Chapter 14

"Wala namang espesyal sa pamilya ko. Mag-isa lang akong anak. Palaging abala ang magulang ko. Siguro noong bata pa ako, hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko sila madalas makita sa bahay. Pero nang lumaki ako, naiintindihan ko na na hindi lang ako ang tao sa mundo. May kailangan silang isipin at asikasuhing importanteng bagay," nakangiting sabi ko.

"Ngunit importante rin namang makita nila ang iyong paglaki upang magabayan ka nang maayos," ani Lino.

"Nagabayan naman ako nang maayos at palagi silang nandiyan kapag may nangyayaring importanteng bagay para sa'kin. Kakaunti ang oras namin para sa isa't-isa kaya kung may pagkakataon, ginagawa naming espesyal ang araw na iyon." hindi pa rin sila nagkulang sa paggabay sa'kin.

"Mabuti kung ganun. Ngunit ang lungkot naman ng buhay mo kung ganoon," bulong niya kaya bahagya akong natawa. Kahit siya'y natawa rin. "Mag-isa ka lamang sa bahay, walang makausap."

"Meron naman kaming kasambahay. Tinuturing ko silang m