Samira POVHabang papasok ako sa mansiyon kung saan naroon ang mga manang, biglang tumunog ang phone ko. May natanggap akong message galing sa isang unknown number. Isa ‘yung larawan. At isang location pin kaya nagulat ako.Sa ilalim ng isang malaking puno, nakahiga doon si Don Vito—mukhang mahina, may benda sa ulo at mukhang walang malay. Halos hindi ko siya makilala sa unang tingin ko. Ang dating makapangyarihan, demonyo sa buhay ni Miro, ngayon ay parang napabayaan at hinagupit ng tadhana. Ang itsura niya, parang kaawa-awa, pero kung sa gaya lang din niya na sobrang sama, walang awang dapat maramdaman ang kahit sinong makakakita sa kaniya dahil halos libo-libong buhay ang nawala dahil sa kahayupan niya.“Who sent this?” tanong ko tuloy sa sarili ko habang nakatitig pa rin sa screen. Nakapasok na ako sa loob ng mansiyon, tuwang-tuwa na naman ang mga manang nang makita ako.Pero sa halip na matakot ako sa natanggap kong message, nakaramdam ako ng kakaibang saya kasi hindi na namin ka
Samira POVSobrang tahimik ng paligid. Tanging ang huni ng mga kuliglig at ang kaluskos ng mga dahon sa ilalim ng aming mga paa ang maririnig. Malamig ang simoy ng hanging ngayong gabi pero pawisan kami dahil halos kanina pa kami naglalakad. Maliwanag ang sinag ng buwan sa langit at kahit wala kaming bitbit na flashlight, sapat na ang liwanag nito para makita namin ang daan.Ako na lang ang nagtatabas ng mga malalaking damo para makalakad kami ng maayos. Ako ang may hawak ng itak at ako ang nangunguna sa paglalakad.“We have to move quietly,” bulong ko sa mga manang habang tinuturo ang mas madamong bahagi ng gubat. “Don Vito might have scouts watching.”Wala sa kanila ang nagpakita ng takot. Si Manang Luz, Manang Cora, Manang Luciana, Manang Josie, Manang Percy at Manang Rowena—lahat sila ay handang sumugod nang walang pag-aatubili. Kahit may edad na ang iba, kahit mabagal na ang galaw ng ilan, kapansin-pansin ang apoy sa kanilang mga mata. Apoy ng galit, ng paghihiganti at ng kabayan
Miro POVHindi ko alam kung anong oras na ako nakatulog. Basta ang huli kong naaalala, tulala akong nakatitig sa kisame habang hawak pa rin ang bote ng alak. Paulit-ulit kong iniisip ang lahat ng nangyari. Si Don Vito. Si Ahva na hanggang ngayon ay nawawala at pati na rin ang pagkamuhi sa akin ni Mama Ada.Pero bigla akong nagising nang bumukas ang pinto ng kuwarto namin ni Samira. Hindi ko na halos ramdam ang tama ng alak nang pumasok sina Tito Zuko, Tito Sorin, at Tito Eryx.“Miro, you need to wake up,” seryoso ang boses ni Tito Zuko habang mabilis na lumapit sa akin.Napabangon naman agad ako kasi sa tono palang nang pagsasalita ni Tito Zuko ay mukhanng may problema nga. “What happened?”Tumingin si Tito Sorin sa akin na halatang nagpipigil ng inis. “Samira took the old women. The soldiers just reported it. Pinainom nila ng pampatulog ang mga soldier mo para makatakas sila.”“What?!” Napamura ako. “Damn it, Samira!”Tumayo agad ako at lumapit sa cabinet para magpalit ng damit. “Why
