0255: Lintek lang ang walang gantiEverett’s POVNgayong araw, parang nakakatuyot ng lakas at utak, na tila ba isa sa mga araw na gusto kong tapusin agad ang mga gawain ko. Napakarami kong trabaho sa opisina, hindi ko na nga namalayan na halos wala na akong pahinga. Ang daming paper na dapat pirmahan at tapusin.Ngunit sa kabila ng lahat, heto si Garil, ang kaibigan kong tila may ibang misyon sa buhay ngayon—ang pilitin akong sumama sa bonding namin sa private yate ko. Wala akong ideya kung anong pumasok sa utak niya at bigla na lang siyang naging makulit ngayong araw. Pero sino ba naman ako para tumanggi, lalo na’t ilang beses na rin niyang sinakripisyo ang oras niya para samahan ako noon, kahit gaano rin siya ka-busy. Kaya kahit ayoko at abala ako ngayong araw, pumayag ako.Pagdating namin sa yate, tumahimik muna kaming dalawa habang lumalayag ito. Umiinom na naman kami ng wine na madalas naming gawin kapag nandito. Puno na naman ng mga pagkain ang lamesa. Napakaganda ng tanawin, ka
Everett’s POVKinabukasan, maagang-maaga pa lang ay nagising ako sa tunog ng cellphone ko. Napakunot ang noo ko nang makita ang isang un-register number sa phone ko. Sino naman kaya ito?“Hello?” sagot ko, halatang bagong gising pa.“Good morning, Everett,” ang boses na narinig ko ay kakaiba, parang wala itong emosyon. Agad tuloy akong kinabahan. “I hope you’re ready for some excitement today.”“Who is this?” tanong ko habang pinipilit na gawing hindi takot ang boses ko.“That’s not important. What’s important is that you have exactly one hour to save your dear friend Garil.”Napabalikwas ako ng bangon. “What are you talking about? Where is he?”“Oh, he’s fine… for now. But he won’t be for long if you don’t find him. I’ve planted a bomb in a warehouse, and he’s tied up there. You have one hour before it explodes.”“Huwag kang magbiro sa akin ng ganyan!” sigaw ko, pero nanatili ang boses sa kabilang linya na walang emosyon.“I’m not joking, Everett. Here are five addresses. One of them
Misha’s POVNasa sementeryo kami ngayon ni Everett. Kasalukuyan nang inihuhulog ang puting kabaong ni Garil sa hukay, at bawat bagsak ng lupa sa kahoy ay parang martilyong tumatama sa dibdib ko, lalo na para sa asawa ko. Hindi ko kilala nang lubusan si Garil, pero sa mga kwento ni Everett, alam kong hindi lang siya basta kaibigan. Si Garil ang naging sandalan ng asawa ko sa napakaraming pagkakataon na lugmok siya. Kaya ngayong wala na siya, damang-dama ko ang kawalan sa puso ni Everett.Tahimik si Everett sa tabi ko, pero ramdam ko ang bigat ng bawat hininga niya. Pinagmasdan ko siya. Nakatayo siya nang diretso, nakasuot ng itim na suit na tila masyadong masikip dahil sa tensyon na nararamdaman niya. Hindi ko alam kung umiiyak siya sa ilalim ng suot niyang salamin, pero nang mapansin ko ang bahagyang panginginig ng kaniyang balikat, sigurado akong pinipigilan niyang humagulhol.“Everett,” bulong ko habang inaabot ang kamay niya.Tumingin siya sa akin, at doon ko nakita ang mga luha na
Misha’s POVHindi ako pumasok sa trabaho ngayong araw. Mula kagabi, hindi na ako mapakali. Paulit-ulit ang naiisip ko—ang mga magulang ko, naisip ko na baka sila naman ang guluhin at gawan ng masama ni Tito Gerald. Alam kong hindi pa rin tapos ang gulo, at mas lalong lumalala ang mga banta sa amin mula kay Tito Gerald. Alam kong kailangan kong kumilos, kahit gaano kahirap ang desisyong ito.Habang nag-aalmusal ako kanina, tumingin ako sa litrato ng pamilya namin na nakasabit sa dingding ng dining area. Magkahawak-kamay kaming lahat—ako, si Everett, si Everisha. Napangiti ako nang bahagya, pero agad ding napawi iyon ng isang malalim na buntong-hininga. Sa likod ng larawang iyon ay isang masalimuot na katotohanan: ang panganib na dulot ni Tito Gerald sa mga mahal ko sa buhay.Hindi na ako nagdalawang-isip pa. Tumawag ako sa office at sinabi ko kay Marie na hindi ako makakapasok ngayong araw kaya cancel muna ang mga appointment at meeting. Alam kong mas mahalaga ang araw na ito kaysa sa
