EP 2 : ทรมานใจ

“เข้ามาสิคะที่รัก” เขาบอกเสียงนุ่มแต่ไม่ได้บอกอย่างเดียวหรอกนะคะ บอกพร้อมกับจับข้อมือฉันแล้วก็ดึงเข้าไปในห้องต่างหาก เขามันเป็นผู้ชายที่ทุเรศที่สุดในชีวิตฉันเลยเพราะน้ำเสียงนุ่มทุ้มแสนสุภาพกับการกระทำจาบจ้วงของเขามันสวนทางกันสิ้นดี!

“วันนี้ไม่ทำอะไรได้ไหม” พอดึงฉันเข้ามาในห้องแล้วก็จัดการปิดประตูเสร็จเรียบร้อยฉันก็เลยขอร้องเขา ขอร้องด้วยน้ำเสียงที่มันโคตรเหนื่อยของตัวเองนี่แหละ

“วันนี้เหนื่อยเหรอครับ” เขาหันมามองแล้วก็ยิ้มบาง ๆ พร้อมกับเอามือมาลูบแก้มของฉันแผ่วเบาทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นใจชื้นขึ้นมา บางทีวันนี้เขาอาจจะยอมปล่อยก็ได้

“ค่ะ วันนี้หยีเรียนหนักขอกลับบ้านได้ไหม” ฉันมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน และสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มอบอุ่น  

“ทำเสร็จแล้วพี่ก็ให้หยีกลับค่ะ” โคตรทุเรศ ฉันนึกว่าวันนี้เขาจะเห็นใจกันบ้าง แต่ไม่เลยค่ะ สุดท้ายเขาก็แค่แสดงออกด้วยน้ำเสียงสีหน้าที่ดูเป็นคนดีเพื่อหลอกล่อให้เหยื่อตายใจแล้วก็เอามีดมาแทงแรง ๆ ตอนที่กำลังตายใจจนได้ที่

“สารเลว!” มันมีแค่คำนี้ที่หลุดออกจากปากฉัน คำสั้น ๆ แล้วก็พูดเบา ๆ เพราะสำหรับผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะพูดเบาหรือตะโกนให้คอแตกเขาก็ไม่สนใจหรอก เขาไม่เคยสนใจ

“ที่รักไม่เห็นต้องขอพี่กลับเลยครับเพราะยังไงพี่ก็ให้ที่รักกลับอยู่แล้ว แค่ทำเสร็จก็ได้กลับ พี่เคยให้ที่รักนอนค้างที่นี่รึไง?” พูดเบา ๆ ช้า ๆ แต่ประโยคที่พูดมามันกดให้ฉันเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ไร้ค่าไร้ราคาสิ้นดี

“ถ้างั้นก็รีบทำซะ” ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูดแล้วก็รีบทำให้มันจบ ๆ ไปสักทีเถอะ ทำให้มันจบฉันจะได้รีบไปให้พ้นจากสถานที่แสนโสโครกนี้เร็ว ๆ

“ไปอาบน้ำสิ กี่รอบแล้วทำไมยังไม่รู้หน้าที่อีกคะ” เขาแค่นยิ้มแล้วก็เดินเข้าไปในห้องทิ้งให้ฉันยืนกำหมัดแน่นอยู่หน้าห้องคนเดียว

พอออกมาจากห้องน้ำด้วยเวลาการอาบที่โคตรจะเร็วฉันก็เห็นไอ้คนเลวนอนอยู่ที่เตียง ไม่ได้นอนรอฉันด้วยความพิศวาสหรอกนะคะ นอนคุยโทรศัพท์อยู่ต่างหาก

“ครับ โอเคครับ” ฉันไม่รู้หรอกค่ะว่าเขากำลังคุยกับใครเพราะฉันเลิกใส่ใจคน ๆ นี้ไปตั้งแต่วันแรกที่ทำระยำกับฉันแล้ว เลิกใส่ใจแล้วก็ภาวนาอยู่ทุกวันให้รีบตายโหงตายห่าไปสักที