Samira POVTahimik ang paligid habang kami ni Manang Luz ay patuloy na naglalakad sa madilim na bahagi ng kagubatan na ito. Gutom na, uhaw na rin kaya kung magpapatuloy ang mga manang na sumama sa amin, mapapagod agad sila at tiyak na manghihina, paano pa sila makakaluban kung kailan nakita na namin sina Don Vito ay mahina na sila. Kahit malamig ang hangin, nanatiling pawisan ang likod ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa kaba o sa pagod. Pero bakit nga ba ako kakabahan kung alam kong mahina na sina Don Vito.Ah, baka ang kaba na nararamdaman ko ay kapag nalaman ni Miro na nagsarili kami ng plano, oo, siguro ay ‘yun ang iniisip ko.“Are you okay?” tanong sa akin ni Manang Luz nang pabulong.Tumango lang ako. “Yeah... I’m fine, medyo iniisip ko lang si Miro. Hanggang ngayon, parang wasak na wasak siya. Tuliro, palaging galit at halatang wala nang gagawin kundi mag-inom at magmukmok na lang sa kuwarto niya.”Bumuntong-hininga si Manang Luz. “Kung bakit ba naman kasi hindi na lang tumulong
Third Person POVMadilim na ang paligid nang muling lumitaw si Manang Luz, hila-hila niya sa damuhan ang walang malay na si Samira. Hindi alam nila Samira at ng mga manang, nitong nagdaang araw ay nagbalik-loob siya kay Don Vito dahil sa pangako nitong isang bilyong piso na ibabayad sa kaniya, basta maging spy lang siya at sundin ang mga gusto niyang mangyari. Kaya ngayon, nasilaw siya at kahit ano pang utos ni Don Vito ay susundin niya.Nang makita ni Don Vito si Manang Luz, agad itong napabangon mula sa pagkakasandal sa matabang puno ng mangga. Kahit sugatan at halos hindi na makatayo, pilit pa rin siyang naglakad palapit na tila isang sundalong handang salubungin ang tagumpay dahil napasunod niya si Manang Luz.“You’re really my kind of people, Luz,” masayang bati ni Don Vito na halos hindi makapaniwala na darating si Manang Luz na kasama ang bagong bihag nila.“You promised a billion. For that kind of money, I’ll follow anything you say,” sagot ni Manang Luz, diretso habang walang
Samira POVSa dami ng pinagdaanan ko sa kamay ni Don Vito, hindi ko akalaing darating ang araw na makikita ko siyang nakagapos, duguan at walang kapangyarihang manakit pa.Ang mga kamay ko ay nanginginig pa habang nakatingin ako sa kaniya. Pero hindi ito takot. Hindi rin ito awa. Hindi niya deserve ng awa. Matagal nang naubos ang awa ko para sa hayop na ito. Ang nararamdaman ko ngayon ay galit na walang ibang pupuntahan kundi ang pagganti. Kinuha ni Don Vito ang lahat ng mahal ko sa buhay, kaya humanda siya kasi parating na siya sa impyerno.“We should call the authorities after this,” sabi ni Manang Luz habang hawak-hawak ang kutsilyong may bahid ng dugo.Tumango ako. “Yes. But not until we get what we deserve.”Isang bilyong piso kasi ang makukuha namin. Ganoon kalaki ang halagang nakataya sa ulo ni Don Vito. Sa tagal ng panahong pinaghaharian niya ang takot, kasinungalingan at karahasan, ngayon ay may kapalit na presyo ang ulo niya. At upang makapag-umpisa ng bagong buhay, kailanga
Miro POVMas lalo akong nahiya sa sarili ko kasi sina Samira pa talaga ang nakahuli kay Don Vito. Sina Samira at ang mga manang na ‘di hamak na mas malakas ako. Grabe, hindi ko alam ang mararamdaman ko, basta kahihiyan ang unang nararamdaman ko. Pero ang mahalaga, heto na, nahuli na nila si Don Vito at totoong-totoo na ito.Ilang linggo na naming hinahabol si Don Vito at ngayon, sa wakas ay mapapasa-kamay ko na rin siya. Ngunit higit sa lahat, isang mukha lang ang gusto kong makita—si Ahva.Nang tignan ko si Don Vito, napangiwi ako. Mukhang na-torture na siya nila Samira at ng mga manang. Kaawa-awa ang sinapit nito.“Where is she? Where’s Ahva?” tanong ko agad kay Samira habang pinagmamasdan ang paligid ng kagubatan. Nakatayo si Don Vito, duguan, nakaposas at binabantayan ng mga Manang at ng ilang pulis. Ngunit wala talaga si Ahva.Napayuko si Samira. Napalunok siya ng laway. Halatang hindi niya alam kung paano ako haharapin.Pero bigla namang nagsalita si Don Vito, kahit kitang-kita