Misha’s POVDapat sana’y pauwi na ako matapos kumbinsihin ang mga magulang ko na sumama na kay Ate Ada at Everisha sa ibang bansa. Medyo magaan na ang pakiramdam ko kahit papaano dahil pumayag na rin sila sa wakas. Kaya lang. Nasa may gate na ako, palapit na sa sasakyan ko, nang mapansin kong tila may tatlong anino sa ‘di kalayuan na nag-aabang na umalis ako.Agad akong napalingon, at doon ko sila nakita—tatlong lalaki, armado, at palapit sa akin nang dahan-dahan.“Good evening, Mrs. Tani,” sabi ng isa habang ang boses niya nakakatakot. Naka-maskara silang lahat, pero kita ko ang galaw ng baril sa kamay niya.Parang bumagal ang oras. Tumindig ang balahibo ko, pero hindi ako nagpatinag. Tumalikod ako at dali-daling tumakbo pabalik sa loob ng bahay ng mga magulang ko.“Mama! Papa! Magtago kayo! Bilis!” sigaw ko habang pilit na sinasara ang pinto.“Misha, ano’ng nangyayari?!” sigaw ni Mama mula sa kusina.“Huwag na po kayong magtanong! Basta magtago kayo sa likod ng pantry! Now na!” Sini
Everett’s POVSabi ni Misha, pagplanuhan ko raw ang pagkikita namin ng tito ko. Kaya lang, ngayon ko na naisipang planuhing kitain siya. Kaya ko naman na, alam ko na sa sarili ko na kaya ko nang labanan sila, kahit ilan pa sila. Sa galing mag-training ng mga assassin na na-hire ni Misha para sa akin, gumaling talaga ako. Sa galing din magturo sa akin ni Misha sa paggamit ng baril, talagang natuto rin ako. At ngayon ko rin sasabihin na halos pantay na ang galing naming mag-asawa.Imbis na pumasok sa trabaho, heto, patungo ang kotse ko sa manisyon ng magaling kong tito. Pagdating sa harap ng mansiyon, doon na ako nag-park ng kotse. May guard na agad akong sinita kaya agad ko rin siyang pinatamaan ng baril.Sa bawat ko paglalakad ko sa labas mansiyon ng tito Gerald ko, ramdam ko ang bigat ng hangin, parang may bumubulong sa akin na ito na ang araw para sa hustisya. Hindi ko na pinansin ang takot o alinlangan. Sabi nga ni Misha, hindi raw dapat ako makaramdam ng takot kapag sasabak ako s
Misha’s POVNakahinga na rin ako nang maluwag matapos kong masiguradong ligtas at maayos na nakalipad ang eroplano na sinasakyan nina Mama at Papa. Kanina pa kami dito sa airport ni Everett, nag-aabang sa oras ng pag-alis nila. Nang mag-final boarding call na at tuluyang nawala sila sa paningin ko sa departure gate, doon ko naramdaman ang tunay na kaginhawahan. Parang natanggal ang bigat sa dibdib ko.“Are you okay now?” tanong ni Everett habang magaan niyang hinahaplos ang likod ko.Tumingin ako sa kaniya at pinilit ngumiti. “Oo, salamat talaga at marami tayong connection, sa ngayon, alam kong ligtas na ang mga magulang ko.”Napatingin ako sa malinis at modernong disenyo ng airport. Napakahirap para sa ordinaryong tao na makalipad palabas ng bansa nang mabilis, pero dahil sa mga koneksyon ni Everett, napabilis ang lahat.“Sabi ko naman sa’yo, I’ll handle it,” sabi niya na may kasamang ngiti. Napakagaan niyang magsalita, pero alam ko kung gaano kahalaga ang ginawa niya para sa mama at