“เสร็จงานเมื่อไหร่ค่อยมานะครับ...” ฉันเดินไปนั่งที่เตียงเพื่อรอรับเวลาแห่งการตกลงขุมนรก ส่วนเขาก็นอนพิงหัวเตียงคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียงอย่างอารมณ์ดีไม่นานก็วางสาย ไม่นานเลยค่ะแค่นั่งรอประมาณเกือบจะ 10 นาที ฟังเขาคุยกับผู้หญิงของเขานั่นแหละ

ติ๊ด!

“ทำไมที่รักไม่ถอดชุดรอพี่ล่ะครับ” ไอ้คนเลววางสายพร้อมกับวางโทรศัพท์ลงข้างเตียงด้วยท่าทางเชื่องช้าโคตรชิลแล้วก็หันมาถามฉัน ถามพร้อมกับเอาคางมาเกยที่ไหล่แล้วก็เอามือสกปรกมาลูบแขนฉันเล่น

“เลิกพูดมากสักทีเถอะ จะทำก็ทำให้มันจบ ๆ สักที”

จุ๊บ

“อยากแล้วเหรอคะ?” เขาจุ๊บลงที่หัวไหล่แล้วก็ถามเสียงพร่า มีใครสันดานหยาบช้าเหมือนซาตานเท่าผู้ชายคนนี้อีกไหม ฉันเกลียดจนอยากเอามีดมาแทงเขาให้พลุนไปทั้งร่าง ถ้าทำแล้วไม่ต้องติดคุกฉันจะเอามีดมาแทงให้ศพเละจนพิสูจน์ตัวตนไม่ได้เลย

“ขยะแขยงอยากรีบทำรีบกลับต่างหาก!” ฉันสะบัดตัวนิดหน่อยเพราะเริ่มทนนั่งนิ่งให้เขามาใกล้ตัวพร้อมกับทำเหมือนฉันเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ไม่ไหวอีกต่อไป

“หึ ๆ ถ้างั้นที่รักก็มาทำให้พี่ อยากรีบกลับก็มาทำเอง” พอพูดเสร็จเขาก็ผละไปล้มตัวลงนอนที่เตียงมองหน้าฉันด้วยสายตาของคนที่เหนือกว่า

“เมื่อไหร่จะปล่อยฉัน?”

“มาทำสิคะ ไม่อยากกลับบ้านเหรอ?” เขานอนมองหน้าแล้วก็ถามฉันโดยที่ไม่ได้ใส่ใจหรือสนใจเลยสักนิดว่าฉันเพิ่งถามเขา

“ปล่อยฉันไปได้ไหม...ขอร้อง” ฉันพยายามขอร้องเขา เสียงฉันก็เริ่มสั่นแล้วเพราะมันรู้สึกอดสูกับชีวิตตัวเอง ชีวิตที่อยู่ ๆ ก็ต้องตกอยู่ใต้เบื้องล่างของผู้ชายคนนี้

“อยากกลับเมื่อไหร่ก็มาทำนะครับที่รัก พี่รอที่รักมาจัดการพี่ได้ทั้งคืน” เขาพูดจบก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาเล่น ไม่ได้สนใจฉันที่ตอนนี้กำลังนั่งน้ำตาไหลออกมาช้า ๆ เงียบ ๆ ข้างเขาตรงนี้

ในเมื่อความรู้สึกของฉันมันไม่มีผลอะไรกับเขา ไม่เคยมีผลอะไรกับผู้ชายคนนี้เลยสักครั้ง ไม่ว่าจะโกรธ โมโห ทุกข์ หรือร้องไห้จะเป็นจะตาย สิ่งที่เขาแสดงกลับมามันมีแค่รอยยิ้มแบบเดิม รอยยิ้มของคนดีที่อาบไปด้วยยาพิษ! และในเมื่อไม่มีประโยชน์อะไรฉันก็ต้องจำยอมขยับไปนั่งคุกเข่าปลดสายชุดคลุมของเขาแล้วก็เอื้อมมือที่สั่นเทาไปจับสิ่งที่ฉันโคตรขยะแขยง!

