CHAPTER 6

Bago magsimula ang trabaho, kailangan munang mag-trial class. Kapag nagustuhan ng kliyente ang trial class, doon lang magiging final ang pagtanggap sa trabaho.

Kasama ni Mary Joy si Javier papasok sa villa ng pamilya Hernandez. Naghihintay na ang katulong at pagkakita sa kanila, agad nitong binuksan ang pinto ng sala.

“Sir, Miss Magbanua.”

Narinig iyon ni Olivia at agad lumingon. Masaya itong sumigaw, “Kuya, nandito ka na!”

Paglapit ni Javier sa gilid ng carpet, nawala ang dati niyang malamig na ekspresyon at naging mas malambot ang tingin.

“Olivia, may inimbita akong tutor para sa 'yo. Magpakilala ka kay Teacher Mary Joy.”

Tumitig sa kanya ang bata, puno ng curiosity at pagsusuri ang mga mata.

Lumapit si Mary Joy ng ilang hakbang, saka bahagyang lumuhod sa harap ng bata, may malambing na ngiti at malumanay na boses.

“Hello, little one. Ako si Mary Joy. Pwede mo na lang akong tawaging Teacher Mary Joy.”

Hindi natakot si Olivia, bagkus ay mainit pa ang naging salubong niya. Hinalikan pa nito si Mary Joy sa pisngi.

“Ate Mary Joy, ako si Olivia Hernandez. Tawagin mo na lang akong Olivia!”

Napatulala si Mary Joy sa ginawa ng bata.

Napangiti naman ang katulong. “Mukhang gusto talaga ni Miss Olivia si Teacher Mary Joy.”

Napangiti rin si Mary Joy, medyo nahiya. Kahit si Javier ay medyo nagulat. Dati na silang kumuha ng tutor pero hindi ganito kainit ang bati ni Olivia, minsan nga ay tinutukso pa nito ang mga teacher.

Nagsimula ang trial class. Mabilis na inalam ni Mary Joy ang progress ni Olivia sa pag-aaral at pumili ng ilang topics para ituro.

May learning area sa sala, kumpleto sa board at mga gamit sa pagsusulat.

Hindi pa man siya nagdala ng libro, kinuha lang niya ang chalk at nagsimulang magturo. Malinaw at maayos ang paraan niya ng pagpapaliwanag, simple at madaling intindihin kahit mahirap ang topic.

Habang nagsusulat si Mary Joy sa board, seryosong nakikinig si Olivia.

Nakatayo lang si Javier sa gilid, may bahagyang ngiti sa labi at kita sa mga mata ang satisfaction. Sa isip niya: May galing din pala ang babaeng ito.

Pagkatapos ng kalahating oras, natapos ang trial class. Ibinaba ni Mary Joy ang chalk at tumingin sa gwapong lalaki sa gilid.

Nagtagpo ang kanilang mga mata, bumilis ng kaunti ang tibok ng puso niya. Medyo kinakabahan siya.

“Attorney Hernandez… okay lang ba ang pagtuturo ko?” tanong niya.

Nakaupo si Javier sa single sofa, malamig ang ekspresyon at hindi agad sumagot.

Kinabahan si Mary Joy hanggang marinig ang malamig pero malinaw niyang boses,

“Magaling. Pwede ka nang maging teacher ni Olivia.”

Nakahinga ng maluwag si Mary Joy at napangiti. Malaking ginhawa sa kanya ang trabahong ito, matutugunan na nito ang pangangailangan niya sa tuition at living expenses.

Tumalon si Olivia papunta sa kanya. “Ate Mary Joy, ikaw na talaga ang magiging teacher ko!”

“Okay, hanggang dito na muna tayo ngayon. Kailangan nang bumalik si Teacher Mary Joy sa school.” Ngumiti si Javier. “Ihahatid ko na siya.”

Kinuha ng katulong si Olivia para magpahinga, habang sumama si Mary Joy kay Javier palabas.

Nang malapit na sila sa gate, ngumiti si Mary Joy at tumingin sa lalaki.

“Atty. Hernandez, hanggang dito ka na lang. Salamat sa paghatid.”

Huminto ang lalaki, matangkad at may dignidad ang tindig. Sinulyapan niya si Mary Joy at malamig na sinabi, “Tandaan mo ang limitasyon mo. Huwag mo akong bigyan ng dahilan para tanggalin ka.”

