi naman ako dahil nag-aaral ako sa umaga. Unlike VIP waitress, nakadepende yung sahod nila sa mga regular VIP costumer. Yung 10k sa kanila pwedeng-pwede nilang makuha sa isang gabi lang. Hindi pa bilang yung nakukuha nila sa umaga.

Tumango ito. May ibinigay siya sa'kin na room number, nagpaalam na ako at bago paman ako tuluyang makalabas ng pinto, narinig ko pa ang sinabi nito.

“Be cautious, and simply obey everything she says. She is one of our most important VIP guests here.“ Kinakabahang sinarado ko ang pintuan ng office niya.

Nakakakaba kasi yung way ng pagkakasabi niya. Ikiniskis ko ang dalawang palad at dinampi sa magkabilang pisnge. Ang ginaw kasi, malapit lang ito sa dagat. Balak ko ngang gumala roon kasama yung tatlong maliliit kong kapatid. Hindi pa sila nakakapunta sa mga sosyal na beach.

Mag-iipon ako para kapag nakauwi ako roon ay makakabili ako ng maraming pasalubong. Nagtungo ako sa mga kabataan na parang kaedad ko lang rin naman, na natapos ng kumain, liligpitin ko na ang pinag-kainan nila para sa mga susunod na kakain.

Parang Jape yung dalawang babae dahil sa mata nila na singkit. Hindi naman gaano kasingkit kagaya ng mga chinese. Parang yung sa kanila sakto lang. Ang ganda nga e. Apat sila, ang gwapo rin ng dalawang lalaking kasama nila, double date ata.

“Konbanwa. Kitekurete arigatō, matakitene. [Good evening. Salamat sa pagpunta, balik ulit kayo]”  

Nakangiti kong bati sa kanila. Jusko minimorize ko pa iyon ng paulit-ulit. Amused na ngumiti pabalik sa'kin ang dalawang dalaga.

“Moshikashite nihonjindesu ka? Anata wa ryūchō ni hanashimasu. [Are you perhaps a Japanese? You speak fluently]”  

Napangiwi ako, gagi wala akong maintindihan. Baka tinatarantado na ako nito. Mahina siyang sinapak sa balikat ng kasama niyang babae. Saka mahinang natawa. Sabi na e, tinatarantado talaga ako.

“Kanojo wa kawaikute gōjasudesu[She's cute and gorgeous]”  Napipika na'ko.

“Stop it, Akira. You're scaring her. Hi, I'm Yuki. She's Akira my best friend. My step brother Zero and her brother Tom” Naglahad siya ng kamay pagkatapos maipakilala ang mga kasama.

Inabot ko naman ito at ngumiti. Malay mo magbigay ng malaking tip. Tinanguan lang ako ng mga kasama niya at ganon rin naman ang ginawa ko.

Ang daldal masyado ni Yuki, kung hindi pa siya pinilit ni Akira na umuwi na, baka hanggang ngayon ay nakikipag-daldalan pa rin ito sa'kin. Hindi ko naman siya pwedeng itaboy, nag-aabang nga kasi ako ng malaking tip. Umalis lang ito matapos hingin ang number ko.

Nanlumo ako. Kuripot naman nila, hindi nagbigay ng tip.

Dumagsa pa ang maraming customers, kaya hindi ko na namalayan ang oras. May locker sila dito at doon ko iniwan ang mga gamit at cellphone kong mumurahin. Plano ko pa lang din bumili ng relo. Lumapit ako kay Wendy.

"Wendy, anong oras na ba?" Sandali itong huminto sa pagliligpit ng mga pinagkainan para tingnan ang wristwatch niya. Magkano kaya ang ganyang klaseng relo? Ang ganda kasi.

"Alas otso nuebe na, bakit?"

Agad akong nakaramdam ng kaba at pagkataranta. Hindi na nga ako nakapag pasalamat sa kanya dahil para akong tinakasan ng dugo at dali-daling nagtungo sa locker para magpalit ng uniform. Magkaiba kasi ang uniform ng VIP waitress sa mga regular waitress. Binigay na sa'kin kanina ni Benjie itong uniform ni Veronica na susuotin ko muna. Kasya lang naman kasi sa'kin.

Shit. Shit. Shit.

Ilang ulit akong napamura sa isip ko. Stupid, ang tanga-tanga ko. Pagkatapos magbihis ay lakad takbo ang ginawa ko, bitbit ang menu at room number. Agad na sumakay sa elevator. Hindi nagbigay ng instruction si Dexie kanina. Hindi ko na rin nagawang bumalik sa office niya para magtanong. Hindi ko talaga alam kung anong gagawin ko. Ni hindi ko nga nagawang tingnan sa salamin ang sarili ko.

Bahala na.

"She'll be here at 8pm sharp”

"Be cautious, and simply obey everything she says. She is one of our most important VIP guests at Wintersea restaurants.“

Ilang ulit nagpabalik-balik sa utak ko ang mga sinabi ni Dexie. Ilang ulit ko rin tinatampal-tampal ang menu sa noo ko. Tanga-tanga mo Yvon.

Paano ka pa e p-promote niyan?

Unang araw, sablay agad.

Tiningnan ko ang room number at huminto sa tapat nito. Pinahid ko rin ng panyo ang maliliit na butil ng pawis na namumuo sa leeg at noo ko. Saka ito isinuksok sa gilid ng maliit na bulsa ng uniform.

Hinila ko rin ang laylayan nito dahil pakiramdam ko masyado itong maiksi at expose na expose ang legs ko. Conservative ako pagdating sa mga damit. Babae naman ang VIP guest kaya kalma Yvon. Kalma. Huminga ako ng malalim.

Hindi pa pala humupa ang katangahan ko, dahil basta ko nalang binuksan ang pinto ng hindi man lang kumatok muna.

"Watashitachiha komu o kakudai suru hitsuyō ga arimasu --[We need to expand our com—]"  

Natigil ang babaeng matandang Jape sa pagsasalita at maging ang magandang babaeng kaharap nito. Parehas silang nakatingin sa direksyon ko. Maging ako ay natigilan rin, nakalimutan ko rin yatang huminga. Fvck those eyes nanghihina ako.

Nalilito silang nakatingin sa'kin, nakataas pa ang kilay ng isa. Sinundan ko ang mga magagandang mata nito ng bumaba para tingnan ang..alam ko kung saan siya nakatingin. Napahigpit ang hawak ko sa dalang menu.

Kahit kulang ako sa mga gamit pang-babae, natural na ang pagiging maputi sa balat ko. Maalaga ako sa katawan. Makinis ang legs ko, pero yung balat ng babaeng matamang nakatitig sa'kin ngayon. Nakakahimatay yung ganda ng kutis niya. Nagagandahan ako sa sarili ko, pero kapag siya na ang pag-uusapan. Feeling ko ang pangit-pangit ko.

Parang ang unfair lang.

Gumuhit ang mapaglarong ngiti nito sa kanyang mapupulang labi..shit, her lips are..fvck Yvon. Focus.

Segundo lang iyon dahil bumalik agad ang seryoso nitong mukha.

Straight ka nga diba?

Lalaki pa rin ang gusto mo.

Namamangha lang ako sa kagandahan niya.

"Suarez" She mutter.

Oh, fvck me.