Misha’s POVNakagayak na ako at papasok na sa trabaho nang tumunog ang telepono ko sa gitna ng katahimikan nang pag-aalmusal namin ni Everett. Hindi ko inaasahan ang tawag na iyon, lalo na’t galing sa isang unregistered number. Sa una, nag-alinlangan pa akong sagutin, pero sa huli, pinindot ko ang green button.“Hello?”“Misha,” malamig at baritono ang boses sa kabilang linya. “You have one hour to save your friend Jaye.”Napasinghap ako st agad na napatingin kay Everett. Ganitong-ganito ang nangyari kay Garil.Tumayo ang balahibo ko sa kaba. “What? Who is this? What are you talking about?”“Five addresses. Isa sa mga ito ang kinaroroonan niya. Find her before it’s too late,” dire-diretsong sabi ng lalaki. Nagbigay siya ng limang address, isa-isa, at mabilis kong sinulat ang mga ito sa isang piraso ng papel na nakuha ko sa bag ko.“Wait! Why are you doing this?!” tanong ko habang nanginginig ang boses.“Time is ticking, Misha. If you fail, the warehouse will explode,” malamig na sabi
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para
Samira POVNasa loob ako ng kuwarto ni Ramil ngayon. Busy sina Miro ngayon, kami lang nila Mama Ada at Ahva ang naiwan dito sa manisyon. Naisip ko naman na puntahan si Ramil kaya dinalhan ko siya ng pagkain—isang tray na may sinigang na baboy, kanin, at manggang hilaw na may bagoong.“You need to eat more,” sabi ko habang iniaabot ko sa kaniya ang tray. “You need strength, Ramil. Hindi ka puwedeng injury na lang habang buhay. Ikaw na ang nagsabi, kailangan nating maghanda kaya magpalakas ka rin.”Ngumiti lang siya sa akin. “Salamat, Samira. Huwag kang mag-alala, ito na, nagpapagaling at nagpapalakas na ako. Baka sa susunod na linggo, makalakad na ulit ako.”Habang kumakain na siya, pinagmamasdan ko lang siya, napansin ko, tila may gusto siyang itanong pero hindi niya agad masabi. Hanggang sa maya-maya'y nagsalita rin siya.“Ang mga manang pala, kumusta na sila?” tanong niya habang nakasandal sa mga unan.Napatingin ako sa kaniya. Biglang lumabas ang ngiti sa mga labi ko. Hindi pa nga
Miro POVPagkapasok namin sa mansiyon, agad kong tinapik ang balikat ni Ramil bilang hudyat na sa wakas ay nandito na kami, tuluyan na namin siyang nauwi. May lumabas na bahagyang ngiti sa labi niya, pero habang naglalakad at inaalalaya siya ng mga tito ko, hindi niya maitago ang pagngiwi ng mukha, halatang nasasaktan siya.Lumapit agad si Ahva at Mama Ada para salubungin siya. Lahat kami, may saya sa pagdating niya, pero may bigat din sa dibdib naming makita siyang halos ‘di na makalakad ng maayos.“Prepare his room,” utos ko sa isa sa mga tauhan. “Make sure it’s comfortable. Ramil needs full rest.”Nagkatinginan kami ni Samira. Ramdam ko ang lungkot sa mga mata niya. Alam naming hindi madali ang pinagdaanan ni Ramil. Kaya naman agad kong tinawagan si Dr. Elson, ang private doctor namin.“Ramil, the doctor will be here in ten minutes,” sabi ko sa kaniya habang inaakay siya papunta sa inihandang kuwarto para sa kaniya.“Thanks, Miro. Hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kung ‘d
Miro POVOras na para bumawi kay Ramil. Nanghingi siya ng tulong sa amin na kung maaari ay i-rescue na siya kasi nahihirapan na siya sa kinalalagyan niya ngayon.Ako mismo ang nagmaneho ng sasakyan habang tahimik kami sa loob. Kasama ko sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryx. Dapat, nagbabakasyon sila ngayon sa Palawan kasi matagal na nila itong na-book. Pero dahil nakatanggap kami ng problema, hindi ko na muna sila pinatuloy kasi baka maging maaga ang paggalaw ni Vic. Ayaw ko naman na wala sila kapag lumaban na ulit kami, parang kulang na kasi ako kapag wala sila. Hindi ako nakakapag-isip ng maayos kapag wala ang mga tito ko. Oo, may Samira akong matapang at matalino, pero iba pa rin talaga kapag may nakakatanda na nangangasiwa sa amin.Tanggap ko nang parang hindi ako mafia boss, oo, mas babagay ito kay Samira, pero wala na akong pakelam ngayon sa posisyon na iyon. Ang gusto ko na lang sa ngayon ay matapos ang gulo, wala ng problema at dapat puro kasiyahan na lang.“We finally trac