Nawala ang ngiti ni Mary Joy at napagtanto ang ibig niyang sabihin, hindi pa rin siya lubos na nagtitiwala.

Sa isip niya, sobra naman ang pagiging suspicious ng taong ito. Pwede na siyang maging emperor tulad noong ancient times. Pero siyempre, hindi niya iyon sinabi.

Kaya ngumiti siya nang pilit at magalang na sagot,

“Huwag kang mag-alala, Atty. Hernandez. Susundin ko ang limitasyon at hindi ko bibigyan ng dahilan para matanggal.”

Pagkasabi niyon, tumalikod na siya at umalis.

Tumaas bahagya ang kilay ni Javier, may hindi maipaliwanag na ngiti sa mata.

Kahit pansamantalang naayos ang problema niya sa pera, wala pa ring progreso ang kaso ng kanyang kuya.

Bukod sa klase at part-time job, iniisip ni Mary Joy kung paano ito masosolusyunan.

Alam niyang hindi basta-basta mananakit ang kapatid niya lalo na gamit ang patalim, siguradong may ibang dahilan iyon.

Naalala niyang nangyari ito sa opisina, kaya baka may alam ang mga katrabaho ng kapatid niya.

Isang araw, matapos ang klase, pumunta siya sa Hive Subdivision kung saan nakatira ang isa sa mga tinulungan noon ni Marius.

Pagkatok niya sa pinto, mabilis itong bumukas at lumabas ang isang batang lalaki.

Nang makita siya, biglang nag-iba ang mukha nito at tinangkang isara ang pinto.

Pero mabilis si Mary Joy at nakapasok agad. “Kuya Daniel, alam ko na may alam ka! Noong kailangan ng nanay mo ng pera para sa operasyon, si Kuya Marius ang nagbigay ng lahat ng ipon niya para tulungan ka. Nakalimutan mo na ba ‘yun? Paano mo matitiis na mapagbintangan siya at mabulok sa kulungan?”

Nag-iba ang mukha ni Daniel, halatang nag-aalangan.

Alam niya ang kabutihan ni Marius, pero ang gusto namang pabagsakin si Marius ay si Ivan, ang anak ng may-ari ng Cruz Group. Ayaw niyang masira ang trabaho at kinabukasan niya.

“Mary Joy, tigilan mo na. Totoo, si Marius ang unang nanakit,” mahinang sabi ni Daniel.

“Imposible! Hindi gagawin ng kuya ko ‘yon nang basta-basta.”

Alam niyang mabait ang kuya niya, laging iwas sa gulo. Hindi ito gagawa ng masama maliban na lang kung may matinding dahilan.

Tila may gustong sabihin si Daniel pero pinigilan ang sarili.

“Si Ivan palaging binubully ang kuya ko! Siguradong depensa lang ang ginawa niya. Kuya Daniel, please… tumestigo ka para sa kuya ko.”

“Hindi pwede. Umalis ka na.”

Hinila siya ni Daniel palabas pero kumapit siya sa pinto.

“Ang bait ng kuya ko sa 'yo tapos ganito ka? Nasaan na ang konsensya mo?”

Nainis si Daniel at malakas siyang hinila. Natumba siya sa semento, nagasgas ang tuhod at palad niya. Dumugo ito at napasinghap siya sa sakit.

“Pinapayuhan kita, huwag mo nang pakialaman ang kuya mo. Baka pati ikaw madamay.”

Mabilis na isinara nito ang pinto. Pinilit ni Mary Joy bumangon, nangingilid ang luha pero hindi niya ito pinayagang tumulo.

Dahan-dahan siyang bumaba ng hagdan, nanglalata.

Sa labas, makulimlim na ang langit at bumuhos ang malakas na ulan.

Naglakad siya mag-isa, basang-basa at mukhang kaawa-awa.

Isang itim na kotse ang mabilis na dumaan at sumabog ang tubig sa kanyang binti. Wala na siyang reaksyon, parang wala sa sarili.

Biglang bumalik ang kotse. Bumukas ang pinto at bumaba ang isang pares ng makintab na sapatos.

Kasunod noon, isang malamig na boses ang narinig niya,

“Mary Joy Magbanua.”