Nanginginig si Monique, pilit na pinoproseso ang sakit ng mga salitang binitawan ni Lance. Bigla siyang tumalikod at tumakbo palabas ng opisina.Habang naglalakad si Monique sa kalsada, hindi niya napansin ang mga sasakyang dumadaan. Tila wala siya sa sariling mundo—malalim ang iniisip, nawawalan ng dahilan para mabuhay."Hindi niya na ako mahal..."Paulit-ulit na umuugong sa isip niya ang tinig ni Lance. Ang paningin niya'y lumalabo dahil sa luha, at hindi niya namalayang nasa gitna na siya ng kalsada.Isang malakas na busina ang pumunit sa katahimikan ng kanyang isip."Miss! Tabi!" sigaw ng isang naglalakad na tao sa sidewalk.Bago pa niya napagtanto ang nangyayari, isang dambuhalang truck ang paparating na sa kanya—sobrang bilis, at huli na para umiwas.BAGGGG!Tumilapon ang kanyang katawan sa ere, bumagsak siya sa matigas na semento.Nakita ng mga tao ang pagsabog ng dugo sa kalsada. Nagkagulo ang lahat. May mga sumisigaw, may tumatawag ng ambulansya."Diyos ko! May naaksidente!"
Tuluyan nang bumagsak ang mundo ni Monique. Ang sakit ay parang tinutusok ang puso niya ng paulit-ulit. Hinang-hina siyang napatingin sa kisame. "Kaya pala... Kaya pala kahit anong gawin ko, hindi mo ako kayang mahalin. Hindi ko pala kailanman mapapalitan si Apple."Tumulo ang isang luha sa pisngi ni Lance, pero agad niya itong pinunasan. Ayaw niyang makita ni Monique ang pag-aalalang nasa mga mata niya. "Monique… Hindi mo kailangang ipilit ang sarili mo sa akin. Deserve mo rin ang pagmamahal na totoo, ‘yung hindi mo kailangang ipaglaban ng mag-isa.""Pero paano kung ayaw ko? Paano kung ikaw lang ang gusto ko?" humihikbing tanong ni Monique.Mahigpit na pumikit si Lance bago bumuntong-hininga. Pagkatapos, tumayo siya at marahang hinawakan ang kamay ng dalaga."Patawarin mo ako, Monique. Pero hindi ako ang taong makakapagpasaya sa’yo.""Umalis ka na.Pinapangako ko wala ka ng makikita at maririnig na Monique sa buhay mo.Tandaan mo yan Lance.Kung ano mangyari sa akin Lance sisihin mo ang
Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Apple habang yakap-yakap ang mahimbing na natutulog na si Amara. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang marahang hinahaplos ang buhok ng anak. Hindi niya alam kung paano haharapin ang kinakatakutan niya-ang posibilidad na mawala si Amara sa kanya.Dahil alam na ni Lance ang totoo.At ngayon, dumating na ang kinatatakutan niyang sandali.Isang mensahe mula sa abogado ni Lance ang natanggap niya kanina."Ms. Apple Navarro, nais ipaalam sa inyo na may itinakdang pag-uusap tungkol sa custody rights ng batang si Amara. Kayo ay inaasahang dumalo sa meeting kasama si G. Lance Montemayor upang mapag-usapan ang mga legal na aspeto ng usaping ito. Hinihiling namin ang inyong pakikiisa para sa kapakanan ng bata. Salamat."Tila gumuho ang mundo ni Apple matapos mabasa ang mensahe."Hindi... Hindi ito puwedeng mangyari..."Mahigpit niyang niyakap ang anak, pinipilit pigilan ang pag-agos ng kanyang luha.Alam niyang darating ang araw na ito-ang
