CHAPTER 7

Nang lumingon si Mary Joy, nakita niya ang gwapo at maayos na mukha ni Javier.

Naka-itim itong trench coat at hawak ang payong habang mabilis na lumalapit sa kanya.

Biglang tumigil ang ulan sa ibabaw niya, at si Javier ay tumingin pababa, sinipat ang mukha niyang basang-basa ng ulan. Maikli at diretso ang sinabi nito, “Sakay ka.”

Maaga pa sa tag-init pero malamig pa rin ang panahon kapag umuulan.

Niakap ni Mary Joy ang sarili, nangingitim na ang labi sa lamig, pero matigas pa rin ang tono. “Wag mo na akong intindihin.”

Ayaw niyang magkaroon ng utang na loob kay Javier.

Napailing si Javier sa matigas na ulo nito. “Gusto mo bang mag fashion show sa kalsada na para kang walang suot?”

Naka-puting blouse kasi si Mary Joy at ngayon ay basang-basa na. Kita na ang kulay ng suot niyang panloob.

At dahil medyo malaki ang dibdib niya, kahit itakip niya ang dalawang kamay sa harap ay hindi pa rin natatakpan. May mga dumadaan pang pasimpleng tumitingin.

Namula sa hiya si Mary Joy, mariing kinagat ang labi. “Wag mo na akong alalahanin…”

Hindi pa siya tapos magsalita nang biglang umikot ang paningin niya at nawalan siya ng balanse, diretso siyang bumagsak sa bisig ng lalaki.

Kumunot ang noo ni Javier at agad niyang inakbayan si Mary Joy sa baywang, dinala ito sa tabi kung saan nakaparada ang Maybach, at pinaupo sa front seat.

Basang-basa pa rin siya, at ang puting blouse ay kumapit sa katawan niyang may hubog.

Hindi malaman kung paano, pero natanggal ang isa sa mga butones niya sa harap, kaya lumitaw ang maputing balat.

Nanahimik si Javier pero medyo dumilim ang tingin, saka inalis ang suot niyang trench coat at tinakip sa kanya. Pagkatapos ay binawi ang tingin at pinaandar ang sasakyan.

Hindi alam kung gaano katagal ang lumipas nang dahan-dahan niyang idinilat ang mga mata. Ang unang nakita niya ay puting kisame.

Umupo siya nang dahan-dahan at naalala ang huling nangyari, ang malakas na ulan, at ang pagdating ni Javier.

At… ito nga ba ang apartment kung saan sila unang nagkaroon ng relasyon?!

Nasa kalagitnaan siya ng pag-iisip nang marinig niya ang pamilyar na mababang boses. “Gising ka na.”

Sumunod ay lumapit si Javier, naka-gray na pambahay, medyo magulo ang maikli nitong buhok.

Hindi na kasing tindi ng dating aura niya, pero malamig pa rin ang mga mata.

Napansin ni Mary Joy na may benda na ang sugat sa tuhod at palad niya, mukhang na-asikaso na. Handa na sana siyang magpasalamat nang bigla itong magsalita,

“Sugatan ka na nga, nagpaulan ka pa. Gusto mo bang mamatay ng maaga?”

Natahimik si Mary Joy.

Wala talagang maganda sa bibig ng taong ‘to, pero sige na nga, tinulungan naman siya.

Paos pa ang boses niya. “Salamat, Atty. Hernandez, sa pagtulong.”

Umupo si Javier sa single sofa sa harap, nakataas ang isang kilay. “Salamat lang? May utang ka sa 'kin. Paano mo balak bayaran iyon?”

Tumingin siya dito, “Paano mo ba gusto?”

Humithit ito ng yosi at pasimpleng tumingin sa kanya. “Between a man and a woman, paano ba kadalasan binabayaran ‘yan, hmm?”

Masyado nang malinaw ang ibig sabihin nun kaya agad namutla si Mary Joy. “I’m not sleeping with you. Pumili ka na lang ng ibang kondisyon.”

Noong nakaraan, napilitan lang siya. Hindi na niya uulitin ang ganung pagkakamali.

Bahagyang ngumiti si Javier at bumuga ng usok. “Sige, may utang ka muna sa 'kin.”

Medyo nakahinga nang maluwag si Mary Joy. Tumayo siya at seryosong nagsabi, “Kahit anong mangyari, nagpapasalamat pa rin ako. Pag nagkaroon ako ng pagkakataon, babayaran ko ang utang na loob.”

Pagkatapos ay agad siyang lumakad palabas.

“Plano mo bang lumabas ng ganyan?”

Nilingon niya ito. “Bakit? Bawal ba?”

Ngumisi si Javier habang kagat ang yosi. “Tingnan mo nga yung suot mo.”

Pagtingin niya sa sarili, napansin niyang naka-maluwag na puting polo shirt lang siya na pang-lalaki… at walang kahit anong pang-ilalim.

Sino pa ba ang makakapagpalit nito kundi si Javier?

Ibig sabihin… nakita na naman siya nito nang buo?!

Namula nang sobra si Mary Joy, hindi alam kung sa inis o sa hiya.

Lalong ngumisi si Javier. “Hindi lang kita binihisan, pinaliguan pa kita para hindi ka magkasakit.”

Lalo pang namula si Mary Joy na parang tutulo na ang dugo sa pisngi. Pinaliguan? Ibig sabihin hindi lang nakita, hinawakan pa siya?! Pero wala siyang magawa kasi parang mabuting intensyon naman ang dahilan nito.

Nakita ni Javier ang pamumula niya at tila natuwa. Tumayo siya at kinuha ang tuyo nang damit, isang blouse at jeans, at iniabot sa kanya.

Agad namang tumakbo si Mary Joy sa guest room para magpalit.

Paglabas niya, namumula pa rin ang pisngi. “Mauna na ako.”

Mabilis siyang lumakad, halatang gusto nang makatakas.

Pinatay ni Javier ang yosi, may kakaibang ngiti sa mga mata. Nakakatuwa rin palang panoorin ang pagpapaka-inosente niya. Tingnan nga natin hanggang kailan niya ‘yan kayang gampanan.

Kinabukasan, nakahanap siya ng oras para muling puntahan ang bahay ng nobya ng kapatid niya, pero wala pa rin ito.

Ayon sa kaso, ang dahilan kung bakit nasaktan ni Marius si Ivan ay dahil nilapastangan nito ang nobya ng kapatid, at hindi na nakapagpigil si Marius.

Noong unang araw pa lang ng insidente, pinuntahan na niya ang nobya para magtanong, pero nalaman niyang umalis ito papuntang ibang bansa. Hindi na rin ito ma-contact.

At hanggang ngayon, wala pa rin.

Maraming hinala ang pumasok sa isip ni Mary Joy. Posible kayang may mas masahol pang nangyari sa kasintahan ng kuya niya?