All Chapters of So Beautiful สยบหัวใจให้ยัยคนสวย: Chapter 1 - Chapter 10

“เข้ามาสิคะที่รัก” เขาบอกเสียงนุ่มแต่ไม่ได้บอกอย่างเดียวหรอกนะคะ บอกพร้อมกับจับข้อมือฉันแล้วก็ดึงเข้าไปในห้องต่างหาก เขามันเป็นผู้ชายที่ทุเรศที่สุดในชีวิตฉันเลยเพราะน้ำเสียงนุ่มทุ้มแสนสุภาพกับการกระทำจาบจ้วงของเขามันสวนทางกันสิ้นดี!“วันนี้ไม่ทำอะไรได้ไหม” พอดึงฉันเข้ามาในห้องแล้วก็จัดการปิดประตูเสร็จเรียบร้อยฉันก็เลยขอร้องเขา ขอร้องด้วยน้ำเสียงที่มันโคตรเหนื่อยของตัวเองนี่แหละ“วันนี้เหนื่อยเหรอครับ” เขาหันมามองแล้วก็ยิ้มบาง ๆ พร้อมกับเอามือมาลูบแก้มของฉันแผ่วเบาทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นใจชื้นขึ้นมา บางทีวันนี้เขาอาจจะยอมปล่อยก็ได้“ค่ะ วันนี้หยีเรียนหนักขอกลับบ้านได้ไหม” ฉันมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน และสิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มอบอุ่น “ทำเสร็จแล้วพี่ก็ให้หยีกลับค่ะ” โคตรทุเรศ ฉันนึกว่าวันนี้เขาจะเห็นใจกันบ้าง แต่ไม่เลยค่ะ สุดท้ายเขาก็แค่แสดงออกด้วยน้ำเสียงสีหน้าที่ดูเป็นคนดีเพื่อหลอกล่อให้เหยื่อตายใจแล้วก็เอามีดมาแทงแรง ๆ ตอนที่กำลังตายใจจนได้ที่“สารเลว!” มันมีแค่คำนี้ที่หลุดออกจากปากฉัน คำสั้น ๆ แล้วก็พูดเบา ๆ เพราะสำหรับผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะพูดเบาหรือตะโกนให้คอแตกเขาก็ไม่สนใจหรอก เขาไม่เ

ฉันกลับมาถึงห้องเกือบตีหนึ่งด้วยสภาพที่เหนื่อยล้าเต็มทนแต่ก็ต้องฝืนความง่วงมาอาบน้ำอีกครั้งเพราะความรู้สึกเดียวจริง ๆ ที่ทำให้ยอมอาบน้ำนานเกือบยี่สิบนาทีทั้งที่ลืมตาแทบไม่ไหวเพราะฉันขยะแขยงไอ้เปรตนั่น!สงสัยกันใช่ไหมคะว่าทำไมฉันถึงต้องมาโดนอะไรแบบนี้ เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไม่นานนี้เองแค่ระยะเวลาสั้น ๆ แต่กลับรู้สึกยาวนานทรมานใจเหมือนเจอเหตุการณ์เลวร้ายมาทั้งชาติมันเริ่มต้นจากวันนั้นวันงานวันเกิดของเขาที่ฉันไปในฐานะของรุ่นน้องในชมรมแล้วก็หนีบเอาเพื่อนรักอย่างปั้นหยาไปเป็นเพื่อน แต่แล้วในงานวันเกิดของเขาปั้นหยาก็ไปปะทะแล้วก็ทะเลาะกับพี่กราฟ รุ่นพี่ในมหาลัยที่ปั้นหยาแอบชอบมานานตั้งสามปี ฉันไม่รู้ว่าเขากับพี่กราฟเกี่ยวข้องอะไรกันเพราะปั้นหยาเดินกลับเข้ามาในงานหลังจากขอตัวไปเข้าห้องน้ำด้วยสภาพเปียกยับเป็นลูกหมาตกน้ำ แต่สภาพจริง ๆ ของเพื่อนรักคนสวยของยาหยีน่าจะเรียกว่ากัปปะมากกว่า เพราะบอกได้คำเดียวว่าเละ! คงเป็นเพราะไม่ใช่สงกรานต์เพื่อนคนสวยของยาหยีก็เลยไม่ได้ใช้เครื่องสำอางกันน้ำ หลังจากนั้นยังไม่ทันที่เราจะคุยกันให้รู้เรื่องว่าไปโดนอะไรมาพี่กราฟก็ตามมาหาเรื่องปั้นหยาจนมีปากเสียงกับพี่กั