Halatang pigil na pigil si Lance sa emosyon. Pero sa loob niya, naguguluhan siya. Hindi niya alam kung paano niya ipapaliwanag ang sakit na nararamdaman niya ngayon—ang sakit ng isang amang matagal nang nawalay sa anak niya nang hindi niya alam."Wala akong balak ipagkait sa’yo si Amara," mahina ngunit matigas na sabi ni Lance. "Pero hindi ko rin hahayaang palayuin mo pa siya sa akin.""Ano'ng gusto mong mangyari, Lance?" tanong ni Apple, puno ng pangamba."Gusto kong makasama ang anak ko. Gusto kong magkaroon ng visitation rights. Kung maaari, joint custody."Biglang nanlabo ang paningin ni Apple. Parang pinutol ang hininga niya sa narinig."H-hindi... Hindi ako papayag... Hindi pwedeng alisin mo siya sa akin!""Wala akong sinabing aalisin kita sa buhay niya! Pero hindi lang ikaw ang may karapatan sa kanya, Apple!"Napailing si Apple, bumagsak ang luha sa kanyang mga mata. "Hindi mo naiintindihan, Lance... Ako lang ang meron siya. Ako lang ang kilala niyang pamilya! Hindi mo lang bas
Lance leaned forward, his voice firm but calm. "At ako lang ang meron siyang ama."Natahimik si Apple.Muling sumingit ang abogado. "Hindi natin kailangang gawing labanan ito. Ang usapan dito ay visitation at parental involvement. Ms. Imperial, sigurado akong hindi mo gugustuhing dumaan tayo sa legal proceedings na maaaring masaktan si Amara."Alam niyang tama ito. Hindi niya kayang idaan ito sa korte. Hindi niya kayang makitang dumaan si Amara sa stress ng pag-aagawan nila ni Lance.Napalunok si Apple, pilit nilalabanan ang emosyon. "Ano'ng gusto mong mangyari?""Gusto kong makilala siya," sagot ni Lance. "Gusto kong malaman niya kung sino ako, gusto kong marinig niya mismo mula sa akin na hindi ko siya tatalikuran."Napapikit si Apple. Ilang buwan niyang hiniling na dumating ang araw na may magtatanggol kay Amara, na may magsasabing hindi siya iiwan. Pero hindi niya inaasahang manggagaling ito kay Lance—ang lalaking minsan niyang minahal at siyang pinakaayaw niyang pagkatiwalaan."H
Pagkauwi sa bahay, agad napansin ni Mia ang lungkot sa mga mata ni Apple. Kahit pa pilit nitong iniangat ang sarili, halata pa rin ang bigat na dinadala niya."Apple... okay ka lang ba?"Narinig niya ang mahinang tanong ni Mia, pero parang lumulutang ang isip niya. Hindi sumagot si Apple. Dumiretso siya sa kusina, binuksan ang ref, at kumuha ng malamig na tubig. Halos isang baso ang naubos niya bago siya bumuntong-hininga."Napagkasunduan na namin ang visitation rights ni Amara," mahina niyang sabi, hindi tumitingin kay Mia. "Weekends kay Lance. Walang overnight. Walang biglaang dalaw. Ako ang may full custody."Tumaas ang kilay ni Mia. "So... dapat masaya ka, ‘di ba? Nakuha mo ang gusto mo."Napaupo si Apple sa dining chair at ipinatong ang noo sa kamay niya. "Oo nga... pero bakit parang ang bigat pa rin?"Umupo si Mia sa harap niya at hinawakan ang kamay niya. "Dahil alam mong hindi mo na siya kayang itaboy, Apple. Kahit anong gawin mo, may karapatan si Lance kay Amara, at may puwan
At sa unang pagkakataon, kahit siya mismo ay hindi sigurado kung totoo ang sagot niyang iyon. Pagkarating ni Lance, binigyan niya ng instruksyon kung paano alagaan si baby Amara na 6 na buwan na ngayon. Kung paano magtimpla ng gatas, kung kailan painumin ng vitamins si Amara, pagpapalit ng diaper, at palaging i-burp si baby pagkatapos dumede.Kinakabahang bumaba si Apple mula sa hagdan, habang mahigpit na yakap si Amara sa kanyang dibdib. Ramdam niya ang panginginig ng kamay niya, pero pilit niyang pinanatili ang mahinahong mukha. Alam niyang hindi ito ang tamang oras para ipakita ang kahinaan niya.Maya-maya pa, narinig niya ang tunog ng doorbell.Mabilis siyang huminga nang malalim bago tinungo ang pinto. Pagbukas niya, bumungad sa kanya si Lance, nakasuot ng puting polo at itim na pantalon, mukhang kasing tensyonado niya. May dala itong isang maliit na baby bag.Nagtagpo ang kanilang mga mata. Walang nagsalita.Si Lance ang unang bumasag ng katahimikan. “Apple.”Tumango lang siya a