“อ่าส์~ ค่อย ๆ รูดที่รัก”

“อืม~ อมเข้าไปยาหยี ซี๊ด~” ฉันจับท่อนเอ็นของเขาสาวแรง ๆ ให้มันเสร็จแต่มันก็ไม่ได้ผล จนกระทั่งเขาเอามือมากดหัวฉันลง กดให้ก้มหน้าลงไปจัดการกับไอ้ท่อนเอ็นสกปรกของเขา วัตถุที่ดูเหมือนจะมุดเข้าไปในตัวของผู้หญิงมานับไม่ถ้วน

ฉันต้องฝืนใจอ้าปากเพื่ออมมันเข้าปากทั้งที่ในใจขยะแขยงจนแทบอ้วก ยิ่งได้ยินเสียงครางด้วยความสุขของเขาฉันก็ยิ่งรู้สึกอยากจะอาเจียนมันออกมาก่อนที่จะรีบจัดการกับมัน ปาก ลิ้นและมือกำลังทำงาน พร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลออกมาเป็นสาย

“ซี๊ด~ ที่รัก อ่าส์~ ดูดแรง ๆ อ่าส์~” เขากดหัวฉันให้กดลงต่ำกว่าเดิมทำให้ท่อนเอ็นที่มันยาวกดลึกเข้ามาในคอฉัน เขากดหัวฉันลงโดยที่ไม่ได้สนใจเลยสักนิดว่าตอนนี้ฉันกำลังเป็นยังไง ไม่เคยสนใจว่ามันยาวแค่ไหนและมันจะเข้ามาในปากผู้หญิงคนหนึ่งได้สุดท่อนลำหรือเปล่า เขาสนใจแค่ความสุขความพอใจของเขาเท่านั้น

อ๊อก อ๊อก อ๊อก!

เขากดหัวฉันลงจนส่วนปลายมันชนเข้าในส่วนที่ลึกที่สุดของคอ พอฉันผงกหัวขึ้นเขาก็กดลงเป็นจังหวะซ้ำ ๆ จนกระทั่งสุดท้ายเขาก็เกร็งกระตุกและฉีดพ่นน้ำรักออกมา

“อื้อ!!! / อ๊าส์!!!” ฉันจะผละออกแต่เขารู้ดีค่ะเขาถึงได้ใช้ทั้งสองมือของเขากดหัวฉันเอาไว้แล้วก็ฉีดพ่นน้ำรักเข้ามาเต็มปากฉัน

“อ๊าส์~ กินเข้าไปที่รัก กลืนลงไป~” ไม่ว่าฉันจะพยายามผละออกเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายก็เลยต้องฝืนใจกลืนน้ำรักของเขาเข้าไป

“จะไปไหน” พอกลืนกินไปจนหมดฉันก็ตัดสินใจรีบก้าวลงเตียงแต่เขาก็ดึงข้อมือเอาไว้ก่อน

“จะกลับไง ปล่อยสักที!”

“กลับบ้านเหรอคะ?” เขาเอียงคอแล้วก็ถามฉัน ถามเหมือนคนซื่อแต่ไม่ได้ซื่อหรอกค่ะ ชั่วต่างหาก

“อืม” ฉันตอบรับในลำคอส่ง ๆ ให้มันจบ อยากรีบเข้าไปบ้วนปากล้วงคออ้วกเต็มทีแล้ว

“พี่เรียกที่รักมา เอา ไม่ใช่เหรอ พี่ยังไม่ได้ เอา แล้วยาหยีจะกลับได้ยังไงคะ”

ไอ้เลว ไอ้ชาติเปรต!