​“พี่กันต์โอเคไหมคะ”“ครับ...โอเคสิทำไมพี่จะไม่โอเค พี่รู้อยู่แล้วล่ะครับว่าปั้นหยาไม่ได้สนใจพี่ แต่ที่ไม่โอเคมีแค่เรื่องเดียว” เขาพูดไปยิ้มไปด้วย แต่ประโยคสุดท้ายเขาก็พูดช้า ๆ“คะ?”“ช่างมันเถอะครับ ค่ำนี้ยาหยีว่างไหม""คะ? อ๋อว่างค่ะหยีเลิกเรียนแล้ว""ถ้างั้น...วันนี้พี่อกหักช่วยไปกินข้าวเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิครับ” เขาถามฉันแล้วก็ยิ้มขมขื่นมาให้บาง ๆ เหมือนพี่เขากำลังเสียใจ เอ๊ะ! แต่ทำไมเมื่อกี้ดูไม่เสียใจวะ?“ถ้าพี่กันต์อยากให้ไปกินข้าวเป็นเพื่อนหยีก็ยินดีค่ะ” ฉันยิ้มรับตามมารยาท แต่ในใจนี่สิคะ ไม่อยากจะว่าตัวเองแต่ในใจของยาหยีคนนี้โคตรเต็มใจเลย เต็มใจมาก ๆ ที่จะอยู่ข้าง ๆ เขาในวันที่เขาเสียใจ คนดีมากนางเอกไปอีก นางเอกที่ไม่มีพระเอก ฮ่า ๆๆ อยากหัวเราะให้กับความสวยที่แม่ให้มาแต่ใช้ดึงดูดความสนใจของผู้ชายคนนี้ไม่ได้เลย“ถ้างั้นเราไปกันเลยไหมหรือว่ายาหยีต้องกลับบ้านก่อนครับ”“ไปเลยก็ได้ค่ะนี่ก็เย็นแล้ว พี่กันต์อยากไปร้านไหนคะ”“อืม ขอไปไก ลๆ หน่อยได้ไหมพรุ่งนี้วันเสาร์นี่ครับ” เขาทำท่าคิดพักหนึ่งแล้วก็ยิ้มบอกฉัน“ไกล? ที่ไหนเหรอคะ”“เอารถยาหยีไปจอดไว้ที่คอนโดพี่ก่อนดีกว่า ใกล้ ๆ มหาลัยน

ตุ๊บ!“หยีไปทำอะไรให้พี่กันต์ถึงต้องทำกับหยีแบบนี้!” ฉันคว้าหมอนบนเตียงปาใส่เขาแต่มันกลับไม่โดน มันแค่แฉลบขาเขาไปเท่านั้น แต่ใจจริงอยากจะปาหินก้อนใหญ่ ๆ ใส่หัวให้ตายไปเลยด้วยซ้ำ!“ก็หลายเรื่องนะครับแต่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” ฉันเกลียดท่าทางของเขา! เกลียดสีหน้าไม่ยี่หระกับอะไร เกลียดรอยยิ้มบาง ๆ เวลาพูดของเขา!“เรื่องอะไร เรื่องที่เคยขับรถชนรถพี่กันต์ หรือเรื่องที่บอกให้พี่กันต์ตัดใจจากปั้นหยา เรื่องพวกนี้ใช่ไหมหรือมันยังมีเรื่องอะไรอีก!” คือเรื่องแต่ละเรื่องที่ฉันพูดมามันโคตรเป็นเรื่องที่ไม่น่ามาแก้แค้นกันเลย มันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องรังแกกันถึงขนาดนี้ มีแค่คนที่โคตรเลวบวกกับความเป็นโรคจิตเท่านั้นที่คิดจะเอาเหตุผลแค่นั้นมาทำร้ายกัน!“จะมีเรื่องอะไรอีกมันก็เป็นเรื่องของพี่ครับ” ฮะ? ตลก! ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ฉันไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นฉันเข้าไปทุบหัวเขาแน่ แต่ถึงขาเดินไม่ไปไม่ได้มือฉันมันก็ยังทำอะไรได้!เพล้ง!“หยีเป็นคนชอบทำลายข้าวของเหรอครับ?” ฉันอยากทุบหัวเขาแต่ทำไม่ได้ก็เลยเอาไอ้รูปปั้นเซรามิคที่ถือไว้ในมือตั้งแต่แรกปาไปทางเขาแต่คนเลวก็ยังหลบได้ พอหลบแล้วก็หันไปมองรูปปั้นที่มันกระทบก

หลังจากวันนั้นวันที่ชีวิตของฉันเหมือนตกนรกทั้งเป็นฉันก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีอาการเหมือนคนที่มีภาวะเป็นโรคซึมเศร้าขึ้นมาทุกที เวลาเขาเรียกให้ไปหาฉันต้องรีบไปทุกครั้ง ต้องตามใจเขาทุกอย่างทั้งที่แทบอยากจะอาเจียนเพราะความขยะแขยงฉันอยากต่อสู้กับเขา อยากแก้แค้น อยากหาทางเอาคืน ไม่อยากยอมอ่อนให้เขามาบังคับแล้วก็ทำเรื่องเลวระยำใส่ฉันอยู่อย่างนี้ ฉันไม่ได้อยากอ่อนแอแต่ทุกครั้งแค่เริ่มที่จะคิดหาวิธีจัดการกับเขา ภาพที่เขาทำอะไรเลวร้ายกับฉันมันก็จะฉายชัดขึ้นมา แล้วมันก็ทำให้ฉันเครียด เครียดจนหัวแทบระเบิด แล้วก็จบที่นั่งร้องไห้น้ำตาไหลไม่หยุดทุกครั้งเพราะมันเป็นแบบนี้ไงคะ เพราะมันเครียดทันทีที่คิดถึง เพราะมันทำให้ฉันปวดหัวมากก็เลยไม่มีสักครั้งที่ฉันจะคิดหาวิธีแก้แค้นได้สำเร็จหลายครั้งที่อยากกลับบ้าน อยากไปกอดพ่อแม่แล้วระบายเรื่องนี้ให้ท่านฟัง ไปบอกท่านว่าลูกสาวคนนี้ถูกทำร้ายแค่ไหน แต่ในชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น ฉันไม่กล้าบอกฉันไม่อยากให้พ่อกับแม่เสียใจที่ปกป้องลูกไม่ได้ ไม่อยากให้เสียใจที่ลูกของท่านโดนย่ำยี มันอาจจะง่ายถ้าเลือกที่จะให้พ่อแม่ปกป้อง แต่เคยเป็นวัยรุ่นกันใช่ไหมคะ ถ้าเคยเป็นก็