At sa unang pagkakataon, nakita ni Apple ang determinasyon sa mga mata nito.Dumating ang sandali ng paghihiwalay.Dahan-dahang iniabot ni Apple si Amara kay Lance. Nang maramdaman ng bata ang ibang bisig, bigla itong naghanap kay Apple, umiiyak ng mahina.Napakagat-labi si Apple, gustong bawiin ang anak niya, pero pinigilan niya ang sarili."Shh... anak, babalik ka kay Mommy mamaya, ha?" mahina niyang bulong kay Amara habang hinahaplos ang pisngi nito.Niyakap ni Lance ang anak nilang mahigpit, halatang kinakabahan pero determinado. "Huwag kang mag-alala, Apple. Hindi ko siya pababayaan."Tumango lang si Apple, pilit nilulunok ang bigat sa lalamunan niya."Sige na. Baka mahuli pa kayo sa schedule."Nagtama ang kanilang mga mata. Sa loob ng ilang segundo, walang gumagalaw sa kanilang dalawa. Ramdam niya ang kaba, ang bigat, at ang sakit na parang sumasakal sa kanya. Pilit niyang pinanatili ang matibay na anyo, pero hindi niya maikakaila ang paninikip ng dibdib niya.Si Lance ang unang
Lumapit si Rene, hawak pa rin ang teddy bear ni Lucien. “Anak… lumaban siya. Lumalaban siya, alam ko. Monica is a fighter.”“Pero paano kung hindi na siya magising, Tita? Paano kung... kung hindi ko na masabi sa kanya lahat ng hindi ko nasabi? Hindi ko pa siya napapangakuan ng kasal, hindi ko pa siya nadadala sa paborito niyang lugar sa Bohol, hindi ko pa siya nalalakad ng mahaba sa ulan—lahat ng gusto niyang gawin, hindi pa namin nagagawa.”pag-alalang saad ni Lance“May oras pa. Hindi mo ba naririnig sarili mong boses? Mahal mo siya, anak. At alam kong nararamdaman niya ‘yon. Hindi siya bibitaw. Hindi kayo bibitaw.”naiiyak na sabi ni Rene.Biglang bumukas ang pinto. Lumabas ang isang nurse, may bahid ng tensyon sa mukha."Family of Mrs. Monica Martin?"Tumayo agad si Lance. Nanlalaki ang mga mata niya at nanginginig ang kamay habang lumapit sa nurse."Ako! Ako po! Ano pong nangyayari? Buhay pa siya?"Tumango ang nurse, pero halata sa kanyang mukha ang lungkot at pag-aalala."Buhay pa
Tumango si Rene, sabay tayo. Lumapit siya sa crib at dahan-dahang kinuha si Lucien. Una niyang pagkakataon itong buhatin ang kanyang unang apo."Kamukha mo, Monica," bulong niya, habang hinahaplos ang pisngi ng sanggol. "Pero ‘yung mata… mana sa tatay. Matapang."Sa gilid ng silid, pumasok ang isang nurse na may dalang camera."Sir Lance, Sir Rene, gusto niyo po ba ng first family photo habang mahimbing pa si baby?"Nagkatinginan ang dalawa, sabay ngiti.At doon, sa simpleng kuha ng litrato, naiselyo ang panibagong simula—isang pamilya, puno ng pangakong hindi na muli magkakahiwalay.ROOM 407 – RECOVERY ROOMTahimik ang paligid. Marahang umuugong ang aircon, at ang tunog ng monitor ay tila kampanang dahan-dahang tumutugtog. Si Lance ay nakaupo sa tabi ni Monica, hawak ang kamay nito habang pinagmamasdan si Lucien na mahimbing pa rin sa crib. Katabi nila si Rene, na may ngiting abot-langit habang kinukunan ng larawan ang kanyang apo.Bigla—isang kakaibang tunog ang nagmula sa monitor.