Samira POVHindi pa man lubos na nakakabawi ang katawan ko, kailangan na namang maglakad. Nagdesisyon na kaming maghiwa-hiwalay ng landas sa gubat para mapabilis ang paghahanap kay Ahva. Bawat isa sa amin ay may hawak na radyo at may kasama ring dalawang sundalo para sa seguridad. Gusto ko na rin sanang matulog at mamahinga, pero kailangan pa ring lumaban at kawawa naman si Ahva kung hahayaan naming mag-isa sa gubat. Kung nakaligtas man siya sa kamay ni Don Vito, baka sa mga mamabangis na hayop dito, hindi siya makaligtas.“You okay po, Ma’am Samira?” tanong ng isa sa mga sundalong kasama ko. Tumango lang ako kahit nanghihina pa ako. Mabuti na lang at may dalang tubig sina Miro, kahit papaano ay may laman ang tiyan ko mula sa tinapay na isinabay ko sa pag-inom ng malamig na tubig habang naglalakad.Tahimik ang gubat habang naglalakad kami. Pero parang may ilog kaming naririnig sa hindi kalayuan. Ang flashlight na hawak ng mga sundalo ay tumatama sa mga punong kahoy at mga sanga, para
Miro POVWala akong ibang inisip kundi ang gantihan si Vic. Kung akala niya ay kami lang ang puwedeng guluhin niya, nagkakamali siya. Hindi ko hahayaang makalampas lang ang ginawa niyang pananakit kay Manang Cora at ang tangkang pag-atake sa pamilya ko. Kaya ngayon, kami naman ang gagawa ng gulo sa lahat ng alam naming mansiyon, negosyo, at hideout nila. Tang-ina, ipapatikim ko rin sa kaniya kung paano ako magalit.“Deploy everyone. I want ten teams, each with ten soldiers. We hit every known property tonight,” utos ko kay Tito Eryx.“Okay. Coordinates locked. Ready in fifteen minutes,” sagot naman niya.Tumango lang ako at nilingon si Samira na nasa likuran ko. May hawak siyang tablet kung saan kita ang mga security feeds at mapa ng mga target naming lugar. Nakatingin siya sa akin, seryoso ang mukha, pero alam kong kapwa namin gustong tapusin na ang lintik na labanang ito. Pero, kasi, wala pa kaming idea kung nasaan si Vic. Nasa Pinas na ba o nasa ibang bansa pa rin?“You sure you wa
Samira POVPagkatapos kong linisin at gamutin ang sugat ni Ahva, hinawakan ko ang kamay niya saglit. “Dito muna kayo ni Mama Ada, okay? Don’t worry, we’ll be back soon,” sabi ko. Tumango lang siya, hawak pa rin ang tela sa sugat niya habang si Mama Ada ay umupo na sa tabi niya, kita sa mukha nito ang pagod at pati na rin ang takot dahil sa nangyaring pag-atake ng mga tauhan ni Vic.“Let’s go,” sabi ni Miro nang masiguro naming sapat na ang mga soldiers niya na maiiwan dito kina Mama Ada at Ahva.Paglabas namin, agad kaming sumakay sa sasakyan. Pinatakbo ito ng driver ni Miro sa pinakamabilis na paraang kaya niya para mabilis kaming makarating sa kinaroroonan nila Ramil.Pero sure akong hindi sila pababayaan ng mga tito namin kahit ma-late kami. Pero para ma-sure, kailangan pa rin naming pumunta dahil baka marami silang sumugod doon.Habang umaandar ang sasakyan, tumahimik muna kaming dalawa ni Miro. Pero, siyempre, dapat alisto pa rin, parehong matatalas ang mga mata namin, nakaabang