Ligtas na nailipat si Monica sa recovery room. Si Lance naman ay hindi pa rin mapakali—abala sa pag-aasikaso ng birth certificate, sa pagkuha ng gamit, at paminsan-minsan ay sinisilip ang nursery kung nasaan ang kanilang baby boy.Pagbalik niya sa kwarto, nakita niyang gising na si Monica. Nakatingin ito sa kisame, tila malalim ang iniisip.“Moni?”“Lance, napag-isipan ko na ang pangalan niya,” agad na sambit ni Monica.“Talaga? Ano?”“Gusto kong pangalanan siya ng “Lucien.” Ibig sabihin ‘light’… kasi kahit ang dami kong kinatatakutan, pagdating niya, parang may liwanag na. Parang nawala ang dilim.”Napangiti si Lance. “Lucien… Lucien Martin. Maganda. Matapang. Puno ng liwanag.”Tumango si Monica. “Kasi kahit dumaan ako sa pinakamadilim na yugto ng buhay ko, binigyan mo ‘ko ng liwanag. Kaya ikaw ang gusto kong huling makasama sa lahat ng dilim ng buhay ko.”Napatingin si Lance kay Monica, tila ba bawat salitang lumalabas sa kanyang labi ay siniselyuhan sa puso niya.“Moni…” mahina ngu
At sa gabing iyon, hindi lang panaginip ang pag-ibig. Totoo ito.Sa mga bituin sa ibabaw ng Paris, sa mga ilaw ng lungsod, at sa katahimikan ng pagyakap—nabuo ang pangako.Isang pangakong kahit may kapirasong sakit, may puwang pa rin para sa paghilom.Samantala, sa kabilang panig ng mundo, sa Pilipinas, si Lance ay tahimik na nakaupo sa gilid ng kama ni Monica. Hawak-hawak niya ang kamay nito habang natutulog, pagod sa regular na check-up at paghahanda para sa nalalapit na panganganak. May kapayapaan sa mukha ni Monica, habang si Lance naman ay may halong kaba at tuwa sa dibdib.Tila isang eksena ito mula sa ibang buhay—malayo sa dating gulo, sakit, at panghihinayang. Ang lalaki na minsang takot sa pananagutan, ngayon ay buong pusong nakatutok sa bagong yugto ng kanyang buhay.“Hindi ko man nabigyan ng maayos na simula si Apple at Amara… pero sisiguraduhin kong sa pagkakataong ito, magiging buo ang lahat,” bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang mukha ni Monica.Ilang buwan ang
Nathan, na ramdam na ramdam ang pag-aalala ni Apple, ay nag-abot ng kamay upang magpatuloy sa kanilang usapan. Pinisil niya iyon nang marahan—parang sinasabing, “hindi kita bibitawan.”“Apple, hindi mo kailangang kalimutan ang lahat,” aniya, marahan pero buo ang boses. “Basta’t tandaan mo, nandito ako. Kasama kita. Huwag mong bitawan ang pangarap mo. Huwag mong bitawan si Amara at ako.”Bumuntong-hininga si Apple. Pinilit niyang ngumiti, pero alam ni Nathan, may bigat pa rin sa puso ng babae.Hindi nagtagal, sumabad si Mia mula sa likuran habang karga si Amara. “Oo nga, Apple,” sabay ngiti, “ngayon tinutupad na natin ang mga pangarap natin. Nakapag-expand tayo dito sa Paris, sa tulong ng nobyo mong si Nathan. Dati, nangangarap lang tayo ng maliit na café. Ngayon may ‘Boulangerie de Amara’ na tayo. May brunch café pa tayong padating sa Montmartre. Look how far you’ve come.”Natawa si Apple, hindi dahil sa tuwa kundi sa tila hindi pa rin siya makapaniwala sa lahat ng nangyari.“Grabe, n
Habang si Monica at Lance ay nagsisimula ng bagong paglalakbay, ang kwento ni Apple ay patuloy na umuusad sa isang bagong kabanata. Sa kabila ng lahat ng naging pagsubok at sakit, siya at si Nathan ay nagpatuloy sa pagbuo ng kanilang buhay sa Paris, kasama ang kanilang anak na si Amara. Ang bawat araw sa bagong lungsod ay puno ng hamon, ngunit tila wala nang hadlang sa kanilang pagmamahalan.Sa isang tahimik na apartment sa Paris, ang araw ni Apple ay nagsimula tulad ng karaniwan—ang malambot na sikat ng araw na tumatama sa bintana, ang malamig na hangin na pumapasok sa mga siwang ng kurtina, at ang tunog ng mga kalderetang tumutunog mula sa kusina, kung saan si Nathan ay abala sa paghahanda ng almusal.“Apple, okay na ba ‘to?” tanong ni Nathan habang binabalanse ang isang mangkok ng itlog sa kanyang kamay at sinusubukang i-flip ang pancake.“Siguro nga,” sagot ni Apple, na kasalukuyang nakaupo sa sofa, naglalakad-lakad at tinatanggal ang mga laruan ni Amara mula sa sahig. Tinutulunga
“Pipilitin kong maniwala,” mahina niyang wika, sabay daplis ng palad sa sariling dibdib. “At sana… tulungan mo ‘kong buuing muli ‘yung babaeng minahal mo noon. Kasi ako, willing akong mahalin kang muli… pero sa paraang bago, sa paraang totoo. At sana tuluyan mo nang kalimutan si Apple. Andito na kami ng anak mo. Huwag mo sana akong bibiguin, Lance.”Tumigil si Lance sa gilid ng daan. Pinatay niya ang makina ng sasakyan, sabay harap kay Monica. Tinitigan niya ito ng mariin—hindi bilang babae lang ng kanyang anak, kundi bilang babaeng minsang minahal niya at ngayo'y muling nagpapaubaya, muli siyang tinatanggap sa kabila ng lahat.“Hindi kita bibiguin,” mahinang sagot ni Lance, halos pabulong. “Hindi na. Dahil kung babiguin pa kita ngayon, hindi ko na rin kayang mabuhay nang may ganung klase ng kasalanan. Ayoko na. Tapos na ako sa sakit. Gusto ko nang maging mabuting ama. At mabuting asawa… sa’yo.”Hindi na muling nagsalita si Monica. Bagkus, pumikit siya sandali, pinipigilan ang pag-ago
At habang binabaybay ng sasakyan ang tahimik na lansangan pauwi ng bahay, kapwa tahimik sina Lance at Monica. Wala mang salitang namutawi sa kanilang mga labi, sapat na ang presensya ng isa’t isa para magkaunawaan. Sa pagitan ng musika mula sa radyo at ingay ng kalsada, tumitibok ang tahimik na pag-asa—isa na namang simula, isa na namang pagkakataong ayusin ang mga nawasak na bahagi ng kanilang mga puso.Napalingon si Lance kay Monica na noo’y nakasandal sa bintana, banayad ang pagkakahawak sa kanyang tiyan habang nilalaro ang singsing sa kanyang daliri.“Monica,” mahinang tawag ni Lance.Lumingon si Monica, mabagal, may tamis at pangamba sa mga mata.“Hmm?” tugon niya, mahinang boses, tila pinipigilang masaktan muli.“Salamat,” bulong ni Lance. “Hindi mo alam kung gaano ako nagpapasalamat na kasama kita ngayon. Na kahit ang dami kong pagkukulang, nandito ka pa rin.”Napangiti si Monica, bagaman may bakas pa rin ng luhang naiwan sa gilid ng kanyang mata. “Hindi madaling magpatawad, La
Habang hawak ni Lance ang kamay ni Monica, naramdaman niya ang tensyon na bumangon sa pagitan nilang dalawa. Alam niyang maraming bagay ang kailangang linawin, at isa na rito ang patuloy na koneksyon niya kay Apple at ang anak nilang si Amara. Hindi niya alam kung paano niya dapat ipahayag ito, ngunit kailangan niyang gawin ito para maging tapat at upang maiwasan ang pagkakaroon ng hindi pagkakaintindihan."Bigyan mo ako ng chance na makapagmove on kay Apple," nagpatuloy si Lance, ang boses ay may kabuntot na kalungkutan ngunit puno ng determinasyon. "Sana huwag mo na itong pagselosan. Ina parin ng anak ko si Apple at anak namin si Amara. Sana matanggap mo si Amara at ituring mo ng anak. Lagi mong tandaan na ang koneksyon namin ay si Amara, at co-parenting kami."Si Monica ay nanatiling tahimik sa mga sinabi ni Lance. Ngunit ang mga mata ni Monica ay naglalaman ng mga magkahalong damdamin—pag-aalala, takot, at higit sa lahat, pagmamahal. Hindi madali para sa kanya na tanggapin ang mga