Miro POVIto ‘yung ayoko, stress na may kasamang gigil at takot. Pagdating namin sa tapat ng mansiyon kung saan naroon sina Mama Ada at ang kapatid kong si Ahva, halos sabay kaming bumaba ni Samira sa van. Kasunod din ang iba kong mga soldiers.“No more warnings,” mariing sabi ko habang tinitingnan ang paligid. “Take them all down.”Tumango si Samira. “Let’s end this quickly.”Hindi na kami nag-aksaya ng oras. Bago pa man makalapit sa pintuan ng mansiyon, sumalubong na sa amin ang mga putok ng baril. Ang mga tauhan ni Vic, halatang sanay at mabagsik. Pero mas sanay kami, iyon ang dapat kong isipin. Mas determinado dapat kami kaya nag-focus akong mabuti sa mga naging training ko sa kamay ng mga tito ko.Nag-slide kapagdaka si Samira sa likod ng isang sementadong harang habang binunot ang dalawang baril mula sa thigh holsters niya. Sabay niyang pinutukan ang dalawang kalaban na sumisilip mula sa likod ng van.Bang! Bang!Tumama ang bala sa helmet ng isa, sapul ang mukha. ‘Yung isa, sa d
Samira POVPagkatapos ng putukan, halos hindi pa rin humuhupa ang kaba sa dibdib ko. Habang sakay kami sa bulletproof van, mahigpit kong hinawakan ang kamay ni Manang Cora habang nakahiga siya sa stretcher. May mga balot na ng gasa ang balikat niya pero kitang-kita pa rin ang patak ng dugo na hindi mapigil. Ang mga mata niya, nakapikit at masyado nang maputla. Tahimik lang siya, humihinga ng mababaw. Sa tabi niya, nakaupo si Miro, hawak ang cellphone at panay ang utos sa mga tauhan niya.Nandito na rin sina Tito Zuko, Tito Sorin at Tito Eryz, sila na ang nasa harap ng van, isa sa kanila ang driver.“Make sure the area is clear. Double the guards until further notice,” utos ni Miro habang seryoso ang ekspresyon ng mukha.Habang umaandar ang van papuntang ospital, tinignan ko ang iba pang mga manang na kasama namin sa loob. Tahimik lang silang lahat. Si Manang Luz, nakapikit at tila nagdarasal. Si Manang Luciana, panay ang himas sa palad ni Manang Percy na hindi pa rin makapaniwalang ga
Miro POVKanina pa ako nakatanggap ng report mula sa isa kong soldier. Tumawag siya direkta sa secure line, at sa tono pa lang ng boses niya, alam ko nang hindi ito simpleng ulat lang.“Boss, may dalawang motor at isang van na pabalik-balik sa harap ng mansion. Same plate numbers, same route. Parang minamanmanan ang mansiyon ng mga manang,” sabi niya habang ang boses at klarong nasa ilalim ng tumutubong tensyon. Sila, hindi basta-basta magre-report kung hindi sila siguradong banta ito sa buhay ng mga manang.Hindi na ako nag-aksaya ng oras.“Send reinforcement. Double the guards. I want snipers on the roof and checkpoints within a kilometer radius. Now.”Kaagad akong tumayo mula sa leather chair ko sa opisina. Tinawagan ko rin agad si Samira.“Something’s wrong,” sabi ko ng diretsyo sa kaniya. Bawal maglihim, magagalit siya kaya kahit mag-panic siya, mas okay kasi ang mahalaga, alam niya agad ang nangyayari. “We need to go there. Now.”Hindi na ako nagtaka sa sagot niya.“I’m coming w
Samira POVIsang malakas na katok sa pinto ang gumising sa akin.“Samira! Samira!” boses iyon ni Miro na kanina pa pala gising kasi ako na lang ang natira dito sa kuwarto namin.Napabangon tuloy agad ako. Sa boses pa lang kung paano niya ako tawagin, kinabahan na rin talaga ako. Binuksan ko ang pinto at sinalubong ako ng seryosong tingin ni Miro.“Two of the manangs are missing,” mabilis niyang sabi. “Manang Percy and Manang Cora. They’re gone.”Nanlaki ang mga mata ko. “What do you mean gone?” tanong ko habang mabilis na sinusundan siya pababa ng hagdan.“This morning, hindi sila nakita sa kuwarto nila. Manang Luciana said they were last seen last night, pero ngayong umaga ay nawala na sila sa mansiyon.”Pakiramdam ko ay biglang sumakit ang ulo ko. Dalawang matatanda pa talaga ang nalawa. Hindi pa naman sila puwedeng lumabas ng mansiyon dahil delikado.Mabilis kaming sumakay sa sasakyan ni Miro at saka tumuloy sa lumang mansiyon kung saan pansamantalang nakatira ang mga manang.**Pa
Samira POVPagbalik namin ni Ramil sa loob ng mansiyon, napansin kong lalong tumindi ang seguridad. May mga bagong CCTV cameras na naka-install sa bawat sulok, mga guard na may earpiece at mga patrol vehicles na umiikot sa perimeter.Sinulyapan ako ni Ramil at ngumiti ng payapa.“I see Miro’s already tightening the defenses,” sabi niya.“He’s taking no chances,” sagot ko, proud sa fiance ko.Tumayo kami sa malawak na hallway, sa ilalim ng grand chandelier. Ang saya sana kung ang pinaghahandaan ngayon ay ang kasal namin ni Miro, hindi ang nalalapit o darating na malaking labanan na naman.“You need to be ready for anything,” Ramil said.“I am,” sagot ko habang ramdam ko ang apoy sa loob ng puso at katawan ko.He chuckled slightly. “You sound like a soldier.”I smiled. “Maybe I am now.” una palang naman kasi ay parang sundalo na ako. Sa mga nangyaring training ko kina Tito Sorin, Tito Zuko at Tito Eryx, para na akong sundalong atat na atat maging malakas.Humakbang siya palapit sa akin
Samira POVMainit na ang sikat ng araw nang lumabas ako ng mansiyon. Kasalukuyan akong may hawak na malamig na lemonade habang pinagmamasdan si Ramil na naglalakad sa hardin. Malayo na talaga ang narating niya mula noong iligtas siya nila Miro mula sa pagtatago sa masukal na gubat na iyon. Ngayon, nagkakalaman na ang pisngi niya at kahit medyo mabagal pa ang kilos niya, ramdam mo ang unti-unting pagbabalik ng lakas sa kaniyang katawan.Lumapit ako sa kaniya, sabay abot ng isang tuwalya para pamunas ng pawis niya.“You’re doing great,” sabi ko.Ngumiti si Ramil, kinuha ang tuwalya at pinunasan ang leeg niya. “Thank you, Samira!” sagot niya na medyo paos pa rin ang boses. Nitong nagdaang araw kasi ay nilagnat pa siya.Naglakad kami ng mabagal sa gilid ng hardin, kung saan may mga anino ng puno na nagbibigay ng kaunting lamig sa paligid. Habang naglalakad kami, napansin ko ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Ramil.“Is something bothering you?” tanong ko.Huminto siya sandali, tumingin
Samira POVTahimik ang gabing iyon. Pero hindi pa ako makatulog.Nakahiga na rin si Miro sa kama, nakapikit pero alam kong gising pa siya. Marahan akong bumangon mula sa kama at naupo sa gilid. Nakita kong napadilat siya nang maramdaman ako“Bakit bumangon ka pa?” mahinang tanong ni Miro.Huminga ako nang malalim bago lumingon sa kaniya. “Miro,” bulong ko, “can we talk?”Umupo siya na parang nag-aalala. “Of course. What’s wrong?”Lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kamay niya. Tinitigan ko siya, siniguradong mararamdaman niya kung gaano kaseryoso ang sasabihin ko sa kaniya.“I want to build a secret hideout,” sabi ko na halos bulong ulit. “Underground. Just for the manangs. A place only we know about. Somewhere safe… in case Vic targets them.”Hindi siya nagsalita agad. Tinitigan lang niya ako habang tahimik na nag-iisip. Ilang saglit pa, ngumiti siya at walang alinlangang tumango.‘Let’s do it,” sagot niya. “Whatever you need, love. I’ll make it happen.”Nang marinig ko ‘yon, para